น้องปันปัน

ปิ่นปัก....

"ขอบคุณนะคะที่ช่วยเหลือปิ่นทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันเลย" ฉันขอบคุณพี่ทิศเหนือที่ช่วยหาห้องเช่าให้ฉันอยู่

"ไม่เป็นไร ฉันช่วยเท่าที่ช่วยได้ ว่าแต่เธออยู่ที่นี่ได้ใช่ไหม"

"ได้ค่ะ"

"แล้วของใช้เธอล่ะจะไปซื้อใหม่มั้ยหรือจะกลับไปเอาที่บ้านไอ้เหี้ยนั่น" ฉันลังเลใจอยู่ว่าจะทำยังไงดีเพราะถ้าให้ซื้อใหม่หมดทุกอย่างฉันก็ไม่มีเงิน สุดท้ายฉันก็ขอให้พี่ทิศเหนือไปส่งฉันเก็บของที่บ้าน คนใจร้ายคนนั้นคงไม่ว่าอะไรฉันหรอกนะเพราะยังไงเขาก็คงจะเอาไปทิ้งอยู่ดี

ฉันกลับมาเก็บของใช้ส่วนตัวโดยที่ไม่มีใครสนใจ ฉันจะอยู่หรือจะไปก็คงไม่มีความสำคัญกับใครที่นี่

"ลาก่อนนะ" ฉันหันกลับไปมองในบ้านอีกครั้ง บ้านที่ฉันอยู่มาตั้งแต่เด็ก ฉันคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว

"อ่ะนี่เงินเธอเอาไว้ใช้นะ เธอต้องไปเรียนอยู่ใช่ไหม"

"ใช่ค่ะแต่ไม่เป็นไรค่ะเงินปิ่นพอจะมีติดตัวอยู่บ้าง" เงินในบัญชีของฉันก็ยังพอมีเพราะคุณลุงทนายโอนค่าใช้จ่ายให้ฉันทุกเดือน แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าต่อไปจากนี้คุณลุงจะโอนให้ฉันเหมือนเดิมหรือเปล่าเพราะฉันออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว

"เอาไปเถอะ ตอนนี้เธอไม่ใช่ตัวคนเดียวเธอต้องดูแลลูกในท้องอีก เก็บเงินนี้เอาไว้ใช้เถอะฉันรวย" พี่ทิศเหนือยัดเงินใส่กระเป๋าของฉันก่อนจะขับรถพาฉันกลับหอพัก

หลายอาทิตย์ต่อมา...

ช่วงนี้ฉันเริ่มมีอาการแพ้ท้องมากขึ้นตื่นนอนมาทุกเช้าฉันจะอาเจียนเยอะมากจนแทบลุกไม่ไหวแต่เพราะยังต้องไปเรียนฉันต้องฝืนตัวเองให้ไปโรงเรียนจนได้ โชคยังดีที่อาการแพ้ท้องของฉันมันไม่เกิดขึ้นตอนที่อยู่โรงเรียนไม่อย่างงั้นเรื่องที่ฉันท้องอาจจะปิดไม่มิด อยากจะบอกว่าช่วงนี้ยัยดิวพยายามที่จะเข้ามาคุยกับฉันแต่ฉันเลือกที่จะเดินหนีฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า พักเที่ยงพอกินข้าวเสร็จฉันก็มักจะไปนอนหลับในห้องสมุดแทนฉันเหนื่อยง่ายด้วยช่วงนี้ ส่วนพี่ทิศเหนือก็มีโทรมาถามบ้างฉันก็โกหกไปว่าฉันสบายดีไม่เป็นอะไรเพราะฉันไม่อยากให้เขาเป็นห่วง

อาทิตย์หน้าฉันก็สอบเสร็จแล้ว ฉันดีใจมากที่สุดท้ายฉันก็เรียนจบมอหกจนได้ ขอบคุณลูกในท้องที่เป็นกำลังใจให้ฉัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

เสียงประตูห้องถูกเคาะฉันลุกขึ้นไปดูตรงตาแมวเห็นเป็นพี่ทิศเหนือฉันก็รีบเปิดแต่....

