ตอน 5

“เอางี้นะแม่...ดาพูดกับแม่ล้านครั้ง เรามีกันอยู่สองคน ถ้าเราไม่พยุงชีวิตของกันและกันใครจะมาช่วย ยิ่งเราทำตัวย่ำแย่ มันไม่ได้มีอะไรดีขึ้นอีเมียบ้านโน้น มันยิ่งได้ใจซ้ำเติมในความพ่ายแพ้ของแม่ มันเชิดหน้าเป็นนางหงส์ทั้งที่หล่อนไม่ได้ดีเด่สูงส่งมาจากไหน แต่เอาเรือนร่างและลีลาเข้าออดอ้อนพ่อจนพ่อทิ้งพวกเรา ดังนั้นแม่กับดาต้องลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเอง อย่าให้น้อยหน้านางบ้านนั้นสิ” ธัญดากล่าวกับแม่ยืดยาวอย่างนี้ทุกครั้ง และทุกครั้งที่ได้พูดออกไปแม่ของเธอทำได้แค่ฟังหูซ้ายทะลุออกไปอีกร้อยกิโลเมตร ไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้น แต่หญิงสาวไม่เคยท้อในการพูด เตือนสติแม่

“อีลูกเวรสั่งสอนกู อย่างกับเป็นแม่” ต้นประโยคของผู้เป็นแม่เสียงดังฟังชัด หากแต่ท้ายประโยคแผ่วเบา ทำท่าครุ่นคิดในสิ่งที่ลูกพูดกรอกหูในทุกๆวัน จากนั้นจึงเดินไปนั่งรออาหารเช้าเงียบๆ รู้สึกหิวจนแสบไส้ตอนอยู่ในบ่อนป้าสมรไม่ยักหิว แต่พอหมดตูดท้องร้องขึ้นมาทันที ว่าแต่...ที่ธัญดาพูดมามีส่วนและมีเหตุผลอยู่มาก หรือจะเงยหน้าขึ้นมาทำตัวดีให้สมกับเป็นแม่คนบ้างนะ วิยะดาครุ่นคิด

ไม่กี่นาทีอาหารง่ายๆจึงถูกนำมาวางบนโต๊ะเก่าๆ กลางบ้านหลังเล็กซอมซ่อ อาหารส่งกลิ่นหอมควันฉุยเรียกน้ำลายไหลวิยะดา

“อะไรกันมีแค่นี้” จานไข่เจียวแบนๆ กับผัดผักถูกวางลงตรงหน้าแม่ พร้อมกับจานข้าวสวยหอมกรุ่น ทันทีที่เห็นอาหารวิยะดาตบฝ่ามือลงบนโต๊ะ มองอาหารสองจานที่ถูกวางด้วยอารมณ์หงุดหงิด

“แค่นี้ก็ดีแล้วแม่ กินๆ ไปเถอะเงินเดือนหนูยังไม่ออก” ธัญดาตัดรำคาญแม่เรื่องมาก เธอจะไปเอาอาหารดีๆ ที่ไหนมาให้แม่กิน ในเมื่อเงินที่มียังถูกแม่ถลุงหายในบ่อนป้าสมรจนหมด นี่ล่ะเขาเรียกอบายมุข มันไม่เคยให้คุณใครเลย สำหรับแม่เมื่อไหร่จะคิดได้ซะที

“เออ...พูดถึงงานของมึง” วิยะดายอมกินข้าว หยิบช้อนขึ้นมาถือไว้ในมือ เตรียมตักอาหารเข้าปาก อย่างน้อยยังดีกว่าไม่มีกินละวะ

“มีอะไรแม่” ลูกสาวหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามแม่ อารมณ์อยากหลับอยากงีบหายเป็นปลิดทิ้ง ไม่ต้องนงต้องนอนมันแล้ว

“ไปทำงานแบบนั้น มึงพลาดท่าเสียทีพวกผู้ชายหน้าหื่นๆ มึงจะเอาตัวรอดได้ไหม” คำถามที่ไม่อยากถาม คนมีลูกผู้หญิงแม้ดูไม่ใส่ใจแต่วิยะดาแอบห่วงธัญดาอยู่ลึกๆ เห็นว่ามีแฟนแต่ไม่เคยรู้จักมักจี่กัน ธัญดาไม่เคยพาแฟนเข้าบ้านคงเพราะอับอายสภาพบ้านที่แทบไม่เรียกว่าบ้านเป็นที่ซุกหัวนอนมากกว่า

