6

‘ตู๊ดดดดดดดดดดด’

รถแล่นมาถึงสมุทรสาครมือถือก็ดังขึ้น จึงคว้าขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นป้าผ่อนเจ้าประจำ ที่ไม่ว่าเธอจะทำงานในบ้านหรือลาออกไปแล้วก็ตามที แต่ก็ต้องคอยตอบคำถามหรือให้คำปรึกษามาโดยตลอด ด้วยเพราะปัญหาในบ้านวัชราเวโรจน์นั้นมีมากมายก่ายกองเกินกว่าแม่ครัวจบแค่ชั้นประถมจะรับมือได้

อีกทั้งเลขาแต่ละคนก็ต่างไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของเจ้านายเท่าไหร่นัก หรืออีกนัยก็คือมีเรื่องเยอะแยะให้จดจำไม่หวาดไม่ไหวนั่นเอง วันๆ จึงมีแต่ปัญหาตลอด

“หวัดดีจ้าป้า มีอะไรให้ตะวันรับใช้คะ”

จิณณวัตรสะดุดหูกับชื่อนี้และน้ำเสียงนุ่มหูนี้ไม่น้อย แต่ก็ยังควบรถไปข้างหน้าเรื่อยๆ เพราะยังไม่มีโอกาสได้เอ่ยถาม ด้วยอีกฝ่ายยังคุยธุระไม่เสร็จนั่นเอง

“เหรอคะ! แล้วมีกี่คน...ค่ะ มีของสดอะไรบ้างคะ...เหรอคะ...งั้นป้าช่วยออกตังค์ไปซื้อของในตลาดเท่าที่เงินมีก่อนได้มั้ยคะ ส่วนที่เหลือเดี๋ยวตะวันจะแวะซื้อกลับเข้าไปด้วย ค่ะๆ แล้วเจอกันค่ะป้า”

จิณณวัตรหันไปหาคนข้างๆ

“ว่า...”

แล้วถามแค่คำนี้เท่านั้น เพราะเดาได้ดีว่าคงจะมีปัญหาอะไรสักอย่างเป็นแน่

“คุณผู้หญิงเพิ่งไปบอกป้าผ่อนว่าอีกสามชั่วโมงจะมีแขกมากินข้าวที่บ้านประมาณสิบห้าคนค่ะ ของสดในตู้เย็นไม่มี ป้าผ่อนก็ไม่มีเงินในมือเลย หรือมีก็ไม่มากพอ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากป้าผ่อนกับเด็กๆ ค่ะ”

เลขาเก่าที่กลายมาเป็นใหม่ร่ายยาวอย่างรู้งานดี

“So? What we gonna to do?”

และด้วยความเคยชินกับภาษาอังกฤษ ทำให้เขาเผลอเอ่ยประโยคติดปากทันควัน ทำเอาคนฟังอดอมยิ้มไม่ได้

“ขอโทษทีผมลืม ถามใหม่ แล้วเราต้องทำยังไง”

เขาหันไปทันได้เห็นแม่ถั่วงอกยิ้มบางๆ ออกมาก็พลอยทำให้เผลอยิ้มตามไปด้วย

“คุณต้องพาฉันแวะซื้อของในแมคโครระหว่างทาง แล้วรีบกลับให้ถึงบ้านภายในหนึ่งชั่วโมงนับจากนี้ และช่วยออกเงินไปก่อนเดี๋ยวฉันจะเบิกคืนให้ทีหลัง”

อันที่จริงจะออกเองก็ได้ แต่ในเมื่อมีหนุ่มนักเรียนนอกอยู่ด้วยทั้งคนเรื่องอะไรจะทำให้มีส่วนร่วมกับความวุ่นวายนี้ด้วยเล่า

“คุณจะใช้เยอะแค่ไหน” เขาหันไปถามพร้อมกับเร่งความเร็วขึ้นอีก

“ประมาณหมื่นห้าค่ะ”

เพราะบวกลบแล้วไม่น่าจะเกินนี้

“ก็โอเคอะนะ แต่ปัญหาคือผมไม่มีเงินบาทติดตัวมากขนาดนั้นหรอก มีแต่ยูเอสที่ยังไม่ได้แลกเลย ถ้ารูดบัตรเครดิตจะไม่มีปัญหาแน่ และคุณก็ต้องบอกทางผมแล้วล่ะตอนนี้ จำไม่ได้ว่าจะกลับบ้านทางไหน ถนนหนทางเปลี่ยนไปหมดเลย”

เพราะเริ่มเข้าเขตเมืองที่ถนนสารพัดสายกับรถยั้วเยี๊ยะไปหมด คนไม่ได้อยู่เมืองไทยนานๆ อย่างเขาเห็นแล้วมึนหัว อาทิตยาเลยต้องคอยเป็นเนวิเกเตอร์ให้ ไม่นานรถหรูก็เลี้ยวเข้าไปจอดในห้างขายส่งแล้ว จิณณวัตรรีบร้องถามเจ้าของร่างเล็กที่ออกจากรถได้ก็เดินเร็วๆ ห่างเขาไปหลายก้าว

