CHAPTER 3

ปี้น!

เสียงแตรรถดังลั่นเรียกให้คนเพ้อตื่นจากฝันกลางวัน

รถซูซูกิสวิฟท์สีแดงเลือดหมูขับปาดหน้า แล้วเข้าซองจอดที่กำลังเล็งไปต่อหน้าต่อตา พัชระหน้ามุ่ยก่อนจะตบพวงมาลัยอย่างหัวเสีย ฮอนด้าซีวิคของเขาจอดนิ่งอยู่ที่เดิม ตั้งใจจะรอดูหน้าของคนขับรถไร้มารยาท ทั้งแซงทั้งปาดจนเกือบจะชนรถเขาเสียหน่อย

เมื่อได้เห็นหน้าเจ้าของรถก็อดขำไม่ได้ ชุดที่เธอคนนั้นใส่คล้ายกับตุ๊กตาบาร์บี้ ชายกระโปรงทิ้งระย้าทับซ้อนกันไม่รู้ตั้งกี่ชั้น ดูเหมือนว่าแฟชั่นแปลก ๆ จะหวนกลับมาฮิตอีกครั้ง

คิดว่าใส่ชุดโลลิต้าแล้วน่ารักมากมั้ง เขาอดที่จะเหน็บไม่ได้ ถึงจะหน้าตาดี แต่หักลบกับมารยาทแล้วคะแนนเหลือแค่ศูนย์ เธอคนนั้นไม่หันกลับมามองหน้าของพัชระเสียด้วยซ้ำไป

“เด็กอะไรไม่มีมารยาท” เขาต่อว่าด้วยน้ำเสียงเคืองขุ่น มองตามร่างเล็กสวมชุดฟูฟ่องเดินหายเข้าไปในล็อบบี้ คาดเดาว่าถ้าไม่ใช่คนเพิ่งได้ใบขับขี่มา ก็คงพวกเด็กน้อยอายุไม่เกินยี่สิบปี

พัชระพ่นลมหายใจขณะวนหาที่จอดใหม่ เป็นถึงหมอแต่จะให้มามีเรื่องเพราะที่จอดรถก็อย่างไรอยู่ เจ้าตัวให้อภัยอย่างเสียไม่ได้ แอบคาดโทษในใจว่าหากเจอแม่เด็กคนนี้ทำนิสัยแบบเดิมอีก รับรองว่าเขาไม่จบเท่านี้แน่

ทางบ้านของพัชระเป็นตระกูลเก่าและมีฐานะค่อนข้างดี พ่อแม่ไม่ชอบใจเพื่อนสาวคนสนิทของลูกชายนัก พวกเขามองว่าอาชีพนักแสดงเป็นพวกเต้นกินรำกินและไร้ความมั่นคง มธุรดาขาดคุณสมบัติของสะใภ้ที่ช่วยเชิดหน้าชูตาให้วงศ์ตระกูล

มธุรดาอายุสามสิบสาม มากกว่าพัชระตั้งสามปียิ่งไม่คู่ควรใหญ่ ได้เมียแก่ไม่ว่า ตอนนี้มธุรดาใกล้จะสามสิบห้าปีแล้ว หากมีลูกก็สุ่มเสี่ยงไม่สมบูรณ์ ดีไม่ดีไข่ของเธออาจจะฝ่อ หรือมดลูกอาจแห้งไปแล้วก็ได้

พัชระเคยออกตัวแรง อยากแนะนำเธอให้ครอบครัวรู้จัก แต่ถูกพ่อกับแม่เบรกหัวทิ่มก่อน จากนั้นมาจำต้องรักษาระยะห่างเพราะครอบครัวไม่เห็นด้วย ได้แต่หวานอมขมกลืนไม่กล้าสารภาพรัก เขาไม่อยากให้มธุรดาเสียความรู้สึกและตัดขาดความเป็นเพื่อนไป

คำพยากรณ์ของหมอดูยังคงตามหลอกหลอน มธุรดาคิดไม่ตก ทำงานเกือบวันละยี่สิบชั่วโมงแบบนี้ จะเอาเวลาที่ไหนไปอ่อยผู้ แถมไอ้เรื่องที่ว่าจะได้เงินเพราะผู้ชาย ก็ไม่เคยมีอยู่ในสมองเธอแม้แต่น้อย

มธุรดาเดินลากสังขารเข้ากองถ่ายไปด้วยความหดหู่ ภาวนาขอให้วันพรุ่งนี้มีช่องทางหาเงินมาจ่ายหนี้สิบกว่าล้านนั่นด้วยเทอญ