ตอนที่ 3 เขาคือสามีของเธอ

ตอนที่ 3 เขาคือสามีของเธอ

อันนายังคงนิ่งอึ้ง เธอต้องมาอยู่ในร่างของผู้หญิงคนนี้แล้วพ่อแม่ของเธอล่ะ ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงกันบ้าง

"แล้วหนูกับพี่ เอ๊ยยย ฉันกับคุณเราเป็นอะไรกัน" อันนาเริ่มรวบรวมสติถามขึ้น จะว่าไป ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเธอ ก็เจอแต่หน้าเขา

เธอไม่ได้เจอเขามาหลายปี นายคนนี้ก็ยังปากเสียอยู่เหมือนเดิม ในตอนนั้นที่เธอเจอเขาครั้งแรก เธอยังเรียนอยู่ปีหนึ่ง อายุแค่สิบแปด เวลาที่เธออยู่กับรุ่นพี่ที่อายุมากกว่า เธอมักจะเรียกแทนตัวเองว่าหนูเสมอ เลยติดปากมาจนถึงตอนนี้

"คนที่จดทะเบียนกันแล้วเรียกว่าอะไรล่ะ เฮ้อออ จีน่า คุณรู้ไหมว่าผมต้องเสียเงินไปเท่าไหร่เพื่อเคลียร์เรื่องคุณขับรถชนน้องคนนั้น นี่ถ้าเขาไม่ฟื้นขึ้นมาคุณจะชดใช้ยังไงไหว บอกเลยผมจะให้คุณต้องชดใช้ไปทั้งชีวิตแน่ๆ" พิธานพูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ

"หาาาาาาาาาาา" จดทะเบียนหมายความว่า

- อีตาพิธานคือสามีของผู้หญิงคนนี้!!-

อันนากลืนน้ำลายเฮือก

ความซวยบังเกิดแล้ว อันนา นี่เธอต้องมาอยู่ในร่างผู้หญิงคนนี้ไปนานแค่ไหน ถ้าเกิดเธอบอกเขาว่าไม่ใช่ภรรยาเขา เขาจะว่าเธอบ้าหรือเปล่านะ

อันนาเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง ตัดสินใจไม่พูดอะไรออกมา ถ้าเขารู้ว่าคนในร่างนี้เป็นเธอ คนที่เขาชอบแกล้งมาตลอด ไม่รู้ว่าเธอจะเจออะไรบ้าง

ในที่สุดอันนาจำต้องยอมตามน้ำไปก่อนแล้วค่อยๆคิดหาทางแก้ไขเอาทีหลัง

เมื่อออกจากโรงพยาบาล

พิธานจึงพาอันนาในร่างจีน่า กลับมาที่บ้านที่เป็นเรือนหอของเขาทั้งสองคน มีแม่บ้านสูงอายุวัยหกสิบท่าทางใจดี ออกมาทำการต้อนรับ อันนาเห็นเข้าถึงกับยกมือไหว้ตามมารยาททันที

"สวัสดีค่ะ คุณแม่"

อันนายิ้ม พร้อมยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร คิดเอาว่าในเมื่อเขาพาเธอมาบ้าน เพราะงั้น คุณป้าท่าทางใจดีคนนี้ คงจะเป็นแม่ของเขากระมัง

"นี่ป้าแก้ว เธอเป็นแม่บ้านของเรา" พิธานเอ่ยเสียงเรียบ เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เธอยกมือไหว้แม่บ้าน ปกติทุกครั้งเห็นเธอมีแต่เชิดจนแทบไม่เคยเห็นหัวใคร

อันนาได้แต่ยิ้มแห้ง เพราะเธอไม่รู้จักจริงๆเลยทำตัวไม่ค่อยถูก แต่ครั้นเมื่อเธอเดินผ่านป้าแก้ว ก็อดโค้งตัวก้มลงอย่างเด็กที่เดินผ่านผู้ใหญ่ไม่ได้

