บทที่ 2 ยัยเพิ้ง

“งั้นไปกันเถอะ” ตุลาชวนเลขาลงไปดูห้องจัดงานในคืนนี้ พี่ซูซี่เป็นพี่รุ่นพี่ที่รู้จักกันตอนไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสตัวเป็นผู้ชายแต่ใจเป็นหญิงที่ผ่านการแปลงเพศมาแล้ว ตอนแรกพวกเขาก็คิดว่าพี่ซูซี่เป็นผู้หญิงเพราะตอนพี่ซูซี่ถูกแฟนหนุ่มทำร้ายแล้วพวกเขาไปช่วยไว้ถึงรู้ว่าเป็นชายใจหญิงจึงทำให้สนิทสนมกันตั้งแต่นั้นมา ซึ่งในกลุ่มเขาก็มีแต่หนุ่มหล่อทั้งนั้นคืนนี้คงมากันเกือบครบแน่นอนยกเว้น ราอูล กาเซียยาส หนุ่มหล่อนักธุรกิจผลิตรถยนต์หรูชาวสเปนที่รวยเวอร์ พูดภาษาไทยชัดเป้ะพอๆกับคนไทยเลยทีเดียวเพราะพวกเขาต่างก็สอนภาษาบ้านเกิดให้เพื่อนแลกเปลี่ยนกันทำให้หนุ่มๆในกลุ่มทุกคนพูดได้หลายภาษากัน

ตุลาคุยกับพี่ซูซี่เรียบร้อยแล้วเขาก็จะกลับขึ้นไปทำงานต่ออีกนิดหน่อยก็จะต้องเตรียมตัวไปงานของพี่ซูซี่ในคืนนี้ด้วยตุลาเดินผ่านล็อบบี้เพื่อจะไปขึ้นลิฟต์

“เฮ้ตุลย์” รุทหรือนิรุท โกศลพิทักษ์ นักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์หมื่นล้านทายาทผู้มีอิทธิพลเมืองชลบุรีเพื่อนสนิทของเขาเรียกไว้ก่อน

“อ้าวไอ้คุณรุทมาทำอะไรที่นี่วะ” ตุลาถามแล้วมองซ้ายมองขวาหาคู่ควงของเพื่อน

“แกมองหาอะไรวะ” รุทถามเพื่อน

“คู่ควงแกล่ะ”

“ไม่มี ฉันมาคนเดียวแล้วมารับน้องสาวน่ะ”

“แกมีน้องสาวด้วยเหรอวะ แต่เท่าที่ฉันรู้แกลูกคนเดียวนี่หว่า” ตุลาเหล่ตามองเพื่อน

“ลูกคุณอาน่ะ ท่านเป็นห่วงว่าลูกสาวกลับบ้านคนเดียวดึกๆน่ะก็เลยให้ฉันมารับ” นิรุทตอบเพื่อน

“อ่อ..นึกว่าพี่น้องท้องชนกัน” ตุลาแซวเพื่อน

“ไอ้บ้า ตอนนี้ต้องทำคะแนนกับน้องแจนก่อนว่ะ เลยเหล่สาวไม่ได้เลยแม่คุณหูตาเป็นสับประรดน่ากลัวฉิบหายเลยว่ะ” นิรุทพูดแล้วทำท่าสยองสาวสวยที่เขากำลังตามจีบอยู่จึงต้องคอยเอาใจแม่สื่ออย่างสุนิสาน้องสาวจอมแสบของเขาด้วย เพราะน้องแจนหรือเจนิตาเป็นเพื่อนรักของสุนิสาและตุลาก็เคยเจอเธออยู่หลายครั้งเหมือนกันเพราะ เจนิตาเป็นน้องสาวแท้ๆของพี่ซูซี่