"คุณทิศเหนือสวัสดีค่ะ เอ่อแล้วนี่..." ฉันยกมือไหว้พี่ทิศเหนือแต่เขาไม่ได้มาคนเดียวเขามากับผู้หญิงสาวสวยคนนึงเธอสวยมาก หรือว่าเธอคือ....

"ฉันชื่อนับดาวเรียกดาวเฉยๆ ก็ได้ฉันเป็นแฟนของทิศเหนือน่ะ^^" ผู้หญฺิงคนนี้คือนับดาวผู้หญิงที่เขาคนนั้นรักสินะ ฉันไม่แปลกใจเลยเพราะเธอสวยมาก น่ารักมากยิ้มมีเสน่ห์มากๆ

"่สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้พี่นับดาวเพราะเธอน่าจะอายุมากกว่าฉัน

"ไม่ต้องยกมือไหว้หรอกเราน่าจะอายุเท่าๆ กัน เอ๊ะหรืออายุน้อยกว่า เธออายุเท่าไหร่เหรอปิ่น"

"สิบแปดจะสิบเก้าค่ะ"

"อ่าา งั้นก็เป็นน้องของพี่เรียกพี่ดาวก็ได้นะถ้าไม่รังเกียจ^^"

"ค่ะพี่ดาว"

"อ่ะนี่ของฝากฉันกับดาวซื้อมาให้" พี่ทิศเหนือยื่นของทั้งหมดมาให้ฉัน

"นี่ปิ่นท้องกี่เดือนแล้วเหรอ" พอเข้ามาในห้องพี่ดาวก็ถามฉัน

"สี่เดือนกว่าแล้วค่ะ"

"หื้มมม แต่ดูไม่ออกเลยเนอะถ้าไม่บอกว่าท้องที่ไม่รู้เลย"

"ค่ะ คุณหมอบอกให้ปิ่นกินเยอะๆ เพราะปิ่นตัวเล็กแต่ปิ่นกินอะไรไม่ค่อยลงมันอาเจียนออกมาหมด" 

"งั้นพี่ว่าเธอนอนพักเถอะนะดูหน้าซีดมากเลย" 

"แล้วไปหาหมอมาหมอบอกว่าไงบ้างลูกในท้องเธอแข็งแรงหรือเปล่า" พี่ทิศเหนือถาม

"แข็งแรงดีค่ะแต่คุณหมอบอกให้ปิ่นดูแลตัวเองให้มากกว่านี้เพราะปิ่นน้ำหนักน้อย"

"งั้นเอางี้นะต่อไปพี่จะทำอาหารบำรุงมาให้เธอกินทุกวันเลยดีไหม"

"ไม่เป็นไรค่ะปิ่นเกรงใจ"

"จะมาเกรงใจทำไมลูกเธอก็เหมือนหลานพี่นั่นแล่ะเพราะพี่กับนนท์เราเป็นเพื่อนกัน อะ เอ่ออออ" 

"เอ่อ คุณดาวเป็นเพื่อนคุณนนท์เหรอคะ" ฉันแสร้งถามพี่ดาวทั้งที่รู้อยู่เต็มอกเพราะฉันไม่อยากให้เธอรู้ว่าฉันรู้

"อื้มมแต่ตอนนี้เราไม่ได้ติดต่อกันแล้วล่ะนนท์เค้าไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว"

"เรียนต่อต่างประเทศเหรอคะ" เรื่องนี้ฉันเพิ่งทราบว่าเขาไปเรียนต่อเมืองนอก 

"อื้มมม แต่เธอไม่ต้องห่วงหรอกนะว่าพี่จะบอกนนท์ว่าเธออยู่ไหน" 

"ขอบคุณนะคะที่เข้าใจปิ่น"

