บทที่ 7

"เป็นยังไงอะไร ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่" คนปากแข็งตอบ ทว่าดวงตาคู่สวยกลับเลิกลั่กอย่างมีพิรุธ

"ชอบไหม"

"ชะ ชอบอะไร ไม่เห็นมีอะไรให้ชอบ"

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมาเพียงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะแกล้งโน้มใบหน้าลงไปหาเธออีกครั้ง จนร่างบางต้องรีบหลับตาปี๋ แล้วย่นคอหนีเหมือนเต่า

"จูบของผมเป็นยังไงบ้าง"

คนถูกถามลืมตาขึ้นมอง ก่อนจะเสมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาขบขันของเขา

"มันก็งั้นๆ แหละ จูบร้อนแรงกว่านี้ฉันก็เคยมาแล้ว"

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น ก่อนที่เขาจะจับปลายคางมนให้คนตัวเล็กหันกลับมามองหน้ากัน

"กับใคร ?"

"กับใครอะไร"

"คุณเคยจูบร้อนแรงกว่านี้กับใคร" เขาคาดคั้น

"โอ๊ย...ย! ก็พระเอกสักคนของฉันนั่นแหละน่า ตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัย ฉันก็รับจูบจริงทุกเรื่องนะคุณ จำไม่ได้หรอกว่าชื่ออะไร จำได้แค่ว่าเผ็ดมาก แซ่บถึงพริกถึงขิงกว่านี้เยอะ" นางสาวเอกแกล้งโม้ไปอย่างนั้น เพราะเธอไม่อยากเสียฟอร์ม แถมก่อนหน้านี้ยังเคยดูถูกเขาไว้อีกด้วย

เหอะ! เรื่องอะไรจะยอมรับ

"ไว้คราวหน้าผมจะทำให้มันถึงพริกถึงขิงกว่านี้ก็แล้วกันนะ แต่ว่าคราวหน้าคงต้องเป็นที่บ้านแล้วแหละ ที่นี่คงไม่เหมาะ"

"หา !?"

ธารวิชญ์มองคู่สนทนาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ก่อนจะพูดต่ออย่างเย้าแหย่ว่า...

"คุณก็เห็นว่าเราสองคนเกือบจะไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว จะให้ผมทำแบบนั้นกับคุณที่บริษัทจริงๆ หรอ เกิดลูกน้องผมวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาเห็นมันคงไม่ดี เพราะผมหวงของๆ ผม"

คำพูดของเขาทำให้ร่างบางถึงกับควันออกหู มีอย่างที่ไหนมากลัวคนอื่นเขาจะเห็นของๆ ตัวเองคนเดียวแบบนี้

ไอ้บ้านี่!

"ถ้าอย่างนั้นก็ลุกออกไปสักที ฉันหนัก" เธอบอก

"ตอบคำถามของผมก่อน"

"ตอบอะไรอีกล่ะ"

"ผมยังเป็นผู้ชายจืดชืดอยู่ไหม" ธารวิชญ์ถามพร้อมทั้งจับปลายคางของอีกฝ่ายไว้แน่น เพื่อไม่ให้เธอหลบตาเขา

"..."

"ยังจืดชืดอยู่ไหม... ตอบ"

มือเล็กยกขึ้นมาแกะมือเขาออก ก่อนที่เธอจะเสมองไปทางอื่น แล้วพูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้

"จืดสนิท ถ้าทำได้แค่นี้ อย่าทำเลยดีกว่า"

"หรอ แล้วทำไมตอนพูดไม่หันมาสบตากันล่ะ หรือว่าคุณโกหก" ชายหนุ่มแกล้งคาดคั้น ทั้งที่เขาสังเกตเห็นว่าแก้มของเธอเริ่มแดงระเรื่อมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

"ไม่ได้โกหก แต่ฉันเมื่อย"

"ปากก็ไม่ได้แข็งนี่ ทำไมไม่ยอมพูดความจริงล่ะ" เขาบอกกลั้วหัวเราะ ทว่าคนฟังกลับเบิกตากว้างที่ได้ยินเสียงหัวเราะของเขาใกล้ๆ แถมมันยังชัดเจนกว่าทุกครั้งอีกด้วย

คนตัวโตคลี่ยิ้มส่งให้เธอ ก่อนที่เขาจะช้อนร่างบางขึ้นมาจากโซฟาอย่างเบามือ

"จะทำอะไรน่ะ" มาริสาตะโกนถาม

"จะใส่เสื้อในให้คุณไง"

"มะ ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันใส่เอง" เธอรีบปฏิเสธทันควัน

"คุณใส่เองไม่ถนัดหรอก ให้ผมใส่ให้เถอะ"

"ใส่ถนัด ฉันใส่ได้"

ร่างบางยืนยันคำเดิม แต่เขาขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับเธอแล้ว จึงตัดสินใจรวบร่างบางเข้าหาตัว พร้อมทั้งเอื้อมมือไปด้านหลังคนตรงหน้า ก่อนจะติดตะขอให้เธอโดยไม่ลืมที่จะลูบไล้แผ่นหลังบอบบางด้วยความหลงใหล

"ดะ เดี๋ยวๆ ติดเฉยๆ ทำไมต้องลูบ"

"ก็หาซิปไง ผมจะรูดซิปให้" ธารวิชญ์อ้างหน้าตาเฉย

"ฉันรูดเองได้"

"คุณไม่ถนัดหรอก อยู่เฉยๆ" ว่าจบเขาก็จัดการล็อกเอวบางเอาไว้แน่น แล้วค่อยใช้มืออีกข้างรูดซิปขึ้นมาให้เธอจนเสร็จสรรพ

"เสร็จแล้วก็ปล่อยสิ"

ชายหนุ่มยอมผละออกไปแต่โดยดี ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากบางของคู่สนทนาด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ

"ปากเจ่อด้วยแหะ ผมว่าคุณน่าจะไปเติมลิปสติกหน่อยนะ"

"ระ รู้แล้วน่า" มาริสาบอก ก่อนจะแสร้งเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้องทำงานของเขาอย่างวางมาด ทั้งที่ในใจของเธอน่ะหรอ...

แทบจะเต้นระบำฮาวาย!