“แล้วน้องสาวแกมาทำอะไรที่นี่ล่ะ” ตุลาถามเพื่อนและเขาจะได้ช่วยดูแลให้ด้วย

“อ่อ..ยัยสุนิทำงานกับพี่ซูซี่" นิรุทตอบเพื่อนคืนนี้มีงานเปิดตัวเสื้อผ้าวัยรุ่นคอลเลคชั่นใหม่ด้วยพราะนอกจากจะมีชุดทำงานชุดออกงานแล้วพี่ซูซี่ยังเพิ่มเปิดตลาดเสื้อผ้าวัยรุ่นเพิ่มอีก

“จริงเหรอ ทำไมฉันไม่เคยเจอเลยล่ะ” ตุลาถามเพราะเขาก็ไปมาหาสู่กับพี่ซูซี่บ่อยๆโดยเฉพาะพาคู่ควงไปอุดหนุนที่ร้านเป็นประจำ

“ไม่รู้จักน่ะดีแล้ว ฉันไม่แนะนำให้แกรู้จักหรอกโว้ย” นิรุทออกตัวกันเพื่อนให้ห่างน้องสาวของเขา

“เฮ้ย..ฉันไม่ยุ่งกับน้องสาวแกหรอกน่ารุท ก็แค่อยากรู้จักกันไว้ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่หว่า”

“เออ,ขอให้จริงเถอะ แต่น้องฉันไม่ใช่สเป็คของแกด้วยแหละ” นิรุทพูดแล้วมองหน้าเพื่อนตัวร้ายของเขา

“ไปดื่มกาแฟที่ห้องทำงานของฉันดีกว่าว่ะรุท” ตุลาชวนเพื่อนแล้วเดินนำไปขึ้นลิฟต์

“ดีเหมือนกันกว่างานจะเสร็จฉันคงเบื่อแย่เลย งั้นคืนนี้ฉันยืมชุดแกหน่อยละกันขี้เกียจกลับคอนโดว่ะ” นิรุทบอกเพื่อนเพราะเขาใส่เสื้อผ้าไซส์เดียวกัน

“เอาสิ แกไปเลือกตามสบายเลย” ตุลาตอบเพื่อนแล้ทั้งสองก็เดินออกจากลิฟต์

“หวัดดีชินเป็นไงบ้างเพื่อน” นิรุททักทายเพื่อนรักที่เรียนด้วยกันมาแต่เด็กที่พัทยาจนจบมัธยมปลายแล้วแยกกันไปเรียนต่อแต่ก็เจอกันตลอด

“หวัดดีรุท แกมาทำอะไรที่นี่” ชินถามคำถามเดียวกันกับที่ตุลาถามเลย

“ถามเหมือนตุลย์เลยว่ะ ฉันมารับน้องสาวจบนะขี้เกียจตอบว่ะ” นิรุทตอบชินอย่างกวนๆ

“น้องสุนิมาทำงานอะไรที่นี่เหรอรุท” ชินถามต่อด้วยความอยากรู้เพราะเขาก็รู้จักสนิทสนมกันดีกับสุนิสาลูกพี่ลูกน้องของนิรุท

“สุนิทำงานกับพี่ซูซี่น่ะ”

“อ๋อ..งั้นแกไปนั่งรอในห้องตุลย์ก่อนละกันฉันขอทำงานก่อนเดี๋ยวคุณนายเธอจะวีนแตกน่ะ” ชินพูดถึงพี่ซูซี่ที่ชอบวีนใส่ทุกคนถ้างานที่สั่งไม่ได้ดั่งใจเพราะงานของเธอต้องสวยเริ่ดทุกงาน

"โอเค..เดี๋ยวเจอกันเพื่อน" นิรุทก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของเพื่อน

ซูซี่เดินดูความเรียบร้อยในห้องแต่งตัวของนางแบบเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด เจ้ซูซี่ของลูกน้องและเหล่านางแบบชื่อดังหลายคนที่อาศัยเกาะเธอจนมีชื่อเสียง ซึ่งแต่ละคนก็ไม่ธรรมดากันเลยเรียกว่าประวัติโชกโชนกันแทบทุกคนแต่ซูซี่สนใจแค่งานไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของให้งานเธอสำเร็จแค่นั้น

