ตัวปัญหา

ปิ่นปัก...

"ว่าไงปิ่นปักเธอทำร้ายร่างกายจีจี้จริงๆ ใช่ไหม"

"จริงค่ะ" ฉันรับสารภาพไปตามตรง

"เธอเป็นเด็กเรียนดีมารยาทเรียบร้อยไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสียไม่เคยก่อเรื่องทำไมครั้งนี้เธอถึงทำแบบนี้ล่ะปิ่นรู้ไหมว่าอาจารย์หลายๆ ท่านผิดหวังในตัวเธอมาก"

ฉันนั่งเงียบเพราะไม่อยากจะพูดถึงสาเหตุฉันไม่รู้ว่าอาจารย์ท่านจะว่ายังไงรู้สึกยังไงเพราะฉันคิดว่าเรื่องของครอบครัวฉันอาจารย์ทุกคนน่าจะทราบกันหมดแล้ว

"อาจารย์ต้องไล่มันออกนะคะจีจี้ไม่ยอมมันทำร้ายร่างกายจีจี้อาจารย์ดูหน้าจีจี้สิคะแดงไปหมดเลย"

"เธอก็เหมือนกันจีจี้เธอไปกล่าวหาแม่ของปิ่นเค้าทำไม"

"ก็มันเรื่องจริงนี่คะอาจารย์จีจี้ไม่ได้กล่าวหาสักหน่อย"

"ต่อให้เป็นเรื่องจริงเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าปิ่นแบบนั้นแม่ใครๆก็รักทั้งนั้น"

"อาจารย์เข้าข้างมันเหรอคะ"

"อาจารย์พูดอย่างเป็นกลางผิดก็ว่าไปตามผิดอีกอย่างนะถ้าเธอไม่ไปหาเรื่องปิ่นก่อนไม่ไปพูดถึงแม่ของเขาในทางเสียหายปิ่นเค้าก็คงไม่ทำร้ายร่างกายเธอ เพราะฉะนั้นครั้งนี้อาจารย์จะลงโทษโดยการทําทัณฑ์บนเธอทั้งสองคนโดยการให้ทำความสะอาดอาคารเรียนจีจี้ทำหนึ่งอาทิตย์ส่วนปิ่นให้ทำสองอาทิตย์"

"ไม่ค่ะจีจี้ไม่ทำอาจารย์จะมาทำแบบนี้กับจีจี้ไม่ได้จีจี้ไม่ผิดจีจี้ไม่ยอมจีจี้จะฟ้องคุณพ่อกับคุณแม่ว่าต่อไปไม่ต้องเอาเงินมาให้โรงเรียน" ที่จีจี้พูดแบบนี้ก็เพราะว่าพ่อกับแม่ของจีจี้เป็นคนใหญ่คนโตมีชื่อเสียงคอยเอาเงินมาสนับสนุนโรงเรียนทีละหลายล้านมันก็เลยทำให้จีจี้กล้าเถียงอาจารย์แบบนี้

"เชิญจ่ะเชิญเลยหรือถ้าเธอไม่พอใจในการตัดสินของอาจารย์เธอจะลาออกก็ได้นะ" พออาจารย์พูดแบบนั้นจีจี้ก็เงียบลงทันทีแล้วหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาโกรธแค้น

"แต่อาจารย์คงต้องเชิญผู้ปกครองของพวกเธอรับรู้และมาเซ็นต์รับทราบถึงพฤติกรรมของเธอทั้งสองคน ปิ่นวันจันทร์หน้าเธอพาผู้ปกครองของเธอมาพบอาจารย์หลังเลิกเรียน เธอด้วยจีจี้"

"ค่ะอาจารย์"

"เอาล่ะไม่มีอะไรแล้วไปเข้าห้องเรียนได้ แล้วก็อย่าให้ได้ยินอีกนะว่ามีเรื่องกันอีกคราวนี้ไล่ออกทั้งคู่แน่" ฉันยกมือไหว้อาจารย์ที่ท่านยังมีความเมตตาและให้ความยุติธรรมกับฉันไม่ไล่ฉันออกแต่ปัญหามันอยู่ตรงที่ตอนนี้ฉันไม่มีผู้ปกครองแล้วใครจะพบอาจารย์ล่ะ

หลายวันต่อมา....

ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแม่บ้านแม่ครัวก็ต่างพากับกลับไปพักผ่อนเพราะงานในบ้านเสร็จหมดแล้วทำให้ตอนนี้ทั้งบ้านเหลือแค่ฉันคนเดียวส่วนพี่นนท์เขายังไม่กลับจากมหาลัยฉันแอบได้ยินป้าจิตคุยกับแม่บ้านคนอื่นๆว่าช่วงนี้พี่นนท์มีกิจกรรมรับน้องที่มหาลัยก็เลยกลับค่ำทุกวัน

ฉันนั่งรอเขาอยู่ที่ห้องรับแขกเพราะมีเรื่องอยากจะขอร้องให้เขาไปเป็นผู้ปกครองให้ฉันในวันพรุ่งนี้ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจะเต็มใจไปให้ฉันหรือเปล่า

ชานนท์...

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องตั้งแต่เย็นจนถึงค่ำซึ่งเป็นอะไรที่โคตรน่าเบื่อ  หลังจากรับน้องเสร็จผมก็รีบลุกทันทีเพราะอยากกลับบ้านนอน แต่ในขณะที่ผมกำลังจะเดินออกจากลานกิจกรรมสายตาผมก็เหลือบไปเห็นนับดาวผู้หญิงที่ผมคิดว่าผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น เธอกำลังเดินมาทางผมและกำลังเดินผ่านหน้าผมไป อยากจะบอกว่าเราเรียนคณะเดียวกันก็จริงแต่เราไม่เคยคุยกันเลยผมนั่งอยู่ฝั่งนึงเธอนั่งอยู่ฝั่งนึงแต่ผมก็แอบมองเธอตลอด

"เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป!!" ผมตัดสินใจวิ่งเข้าไปทักเธอก่อนที่เธอจะเดินไปไกลกว่านี้ เธอมองหน้าผมด้วยสายตางุนงงและสงสัยผมคิดว่าเธอคงจำผมไม่ได้

"เธอชื่อนับดาวใช่มั้ย"

"อื้มมมใช่" 

"เราชื่อนนท์นะ" ผมแนะนำตัวกับนับดาวอีกครั้งเพราะคิดว่าเธอคงจำผมไม่ได้จริงๆ

"อื้มมรู้แล้วชื่อนายห้อยอยู่ที่คอว่าแต่มีอะไรกับเราเหรอ"

"ก็ไม่มีอะไรหรอกเราแค่อยากทำความรู้จักเธอน่ะ"

"อื้มก็รู้จักแล้วไง แค่นี้ใช่ไหมเราจะรีบกลับ"

"อย่าเพิ่งกลับสิ คือ..เอ่อ...คือ"

"มีอะไรก็พูดมาเลย"

"เราอยากเป็นเพื่อนเธอน่ะ คือเรายังไม่มีเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันเลยสักคนเธอเองก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกันไม่ใช่เหรอ"

"นายรู้ได้ไงว่าเราไม่มีเพื่อน"

"ก็เราสังเกตเห็นไง เรามองเธอตลอด"

"นายเป็นพวกโรคจิตป่ะ มาคอยมองเราทำไมน่ากลัวนะเนี่ย" นับดาวขยับตัวหนีเธอคงคิดว่าผมเป็นโรคจิตจริงๆ

"เห้ยไม่ใช่แบบนั้นเราไม่ใช่โรคจิตนะอย่าเข้าใจผิดคือเราสังเกตเธอมาหลายครั้งแล้วเธอดูเหมือนเป็นคนไม่ค่อยแคร์ไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้างอยู่คนเดียวก็ได้ เธอคล้ายกับเราเลยเราก็เลยอยากเป็นเพื่อนกับเธอ" ผมไม่เคยขอใครเป็นเพื่อนและไม่เคยพูดกับผู้หญิงคนไหนด้วยคำพูดแบบนี้นับดาวเป็นคนแรก

