ตอนที่ 2 ไม่ใช่ความฝัน

ตอนที่ 2 ไม่ใช่ความฝัน

~ที่หน้าห้องฉุกเฉิน~

บุรุษพยาบาลกำลังเข็นร่างของผู้หญิงทั้งสองเข้ามาไล่ๆ กัน อย่างเร่งด่วน แสงไฟสว่างวาบ จากไฟในห้องผ่าตัดฉุกเฉินที่สาดส่องเข้ามา ไม่รู้ว่าเนิ่นนานเท่าไหร่

อันนาตื่นขึ้นรู้สึกปวดร้าว ระบมไปทั้งตัว จนเธอแทบจะขยับตัวไม่ไหว สายตาค่อยๆ ปรับรับแสงที่สว่างเข้ามาจนเธอต้องกะพริบตาถี่ๆ นี่เธอหลับไปกี่วันกันนะ

-โชคดีจัง ฉันยังไม่ตายหรือนี่-

อันนายกสองมือที่เต็มไปด้วยสายน้ำเกลือขึ้นมามอง

-โหว กลิ้งไปกับถนน แต่ ที่แขนกลับไม่มีแผลเลยสักนิด-

เธอค่อยๆ ขยับตัว มองไปรอบๆ

“ฟื้นแล้วเหรอ” เสียงชายที่นั่งอยู่ตรงโซฟาลุกขึ้นตรงมาเธอ

-ใครวะ - อันนาหรี่ตามอง ก่อนจะเบิกตาโพลง

-เฮ้ยยยยย ไอหมอนี่ พี่พิธาน รุ่นพี่ว๊ากปี4 ที่ชอบแกล้งเธอตอนเธออยู่ปี 1 คนนั้นนี่ ไอหมอนี่มาอยู่ตรงนี้ได้ไงเนี่ย-

อันนาขมวดคิ้ว ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูด ตอนนี้รู้สึกคอแห้งผาก เหมือนร่างกายจะขาดน้ำ

“นะ น้ำ หิวน้ำ” สิ่งที่คิดกับสิ่งที่พูดออกมาช่างแตกต่างกัน ไม่รู้ทำไมตัวเองถึงมีแรงพูดได้แค่นี้ เสียงแหบพร่าจนไม่เหมือนเสียงตัวเอง

พิธานไม่พูดอะไร แต่ส่งน้ำมาให้เธอจิบเบาๆ ก่อนหันไปกดเรียกพยาบาลเพื่อแจ้งว่าเธอฟื้นแล้ว

“คุณจีน่า ฟื้นแล้วหรือคะ” พยาบาลถือใบตารางตรวจเข้ามาในห้อง

แต่

-ใครวะ จีน่า-

“เดี๋ยวใครคะ จีน่า” อันนาขมวดคิ้ว

-นี่เราหลับจนเสียงเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรือเนี่ย-

“คุณจีน่า จำตัวเองไม่ได้ด้วยหรือคะ” พยาบาลหน้าเสีย เธอหันไปมองหน้าพิธาน

“เดี๋ยวดิฉันเรียกคุณหมอเข้ามาพบนะคะ” เธอโค้งศีรษะเล็กน้อยให้กับพิธาน ก่อนจะเดินออกไป แต่อันนายังคงมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมบรรยากาศแปลกๆ

พิธานยืนกอดอก มองหน้าหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาเย็นชา

“เลิกเล่นละครเถอะจีน่า จะบอกความจำเสื่อม หนีความผิดเรื่องขับรถชนคนอะเหรอ”

“ขับรถชน? พี่พิธานพูดอะไรขับรถอะไร ใครชนใคร หนูขับรถไม่เป็นนะ”

“หนู คุณแทนตัวเองว่าหนู” พิธานแค่นหัวเราะ “ตลกล่ะ จีน่า คุณจำชื่อผมได้ ว่าผมชื่อพิธาน แต่คุณจำเรื่องตัวเองไม่ได้เนี่ยนะ”

อันนาอึ้ง ทำไมรุ่นพี่พิธาน ถึงเรียกเธอซ้ำๆ ว่าจีน่าแล้วทำไมเธอจะจำเขาไม่ได้ล่ะ ก็ตอนเรียนมหาวิทยาลัยจำได้ว่าเธอเคยได้ยินเขาเอาเธอไปนินทากับเพื่อนด้วยซ้ำไป

“ยัยแว่นขี้เหร่แบบนั้น ใครจะจีบลงวะ”

ประโยคนี้ที่เธอได้ยินเต็มสองหู จนเธอจำได้ขึ้นใจ พิธาน รุ่นพี่ปีสี่ คนที่ชอบแกล้งเธอมาตลอด

