บทที่ 10

“คาถาผสานไตรธาตุ อุกกาบาตถล่มโลกา”

เสียงของกราเซียดังก้องไปทั่วนครเมือง แสงจากดวงอาทิตย์ยามเย็นถูกบดบังหายไป แทนที่ไปด้วยอุกกาบาตขนาดใหญ่ ผู้คน ชาวบ้านตาดำๆ หรือไม่ว่าใครที่ไม่ได้โง่จนเกินไปต่างก็วิ่งหนีเอาตัวรอดไปคนละทิศคนละทาง

“ข้าล่ะอยากรู้จริงๆว่าเจ้าจะมีปัญญาที่จะรอดจากท่านี้หรือไม่ ...ฟิ้ววววว”

กราเซียพูดจบก็เคลื่อนมือที่กางห้านิ้วจากบนศีรษะลงมายังตำแหน่งร้านของฌอน ส่วนด้านของฌอนนะเหรอ เขาเดินเข้าไปสำรวจภายในร้านว่าคืนนี้เขาจะนอนได้ที่ไหน หรือเอาง่ายคือเขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรภายนอกร้านเลยสักนิด

“อ่าว โลกนี้มืดเร็วเหมือนกันนะ ว่าแต่เราใช้ไฟฟ้าได้มั้ยล่ะเนี่ย…..ระบบครับมีคำถาม” ฌอนถามเรื่องอุปกรณ์ต่างๆ เครื่องนอน หรือแม้กระทั่งไฟฟ้าที่เขายังสงสัย และแน่นอนว่าระบบชี้แจ้งออกมาเป็นฉากๆ เตียงนอนจะปรากฏขึ้นตั้งแต่เวลา 20.00 – 05.00 น. เท่านั้น

ส่วนห้องน้ำก็ยังเป็นห้องน้ำสมัยใหม่ที่เป็นเหมือนของห้องเช่าราคาถูก มีฝักบัว มีชักโครก มีสบู่ก้อนตรานกขุนทอง อาทิตย์ละ 1 ก้อนจะมีให้ใช้ในห้องน้ำเสมอ ระบบน้ำระบบไฟฟ้าใช้ได้เหมือนที่โลก แต่อุปกรณ์ที่มีให้ก็มีอย่างจำกัดเช่นกัน

สรุปท้ายระบบยังบอกอีกว่า ถ้าต้องการอะไรให้ร้องขอเพิ่มเติมได้ ระบบจะคำนวนเรื่องภารกิจที่ต้องทำให้เหมาะสมกับรางวัลที่ควรได้รับ แต่ให้พึงจำเอาไว้ 1 อย่าง ยิ่งของที่จะขอมีขนาดใหญ่ หรือราคาสูงๆในโลกก่อน บทลงโทษสำหรับการทำภารกิจล้มเหลวก็จะมากตามไปด้วย

ภารกิจแต่ละภารกิจจะไม่แสดงว่าเป็นภารกิจประเภทไหน ไม่แสดงถึงเนื้อหาภารกิจที่ให้ทำก่อนการกดรับภารกิจ ฌอนที่ยืนวิเคราะห์อยู่นั้นก็เข้าใจในทันทีว่าระบบมันขี้เหนียว

ภายนอกของร้านค้า อุกกาบาตค่อยตกลงมา พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของกราเซีย ไม่กี่วินาทีต่อมาเสียงดัง ตู้มมมมม!! ก็ดังลั่นไปทั่วเมือง ผู้คนต่างมองผลกระทบที่เกิดขึ้นตรงหน้า ภาพที่เห็นคือพื้นที่ทั้งหมดเปลี่ยนทุ่งข้าวสาลี ให้กลายเป็นโกโก้ครั้นช์ (อันนี้มุกของไรต์นะครับ พอดีเหงาครับ #ว่างฮาฮา)

ภาพที่เห็นตรงนั้นกลับทำให้ทุกคนแปลกใจ สภาพอาคารบ้านเรือน ถนน ต้นไม้ โดยรอบพังเสียหายยับเยิน แต่พื้นที่ของร้านค้าแห่งนี้เหมือนมีบาเรียบางอย่างป้องกันอยู่ ทำให้มันไม่มีผลกระทบใดๆทั้งสิ้น ปราศจากความเสียหาย และรอยขีดข่วน แต่ในขณะเดียวกัน

‘อ๊ากกกกกก’

เสียงของกราเซียที่ดังออกมาพร้อมกับแสดงสีหน้าที่เจ็บปวด ตัวของเขาได้รับผลกระทบจากการสะท้อนกลับ ไม่พอยังติดเอฟเฟคสภานะเผาไหม้ ตามเอฟเฟคของคาถาที่เขาได้ผสานอินออกไป ตัวของกราเซียค่อยร่วงลงมาจากท้องฟ้า และตกลงถึงพื้น

‘ตูม!’