"ปิ่นถ้าเธอหายดีแล้วพี่อยากจะฟังเรื่องราวของเธอกับนนท์เธอจะเล่าให้พี่ฟังได้มั้ย" ฉันเลือกที่จะเงียบเพราะไม่อยากพูดถึงเรื่องราวในอดีตอีกแล้วตอนนี้ฉันขอคิดถึงแค่ลูกเท่านั้นส่วนคนอื่นในเมื่อเขาไม่ต้องการฉันกับลูกฉันก็ไม่ต้องการเขาเหมือนกัน ตอนนี้ฉันต้องเข้มแข็งอ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด

และตั้งแต่วันนั้นพี่นับดาวจะมาฉันที่ห้องแทบจะทุกวัน ทุกครั้งที่มาพี่นับดาวก็จะซื้อของกินที่มีประโยชน์ไปฝากฉันทุกวันจนเราสนิทกัน 

"ปิ่นได้อัลตราซาวด์มั้ยว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย" พี่นับดาวถามฉันขณะปอกมะม่วงให้ฉันกิน 

"ไม่ได้ตรวจค่ะ แค่ปิ่นรู้ว่าลูกปลอดภัยร่างกายครบสามสิบสองปิ่นก็ดีใจแล้วค่ะจะเป็นหญิงหรือชายปิ่นก็รักหมดค่ะ"

"ถามหน่อยสิปิ่นคิดถึงนนท์บ้างมั้ย" มันเป็นคำถามฉันไม่ต้องคิดเลยสักนิด

"ไม่ค่ะ ปิ่นคิดถึงแต่ลูกเพราะลูกคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของปิ่น"

"แล้วถ้าเกิดว่าวันนึงนนท์กลับมารับผิดชอบปิ่นกับลูกปิ่นจะว่ายังไง"

"ไม่มีทางหรอกค่ะคุณนนท์เค้าเกลียดปิ่นยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือเค้าจะมารับผิดชอบปิ่นกับลูกทำไม" เพราะถ้าเขาอยากรับผิดชอบเขาคงไม่ไล่ฉันให้ไปทำแท้ง

เวลาต่อมา....

หลังจากที่พี่ดาวกลับไปแล้วฉันก็เก็บเอาคำพูดของพี่นับดาวมาคิด ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องคิดถึงคนใจดำใจร้ายแบบนั้นด้วย มันไม่มีทางเป็นไปได้ที่เขาจะอยากมารับผิดชอบ

ฉันนั่งเอามือลูบหน้าท้องตัวเองที่เริ่มนูนขึ้นมาบ้างแล้ว คุณหมอบอกว่าให้ฉันกินเยอะกว่านี้แต่ฉันกินไม่ลง กินเท่าไหร่ก็อาเจียนออกมาเกือบหมด

วันนี้ฉันมาโรงเรียนเป็นวันสุดท้ายเพื่อรับใบจบ ฉันพยายามไม่สนใจใครไม่อยู่ใกล้ใครหาที่เงียบๆนั่งคนเดียวเพราะฉันกลัวจะมีคนสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของร่างกายฉัน แต่ก็ไม่วายที่จะมีคนสังเกตซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน

"ดูแกอ้วนขึ้นนะ ท้องป่ะเนี่ย" ยัยจีจี้จู่ๆก็เดินมาทักฉันแล้วนั่งลงข้างๆฉันรีบขยับตัวหลบเพราะไม่อยากจะมีเรื่องด้วย

"ไหนขอจับท้องหน่อย" จีจี้ถือวิสาสะเอามือมาแตะท้องฉัน

"อย่านะ!!!" ฉันรีบปัดมือยัยจีจี้ออกแต่ก็ไม่ทัน

"เห้ยแกท้องจริงๆด้วยอ่ะฉันไม่อยากจะเชื่อว่านักเรียนดีเด่นที่เป็นที่รักของอาจารย์ทั้งโรงเรียนจะท้องตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ"

"ฉันจะท้องหรือไม่ท้องมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ"

"ท้องไม่มีพ่อป่ะ"