ว่าแต่ทำไมเขามาอยู่ตรงนี้

“โทรศัพท์ฉันขอโทรศัพท์” อันนาเริ่มมีบางอย่างไม่แน่ใจ

พิธานส่งโทรศัพท์ของจีน่า ยื่นมาให้ อันนารับมาอย่างงงๆ รูปโปรไฟล์ในโทรศัพท์เป็นผู้หญิงที่จัดว่าสวยมากๆ คนหนึ่ง ยังกับดารา อันนาคิด

แต่ไม่ใช่โทรศัพท์เธอนิ เธอจะเปิดเครื่องยังไง เธอกดเปิดเครื่อง แต่ทว่า …กลับตกใจยิ่งขึ้น เมื่อพบว่าโทรศัพท์เครื่องนี้สามารถสแกนหน้าของเธอเพื่อเปิดเครื่องได้

-เฮ้ยยยยย เปิดได้ไงเนี่ย-

อันนารีบเปิดกล้องหน้า ก่อนจะพบว่าภาพตรงหน้าไม่ใช่ตัวเธอ

-กรี๊ดดดดดดดดดด-

ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ความฝัน อันนารีบวิ่งลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำด้วยใจที่สั่นระรัว สองมือปิดหน้าปิดตาก่อนค่อยๆใช้สายตามองลอดผ่านง่ามนิ้วมือที่บดบังใบหน้า

"สวยจัง" อันนาอุทาน กับภาพผู้หญิงในกระจก ไม่ว่าจะดวงตากลมโต จมูกรูปหยดน้ำ แถมริมฝีปากกระจับได้รูปแบบนี้

-ใครอะ โคตรสวยเลยอ่า-

"เอ๊ยไม่ใช่ ในเวลาแบบนี้ฉันจะมาหลงใหลความสวยของผู้หญิงคนนี้ได้ไง" อันนาพึมพำ ก่อนส่ายหัวเพื่อรวบรวมสติ

นี่ขนาดผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แต่งหน้ายังสวยขนาดนี้ ถ้าแต่งจะสวยขนาดไหน

อันนายกมือขึ้นจับใบหน้าของเธอ ทั้งเนื้อทั้งตัวดูจะมีก็แค่ผ้าพันแผลที่ศีรษะที่พันไว้รอบหัวตอนหัวไปกระแทกเท่านั้น นอกนั้นร่างกายแทบจะไม่บอบช้ำอะไรเลย

แต่....ถ้าวิญญาณของเธอมาอยู่ในร่างของผู้หญิงคนนี้ แล้วร่างของเธอล่ะ!!

อันนาเอามือปิดปากกลั้นเสียงร้องไม่ให้ออกมา พอนึกถึงร่างตัวเอง ก็วิ่งผลุนผลันออกมาจากห้องน้ำ

"พี่พิธาน แล้วร่างหนู เอ๊ยไม่ใช่ ...อันนา เอ๊ย...ไม่ใช่ คนที่เกิดอุบัติเหตุด้วยกันล่ะ ที่พี่บอกว่าหนูขับรถชนเธอ ตอนนี้เธออยู่ไหน" อันนาไม่รู้จะแทนตัวเองว่าอะไรดี ถึงกับพูดผิดพูดถูก

"จำได้แล้วใช่ไหมว่าตัวเองไปทำอะไร" พิธานพูดเสียงเข้ม ก่อนเดินเข้ามาบีบที่ต้นแขน "แล้วเลิกแกล้งเรียกตัวเองว่าหนูด้วย คุณพูดได้น่าเกลียดมาก"

"พี่ก็บอกมาสิ ว่าเธออยู่ไหน" อันนาเริ่มโมโห

"เธอยังไม่ฟื้น หมอบอกเธอสมองได้รับความกระทบกระเทือนอาจจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา"

อันนาพูดไม่ออกแขนขาไม่มีเรี่ยวแรงทรุดตัวลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น

"พี่พาหนูไปหาเธอหน่อย หนูอยากเจอ" อันนาพูดเสียงเบา นี่ร่างของเธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไปเสียแล้วเหรอนี่

"เขายังไม่ให้เข้าเยี่ยม เอาไว้เข้าเยี่ยมได้ผมก็ต้องพาคุณมาเจรจาเรื่องค่าเสียหายกับคดีความอยู่ดี แล้วก็เลิกแทนตัวเองว่า หนู กับ พี่ ด้วย ดู ก็รู้ว่าเสแสร้ง" พิธานทำหน้ารังเกียจ ก่อนจะถอนหายใจ

"แล้วเย็นนี้เตรียมออกจากโรงพยาบาลด้วย ผมบอกพ่อแม่คุณที่เมืองนอกแล้วว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ดูเหมือนคุณจะความจำเสื่อมชั่วขณะ แปลกที่หมอสแกนสมองไม่พบความผิดปกติ หรือบางทีคุณอาจจะแค่ช็อกไปบ้าง เดี๋ยวความจำทั้งหมดก็คงกลับคืนมา"

-----------------