“นี่พวกหล่อนเตรียมแต่งตัวให้นางแบบได้แล้วนะเดี๋ยวจะไม่ทันงานนะ” ซูซี่พูดกับบรรดานางแบบนายแบบของเธอทุกคน

“เจ้คะ นางแบบฟินาเล่ของเจ้ยังไม่มาเลยค่ะ” เมคอัพหนุ่มสวยจีบปากบอกเจ้านาย

“อีกแล้วเหรอ ฉันเบื่อจริงๆเลยพวกนี้ คอยดูนะงานหน้าจะดีดออกให้หมดเลยพวกที่ไม่รักษาเวลาน่ะแต่งคนอื่นไปก่อนเลย ฉันจะโทรหาหล่อนเอง” ซูซี่บ่นแล้วโทรหานางแบบที่เดินชุดฟินาเล่

ตุลาลงมาดูตรวจงานที่ห้องอาหารพร้อมกับชิน เมื่อเสร็จแล้วเขาก็เดินไปที่ลิฟต์เพื่อจะขึ้นไปทำงานต่อ

“คุณตุลาขา รอรถเมล์ด้วยค่ะ” ไฮโซสาวเรียกตุลาเสียงแหลมปรี้ดรีบเดินมาหาอย่างรวดเร็วราวกับว่าชายหนุ่มจะหายตัวไป

“ฮ่าๆ ดูท่าวันนี้คุณตุลย์จะได้ขับขี่รถเมล์ซะแล้ว” ชินแซวเจ้านาย

“เออ.กำลังเบื่อๆอยู่พอดี เปลี่ยนจากบีเอ็มมาขับขี่รถเมล์ก็ดีเหมือนกันว่ะ” ตุลาพูดกับชินแล้วหยุดเดินรอไฮโซสาว

“สวัสดีครับรถเมล์” ตุลาทักทายไฮโซสาวที่ปรี่มาเกาะแขนเขา

"คิดถึงคุณตุลามากเลย วันนี้มีเวลาว่างให้รถเมล์ไหมคะ" เธอดันเต้าใหญ่มาเบียดแขนเขาไปมา

"อืม..คิดว่าตอนนี้มีเวลาเหลือนิดหน่อยน่ะครับ โอเคมั้ย" ตุลาบอกเธอเสียงเรียบ

"แค่คุณตุลามีเวลาให้รถเมล์ก็โอเคอยู่แล้วค่ะ" เธอรีบตกลงอย่างรวดเร็วเพราะกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ

"ชินจัดการให้หน่อย แล้วขึ้นไปบอกไอ้คุณรุทมันด้วยว่าฉันติดธุระให้แต่งตัวรอละกันเสร็จแล้วจะตามไป" ตุลาสั่งลูกน้องแล้วเดินควงแขนไฮโซสาวไปห้องประจำของเขา

สุนิสาถือถุงชุดเสื้อผ้าที่จะเอาไปให้เจ้านายตามคำสั่งเพื่อให้ทันงานแฟชั่นคืนนี้หยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์แล้วล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมารับสาย

“สุนิ ถึงไหนแล้ว เร็วๆเลยนะเดี๋ยวไม่ทันงานนะยะ” เสียงซูซี่ดังตามสายโทรศัพท์

“กำลังจะไปค่ะเจ้” สุนิสาตอบเจ้านายที่กำลังจะแปลงร่างถ้าเธอยังเอาชุดฟินาเล่ไปส่งให้ที่โรงแรมไม่ทัน แล้วรีบวางสายเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างแล้วเจ้าประจำของเธอ สุนิ หรือ สุนิสา เรืองไกรวุธ วัย 23ปีลูกน้องสาวหน้าหวานที่ทำงานทุกตำแหน่งอย่างไม่เกี่ยงงอนรู้ใจเจ้านายเป็นที่สุดและเธอก็ยังเป็นเพื่อนกับน้องสาวเจ้านายแล้วตอนนี้พี่ชายของเธอก็กำลังตามจีบเพื่อนของเธออีกด้วย

