ไม่ใช่คนดี

ปิ่นปัก....

ฉันนั่งซึมอยู่หน้าห้องปกครองเพราะในใจคิดว่าเขาไม่น่าจะมาแล้วเขาคงหลอกให้ฉันรอสุดท้ายก็ไม่มา เขาเกลียดฉันนี่นะเขาจะมาเป็นผู้ปกครองฉันทำไมอีกอย่างเขาก็ได้ทุกอย่างคืนไปหมดแล้ว  ฉันไม่รู้จะทำยังไงก็เลยตัดสินใจโทรไปหาคุณลุงทนายให้ช่วยโทรตามพี่นนท์ให้หน่อยเพราะฉันไม่มีเบอร์ของเขาบางทีเขาอาจจะเรียนอยู่แล้วก็ลืมเรื่องที่จะมาที่โรงเรียนก็ได้

"คุณลุงทนายคะปิ่นมีเรื่องอยากขอให้คุณลุงช่วยปิ่นหน่อยค่ะ"

"เรื่องอะไรครับคุณหนู"

"คุณลุงไม่ต้องเรียกปิ่นว่าคุณหนูก็ได้ค่ะปิ่นไม่ใช่ลูกของคุณพ่อ"

"มันเรียกจนติดปากไปแล้วไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณหนูมีอะไรให้ลุงช่วยเหรอครับ" จากนั้นฉันก็เล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นให้คุณลุงทราบ

"ยังไงเดี๋ยวลุงจะลองโทรหาคุณนนท์ให้นะครับคุณหนูรออยู่ที่โรงเรียนก่อนนะครับ"

"ได้ค่ะปิ่นขอบคุณคุณลุงมากเลยนะคะ" ฉันหวังว่าคุณลุงทนายคงจะช่วยฉันได้

"ปิ่นอาจารย์ฝ่ายปกครองท่านให้มาบอกว่าท่านจะไม่รอผู้ปกครองเธอแล้วนะเพราะนี่มันก็สายมากแล้ว เธอได้บอกผู้ปกครองเธอจริงๆใช่ไหมปิ่น" ผู้ช่วยอาจารย์ฝ่ายปกครองเดินออกมาถามฉัน

"ปิ่นบอกแล้วค่ะอาจารย์"

"เอาอย่างงี้เดี๋ยวอาจารย์จะให้เวลาอีกครึ่งชั่วโมงถ้าผู้ปกครองเธอไม่มาเธอก็จะต้องถูกพักการเรียนตามคำสั่งของอาจารย์หัวหน้าฝ่ายปกครองเพราะเธอไม่มีผู้ปกครองมาเซ็นต์รับทราบเกี่ยวกับเรื่องที่เธอก่อ เข้าใจไหม"

"เข้าใจค่ะ"

"บอกตามตรงนะปิ่นอาจารย์ทุกคนท่านผิดหวังในตัวเธอมากรู้ไหม"

"รู้ค่ะ"

"คราวหลังจะทำอะไรก็หัดคิดให้รอบคอบอย่าเอาแต่ใช้กำลังใช้อารมณ์ เธอน่ะเป็นนักเรียนดีเด่นเรียนดีมาตลอดตั้งแต่มอหนึ่งจนถึงมอหกเธอทำตัวดีมาตลอด อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้วอาจารย์ไม่อยากให้เธอมีประวัติด่างพร้อยเข้าใจมั้ย"

"เข้าใจค่ะ"

"อีกครึ่งชั่วโมงนะอาจารย์จะรอ"

"ค่ะ" ฉันก้มหน้าตอบอาจารย์จนกระทั่งท่านเดินกลับเข้าไปในห้อง ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นบันไดฉันคงต้องถูกพักการเรียนจริงๆสินะฉันไม่น่าใจร้อนไปตบหน้าจีจี้เลยฉันรู้ว่าฉันผิดที่ไม่ยับยั้งชั่งใจ ฉันนั่งก้มหน้ากอดเข่าด้วยความรู้สึกเสียใจและผิดหวังในตัวเองตั้งแต่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ฉันตั้งใจเรียนมาตลอดไม่เคยทำเรื่องเสียหายหรือเสื่อมเสียไม่เคยก่อเรื่องแต่สุดท้ายฉันก็ทำให้อาจารย์ทุกคนผิดหวัง

ฟึบ ฟึบ เสียงฝีเท้าใครบางคนเดินเข้ามาใกล้ พอฉันเงยหน้าขึ้นมองปรากฏว่าเป็นพี่นนท์เขามาแล้วเขาไม่ได้โกหกฉันในที่สุดเขาก็ยอมมา ฉันยิ้มให้เขาด้วยความดีใจ

"คุณนนท์^^"

"ยิ้มทำไม"

"ปิ่นดีใจที่คุณนนท์มานี่คะปิ่นคิดว่าคุณนนท์จะไม่มีแล้ว"

"อันที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากมาแต่ฉันก็ไม่อยากผิดคำพูดก็แค่นั้น"

เวลาต่อมา...