“คุณจะให้ผมช่วยอะไรหรือเปล่า” อาทิตยาหันกลับมาแล้วส่งยิ้มเป็นเชิงท้าทายให้ก่อนตอบ

“แค่ช่วยเข็นรถเดินให้ทันฉันแล้วรอจ่ายเงินค่ะ”

ในใจคนถามกระหยิ่มยิ้มย่องว่าเรื่องแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้ แต่เอาเข้าจริงๆ ยัยหัวถั่วงอกกลับเดินเร็วจี๋ยังกับจะมีใครตาย แถมบางครั้งก็วิ่งซอกแซกๆ จนเขาเข็นรถตามแทบไม่ทัน อีกสี่สิบห้านาทีเขาก็เลี้ยวรถเข้าบ้านที่ประตูเปิดพร้อมเด็กรับใช้ในบ้านแทบจะทุกคนก็มายืนรออยู่โรงจอดรถเรียบร้อยแล้ว

“ซื้ออะไรมาทำบ้างคะคุณตะวัน”

ผ่อนมีสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด ทว่าก็ยังยิ้มออกมาได้เมื่อมีเลขาคนเก่งอยู่ใกล้ๆ

“ก็ทุกอย่างที่ใช้ทำสเต๊กค่ะป้า ให้ลุงจวดก่อไฟเตาบาร์บีคิวเลยนะคะ”

ปากเจ้าหล่อนตอบมือก็ช่วยขนของจากหลังรถเข็นแบบในห้างสรรพสินค้าให้แหม่มกับแก้มช่วยกันเอาไปไว้หลังครัว

“ให้ผมช่วยอะไรหรือเปล่า”

จิณณวัตรเดินตามเจ้าหล่อนไปหลังครัวเมื่อเห็นทุกคนดูจะวุ่นวายไปหมด

“งั้นคุณช่วยทำยังไงก็ได้ให้คุณผู้หญิงมาถึงบ้านช้ากว่ากำหนดสักชั่วโมงค่ะ”

แล้วเจ้าหล่อนก็หายหน้าไปในครัวทิ้งให้เขายืนครุ่นคิดอยู่เป็นนานว่าจะทำยังไง แต่สุดท้ายเขาก็ส่งข้อความบอกแม่ตรงๆ ว่าให้ถ่วงเวลาออกไปอีกหนึ่งชั่วโมง เพราะอาหารยังไม่เรียบร้อยนั่นเอง จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปห้องครัวที่เห็นเมื่อวานว่าแม่ขยายออกให้ใหญ่กว่าตอนที่เขายังไม่ไปเมืองนอกมาก

จนอดคิดไม่ได้ว่ามันออกจะกว้างขวางเกินความจำเป็นไปหน่อย กับสมาชิกในครอบครัว มาตอนนี้ก็เห็นแจ้งแล้วว่าทำไมถึงต้องทำให้ใหญ่ๆ เข้าไว้ เพราะข้าวของวางเต็มจนดูจะแคบไปด้วยซ้ำ ยิ่งแม่ถั่วงอกกับคนรับใช้ในบ้านต่างเข้ามาช่วยกันตระเตรียมอาหารด้วยท่าทีเร่งด่วนยิ่งแคบไปถนัดตาเลย

“ป้าหมักเนื้อกับหมูหมดเลยหรือเปล่า”

แหม่มตะโกนถาม ผ่อนที่มัวยุ่งกับหม้อซุปก็ตอบออกไปโดยไม่ได้หันไปหาด้วยซ้ำ

“เอ่อๆ หมักให้หมดนั่นล่ะ ของเหลือค่อยว่าแขกอิ่ม ปลาแซลมอนไม่ต้องเอาไปย่างนะป้าจะปิ้งในกระทะเอง”

อาทิตยาละสายตาจากการหั่นมะเขือเทศไปหาเจ้านายหนุ่ม แล้วกวาดตามองแต่ละคนที่กำลังวุ่นไม่มีว่าง สลับกับดูนาฬิกาข้อมือ แล้วถึงคิดได้ว่าต้องทำอะไรบ้าง

“แก้มๆ ล้างมือแล้วไปเตรียมความเรียบร้อยในห้องอาหารก่อน ถ้วยชาม ช้อนมีดให้เลือกชุดหลุยห์เหมือนงานต้อนรับฝรั่งเลยนะจ๊ะ แล้วอย่าลืมเตรียมน้ำดื่มสมุนไพรไว้ต้อนรับแขกด้วย ป้าผ่อนมีไว้ในตู้เย็นอยู่แล้วใช่มั้ยคะ”

คนถามหันไปหา ทว่าคนตอบกลับส่งแต่เสียงส่วนตานั้นจ้องของในหม้อไม่ห่างหาย

“เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณตะวันยกไปใช้ได้เลย” อาทิตยายิ้มรับด้วยความชอบใจ