“ดาเป็นเด็กเสิร์ฟไม่ได้ไปขายตัว” หญิงสาวตอบมารดาด้วยน้ำเสียงไม่เดือดร้อน เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่พยายามถามเธอแบบนี้คำถามแบบนี้ สะกิดใจให้รู้ว่าอย่างน้อยแม่ห่วงเธออยู่บ้าง

“อย่าให้กูรู้นะมึง ว่ามึงแอบไปทำสารเลวใจง่ายเอาตัวไปเร่ขายให้ผู้ชาย หรือแม้แต่ใจง่ายส่งตัวเองเข้าปากผู้ชายฟรีๆ” การแสดงออกซึ่งความหวงลูกสาวแบบกระด้างไม่หวาน ไม่ละมุนอย่างแม่บ้านอื่น แต่วิยะดามีใจห่วงลูกไม่แพ้ใคร ไม่มีพ่อคอยดูแลปกป้องแล้ว ธัญดาโตมาได้ขนาดนี้นับว่าเก่งที่รอดจากปากเหยี่ยวปากกามาได้ ยิ่งด้วยสภาพแวดล้อมแบบนี้แล้ว ทั้งอาชญากรรม ยาเสพติด ผู้หญิงขายบริการเต็มไปหมด นางกลัวลูกสาวคิดมากเพราะขาดเสาหลักหันไปพึ่งสิ่งพวกนี้ หากแต่ธัญดาไม่เคยทำให้นางเสียใจเลย

“วางใจเถอะแม่ฉันเอาตัวรอดได้” ความรักและผู้ชายดีๆเดินสวนทางกลับเธอเมอ แม้จะมีจิรายุเป็นแฟนแต่หญิงสาวกลับไม่กล้าวาดอนาคตร่วมกับเขา

“ขอให้ปากดีแบบนี้ได้ทุกวันล่ะ ไม่ใช่อีกหน่อยร้องแร่แห่กระเชิงเพราะเสียตัวให้พวกผู้ชายชั่วฟรีๆ สวยๆอย่างแกพวกมันคงจ้องงาบ เห็นว่าร้านที่แกทำงานอยู่ไม่ไกลอาบอบนวดนี่”

“แม่เคยไปเหรอร้านที่ดาทำงาน” ทั้งที่แม่ไม่เคยสนใจเรื่องงานการของเธอนอกจากเงินที่ได้รับในแต่ละวัน

“เปล่า” วิยะดาเอ่ยปฏิเสธ สภาพแบบนี้ใส่ผ้าถุงผมเผ้ารุงรังจะออกไปเดินเตร็ดเตร่ที่ไหนได้ แต่ที่รู้คือแอบถามจากเด็กแว้นข้างบ้านที่คอยส่งข่าวส่งน้ำในเวลาที่ธัญดาไปทำงาน ไอ้เกลี้ยงมันเป็นเด็กแก่นซ่ากะโหลก ดูเหมือนไม่ได้เรื่องแต่กลับใช้ได้ทีเดียว

“แล้วรู้ได้ยังไงล่ะแม่”

“ไอ้เกลี้ยงมันบอก”

“ว่าแล้วไง ข่าวจากสำนักงานเกลี้ยงนี่เอง แม่จ๊ะวางใจเถอะ หนูดาคนนี้จะดูแลตัวเองให้ดี หนูดามีความฝัน”

“ฝันอะไรของมึง คนจนอย่างเรามีสิทธิ์ฝันอะไรกับเขาได้ ถึงฝันมันคงไม่เป็นจริง”

“เอาเถอะน่าแม่ หนูดากำลังทำให้มันเป็นจริง อาจจะนานหน่อย แม่อย่าเพิ่งก่อนล่ะ รอดูความสำเร็จของลูกก่อน”

“บ๊ะ...อีนี่มาแช่งกู อย่างกูหนังเหนียวไม่ตายง่ายๆ ว่าแต่มึงคิดจะทำอะไร” ต่อว่าลูกสาวพร้อมยกเท้าเตรียมฟาดจนชายผ้าถุงเก่ามอซอกระพือ ส่วนธัญดาหลบทันอย่างว่องไว

“ตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้หรอก ไว้หนูดามีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่งก่อนนะ ทุกอย่างคงดีขึ้น โดยเฉพาะถ้าแม่เลิกเล่นการพนันได้ฐานะเราจะดีขึ้น เชื่อหนูเถอะ”