"หึ สร้างเรื่องจนได้นะแล้วฉันก็ต้องบากหน้ามาให้ครูของเธอต่อว่าหาว่าฉันไม่อบรมสั่งสอนเธอ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงม่พอใจนั่นเป็นเพราะเขาโดนอาจารย์ฝ่ายปกครองสองสามท่านต่อว่าเพราะพวกท่านคิดว่าเขาคือผู้ปกครองจริงๆฉัน

"ปิ่นขอโทษนะคะที่ทำให้คุณนนท์โดนว่า" ฉันกราบขอโทษเขา ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้

"ที่เพื่อนเธอว่ามันก็ถูกของเขานี่เธอไปตบหน้าเพื่อนเธอทำไม"

"ถึงแม่ของปิ่นจะทำไม่ถูกทำผิดมากแค่ไหนแต่ปิ่นเป็นลูกปิ่นก็ไม่ชอบให้ใครมาว่าแม่ปิ่นอยู่ดีแม่ใครๆก็รัก"

"หึงั้นเหรอ เธอคงรักแม่สารเลวของเธอมากสินะ" ฉันพยายามทำใจไม่ให้โกรธแม้ว่าเขาจะเอ่ยถึงแม่ฉันแบบไหนก็ตามเพราะจะให้ฉันไปตบหน้าเขาเหมือนกับตอนนั้นฉันก็คงไม่กล้าทำ

"แม่ใครๆก็รักค่ะ ต่อให้ท่านไม่ดียังไงท่านก็คือผู้ให้กำเนิดคือผู้มีพระคุณ ถึงแม้ว่าท่าน...จะไม่ค่อยรักปิ่นสักเท่าไหร่ก็ตาม" ที่ฉันพูดมันคือคือความรู้สึกของฉันจริงๆ ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันเจอกับอะไรบ้าง

"หมายความว่าไงเธอพูดว่าแม่เธอไม่รักเธอ??"

"เปล่าค่ะไม่มีอะไรช่างมันเถอะ ปิ่นขอบคุณคุณนนท์มากเลยนะคะที่มา ปิ่นกลับก่อนนะคะเดี๋ยวเที่ยวรถมันจะหมดก่อน" ฉันมองดูเวลาข้อมือที่ตอนนี้มันสองทุ่มกว่าแล้วฉันกลัวรถเมล์จะไม่มีฉันไม่อยากเสียเงินขึ้นแท็กซี่ทีละหลายร้อย

ชานนท์...

ผมยืนมองดูยัยเด็กนี่เดินไปคว้ากระเป๋าหนังสือที่โต๊ะแล้ววิ่งหน้าตั้งไปหน้าโรงเรียน ผมเลิกสนใจก่อนจะเดินไปที่รถเพื่อไปหาพวกไอ้ทิวไอ้หมีที่ผมนัดกับพวกมันเอาไว้ที่ผับ

ครืดดดด ครืดดดด ครืดดดดด

ผมหยิบมือถือออกมาดูปรากฏว่าเป็นนับดาวที่โทรมาผมยิ้มอย่างดีใจเพราะนับดาวไม่เคยโทรหาผมเลย

"ว่าไง"

("เอ่อนนที่เรานัดกันวันเสาร์อ่ะ")

"ทำไมเหรอมีอะไรหรือเปล่า"

("คือว่า..เห้ยไอ้เหนือเอามือถือของกูมานะ เอาคืนมา")

("กูไม่คืนอยากได้ก็มาเอาในห้องกูดิ")

("ไอ้เหนือเอาคืนมา!!!") ผมฟังปลายสายทะเลาะกันเหมือนนับดาวจะทะเลาะกับใครสักคนและคนๆนั้นก็น่าจะเป็นผู้ชาย

("ไอ้เหนือเอามือถือกูคืนมากูจะคุยกับเพื่อน")

("กูไม่ให้คุยมึงคุยกับผู้ชายกูไม่ชอบ")

("แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาไม่ชอบ)

("สิทธิ์ของว่าที่ผัวไงมึงอยากได้กูเป็นผัวไม่ใช่??")

