บทที่ 6
ฌอนถอนหายใจลึกขณะค่อยๆ ปิดสมุดบันทึกของคลินต์ลง สีหน้าของเขาในยามนี้เต็มไปด้วยความหมองเศร้า นึกโทษตัวเองที่ไม่มีเวลาดูแลหรือใส่ใจน้องชาย คลินต์เป็นโรคซึมเศร้าซึ่งเขาไม่เคยรู้มาก่อน ไม่เคยรู้เลยว่าคลินต์เป็นทุกข์กับโรคนี้จนต้องหันหาเหล้าเป็นที่พึ่ง
“คลินต์ พี่ขอโทษ พี่สนใจแต่เรื่องงานจนไม่รู้ว่านายต้องการพี่มากที่สุด พี่ขอโทษ...พี่มีส่วนทำให้นายต้องตาย”
ฌอนเอ่ยเสียงสั่นต้องขบกรามแน่นเพื่อระงับความเสียใจไว้ แล้วเอ่ยบอกดวงวิญญาณของน้องชายด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอีกครั้ง
“ไม่ต้องห่วง คลินต์...พี่จะพาลูกของนายและชีวาพรมาหานายให้ได้”
ร่างใหญ่ผุดลุกขึ้นยืนหันไปมองข้างหลังตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้อง
นอนของคลินต์ ซึ่งคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอดัม เลขาฯ ส่วนตัวของเขา
“อดัม...รูปของชีวาพร ตามหาเธอให้พบโดยเร็วที่สุด”
ฌอนยื่นภาพถ่ายระหว่างคลินต์และชีวาพรให้กับอดัมขณะออกคำสั่ง โดยไม่ลืมยื่นสมุดบันทึกของคลินต์ให้อีกฝ่ายด้วย พร้อมกับเอ่ยบอกเสียงเศร้าว่า
“ตำรวจพูดถูกว่าคลินต์จงใจฆ่าตัวตาย ความจริงอยู่ในสมุดบันทึกเล่มนี้ คลินต์เป็นโรคซึมเศร้าก่อนจะกลายเป็นคนติดเหล้า เขาพยายามฆ่าตัวตายมาสองครั้งแล้วแต่ไม่สำเร็จ”
“อะไรนะครับ คุณคลินต์เคยฆ่าตัวตายมาก่อน” อดัมร้องถามเสียงหลง ตกใจกับเรื่องที่ได้ยินเป็นอย่างมาก
ฌอนพยักหน้ารับช้าๆ ขณะตอบเสียงแผ่วเบา “ใช่ นายอ่านในบันทึกของคลินต์แล้วจะรู้ทุกอย่าง แล้วอย่าลืมตามหาชีวาพรกับลูกของเธอให้พบโดยเร็วที่สุด”
“ได้ครับเจ้านาย และผมจะจองตั๋วเครื่องบินให้เจ้านายในทันทีที่รู้ว่าคุณชีวาพรอยู่ที่ไหน”
“ขอบใจนายมาก ไปทำตามที่เราสั่งได้แล้ว เราอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ สักพัก”
“เจ้านายไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”
อดัมยังไม่ยอมผละไปทำตามคำสั่ง ด้วยเป็นห่วงเจ้านายและไม่ต้องการให้อยู่ลำพังเพียงคนเดียว
ฌอนค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนอนของคลินต์ โบกมือไล่อดัมอีกครั้ง “นายไปทำงานได้แล้ว เราไม่เป็นอะไร แค่เหนื่อยอยากนอนพักเท่านั้น”
“ก็ได้ครับเจ้านาย ผมจะโทร.ติดต่อกับบริษัทนักสืบในประเทศไทยเดี๋ยวนี้ และผมจะทำงานอยู่ข้างนอก หากเจ้านายต้องการอะไรก็เรียกผมได้เลยนะครับ”
“อืม...ไปเถอะ”
ร่างใหญ่ที่แลดูอ่อนล้าเต็มที ค่อยๆ เอนกายลงนอนบนเตียง โดยไม่ได้สนใจว่าอดัมเดินออกไปจากห้องหรือยัง ดวงตาทั้งคู่กวาดสายตามองรอบๆ ห้องที่น้องชายเคยอยู่มาครึ่งชีวิต แต่ต่อไปนี้จะไม่มีคลินต์ เจย์ฟอร์ตอยู่กับเขาอีกต่อไปแล้ว
“หลับให้สบายนะ น้องชาย พี่สาบานว่านับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พี่จะทำทุกอย่างเพื่อนาย ชีวาพรและลูกต้องมาหานายอย่างแน่นอน”
อดัมทำงานตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านายได้ดีเยี่ยม อีกสามวันต่อมา เขาก็นำข่าวดีมาบอกกับเจ้านายหนุ่ม
“เจ้านายครับ ผมได้ที่อยู่ของคุณชีวาพรแล้วครับ”
ฌอนวางอัลบั้มภาพซึ่งเก็บรวบรวมภาพถ่ายของคลินต์ตั้งแต่เด็กกระทั่งถึงปัจจุบันไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา หลังจากน้องชายเสียชีวิต เขาก็ไม่มีกะจิตกะใจกลับไปทำงาน จึงใช้เวลาว่างทั้งวันอยู่กับการดูภาพถ่ายของคลินต์ในสมัยที่ยังมีชีวิตอยู่
“ชีวาพรอยู่ที่ไหน” ฌอนเอ่ยถามขณะมองอดัม ซึ่งทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ แล้วยื่นโทรศัพท์มาให้เขาด้วย
“เจ้านายดูภาพของคุณชีวาพร และฟาร์มของเธอครับ”
“ฟาร์ม”
ฌอนเลิกคิ้วขึ้นสูงขณะเอ่ยถาม พร้อมกันนั้นก็รับโทรศัพท์มากดดูภาพของหญิงสาว ที่พวกเขากำลังตามหาตัวอยู่ และคอยฟังคำรายงานจากลูกน้องด้วย
“ใช่ครับ คุณชีวาพรมีฟาร์มเลี้ยงม้าอยู่ที่อำเภอสันกำแพง จังหวัดเชียงใหม่ครับ”
ฌอนพยักหน้ารับ กดเลื่อนดูภาพถ่ายฟาร์มของชีวาพร ซึ่งดูสวยงามมีภูเขาล้อมรอบและธรรมชาติยังดูสมบูรณ์อยู่มาก มือใหญ่กดเลื่อนดูภาพไปเรื่อยๆ พร้อมกับพึมพำเสียงแผ่วเบา
“ชีวาพร...เธอมีดวงตาที่สวย ใบหน้ามีเสน่ห์ เวลายิ้มก็ชวนมองน่าหลงใหล แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมคลินต์ถึงไม่รักชีวาพร ทำไมถึงต้องการเธอเป็นแค่เพียงของเล่นเท่านั้น”
อดัมไม่รู้ว่าเจ้านายถามใครกันแน่ กระนั้นก็เอ่ยตอบปฏิเสธไป “เอ่อ...ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”
ฌอนบอกโบกมือปฏิเสธ พลางเอ่ยบอกเสียงเครียด “ช่างเถอะ อดัม คนที่จะตอบคำถามของเราได้คือคลินต์ แต่เมื่อเขาไม่อยู่แล้ว สิ่งที่เราต้องทำและแก้ไขคือการไปพบชีวาพรและลูกของเธอ พร้อมกับเอ่ยขอโทษแทนคลิต์ และสุดท้ายก็ขอร้องให้ชีวาพรและลูกมาหาคลินต์ที่นี่”
“เจ้านายพร้อมเดินทางเลยใช่ไหมครับ ผมจะจัดการจองตั๋วให้เจ้านายทันที”
“ใช่! เราพร้อมสำหรับการเดินทางไปประเทศไทย นายจองตั๋วเที่ยวแรกของวันพรุ่งนี้เลย”
“เจ้านายจะให้ผมไปด้วยไหมครับ”
“ไม่ต้อง เราจะไปคนเดียว ส่วนนายอยู่ดูแลงานทางนี้ระหว่าเราไม่อยู่”
ฌอนเอ่ยสั่งพร้อมกับพยักพเยิดไปยังโทรศัพท์ของตนเองที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วบอกลูกน้องว่า
“นายส่งภาพของชีวาพรทั้งหมดเข้ามือถือของเราด้วย”
“ได้ครับ เจ้านาย”
“เดี๋ยวเราจะไปจัดกระเป๋าเดินทาง ยังไม่รู้ว่าต้องอยู่ประเทศไทยกี่วัน และไม่รู้ว่าชีวาพรจะต้อนรับเราคนที่เป็นพี่ชายของคลินต์หรือเปล่า”
เอ่ยบอกอดัมไปแล้ว ฌอนก็เดินขึ้นบันไดบ้านตรงไปยังห้องนอนเพื่อจัดกระเป๋าเดินทาง พร้อมกันนั้นก็ถอนหายใจยาวกับความจริงที่แล่นอยู่ในหัว
คลินต์ทำให้ชีวาพรท้องแล้วทอดทิ้งเธออย่างไม่แยแส แน่นอนว่าหญิงสาวคงเกลียด เคียดแค้นคลินต์เป็นอย่างมาก ซึ่งการไปปรากฏตัวของเขา ยังไม่รู้เลยว่าจะได้รับการต้อนรับจากชีวาพรหรือไม่...