"ป้าแก้วครับ คุณจีน่าสติยังไม่ค่อยเข้าที่อย่าถือสาเธอนะครับ"

“อ่าค่ะ”

ป้าแก้วพยักหน้างงๆ เธอเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ที่เห็นท่าทีของคุณผู้หญิงประจำบ้านเปลี่ยนไป ปกติแค่ทำอะไรนิดอะไรหน่อยไม่พอใจก็โดนเธอตวาดแล้ว แต่วันนี้ทั้งยิ้มทั้งยกมือไหว้ ป้าแก้วเองก็ถึงกับอึ้งทำตัวไม่ถูกได้แต่มองตามตาปริบๆ

พิธานเดินนำเข้าบ้านอย่างไม่สบอารมณ์ เหลือบมองอันนาที่เดินตามเข้ามาในบ้านอย่างเงอะๆงะๆ เห็นเธอกวาดสายตามองไปรอบๆบ้าน อย่างกับคนเพิ่งเคยมา

ส่วนอันนาที่เอาแต่เดินมองไปทั่ว จนเดินไปสะดุดเข้ากับโซฟา เพราะความเขินที่รู้ว่าตัวเองซุ่มซ่ามเลยทรุดตัวลงนั่งทันที

-บ้านใหญ่จัง ใหญ่กว่าบ้านเราเป็นสิบเท่า แต่…แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดีเนี่ย อันดับแรกต้องหาทางหนีไปหาพ่อกับแม่ แต่...จะไปยังไงล่ะ พ่อกับแม่จะเชื่อไหมว่าเรา มาอยู่ในร่างของคนที่ขับรถชนลูกสาวตัวเอง ขนาดเรายังไม่เชื่อเลย-

อันนาเริ่มเครียดพยายามนึกหาทางออกให้ตัวเอง

"ทีนี้ คุณก็ควรเลิกปาร์ตี้กับเพื่อนของคุณได้แล้วนะ เป็นไงสิ่งที่คุณทำ ถ้าคนที่คุณขับรถชนเขาตายขึ้นมา คุณจะโดนข้อหาขับรถโดนประมาทเป็นเหตุให้คนอื่นถึงแก่ความตาย เราเพิ่งแต่งงานไม่กี่เดือน คุณก็สร้างแต่เรื่อง"

"เออ ค่ะ ค่ะ" อันนาพยักหน้ารับฟังอย่างว่าง่าย ทำตาปริบๆ ทำราวกับตั้งใจฟังที่เขากำลังบ่นเธอ

~จะว่าไปรุ่นพี่ของเธอดูๆไปก็น่าสงสารเหมือนกันนะ ได้แฟนสวยมาก แต่ดูท่าจะไม่มีความสุขในชีวิตครอบครัวเอาเสียเลย~

พิธานขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ ปกติถ้าเป็นจีน่าเจอเขาบ่นแบบนี้ เธอจะต้องตวาดแว๊ดใส่เขากลับมาแล้ว ไม่มีทางที่จะมานั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวตั้งใจฟังขนาดนี้ ดูท่าเธอคงได้รับความกระเทือนกระเทือนทางสมองจริงๆ

"ไม่ไปอาบน้ำแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าล่ะ" เขาเอ่ยปากไล่ให้เธอไปอาบน้ำ แต่อันนายังคงนั่งเอ๋ออยู่กับที่ เพราะเธอไม่เคยมาบ้านนี้ จะรู้ได้ไงว่าห้องตัวเองอยู่ไหน

"อย่าบอกนะว่าลืมห้องตัวเอง"

อันนายิ้มให้ก่อนพยักหน้าตาแป๋ว

"ตามมา" เขาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เดินนำเธอขึ้นไปที่ชั้นสอง อันนาได้แต่เดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย ในตอนนี้เมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องเหลือเชื่อ เธอก็ทำได้เพียงแค่ตามน้ำไปก่อน

-----------------------