("กรี๊ดดดด ไอ้ทุเรศไอ้ทิศเหนือไอ้บ้าใครอยากได้มึงเป็นผัวกันสำส่อนอย่างมึงกูไม่เอาหรอก") แล้วสายก็ถูกตัดไป 

ผมพยายามจับใจความปะติดปะต่อเรื่องราวที่ได้ยิน ผมรู้ว่านับดาวอยู่คอนโดเพราะผมเคยไปส่งเธอแต่เธอไม่เคยชวนผมขึ้นไปบนห้องเธอบอกว่าเธออยู่กับเพื่อน ตอนนั้นผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคิดว่าเพื่อนของนับดาวคงเป็นผู้หญิงจนกระทั่งมาวันนี้ตอนนี้หรือว่าเพื่อนของเธอคือ...ผู้ชายชื่อทิศเหนือ ชื่อนี้ผมคุ้นหูอยู่เหมือนว่าผมจะเคยเห็นหน้ามาก่อนด้วย 

ผมไม่อยากมีเรื่องค้างคาใจก็เลยตัดสินใจว่าจะไปหานับดาวที่คอนโดโดยไม่บอกให้เธอรู้ตัวก่อน ผมขับรถออกมาถึงโรงเรียนก็เจอยัยปิ่นปักนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์โดยมีเด็กนักเรียนผู้ชายยืนล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ประมาณสองสามคนผมชลอรถเพื่อดูผมเห็นท่าทางของยัยนั่นดูเลิ่กลั่กเหมือนกลัวอะไรสักอย่างแต่ผมก็ไม่ได้สนใจเพราะมันไม่ใช่เรื่องของผมยัยนั่นจะเป็นยังไงจะกลับยังไงก็ไม่เกี่ยวกับผมอยู่ดีเผลอๆไอ้เด็กผู้ชายพวกนั้นไม่แน่ว่าคนใดคนนึงอาจจะเป็นแฟนยัยปิ่นปักก็ได้ ผมเลิกสนใจแล้วก็ขับออกมาก็ติดไฟแดงพอดีและในขณะที่จอดรอสัญญาณไฟอยู่นั้นจู่ๆก็มีเสียงทุบกระจกรถ

ปั้ง ปั้ง ปั้ง ผมรีบหันไปมองทันทีปรากฏว่าเป็นยัยปิ่นปักตัวปัญหากำลังเคาะประตูรถผมรัวๆหลายทีตาก็คอยมองไปข้างหลังผมก็มองตามแล้วก็เห็นไอ้พวกเด็กผู้ชายพวกนั้นมันกำลังเดินตามมา ผมเปิดกระจกรถลงครึ่งนึงเพื่อถามเพราะยัยนี่ยังทุบกระจกของผมไม่หยุด

"ทุบทำซากอะไรของเธอห๊ะ" ผมตะโกนว่าอย่างไม่พอใจแม่งทุบอะไรนักหนาทุบแล้วก็แม่งไม่พูด

"คุณนนท์ช่วยปิ่นด้วยค่ะผู้ชายพวกนั้นมันเดินตามปิ่นมาปิ่นกลัวค่ะปิ่นขอกลับด้วยคนได้มั้ยคะปิ่นของร้อง"

"แล้วทำไมฉันต้องช่วย ป้อมตำรวจก็อยู่นั่นวิ่งไปบอกให้ตำรวจช่วยดิ ฉันมีธุระต้องรีบไป" 

"ทำไมคุณนนท์ใจร้ายแบบนี้ ฮึก ฮึก" 

"ฉันก็ไม่เคยบอกว่าฉันเป็นคนดีแล้วอีกอย่างทำไมฉันต้องช่วยคนอย่างเธอ"

"ก็ได้ค่ะถ้าคุณนนท์ไม่ช่วยก็ไม่เป็นไรขอโทษนะคะที่รบกวน" ผมนั่งมองยัยเด็กปิ่นอยู่ภายในรถยัยนั่นกำลังเดินไปที่ป้อมตำรวจตามที่ผมบอกส่วนไอ้เด็กพวกนั้นพอมันเห็นยัยนั่นไปที่ป้อมตำรวจพวกมันก็วิ่งหนีหายไปในความมืด

ปิ่นปัก....

