บทที่ 8 ความสัมพันธ์ลับๆ

บทที่ 8 ความสัมพันธ์ลับ ๆ

มือเล็กผลักอกแกร่งออกห่าง ตอนนี้ในหัวเธอมีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมดกับการของโอโซน

"ทำบ้าอะไรเนี่ย"

"กูแค่อยากจูบเหมือนที่มึงเคยจูบกูแค่นั้น"

"แล้วมันใช่เรื่องไหมเนี่ย"

"กูหวงมึงนะ ไม่อยากให้คบกับไอ้นั่นเท่าไหร่เลย" เขาถือวิสาสะนั่งลงบนโซฟาแถมยังเอนหลังพิงพนักโซฟาคล้ายว่าจะไม่ไปไหนง่าย กาเนสหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาตัวถัดมาจากเขาพร้อมกับกอดอก

"เปลี่ยนไปมากจริง ๆ จะบอกว่าชอบฉันเหรอ"

"เปล่า"

"โกหกอะ รู้ไหมว่าแกไม่เคยโกหกฉันได้สักครั้ง"

"…" เขาเงียบไปนานนับนาทีก่อนจะพูดขึ้น "ขยับมานี่"

"ไม่"

"มาเถอะน่า มึงอย่าดื้อกับกู"

"แล้วมีสิทธิ์อะไรมาสั่ง แฟนก็ไม่ใช่สักหน่อย ผัวก็ไม่ใช่"

"เนส อย่าดื้อกับกูขยับเข้ามานี่"

"ชิ!" กาเนสฮึดฮัดในลำคอแล้วขยับมานั่งข้างโอโซนก่อนจะถูกเขาช้อนตัวขึ้นมานั่งบนหน้าตัก มือหนาวางลงบนสะโพกมนเบา ๆ จนเธอแปลกใจกับความอ่อนโยนนี้ "ไม่ได้อยากพูดอะไรแรง ๆ นะแต่แกกับฉันมันไปด้วยกันไม่ได้อะ อีกอย่างเราสองคนก็..ไม่ค่อยลงรอยกันเลย อยู่ด้วยกันมีแต่จะปวดหัวเปล่า ๆ"

"ไม่ลงรอยยังไง คืนนั้นกูกับมึงยังเอากันอยู่เลย"

"ข้ออ้างนี้จะใช้กี่เดือนกี่ปี?" เธอถามอย่างเบื่อหน่าย โอโซนยกเหตุผลนี้มาอ้างตลอด มันก็แค่เรื่องของเมื่อหลายวันก่อน จริง ๆ ก็คุยกันแล้วด้วยซ้ำว่าจะไม่พูดเรื่องนี้อีกและเธอก็ไม่ขอให้โอโซนมารับผิดชอบอะไรด้วย แต่การกระทำของเขานับแต่วันนั้นมันไม่ได้เป็นอย่างที่ตกลงกันไว้เลยเนี่ยสิ

"จนกว่ามึงจะเจอคนที่ดี"

"อะไรเนี่ย! งงไปหมดแล้ว" เธอขืนตัวออกจากพันธนาการเขา หากเป็นเมื่อก่อนคงได้ด่ากันไฟแลบไปแล้วแต่ทำไมตอนนี้ถึงด่าไม่ออกนะ หญิงสาวกำหมัดแน่น

"มึงมันคนใจหิน"

"ใครใจหินไม่ทราบ"

"ต่อไปนี้กูจะปราบพยศคนแบบมึงเอง"

"นี่! พูดบ้าอะไรเนี่ย อยากถูกด่าจริง ๆ ใช่ไหม" โอโซนแสยะยิ้มมุมปากแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะดันตัวกาเนสจนเธอล้มลงบนโซฟา "โชนนายช่วยมีสติหน่อยได้ไหมเนี่ย" มือเรียวเล็กผลักอกแกร่งไว้เมื่อเขาโน้มตัวลงมาใกล้ ๆ แต่ทว่าโอโซนกลับฟุบหน้าลงกับหน้าอกเธอ

"…"

"โชน! โชน! นายทำแบบนี้ไม่ได้นะไอ้บะ..เอ๊ะ?" กาเนสเปลี่ยนสีหน้ากะทันหันเมื่อฝ่ามือสัมผัสกับลำคอหนา โอโซนตัวร้อนนิดหน่อยแต่ "ไอ้ภาระ!" เธอจับไหล่กว้างแล้วผลักชายหนุ่มออกจากร่าง

"ปวดหัว" โอโซนพึมคเสียงเบาในลำคอ

"แกล้งฉันเหรอ!"