"เป็นเพื่อนกับเราอ่ะนะ"

"อืมม ทำไมเหรอหรือเธอไม่ไว้ใจเรา งั้นก็ไม่เป็นไรเราขอโทษนะที่เข้ามาทักงั้นเราขอตัวกลับก่อนนะ" 

"เดี๋ยวก่อนนนท์อย่าเพิ่งไป" 

"คือถ้านายอยากเป็นเพื่อนกับเราก็ได้นะ เราจะเป็นเพื่อนกับนาย"

"จริงเหรอดาว เธอจะยอมเป็นเพื่อนกับเราจริงๆ เหรอ" ผมยิ้มให้กับนับดาวที่เธอยอมเป็นเพื่อนกับผม ผมโคตรรู้สึกดีเลยและรู้สึกขอบคุณตัวเองที่กล้าที่จะเข้าไปทักนับดาว

ผมกลับบ้านอย่างอารมณ์ดีแต่พอเข้ามาในบ้านผมก็เจอกับคนบางคนที่ทำให้ผมเริ่มอารมณ์ไม่ดี

"ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาเสนอหน้าให้ฉันเห็น" 

"คือปิ่นมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณนนท์ให้ช่วยค่ะ คือวันจันทร์นี้อาจารย์เชิญผู้ปกครองให้ไปพบค่ะนี่ค่ะจดหมายเชิญ" ฉันยื่นจดหมายเชิญผู้ปกครองให้กับเขาแต่เขาไม่สนใจซึ่งฉันก็คิดเอาไว้อยู่แล้ว

"ไม่ไปมันไม่ใช่หน้าที่ของฉันและฉันก็ไม่ใช่ผู้ปกครองของเธอ อยากได้ผู้ปกครองก็ไปจุดธูปบอกแม่เธอให้พาไปสิ"

"นะคะคุณนนท์ปิ่นขอร้อง"

"ฟังภาษาคนไม่รู้หรือไงวะว่าฉันไม่ไป!!!!"

"ถ้าคุณนนท์ไม่ไปเรื่องพินัยกรรม...."

"อ่อจะเอาเรื่องพินัยกรรมมาขู่ฉันงั้นสิ หึนิสัยเหมือนแม่เธอไม่มีผิดอยากได้ของๆคนอื่นจนลืมผิดชอบชั่วดี" ฉันพยายามทำให้เย็นไม่โกรธอะไรเขาเพราะตอนนี้ฉันต้องพึ่งพาเขาอยู่ อะไรที่ทนได้ฉันก็ต้องทน

"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือปิ่นจะเซ็นต์คืนทรัพย์สินทุกอย่างที่คุณพ่อให้ปิ่นปิ่นจะคืนให้กับคุณนนท์ทุกบาททุกสตางค์ขอเพียงแค่คุณนนท์ยอมเป็นผู้ปกครองของปิ่นจนกว่าปิ่นจะเรียนจบมอหกปิ่นขอแค่นี้ค่ะ" 

"เธอมันเชื่อไม่ได้เหมือนแม่เธอนั่นแล่ะ"

"ถ้าคุณนนท์ไม่เชื่อคุณนนท์รอปิ่นตรงนี้ก่อนนะคะเดี๋ยวปิ่นมา" ฉันบอกเขาก่อนจะวิ่งเข้าห้องนอนตัวเองแล้วหยิบซองเอกสารออกมามันคือเอกสารที่ฉันเซ็นต์ยกทรัพย์สินทุกอย่างที่ได้มาให้กับเขารวมถึงส่วนของแม่ของฉันด้วยฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้นเพราะมันไม่ใช่ของฉันซึ่งฉันได้เซ็นต์เอาไว้นานแล้วแต่ไม่ได้ให้เขาเพราะคิดว่าจะเอาไว้ต่อรอง

