อยากได้ก็เอาไป

ปิ่นปัก...

"มึงจะไปตายที่ไหนก็ไป ไป๊!!!"

หลังจากที่เขาไล่ฉันเหมือนหมูเหมือนหมาฉันก็ไม่รู้จะไปไหนดีฉันรู้แค่ว่าฉันเดินมาเรื่อยๆ เดินแบบไร้จุดหมายปลายทางจนกระทั่งรับรู้ถึงลมที่พัดผ่านใบหน้าวูบหนึ่งทำให้ฉันรู้สึกตัวว่าตอนนี้ตัวเองเดินอยู่บนสะพาน ฉันก้มลงไปมองเบื้องล่างที่มีแม่น้ำไหลเชี่ยวแล้วจู่ๆ ความคิดด้านมืดของฉันก็ผุดขึ้น ฉันเดินไปที่ราวสะพานจับมันไว้แน่นแล้วค่อยๆ ปีนมันขึ้นไปช้าๆ

"ฮือออ ฮืออออ ฮือออออ แม่ขอโทษแม่หมดหนทางแล้วจริงๆ เราไปด้วยกันนะลูกไปอยู่ในที่ของเรา

"เธอคิดจะทำอะไรห๊ะ" จู่ๆ ก็มีผู้ชายคนนึงดึงฉันลงมาจากราวสะพาน

"ฮืออออ ปล่อยอย่ามาห้าม ฮือออตอนนี้ปิ่นไม่เหลืออะไรแล้วคนที่ปิ่นรักเค้าไม่ต้องการปิ่นปิ่นไม่รู้จะมีชีวิตต่อไปยังไง ปิ่นไม่มีที่ไป ฮือออปิ่นอยากตาย อยู่ไปก็ไม่มีใครต้องการ ฮือออ"

"เธอจะฆ่าตัวตายแล้วลูกในท้องเธอล่ะเค้าทำผิดอะไร"

"ลูก ลูก ฮือออ ฮือออ" พอเขาพูดถึงลูกฉันก็ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิมด้วยความรู้สึกผิดอย่างมหันต์

"เธอต้องมีชีวิตอยู่เพื่อลูกของเธอเข้าใจไหม"

"แต่ปิ่นกลัวว่าจะเป็นแม่ที่ดีให้กับลูกไม่ได้"

"ฉันมั่นใจว่าเธอทำได้เพราะไม่อย่างงั้นเธอคงยอมไปทำแท้งเอาเด็กออกตามที่ไอ้เหี้ยนั่นบอกแล้ว"

"คุณ ได้ยินเหรอคะ"

"อื้มมมได้ยินหมดทุกอย่างนั่นแล่ะแต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาแอบฟังหรอกนะบังเอิญมาได้ยินน่ะ"

"ฮึก อึก ฮืออออ ฮืออออ"

"ฉันว่าเธอกลับบ้านก่อนดีกว่านะ"

"ปิ่นไม่มีบ้านให้กลับแล้วค่ะคุณนนท์ไล่ปิ่นออกจากบ้านแล้ว ฮึก ฮึก"

"งั้นเอางี้ เดี๋ยวฉันจะหาห้องเช่าให้เธออยู่ก่อนก็แล้วกันเธอจะได้มีที่นอน"

"ทำไมคุณถึงทำดีกับปิ่นล่ะคะทั้งที่เราไม่รู้จักกัน"

"ฉันสงสารเธอกับลูกในท้องน่ะ อันที่จริงฉันก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะแต่ก็นั่นแล่ะ เอาเป็นว่าตอนนี้เธอทำตามที่ฉันบอกก็แล้วกัน ส่วนไอ้เหี้ยนั่นเดี๋ยวฉันจะไปคุยกับมันให้มันมารับผิดชอบเธอกับลูก ฉันกับมันเรียนมหาลัยเดียวกันถ้ามันไม่ยอมรับผิดชอบฉันจะแฉความเหี้ยของมันจนมันเรียนที่นั่นต่อไม่ได้"

"อย่านะคะปิ่นของร้อง ปิ่นรู้จักนิสัยคุณนนท์ดีถ้ายิ่งคุณไปพูดให้เค้ามารับผิดชอบเค้าจะยิ่งเกลียดปิ่น ปิ่นไม่อยากให้คุณนนท์เกลียดปิ่นไปมากกว่านี้ คุณอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะคะถือว่าปิ่นขอ"

"มันทำกับเธอขนาดนี้เธอยังจะปกป้องมันอีกเหรอ"

"ค่ะ เพราะแม่ของปิ่นเคยทำเรื่องไม่ดีเอาไว้กับครอบครัวคุณนนท์ คุณนนท์เกลียดปิ่นมันก็สมควรแล้วค่ะ"

ชานนท์....