"เปล่า ปวดหัวจริง ๆ สงสัยดื่มมากไปหน่อย"

"อย่ามาตายที่ห้องฉันนะ" โอโซนพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ แล้วดันตัวลุกขึ้นนั่ง "ขอพักที่นี่ได้ไหม พรุ่งนี้จะรีบกลับ"

"ไม่ได้! พื้นที่ส่วนตัว"

"ใจร้ายว่ะ"

"โว๊ย! อะไรกันเนี่ย" กาเนสโวยวายด้วยความหงุดหงิด เกิดมาไม่เคยเจอคนหน้ามึนแบบนี้มาก่อนเลย คนอะไรทั้งหน้ามึนทั้งเอาแต่ใจเก่งเป็นบ้าเลย "ฉันจะให้คนที่บ้านแกมารับ"

"ไม่ ไม่อยากให้พ่อรู้"

"แล้วทำไมต้องเป็นหน้าที่ฉัน ที่ต้องมาอยู่กับแกสองคนด้วย"

"เพราะกูเป็นเพื่อนมึง"

"เออ! รู้แล้วย่ะ!" ว่าจบหญิงสาวก็สะบัดตัวเดินออกไปหยิบกล่องยาพร้อมกับน้ำดื่มเอามาให้โอโซนที่นั่งหน้าแดงอยู่ในห้องนั่งเล่น "กินเข้าไปเลยแล้วรีบนอน"

"กูกลัวผี"

"ผีกับฉันแกกลัวอะไรกว่ากัน"

ฮึฮึ..ก็ต้องกลัวคนอยู่แล้วไหมวะ ผีมันทำอะไรได้ที่ไหน

"ยิ้มอะไร ด่าฉันในใจเหรอ"

"เปล่า ขอบใจสำหรับน้ำและยา"

"ไม่ต้องมาขอบจงขอบใจอะไรหรอก แค่สงสารหมามันป่วย"

"ฮึ!" เขาแค่นหัวเราะในลำคอแล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา แต่ในตอนที่กาเนสหันหลังให้เขาก็พูดขึ้นลอย ๆ "ล็อกห้องให้ดีนะ เกิดกูมีอารมณ์ขึ้นมาอาจจะหลงเดินเข้าไปในห้องนอนมึงแทนห้องน้ำก็ได้"

"ลามก!" เธอเขวี้ยงหมอนใส่แล้วรีบกลับเข้ามาในห้องนอน ปิดประตูลงกลอนแน่นหนา

03:00 น.

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องทำกาเนสสะดุ้งตื่นขึ้นมาในเวลาตีสามตรงเป๊ะ ใบหน้างัวเงียเริ่มแสดงถึงความหงุดหงิด

"มีไร"

"นอนด้วยกัน กูหนาวอะ"

"อะไรวะ!" กาเนสอยากทึ่งผมตัวเองจริง ๆ แต่ไม่ทันจะได้อนุญาตโอโซนก็แทรกตัวเข้ามาในห้องนอนเธอก่อน แถมยังก้าวขึ้นไปนอนบนเตียงนอนเธออีก "ไอ้โชน" นี่เขากำลังเล่นสงครามประสาทกับเธอใช่ไหม

"นอนบนโซฟามันปวดหลังไง นอนด้วยกันแค่คืนเดียวเท่านั้นแหละ"

"ไม่เอา ไม่นอนแล้วก็ได้" กาเนสเดินตึงตังไปหอบเอาผ้าห่มในตู้แล้วเดินออกมาจากห้องนอนมาที่ห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าบึ้งตึง "ตามมาทำไมอีก จะมายั่วโมโหหรือไง" โอโซนมองกาเนสเงียบ ๆ ขณะที่กำลังใช้สมองอย่างหนัก อากัปกิริยาที่กาเนสแสดงออกมันก็บ่งบอกชัดเจนแล้วว่าเธอไม่ได้สนใจหรือไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องวันนั้นเลย

"ขอโทษว่ะ"

"เป็นอะไรก่อน ผีเข้าผีออก"