“เอ๊ะ...คุยดีๆ ทำลามปาม”

“นะแม่ ถือว่าหนูดาขอ เลิกเล่นเถอะการพนัน หันมาทำมาหากินดีกว่า”

“เออ...เออ...กูจะลองคิดดู” โดยพื้นฐานวิยะดาไม่ได้เป็นคนแบบนี้ สาเหตุทั้งหมดเพราะอาการผิดหวังจากผู้ชายที่ตนรักที่สุด เลือกหิ้วกระเป๋าออกมาใช้ชีวิตกับผู้ชายเขา หวังมากมักผิดหวัง ครั้นเมื่อเสียใจมากๆทุกอย่างจึงเสียศูนย์ทั้งหมด

ระหว่างสองแม่ลูกสนทนาเครียดกันอยู่ โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของธัญดาดังขึ้น ทั้งสองแม่ลูก ยุติการพูดคุยเรื่องเครียดชั่วคราว หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ออกกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูหน้าจอ เจ้าของเบอร์คือเจ๊หนูแดง ผู้บันดาลงานนำมาซึ่งเงินประทังชีวิตแก่เธอ

“ว่าไงคะเจ๊หนูแดง” ธัญดากรอกเสียงลงไปด้วยน้ำเสียงหวานกับเจ้าของเบอร์ ซึ่งคุ้นเคยกันดีเรียกได้ว่าเป็นคนส่งเรียนก็ว่าได้เพราะถ้าไม่ได้เจ๊หนูแดงหางานให้ทำ คงไม่มีเงินมาใช้จ่ายในครอบครัว เพราะเด็กสาวจบแค่มัธยมปลาย จะไปสมัครทำงานอะไรได้ นอกจากรับงานเป็นพริตตี้ให้กับสินค้า ที่ยังเงินทุนไม่หนาในการโฆษณาขนาดต้องจ้างดาราดังๆ

“ตื่นยัง” เจ๊หนูแดงเอ่ยถามออกไปตามมารยาท ด้วยจริงรู้ว่าเวลานี้ธัญดาต้องนอนอุตุอยู่บนเตียง แต่ก็ไม่แน่อาจรบราฆ่าฟันอยู่กับแม่ที่เห็นบ่อนน่าอยู่กว่าบ้าน

“หลับอยู่มั้งเจ๊” คนถูกถามตอบอย่างกวนโมโห แต่เพราะรู้ว่าเจ๊หนูแดงใจดี ตรงข้ามกับรูปร่างบึกบึนสมชายแต่ใจหวานเป็นหญิง

“เออ...ปากดีอย่างนี้ไม่ต้องเอา” เจ๊หนูแดงทำเป็นฉุน ขู่อย่างกับงูเห่า

“เจ๊...อย่าน้อยใจสิหนูดาล้อเล่น ว่าแต่มีอะไรว่ามาค่ะ” ธัญดาง้อผู้มีอุปการะคุณด้วยเสียงหวาน ออกฤทธิ์ออกเดชกับคนอื่นได้ยกเว้นเจ๊หนูแดงนี่ล่ะเว้นไว้คน แกคือทางรอดเพียงทางเดียวของธัญดา ดังนั้นควรนอบน้อมกับแกไว้

“สิบโมงออกมาเจอเจ๊ร้านอาหารที่เคยมาพบกันในห้างฯ เดิม เข้าใจนะอย่าให้พูดซ้ำ” เสียงห้าวๆ แบบดัดไปทางสตรีของเจ๊ จริงจังเด็ดขาดจนคนฟังได้แต่อ้าปากค้าง ใครจะขัดเจ๊แกได้ล่ะ

“คุยเลยไม่ได้เหรอเจ๊ หนูดายังไม่ได้นอนเลย” สาวสวยแต่จนร้องอิดออด ก็ในเมื่อถูกแม่กวนขณะกำลังนอนหลับฝันถึงชายในฝัน จึงอยากกลับขึ้นไปนอนต่อเอาแรงสักหน่อย

“ฉันรู้ถ้าแกได้ตื่นแล้ว ไม่มีวันหลับอีกรอบแน่ ออกมาหาเจ๊สิบโมง ไม่ต้องมีข้อแม้ เงินงามๆ ไม่เอาจะยกให้คนอื่น” เจ๊หนูแดงงัดเอาไม้ตายใช้ขู่คนขี้งกอย่างธัญดา ไม่มีวันคนสวยจะปฏิเสธ