".........." ฉันไม่ตอบเพราะไม่เห็นถึงความจำเป็น

"อยากรู้จังว่าใครคือพ่อของลูกในท้องของแกจะใช่พี่แดนพี่ชายยัยดิวหรือว่าจะเป็นพี่ชายสุดหล่อของแกแกบอกฉันหน่อยซิหรือว่าจะใช่ทั้งคู่55555"

"แกเลิกตอแยยัยปิ่นได้ละจีจี้" 

"อ้าวอดีตเพื่อนรัก แหมมม ทีแบบนี้ทำมาเป็นปกป้อง ทีตอนนั้นฉันได้ยินแกไปพูดใส่ร้ายยัยนี่อยู่เลย ยัยปิ่นแกอยากรู้มั้ยว่าเพื่อนรักของแกมันพูดอะไรกับพี่ชายแกบ้าง"

"หยุดนะจีจี้"

"ทำไมต้องหยุดฉันอยากให้ยัยปิ่นมันได้ยินแบบที่ฉันได้ยิน แกมันนกสองหัวต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง"  จีจี้หยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดเปิดบางอย่างให้ฉันฟังมันเป็นบทสนทนาของดิวกับ...เขาคนนั้น ฉันฟังจนจบด้วยความรู้สึกเจ็บปวดและเสียใจฉันพูดไม่ออกเมื่อได้ยินทุกอย่างที่ดิวใส่ร้ายฉัน ฉันไม่คิดเลยว่าเพื่อนที่ฉันรักและไว้ใจมากที่สุดจะกล้าพูดสิ่งเหล่านี้ ฉันไม่สามารถมองหน้ายัยดิวได้เหมือนเดิมอีกต่อไปคำพูดทุกคำที่มันพูดใส่ร้ายฉันฉันจำได้ขึ้นใจ ต่อให้มันมาขอโทษฉันก็คงยกโทษให้มันไม่ได้จริงๆ

ฉันกลับมาถึงห้องก็เอาแต่นั่งคิดถึงสิ่งที่ได้ยินมา สุดท้ายฉันก็ได้รู้แล้วว่ายัยดิวไปพูดอะไรกับเขาบ้าง ที่เขาด่าว่าฉันสำส่อนมั่วไม่เลือกที่แท้ก็มาจากคำพูดของเพื่อนของฉันเองคำพูดที่ไม่เป็นความจริงเลยแม้แต่นิดเดียวแต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อ แล้วจู่ๆน้ำตาของฉันก็ไหลออกมา ทำไมฉันต้องมาเจอคนไม่จริงใจแบบนี้ฉันทำผิดอะไรนักหนาชีวิตถึงต้องมาเจอกับความเจ็บปวดผิดหวัง ถึงแม้ฉันพยายามไม่คิดมากแต่ก็อดคิดไม่ได้จริงๆ

คืนนั้น....

"โอ๊ย ทำไมถึงปวดท้องแบบนี้" จู่ๆฉันก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมาดื้อๆมันปวดแบบหน่วงๆฉันนอนดิ้นทุรนทุรายไปมาอยู่บนที่นอนพยายามเอื้อมมือคว้ามือถือที่วางอยู่บนโต๊ะเพื่อโทรหาพี่นับดาวกับพี่ทิศเหนือแต่ก็คว้าไม่ถึง ขณะที่ฉันขยับตัวฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไหลออกมาตรงหว่างขามันคือเลือด

"เลือด!!! ไม่นะ ลูกแม่" ฉันรีบเอามือจับท้องตัวเอง ตอนนี้สิ่งที่ฉันเป็นห่วงมากที่สุดก็คือลูก ลูกฉันต้องไม่เป็นอะไร ฉันขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยลูกของฉันด้วย ก่อนที่สติฉันก็วูบดับไป

เวลาต่อมา....