อยากจะบอกว่าสองสามเดือนมานี้ผมแทบจะไม่ค่อยได้กลับบ้านถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ผมตัดสินใจซื้อคอนโดอยู่แถวมหาลัยแทน ถามว่าทำไมผมถึงไม่ค่อยอยากกลับบ้านนั่นเป็นเพราะผมไม่อยากเจอหน้าผู้หญิงคนนั้นที่ยิ่งเห็นหน้าผมจะยิ่งโมโห

ย้อนกลับไปเมื่อสามเดือนก่อน...

"พี่คะชื่อพี่นนท์ใช่มั้ยคะ" ขณะที่ผมกำลังโทรหาปิ่นปักว่าอยู่ตรงไหนจู่ๆก็มีเด็กนักเรียนผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาทักซึ่งผมก็ไม่รู้จัก

"ครับ" ผมตอบกลับไปแบบงงที่จู่ๆก็มีคนเดินมาทัก

"เอ่อคือหนูเป็นเพื่อนสนิทของปิ่นชื่อดิวค่ะ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะเราสนิทกันมาก"

"แล้ว??" ผมไม่เข้าใจว่าเด็กคนนี้จะมาบอกผมทำไม

"คือหนูอยากจะขอฝากพี่ไปช่วยเตือนยัยปิ่นให้ทีน่ะค่ะคือหนูเป็นเพื่อนยัยปิ่นก็จริงแต่หนูก็ไม่กล้าเตือนเพราะกลัวยัยปิ่นจะโกรธ"

"เรื่องอะไร"

"ก็เรื่องที่ยัยปิ่นชอบอ่อยผู้ชายไปทั่วยังไงล่ะคะ คืออันที่จริงหนูก็ไม่ได้อยากยุ่งอะไรหรอกนะคะเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของยัยปิ่นแต่ครั้งนี้หนูทนไม่ไหวจริงๆ"

".........."

"คือตอนนี้ยัยปิ่นกำลังอ่อยพี่ชายหนูอยู่ค่ะชื่อพี่แดนหนูสงสารพี่ชายกลัวจะถูกยัยปิ่นหลอกอีกคนเพราะยัยปิ่นชอบทำตัวใสซื่อน่าสงสาร"

"แล้วทำไมน้องถึงไม่เตือนพี่ชายตัวเอง" ผมถามกลับไป

"พี่ชายหนูเค้าหลงยัยปิ่นมากหนูเตือนไปยังไงเค้าก็ไม่ฟังค่ะ วันนี้ก็เดินตามยัยปิ่นต้อยๆทั้งวันคอยถ่ายรูปให้คอยเอาใจใส่ดูแล ทั้งที่หนูเป็นน้องสาวแท้ๆของเค้าเค้ายังไม่เคยดูแลเอาใจใส่หนูดีขนาดนี้เลย หนูเคยถามยัยปิ่นนะคะว่าทำไมถึงชอบให้ท่าผู้ชาย ยัยปิ่นตอบว่าชอบให้ผู้ชายมาสนใจเยอะๆมันดูสนุกดีที่เห็นผู้ชายแย่งกัน แล้วตอนนี้ไม่รู้ว่าสองคนนั้นพากันไปที่ไหนหนูโทรหาพี่ชายหนูเค้าก็ไม่รับโทรหายัยปิ่นก็ไม่รับเหมือนกันสงสัยจะพากันไป..."

"ไปไหน"

"ไป.....ไปโรงแรมแถวนี้มั้งคะ"

"โรงแรม??"

"ค่ะ แต่พี่อย่าบอกยัยปิ่นนะคะว่าหนูเป็นคนบอกพี่เรื่องนี้ถึงยังไงยัยปิ่นก็เป็นเพื่อนสนิทของหนู หนูไม่อยากให้ยัยปิ่นโกรธที่หนูเอาเรื่องนี้มาเล่าให้พี่ฟังเพราะหนูมียัยปิ่นเป็นเพื่อนเพียงคนเดียว นะคะพี่นนท์ช่วยเตือนยัยปิ่นหน่อยนะคะถือว่าดิวขอร้อง" ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่ตอนนี้ผมกำหมัดแน่นด้วยความโกรธเมื่อรู้ธาตุแท้ของยัยนั่นมากขึ้น  และในคืนนั้นผมก็กลับไปจัดการกับยัยนั่นจนสาสมกับสิ่งที่ผมรับรู้มาและมันก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมมีอะไรกับยัยนั่น

...........................................................................................................................

