บทที่ 4

บทที่ 2

ได้นอนหลับพักผ่อนหลายชั่วโมง ความเมื่อยล้าก็คลายลงไปมากแต่ความหิวเริ่มเข้ามาแทนที่ หลังจากตื่นขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ญาดารินก็เริ่มออกสำรวจเมืองวาดิมูซา เพื่อหาอาหารรับประทานและไม่ลืมทำตามคำแนะนำของชาลี ที่บอกให้ลิ้มลองดื่มกาแฟหอมกรุ่นของชาวจอร์แดน

ญาดารินจำชื่อร้านกาแฟได้ขึ้นใจ ซึ่งชาลีบอกว่าอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมที่พักของเธอ ใช้เวลาเดินหาร้านกาแฟไม่ถึงสิบนาที หญิงสาวก็พบร้านกาแฟดังกล่าว และไม่มีรั้งรอ ร่างบางเปิดประตูเดินเข้าไปในร้านกาแฟที่ตกแต่งตามแบบฉบับของชาวจอร์แดน และทันทีที่เดินเข้ามาในร้านกาแฟก็ได้รับการทักทายจากเจ้าของร้านด้วยภาษาอังกฤษว่า

“ยินดีต้อนรับสู่ประเทศจอร์แดน”

เมื่อเจ้าของร้านทักทายด้วยภาษาอังกฤษในก้าวแรกที่เดินเข้ามาในร้าน ญาดารินก็คลี่ยิ้มหวานให้และตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษเช่นเดียวกัน ทั้งๆ ในใจนั้นอยากตอบกลับเป็นภาษาอาหรับเหลือเกิน

“ขอบคุณมากค่ะ ขอกาแฟร้อนหนึ่งแก้วค่ะ”

“เชิญมาดามนั่งลงก่อนครับ เดี๋ยวผมชงกาแฟหอมกรุ่นให้ครับ”

เพราะคิดว่านักท่องเที่ยวสาวชาวต่างชาติคนนี้ไม่สามารถพูดภาษาอาหรับได้แน่นอน เจ้าของร้านจึงเลือกสนทนากับลูกค้าด้วยภาษาอังกฤษทุกถ้อยคำ

ญาดารินคลี่ยิ้มขอบคุณอีกครั้ง ก่อนจะมองหามุมเงียบๆ ที่จะนั่งจิบกาแฟเพิ่มคาเฟอีนให้กับร่างกาย และก็เลือกโต๊ะตัวที่อยู่มุมด้านในสุดของร้านกาแฟ จึงก้าวเดินไปทรุดตัวลงนั่งพร้อมกับหยิบหนังสือLonely Planet (โลนลี แพลนเน็ต) ขึ้นมาอ่าน ซึ่งบรรดานักท่องเที่ยวต่างก็รู้ดีว่าหนังสือโลนลี แพลนเน็ต เป็นหนังสือที่เขียนแนะนำการเดินทางท่องเที่ยวในประเทศต่างๆ และหญิงสาวไม่พลาดซื้อหนังสือโลนลี แพลนเน็ตที่เขียนเกี่ยวกับประเทศจอร์แดนมาอ่านศึกษาหาข้อมูลประกอบกับการหาข้อมูลผ่านกูเกิลด้วย

อีกไม่กี่นาทีต่อมา กาแฟหอมกรุ่นก็ถูกนำมาวางตรงหน้า พร้อมกับคำอวยพรจากเจ้าของร้าน “ขอให้มีความสุขกับการท่องเที่ยวประเทศของเรานะครับ”

“ขอบคุณค่ะ” ญาดารินยิ้มให้ในทุกครั้งที่ได้รับคำอวยพรจากชาวจอร์แดน พอได้ยกถ้วยกาแฟหอมกรุ่นมาลิ้มลองรสชาติ ก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาว่า

“อืม รสชาติเข้มข้นได้ใจเหมือนที่คุณชาลีการันตีไม่มีผิดจริงๆ”

ญาดารินดื่มกาแฟร้อนอีกอึกใหญ่ ได้คาเฟอีนเข้าร่างกายก็ทำให้กระปรี้กระเปร่าขึ้น จากนั้นก็หยิบหูฟังมาเสียบเข้ากับใบหู เปิดเพลงโปรดฟังเบาๆ เพื่อเพิ่มความเพลิดเพลินให้กับตนเอง พร้อมกับก้มหน้าอ่านหนังสือท่องเที่ยวสลับการดื่มกาแฟโดยไม่มีรีบเร่ง เพราะเย็นวันนี้เธอว่างทั้งวัน ก่อนจะเริ่มไปเที่ยวชมนครเพตราในวันรุ่งขึ้น

เมื่อนั่งจิบกาแฟได้พักใหญ่ กระดิ่งที่แขวนไว้บนประตูร้านก็สั่นรัวบ่งบอกให้รู้ว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้านกาแฟ ซึ่งทางเจ้าของร้านได้ทักทายเป็นภาษาอาหรับ เพราะลูกค้าเป็นชาวจอร์แดนนั่นเอง

ญาดารินเหลือบสายตามองลูกค้าที่เป็นชายร่างใหญ่สองคนอยู่ชั่วครู่ ไม่ได้สนใจพวกเขามากมายนัก จากนั้นก็ก้มหน้าอ่านประวัติของนครเพตราต่อ แต่แล้วก็ต้องหูผึ่ง อดเงี่ยหูฟังไม่ได้เมื่อคำพูดของชายทั้งสองแล่นมากระทบโสตประสาท ซึ่งแน่นอนว่าญาดารินฟังภาษาอาหรับที่ชายทั้งสองกำลังวางแผนร่วมกันออกทุกถ้อยคำ

“เจ้านายส่งตารางการเดินทางของไอ้เด็กคนนี้มาแล้ว”

คู่สนทนาเหลือบมองข้อมูลที่เพื่อนได้ยืนให้ดู ก่อนจะเอ่ยถามกลับคืนบ้าง “ให้ลงมือจับตัวเมื่อไร”

“อีกสองวันข้างหน้า เพราะวันนั้นจะมีการจัดงานแต่งงานในโรงแรมของพี่ชายมัน เป็นงานแต่งงานของคนดังในจอร์แดนซะด้วย”

“แขกเหรื่อที่มาร่วมงานคงมีเป็นพันคน บอดี้การ์ดและตำรวจคงดูแลความปลอดภัยไม่ทั่วถึง พวกเราจะแฝงตัวเข้าไปในโรงแรมได้ง่าย”

“ถูกต้อง เราจะทำตัวให้แนบเนียน เป็นแขกไปร่วมงานเลี้ยงแต่งงานด้วย”

“เจ้านายฉลาดจริงๆ ที่เลือกวันทำงานให้กับพวกเราในวันนั้น”

ในขณะที่ชายฉกรรจ์ทั้งสองคนได้พูดคุยถึงแผนการลักพาตัวใครสักคน ญาดารินก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจ ทำเป็นไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจคำพูดของพวกเขา และถึงแม้ยังมีหูฟังเสียบอยู่ในใบหู แต่ใช่ว่าจะไม่ได้ยินคำพูดของชายทั้งสอง เพราะเธอได้กดปิดเสียงเพลงตั้งแต่นาทีแรกที่ได้ยินว่าจะมีการจับตัวเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายแล้ว