"ปิ่น ปิ่น ปิ่นฟื้นแล้ว เหนือปิ่นพื้นแล้ว" พอฉันลืมตาขึ้นมาคนแรกที่ฉันเจอก็คือพี่นับดาว พอพี่นับดาวเห็นฉันฟื้นก็รีบเรียกพี่ทิศเหนือทันที

"ฟื้นสักทีนะรู้ไหมว่าเธอหมดสติไปสองวันเต็มๆ" ฉันหมดสติไปถึงสองวันเลยเหรอ แล้วลูกฉันล่ะแกเป็นยังไงบ้าง

"ลูก ลูกปิ่นเป็นยังไงบ้างคะ" ฉันถามพร้อมกับเอามือลูบหน้าท้องตัวเองที่ยังนูนอยู่ ฉันหวังว่าลูกยังอยู่กับฉัน

"ลูกเธอแข็งแรงปลอดภัยดี" ฉันโล่งใจทันทีที่ได้ยิน ลูกยังอยู่ลูกยังไม่ทิ้งฉันไปไหน

"แต่มันก็อาจจะไม่โชคดีแบบนี้เสมอไปหรอกนะปิ่น ปิ่นเธอห้ามคิดมากห้ามเครียดเข้าใจไหมเพราะมันส่งผลต่อลูกในท้องคุณหมอบอกว่าถ้ามาช้ากว่านี้อีกนิดเดียวลูกอาจจะไม่อยู่กับเธอแล้วก็ได้" ฉันใจหายวูบเมื่อได้ยิน ต่อไปนี้ฉันจะไม่เก็บเรื่องอะไรมาใส่ใจอีกแล้วฉันจะไม่คิดถึงใครอีกใครจะพูดใครจะว่าอะไรฉันไม่สนใจทั้งนั้นฉันจะคิดถึงแต่ลูกเพียงคนเดียว ขอบคุณที่ลูกยังอยู่กับแม่นะคะ ฉันบอกกับลูกในท้อง

ฉันนอนพักฟื้นอยู่โรงพยาบาลหลายวันจนกระทั่งถึงวันออกจากโรงพยาบาลพี่ทิศเหนือกับพี่นับดาวพาฉันมาที่คอนโดของพวกเขา ตอนแรกฉันก็งงว่าพาฉันมาที่นี่ทำไม จนกระทั่งฉันได้รู้ความจริงว่าพี่ทิศเหนือกับพี่นับดาวซื้อคอนโดอีกห้องให้ฉันอยู่ โดยให้เหตุผลว่าพวกเขาเป็นห่วงฉันกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นอีกก็เลยอยากให้ฉันมาอยู่ใกล้ๆจะได้ดูแลฉันได้สะดวก ฉันไม่รู้จะขอบคุณพวกเขายังไงทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่พวกเขาดีกับฉันมากมากจนฉันคิดว่าฉันฝันไปหรือเปล่าที่บนโลกนี้ยังมีคนใจดีแบบนี้อยู่

หลายเดือนต่อมา....

ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องผ่าคลอดค่ะเพราะฉันไม่สามารถคลอดเองได้เนื่องจากลูกตัวใหญ่ส่วนฉันตัวเล็กคุณหมอเกรงว่าถ้าคลอดเองอาจจะเกิดอันตรายก็เลยให้ฉันผ่าคลอด ตอนนี้ฉันรอลุ้นว่าตัวเองจะได้ลูกสาวหรือลูกชาย

"อุแว๊ อุแว๊ อุแว๊"

"ดีใจด้วยนะคะคุณแม่ได้ลูกสาวค่ะอ้วนจ้ำม่ำมากเลย^^"  วินาทีที่ได้ยินเสียงลูกร้องน้ำตาฉันก็ไหลออกมาด้วยความดีใจฉันได้ลูกสาวอย่างงั้นเหรอ สักพักพี่พยาบาลก็อุ้มเด็กหญิงตัวน้อยมาวางบนอกของฉัน ฉันก้มลงมองหน้าเด็กหญิงตัวอ้วนแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกฉันดีใจจนพูดอะไรไม่ออก ในที่สุดเราก็ได้เจอกันนะคะลูกรักของแม่

"คุณแม่จะให้ใส่ชื่อน้องว่าอะไรคะ"

"น้องปันปันค่ะ" ชื่อนี้พี่นับดาวกับพี่ทิศเหนือเป็นคนตั้งให้ค่ะ