"กูคิดไปเองว่ามึงคงรู้สึกแบบเดียวกับที่กูกำลังรู้สึก แต่มันไม่ใช่อะ กูคิดไปเองคนเดียวแท้ ๆ แล้วยังมาทำให้มึงวุ่นวายอีก"

"…" กาเนสกัดริมฝีปากแน่น เธอรู้แล้วว่าโอโซนเป็นอะไรหลังจากตั้งคำถามกับตัวเองมานาน "แกชอบฉันจริง ๆ เหรอ"

"กูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นแบบที่มึงพูดไหม แต่กู…กูไม่โอเคเลย"

"ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเท่าไหร่นะ แต่ก็ไม่อยากเชื่อด้วยว่าแกจะมาชอบฉัน ก็เราเอาแต่ทะเลาะกันทุกวัน ไม่มีเลยที่คุยกันดี ๆ"

"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน" ทั้งสองมองหน้ากันโดยไม่มีใครปริปากพูด โอโซนเดินเข้ามาใกล้กาเนสแล้วประคองใบหน้าเธอไว้ "กูสับสน ว้าวุ่นในใจตลอดเวลาเลย"

"เฮ้อ..ฉันเองสินะที่ใจดำไม่สนใจนายเลย"

"มึงก็รู้สึกเหมือนกันใช่ไหม"

"ไม่รู้ ไม่ค่อยรู้สึกมาก ยังสับสนเหมือนกันนั่นแหละ"

"แต่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม ตอบมาตามตรงด้วย"

"ถามอะไร"

"ทำไมวันนั้นมึงถึงยั่วกู และทำไมต้องเป็นกูวะ" กาเนสเบือนหน้าหลบ ก่อนจะถอนหายใจแล้วหันมาตอบคำถามโอโซน

"บอกไปแกก็ไม่รู้หรอก แต่วันนั้นฉันรู้สึกดีมากเลยนะ และก็เต็มใจด้วยแต่ไม่ได้อยากให้แกรู้สึกอึดอัดแบบนี้นะ"

"เอาตรง ๆ ไหม กูลืมเรื่องวันนั้นไม่ได้จริง ๆ พยายามหลายครั้งละไม่ได้เหมือนเดิม ใครจะไปลืมได้วะแม่ง ไม่เหมือนมึงที่ลืมอะไรได้ง่าย"

"งั้น…คบกันป่ะ แค่ศึกษาดูใจกันถ้าไม่โอเคก็กลับไปใช่สถานะเดิม"

"สถานะเดิมแบบไหนของมึง เพื่อน? หรืออะไร"

"เพื่อน"

"เพื่อนที่ไหนเอากันได้วะ"

"แกกับฉันนี่ไง" กาเนสชี้นิ้วไปที่หน้าโอโซนแต่กลับถูกเขารวบตัวมาแนบชิดจนใบหน้า "ทำอะไรอีก"

"พูดจริงไหม ที่บอกว่าลองคบกัน"

"จริง"

"งั้นกูกับมึงคบกันแบบลับ ๆ"

"ก่อนอื่นต้องไปหัดเรียกฉันใหม่ด้วยนะ จะมาแทนตัวเองมึง ๆ กู ๆ แบบนี้ไม่ชอบ"

"เรากำลังทำอะไรอยู่วะ คลุมเครือมากอะ" ไม่รู้ว่าสถานะของเขาและกาเนสเป็นยังไง ความสัมพันธ์ที่มันคลุมเครือก็พาเขาปวดหัวไม่หาย

"สรุปเอาไง" กาเนสกอดอกถามเสียงเรียบ

"ลองคบ"

"นานแค่ไหน มีเวลาไหม ถ้าถึงกำหนดแล้วยังไม่รู้สึกยังไงก็เลิก กลับไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิม"

"สามเดือน"

"อืม..สามเดือนกำลังดี"

"แล้วกูเอามึงได้ไหม ตลอดเวลาที่อยู่ในช่วงศึกษาดูใจกัน"

"ไม่!"

"อืม แค่นั้น" โอโซนทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

"สรุปเราสองคนลองคบกันสามเดือน ถ้าถึงกำหนดแล้วฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยังไม่รู้สึกรักหรือรู้สึกกับอีกฝ่ายมากกว่าก็จบความสัมพันธ์นี้ กลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมโอเคไหม"

"อืม โอเค"