เสียงตกกระทบเสียงดัง พื้นดินที่รองรับร่างของเขาแตกออกเป็นรูปใยแมงมุม กราเซียกระอักเลือดออกมาคำโต เสียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นดังไปถึงภายในร้านค้า ฌอนที่ได้ยินเสียงดังมากจนก่อให้เกิดความรำคาญ เขาจึงเปิดประตูออกไปหวังจะออกไปด่าบุคคลที่มาหาเรื่องเขาให้กลับไป

“เสียงดังอะไรกัน!!! จะอะไรกันนักกันหนา ถ้าไม่ใช่ลูกค้าก็ออกไปให้หมด ก่อนที่ของจะขึ้นไปมากกว่านี้นะเว้ยเจ้าพวกบ้า” ฌอนตะโกนออกไปทั้งๆที่ไม่ได้ดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเลยสักนิด แต่เมื่อมามองดูอีกที ที่พื้นที่รอบๆร้านของเขา

มันมีแต่เศษซากของอาคารอิฐ ปูนขาวที่ใช้ก่อสร้างบ้านเรือนในยุคนี้ แต่ละอาคารมีเศษดิน เศษไม้และเปลงเพลิงขนาดย่อมๆเต็มไปหมด และที่สำคัญที่สุด ตรงหน้าร้านของเขา มีชายคนหนึ่งนอนอยู่เพียงลำพัง บนพื้นเป็นรอยแตกที่เหมือนกับในการ์ตูนที่เขาเคยดู

ฌอนเดินเข้าไปดูออกการของชายคนนั้น แต่เมื่อใกล้จะถึงตัวของกราเซีย เงาร่างหนึ่งก็ปรากฏออกมา เขาคือโมนาร์ท เขายืนขวางระหว่างฌอนกับกราเซีย

“ท่านผู้อาวุโส ได้โปรดละเว้นพวกเราสักครั้งเถอะ ...ข้าน้อยโมนาร์ทจะจำบุญคุณในครั้งนี้อย่างแน่นอนขอรับ ... และนี่คือสินน้ำใจสำหรับเรื่องที่ทำให้ท่านต้องลำบากใจขอรับ”

โมนาร์ทยืนถุงเหรียญให้กับฌอน ข้างในบรรจุเหรียญทองจำนวนมากถึง 100 เหรียญ ฌอนที่เห็นก็ตกใจกับสิ่งที่ได้รับ เขารับมาด้วยความมึนงง ก่อนที่เสียงของระบบจะดังขึ้น

“ผู้ดูแลร้าน ต้องการรับสินบน จำนวน 100 เหรียญทอง ใช่/ไม่”

ไอ่ระบบ!! ไอ้ขี้เหนียว!!! ฌอนด่าได้เพียงภายในจิตใจเท่านั้น เขารู้ดีว่าถ้าหากเขารับไว้มันจะเกิดบทลงโทษอะไรสักอย่าง ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่ดีอย่างแน่นอน

“พวกเจ้าให้ข้าอย่างนั้นรึ ข้าคงรับไว้ไม่ได้ พวกเจ้าไปซะเถอะ” โมนาร์ทที่ได้ยินว่าผู้อาวโสท่านนี้ไม่ต้องการที่จะรับสินน้ำใจที่เขาให้ก็แอบตกใจ หากมีอะไรเกิดขึ้นมาหลังจากนี้มันคงไม่แปลกใจอะไร แต่คำสุดท้ายที่ท่านผู้นี่เอ่ยยิ่งทำให้เขาคิดหนักเขาไปใหญ่

“เดี๋ยวก่อนขอรับ ท่านอาวุโส” โมนาร์ทที่เห็นว่าฌอนกำลังจะเดินเข้าไปภายในร้านก็เอ่ยไล่หลังมา

“อะไรของพวกเจ้าอีกล่ะ...ถ้าเรื่องเงินนั้น ข้าไม่รับ อีกอย่างข้าเป็นพ่อค้า ถ้าอยากจะให้เงินข้านัก ก็หัดมาอุดหนุนกันบ้างซิเว้ย...เฮ้อ วุ่นวายตั้งแต่วันแรกเลยเหรอเนี่ย ปิดร้านดีกว่า”

“ขอรับท่านผู้อาวุโส พรุ่งนี้ข้าจะมาอุดหนุนตอบแทนน้ำใจท่านที่ไว้ชีวิตเพื่อนของข้าคนนี้”

ฌอนที่ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก จึงโบกมือแบบส่งๆก่อนจะเดินเข้าไปยังร้านค้าของตัวเอง และแจ้งกับระบบว่าวันนี้เขาต้องการที่จะปิดร้านแล้ว เสียงของระบบก็รายงานผลประกอบการขึ้นมาว่า

------------------------------

ร้านขายของชำในต่างโลก [The Random] Lv.1

ฌอน คริสเตียน

ตำแหน่ง ผู้ดูแลร้าน

เงินเดือน 20,000 เหรียญทองแดง

ส่วนแบ่ง 20% ประจำวันนี้ = 36 เหรียญทองแดง

-----------------------------

“ผลประกอบการของท่านในวันนี้ ส่วนแบ่งที่ได้รับ คือ 36 เหรียญทองแดง...เงินได้ถูกวางไว้บนโต๊ะคิดเงินแล้ว โปรดตรวจสอบความถูกต้อง” ฌอนเดินเข้าไปนับเงินที่โต๊ะคิดเงิน เมื่อนับแล้วครบตามจำนวนเขาก็ตอบระบบไป ก่อนจะคิดว่าวันนี้จะทานอะไรดี เขาคิดว่าวันนี้คงจะต้องกินมาม่าประทังชีวิตไปก่อน

ฌอนเดินเข้าไปหยิบ มาม่าต้มยำมาสองซอง และเดินไปวางตรงโต๊ะก่อนจะจ่ายเงินไปตามจำนวน 30 เหรียญทองแดง แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็ปรากฏขึ้น

“ผู้ดูแลไม่สามารถทำการชื้อขายได้ เนื่องจากท่านได้ปิดร้านของวันนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว กรุณานำของกลับไปวางที่ชั้นวางสินค้าด้วย”

“ - -*” WTF