ตอนนี้ผมอยู่ที่ผับอยากจะบอกว่าผมชวนไอ้ทิวไอ้หมีมาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนแทบจะทุกคืน

"กูออกไปสูบบุหรี่ก่อนนะ" ผมบอกไอ้หมีกับไอ้ทิวแล้วเดินออกมาสูบบุหรี่ด้านหลังร้าน คือถ้าผมไม่มีเรื่องให้คิดมากให้เครียดผมก็จะไม่ค่อยสูบ คือที่ผมเครียดเพราะผมให้นักสืบช่วยตามหาแม่มาหลายเดือนแล้วแต่ก็ไร้วี่แวว ผมไม่รู้ว่าแม่ผมเป็นตายร้ายดียังไงเพราะท่านไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเลย ผมไม่เจอท่านมาหลายสิบปีแล้วตั้งแต่ท่านออกไปจากบ้านผมห่วงแม่คิดถึงแม่มากที่สุด มีหลายครั้งที่ผมคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมาคิดถึงวันที่พ่อพาผู้หญิงสารเลวคนนั้นเข้าบ้านพร้อมกับลูกของมัน ยิ่งคิดผมก็ยิ่งแค้นใจ ระหว่างที่ผมกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่จู่ๆก็มีเสียงคนเรียกชื่อผม

"คุณนนท์"  ปิ่นปัก??ยัยนี่มาได้ยังไง ผมดีดบุหรี่ทิ้งลงพื้นแล้วถาม

"มึงมาทำเชี่ยไรที่นี่" 

"ก็คุณนนท์ไม่ยอมกลับบ้านเลยปิ่นเลยมาตาม"

"เป็นแม่กูเหรอห๊ะ ไป๊!!!!มึงจะไปไหนก็ไป" 

"ที่ปิ่นมาตามคุณนนท์ที่นี่ก็เพราะปิ่นมีข่าวดีจะบอกกับคุณนนท์ค่ะ"

"ข่าวดีเชี่ยไรกูไม่อยากฟัง"

"ปิ่นท้องค่ะ ท้องลูกของเรา"

"ท้อง?? มึงปล่อยให้ตัวเองท้องได้ไงกูบอกมึงกี่รอบแล้วว่าอย่าลืมกินยาคุมฉุกเฉินแล้วมึงปล่อยให้ตัวเองท้องได้ไงห๊ะ"

"ปิ่นขอโทษค่ะ คืนนั้นที่คุณนนท์เมาแล้วเข้ามาหาปิ่น ปิ่นไม่ได้กินยาเพราะเค้าบอกว่ากินมากไม่ดีมันอันตรายปิ่นก็เลยไม่กล้ากินยา"

"มึงไปเอาเด็กออกซะ" ผมพูดออกไปตามที่ใจคิดจะว่าผมเหี้ยผมเลวก็ได้นะผมไม่ว่าเพราะผมไม่แน่ใจว่าเด็กนั่นเป็นลูกผมหรือลูกใครกันแน่ในเมื่อแม่มันสำส่อนอ่อยคนไปทั่วขนาดนี้

"อะไรนะคะ" 

"กูบอกว่าให้มึงไปเอาเด็กในท้องมึงออกซะ หูหนวกหรือไง"

"ฮือออ ไม่นะคะคุณนนท์ คุณนนท์อย่าให้ปิ่นทำแบบนี้เลยแกคือลูกของเรานะคะ ฮึกๆ ปิ่นทำไม่ได้" 

"ถ้ามึงทำไม่ได้มึงก็ไสหัวออกไปจากบ้านกูซะแล้วก็อย่ากลับมาแล้วเอาไอ้เด็กเวรนี่มาแบล็กเมล์กูทีหลังเหมือนที่แม่มึงเคยทำไม่งั้นกูไม่ปล่อยมึงไว้แน่"

"ฮืออออ คุณนนท์ทำไมใจร้ายกับปิ่นขนาดนี้"

"ก็เพราะกูเกลียดมึงไง เกลียดทั้งแม่มึงทั้งมึงแล้วก็เด็กในท้องมึงด้วย แล้วที่สำคัญกูมั่นใจว่าเด็กในท้องมึงอาจจะไม่ได้มีกูเป็นพ่อแค่คนเดียวเพราะมึงมันมั่ว"

"คุณนนท์ ปิ่นไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากคุณนนท์"

"มึงนอนกับกูได้แล้วทำไมมึงจะไปนอนกับคนอื่นไม่ได้ห๊ะ มึงจะให้กูเชื่อผู้หญิงแบบมึงงั้นเหรอ มึงก็เหมือนแม่มึงนั่นแล่ะ มึงเอาเงินนี่ไปแล้วออกไปจากชีวิตกูได้ละ อันที่จริงกูยังเอามึงไม่เบื่อเลยนะแต่ในเมื่อมึงปล่อยให้ตัวเองท้องกูก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะเอามึงไว้ มึงไปซะแล้วก็อย่ากลับมาให้กูเห็นหน้ามึงอีก" ผมหยิบเงินในกระเป๋าแล้วปาใส่หน้าคนตรงหน้า

"ฮือออออ คุณนนท์อย่าทำแบบนี้ คุณนนท์ปิ่นขอร้องจะให้ปิ่นกราบก็ยอม ฮือออออ"

"มึงนี่แม่งกูบอกว่ากูไม่เอามึงแล้วมึงออกไปจากชีวิตกูซะ ไป๊!!!"