ฉันทั้งกลัวผู้ชายพวกนั้นทั้งน้อยใจพี่นนท์ทำไมเขาใจดำกับฉันขนาดนี้ทั้งที่รู้ว่าฉันกำลังตกอยู่ในอันตรายถูกพวกเด็กผู้ชายตามตั้งหลายคนแต่เขาก็ไม่คิดที่จะช่วย ฉันเดินมาที่ป้อมตำรวจแต่ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ฉันเหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่มีใครเลยสักคนแล้วตอนนี้ก็มืดลงเรื่อยๆ ฉันตัดสินใจเดินออกไปที่ถนนใหญ่เพราะมันน่าจะปลอดภัยกว่า ฉันกดเรียกแท๊กซี่แต่ก็ไม่มีใครรับ ฉันก็เลยเดินมาเรื่อยๆทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ตอนนี้ฉันทั้งกลัวพวกนั้นตามทั้งเมื่อยขาทั้งหิวปะปนกันไปหมด

ปิ๊นน

"ขึ้นรถ!!!"

"คุณนนท์!!!" ฉันไม่คิดว่าเขายังอยู่แถวนี้แต่พอเขาเรียกให้ขึ้นรถฉันก็รีบขึ้นอย่างไม่รอช้าแม้ใจจะยังโกรธยังน้อยใจเขาอยู่ก็ตามแต่ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้านให้เร็วที่สุด

"ขอบคุณนะคะที่ยังใจดีกับปิ่น"

"ฉันแค่ไม่อยากได้ยินข่าวเด็กนักเรียนหญิงมอหกถูกฉุดไปข่มขืนก็แค่นั้น"

ชานนท์...

อันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากจะเรียกยัยนี่ขึ้นมาบนรถหรอกนะแต่ผมก็ไม่ได้เลวถึงขนาดให้ยัยนี่เดินมืดๆค่ำๆอยู่ริมถนน

"เอ่อคุณนนท์จะไปไหนเหรอคะนี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่คะ"

"นั่งเงียบๆไม่ต้องพูดมาก" ผมหันไปตะคอกใส่คนข้างๆที่ผมเอาขึ้นรถมาด้วย

ผมขับรถมาคอนโดของนับดาวแล้วโทรหาบอกว่าผมมาหาที่คอนโดเพื่อยืมชีทรายงาน

"มะ มีอะไรเหรอนนท์ อื้อออ"

"ดาวเธอเป็นอะไรทำไมเสียงแปลกๆ"

"เอ่อมะไม่มีอะไรว่าแต่นายโทรมามีอะไร" ผมรู้สึกว่าเสียงของนับดาวฟังดูแปลกๆมันสั่นๆ

"คือเราขอยืมชีทรายงานเธอหน่อยดิ"

"มะไหร่ล่ะ"

"ตอนนี้"

"ห๊ะ ตะตอนนี้เหรอ"

"อืมมเราอยู่ข้างล่างคอนโดของเธอหรือเธอไม่สะดวกลงมางั้นเดี๋ยวเราขึ้นไปหาก็ได้นะ"

"มะ ไม่ต้องเดี๋ยวเราเอาลงไปให้เองรอแป๊บนะ" ผมนั่งรอสักพักนับดาวก็เดินออกประตูคอนโดมาผมลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปหาเธอเพราะไม่อยากให้เธอเดินมาหาไกล

"อ่ะนี่ชีทที่นายจะยืม"

"ขอบใจนะ"ผมขอบใจนับดาวแต่สายตาผมดันบังเอิญไปเห็นรอยช้ำจ้ำแดงหลายรอยที่คอของเธอ ผมจำได้ว่าเมื่อกลางวันตอนที่เราเรียนด้วยกันนับดาวไม่มีรอยพวกนี้ ถึงผมจะไม่เคยมีอะไรกับใครแต่ผมก็ไม่โง่จนไม่รู้ว่ารอยพวกนี้คือรอยอะไรเกิดจากอะไร

"เอ่อถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นเราขอตัวขึ้นห้องก่อนนะ" นับดาวพยายามเอามือปิดรอยที่คอตลอดเวลา

"อื้มม" ผมพยักหน้าตอบ ผมยืนมองจนนับดาวเดินหายเข้าไปในคอนโด รอยแดงที่คอของนับดาวมันยังติดตาผมผมกำหมัดแน่นด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ผมเก็บอาการโกรธและไม่พอใจขับรถไปที่ผับทันทีด้วยความเร็ว

"คุณนนท์ขับช้าๆค่ะมันเร็วเกินไปแล้วนะคะ" ด้วยอารมณ์ที่ผมโกรธอยู่ตอนนี้มันยิ่งทำให้ผมเริ่มรู้สึกรำคาญคนข้างๆมากขึ้นกว่าเดิม

"ถ้ายังไม่อยากตายก็หุบปาก!!!"