"นี่ค่ะ"

"อะไร"

"สิ่งที่คุณนนท์ต้องการไงคะ ปิ่นคืนให้" เขากรัชากซองเอกสารออกไปจากมือของฉันก่อนจะเปิดมันออกดู เขาอ่านมันก่อนจะเก็บไว้ตามเดิม

"ยังดีที่มีจิตสำนึก"

"ปิ่นคืนทุกอย่างให้คุณหมดแล้ว ตอนนี้ปิ่นไม่เหลืออะไรแล้ว ปิ่นขอแค่อย่างเดียวขอแค่คุณนนท์ยอมเป็นผู้ปกครองปิ่นจนกว่าปิ่นจะเรียนจบได้มั้ยคะปิ่นขอแค่นี้"

วันจันทร์หลังเลิกเรียน...

ตอนนี้ฉันนั่งรอพี่นนท์อยู่หน้าห้องฝ่ายปกครองฉันหวังว่าเขาจะไม่ผิดสัญญาเพราะเขาบอกว่าเขาจะยอมทำตามที่ฉันขอร้องเพราะฉันยอมเซ็นต์คืนทุกอย่างให้กับเขาไปหมดแล้วเขาจะยอมเป็นผู้ปกครองให้ฉันจนกว่าฉันจะเรียนจบ ฉันนั่งรอเขาอยู่นานเป็นชั่วโมงแต่เขาก็ไม่มาสักทีจนอาจารย์เดินออกมาถามว่าผู้ปกครองมาหรือยังซึ่งฉันก็ตอบไม่ได้ฉันอยากโทรถามเขาแต่ฉันก็ไม่มีเบอร์ฉันทำได้แค่นั่งรอ

ชานนท์....

ตั้งแต่วันนั้นผมกับนับดาวเราสองคนก็สนิทกันไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดนับดาวเธอเป็นคนที่น่ารักมากจริงใจนิสัยดี ดีจนผมมั่นใจว่าเธอคือคนที่อยากคบด้วย ผมคิดว่าผมจะลองจีบนับดาวดู

"พรุ่งนี้วันเสาร์ว่างมั้ยดาว" 

"ว่างมีอะไร"

"ว่าจะชวนไปเที่ยวอ่ะ"

"เที่ยวเหรอที่ไหนล่ะ"

"สวนสัตว์"

"ห๊ะ เที่ยวสวนสัตว์"

"อื้มมมใช่ก็ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่เรายังไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนเลย แล้วอีกอย่างสวนสัตว์ก็ใกล้มอด้วยเดินไปก็สะดวกแต่ถ้ามีเวลาก็ไปที่อื่นต่อ"

"อืมมม ก็ได้เพราะเราเองก็ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนเหมือนกันตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่"

"งั้นเรานัดกันที่หน้ามอเก้าโมงเช้านะ"

"ได้ๆ" ผมดีใจนะที่นับดาวยอมไปเที่ยวกับผมผมจะจีบนับดาวให้ติดผมสัญญากับตัวเอง

ครืดดด ครืดดดด เสียงมือถือผมสั่นผมหยิบออกมาดูปรากฏว่าเป็นลุงทนาย

"มีอะไรครับคุณลุง"

"เอ่อคือเมื่อกี้หนูปิ่นโทรมาหาลุงบอกว่าให้โทรหาคุณนนท์ให้หน่อยเธอบอกว่าเธอรอคุณนนท์อยู่ที่โรงเรียนหน้าห้องปกครอง" ผมยอมรับว่าผมลืมสนิทเลยว่าวันนี้ผมต้องไปเป็นผู้ปกครองให้ยัยเด็กปิ่นนั่น แต่ในเมื่อผมรับปากไปแล้วผมก็ไม่อยากผิดคำพูดถึงผมจะเกลียดปิ่นมากแค่ไหนก็ตาม