"ฮือออ ฮืออออ คุณนนท์จำไว้นะคะ สักวันนึงคุณจะต้องเสียใจ" 

"คนอย่างกูถ้าได้ตัดสินใจอะไรไปแล้วกูจะไม่กลับมาเสียใจ"

"ถ้าคุณนนท์ไม่ต้องการปิ่นกับลูกปิ่นก็จะพาลูกไปตายเอาดาบหน้า ฮือออ ฮือออ"

"มึงจะไปตายที่ไหนก็ไป ไป๊!!!"

และนั่นคือคำพูดสุดท้ายที่ผมพูดกับผู้หญิงที่ผมเกลียดที่สุด หลังจากที่ผมไล่ยัยตัวปัญหาออกไปจากชีวิตของผมผมก็กลับเข้ามานั่งกินเหล้าต่อในผับ

"ไอ้นนท์กูขอถามมึงหน่อยเหอะพักนี้มึงเป็นไรชวนพวกกูแดกเหล้าทุกวัน" 

"นั่นดิเบาได้เบามึงแดกขนาดนี้จะตายเอาสักวัน แม่งแดกเหล้ายังกะน้ำ" 

"กูไม่เคยกลัวตาย"

"มึงมีปัญหาอะไรหรือเปล่าวะบอกพวกกูได้นะเว้ยกูเพื่อนมึงนะ"

"ไม่มีอะไรอย่าสนใจเรื่องเชี่ยๆในชีวิตกูเลยแดกเหล้าเหอะ" ผมบอกไอ้ทิวกับไอ้หมีแล้วก็ยกแก้วเหล้าดื่มต่อ

ผมนั่งกินไปสักพักจู่ๆผมรู้สึกเหมือนมีใครมายืนอยู่ข้างๆผมก็เลยเงยหน้าขึ้นมองเป็นไอ้ทิศเหนือที่ผมไม่รู้ว่ามันมองหน้าผมทำเชี่ยไร

"มองกูทำเหี้ยไร" ผมวางแก้วเหล้าลงแล้วถามมัน

"คนที่เหี้ยน่าจะเป็นมึงมากกว่า"

"อะไรกันวะไอ้เหนือ" เพื่อนมันเดินตามมาแล้วถามมันซึ่งผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันว่าผมเหี้ยหมายความว่ายังไง

"มึงเป็นใครจู่ๆ ก็มาว่าเพื่อนกูเหี้ย" ไอ้ทิวลุกขึ้นถามอย่างเอาเรื่อง

"มึงอยากรู้ก็ถามเพื่อมึงดูดิว่าไปทำเหี้ยอะไรไว้กับผู้หญิงที่ชื่อปิ่น" ผมหันไปมองหน้าไอ้เชี่ยทิศเหนือที่จู่ๆมันก็เอ่ยชื่อคนที่ผมเพิ่งไล่ให้ไปตายเมื่อครู่นี้

"ทำไม กูจะทำอะไรก็เรื่องของกูมึงไม่ต้องมาเสือก" ผมตอบมัน ผมไม่รู้หรอกนะว่าไอ้ทิศเหนือมันไปรู้จักยัยนั่นได้ไงหรือยัยนั่นไปอ่อยไปเชี่ยทิศเหนืออีกคน 

"กูก็ไม่ได้อยากจะเสือกถ้ากูไม่สงสารเมียมึงกับลูกมึง"

"มึงจะเอายัยนั่นไปเป็นเมียก็ได้นะกูยกให้ของเหลือเดนจากกูอยากได้ก็เอาไป อ่อมึงได้ของแถมด้วยนะรู้แล้วใช่ไหม5555" ผมตอกหน้ามันกลับไปด้วยความสะใจในเมื่ออยากเป็นคนดีก็เอาไปได้เลยผมยกให้ผู้หญิงแบบนั้นใครเสียดายกัน

"ไอ้เลวเอ้ยยย" ผั๊ว ผั๊ว ผมเซไปหลายก้าวเมื่อจู่ๆมันก็ชกมาที่หน้าผม ผมก็ไม่ยอมเลยต่อยมันกลับไปจนเกิดตะลุมบอนทั้งผมทั้งมันเพื่อนผมกับเพื่อนมันรีบเข้ามาห้ามแทบไม่ทัน

"มึงมันเหี้ยชิบหายเลยไอ้นนท์มึงมันโคตรเหี้ย!!!

"แล้วมึงดีกว่ากูตรงไหนไอ้เหี้ยเหนือมึงก็เลวไม่ต่างจากกูนักหรอก"