CHAPTER 2

“นังหนูคนนี้จะได้แต่งงานกะทันหัน ไม่มีการบอกล่วงหน้า เรียกได้ว่าจะมีผัวแบบไม่ได้ตั้งใจนะจ๊ะ จำเอาไว้ให้ดี”

“อะไรกันน่ะ”

“พอๆ เลิกๆ ล้างไพ่แล้ว ไม่ต้องถามอะไรต่อแล้วนะ แหม... ถ้าไม่เชื่อ ก็ไม่ต้องมาดู เฮ้อ.. มันเสียอารมณ์ ไม่หนุกเลยแบบนี้” แม่หมอบ่นแบบไม่มองหน้าของทั้งสองคน หันไปหยิบมือถือขึ้นมาดูข่าวสารบ้านเมือง

“นี่ รีบล้างไพ่ให้ป้า แล้วก็ไปๆ ซะ” แม่หมอออกปากไล่ มธุรดาจึงเอาไพ่มาสับแล้วตั้งคืนไว้เหมือนเดิม

“ลานะคะ สวัสดีค่ะ” เธอลุกขึ้นยืนพลางยกมือไหว้ แล้วหมุนตัวออกไปในทันที

“ผมลาละครับ” พัชระก็ยกมือไหว้เหมือนกัน แล้วรีบเดินตามหลังหญิงสาวไป เขาไปส่งมธุรดาที่กองถ่าย เธอมีถ่ายละครยาวต่อเนื่องจนถึงพรุ่งนี้

“อย่าเครียดนะบี เรื่องเงินที่บีติดขัดน่ะ เอ่อ...ให้เราช่วยนะ”

“อย่าเลยพี บียังพอหาทางได้ ถ้าละครเรื่องนี้จบแบบจบจริงๆ บีก็ได้ค่าตัวมาจ่ายหนี้ได้บ้างละ”

“ทำไมบีไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากพี” พัชระตัดพ้อ หญิงสาวปฏิเสธทุกครั้งที่เขาเอ่ยอาสา

มธุรดาไม่ใช่คนโง่ รู้ดีว่าพัชระมีใจ แต่เธอให้ความสำคัญกับคำว่าเพื่อน เพราะมันยืนยาวกว่าสถานะอื่น

พัชระพอมองออกว่าตัวเองเป็นเพียงเพื่อนสนิท อีกฝ่ายไม่เคยคิดอะไรเกินเลย แม้ความหวังริบหรี่ กระนั้นก็ยังดึงดันที่จะพิชิตใจของเธอให้ได้ เผื่อมธุรดาจะเห็นแก่ความพยายามของเขาในสักวัน

‘ตื๊อสิ แสดงออกให้มากกว่านี้สิ กล้าๆ หน่อย บอกรักเธอไปเลย’ พัชระพูดกับตัวเองในใจ

“บีถ่ายละครถึงกี่โมงน่ะ” พัชระเอ่ยถามเมื่อเห็นมธุรดายิ้มให้และโบกมือลาเตรียมจะไปทำงาน

“ไม่รู้เหมือนกัน ผู้กำกับอยากได้หลายซีนมาก ไม่แน่อาจจะถึงเช้าพรุ่งนี้ พวกเราต้องย้ายกองไปถ่ายทำกันที่โรงพยาบาลของพีด้วยนะ”

“จริงหรือ” เขายกยิ้ม พัชระจะถือโอกาสนี้ ให้ดอกไม้กับมธุรดาสักช่อ หญิงสาวพยักหน้ายืนยันแล้วเดินเข้ากองถ่ายไป

ขับรถออกมาไกลแล้ว แต่ใบหน้าของมธุรดาที่โบกมือยังคงติดตา พัชระเป็นหมอหนุ่มอนาคตไกล เขาเพิ่งเป็นหมอประจำบ้านของโรงพยาบาลอัศวิเวชน์ เงินเดือนสูงมาก และยังมีค่าอะไรต่อมิอะไรอีกเยอะแยะ

พัชระวาดหวังถึงอนาคตอันสดใส เขาอยากแต่งงานกับมธุรดา ฝันไว้ว่าวันหนึ่งจะได้ใส่ชุดทักซีโดหล่อๆ ยืนเคียงข้างกับดาราสาวคนสวยในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ แค่คิดก็สุขใจจนเผลอยิ้มออกมา