“พี่เล็กเร็วๆค่ะ เจ้านายเร่งแล้วถ้าไปไม่ทันงานสุนิเละเป็นโจ๊กแน่เลยค่ะ” สุนิสาเร่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างแล้วมองนาฬิกาในข้อมือนี่มันจะห้าโมงครึ่งแล้วนี่

“งั้นขึ้นให้ไวเลยครับน้องสุนิ” พี่เล็กยื่นหมวกกันน็อคให้ลูกค้าประจำ สุนิสารับมาใส่อย่างรวดเร็วแล้วกระโดนขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์อย่างคล่องแคล่ว

“ตายๆจะทันไหมเนี่ย พี่เล็กคะครึ่งชั่วโมงไปโรงแรม เดอะ รอยัล รีสอร์ท ทันไหมคะ” เธอถามพี่เล็กอีกครั้งหนึ่งเพื่อความแน่ใจ โรงแรมเดอะ รอยัล รีสอร์ท กรุงเทพ เป็นสำนักงานใหญ่ที่ตุลามาประจำการอยู่ที่นี่

“ทันแน่นอนครับน้องสุนิ พี่เล็กรับรองครับ” พี่เล็กยืนยันอย่างมั่นใจ

“งั้นไปโลดเลยค่ะ” สุนิสาเกาะชายเสื้อพี่เล็กไว้แน่นเมื่อแกขี่มอเตอร์ไซค์ซอกแซกไปอย่างรวดเร็วและระมัดระวัง หญิงสาวมองแต่นาฬิกาในข้อมืออย่างพะวักพะวงจนถึงโรงแรมโดยไม่รู้ตัว

“ถึงแล้วครับน้องสุนิ เหลือเวลาอีกตั้งห้านาทีนะครับ” พี่เล็กอวดฝีมือตัวเองเล็กน้อย

“เท่าไหร่คะพี่เล็ก” สุนิสาถามค่ามอเตอร์ไซค์ของพี่เล็ก

“หกสิบบาทครับน้องสุนิ” พี่เล็กบอกราคาให้ผู้โดยสารเจ้าประจำ

“ที่เหลือค่าขนมน้องๆนะคะ” สุนิสาจ่ายค่ามอเตอร์ไซค์พี่เล็กไปหนึ่งร้อยบาท ทุกครั้งที่ใช้บริการเธอจะจ่ายเกินค่าโดยสารทุกครั้ง

“ขอบคุณครับน้องสุนิ ถ้าจะกลับก็โทรเรียกพี่ได้นะครับ” พี่เล็กบอกเธอแล้วก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป

สุนิสาหิ้วถุงชุดพะรุงพะรังวิ่งเข้าไปในโรงแรมอย่างรีบเร่งแล้วเข้าไปถามประชาสัมพันธ์สาวสวยที่นั่งอยู่สามคนหน้าเคาน์เตอร์

“ขอโทษค่ะ ห้องจัดงานแฟชั่นอยู่ชั้นไหนคะ” สุนิสาถามประชาสัมพันธ์เสียงหวาน

“คุณมาทำอะไรที่งานคะ” สาวสวยประจำเคาน์เตอร์ถามเธอและมองหัวจรดปลายเท้า

“ขอโทษนะคะ ดิฉันรีบค่ะ ต้องเอาชุดฟินาเล่ไปส่งถ้าไม่ทันงานคุณจะรับผิดชอบไหมคะ” สุนิสาเริ่มกรุ่นขึ้นมาเพราะเธอกำลังรีบอยู่ด้วยเลยลืมดูสภาพตัวเองที่ผมฟูยุ่งเหยิงหน้ามันแผล็บทำให้สาวๆประชาสัมพันธ์มองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

“อ่อเด็กส่งของนี่เอง ขึ้นไปที่ชั้นสามห้องที่หนึ่งซ้ายมือ” ประชาสัมพันธ์สาวสวยบอกและมองหญิงสาวหน้ามันผมยุ่งกระเซิงอย่างดูถูก

“ขอบคุณ” สุนิสาตอบเสียงแข็งแล้วรีบวิ่งไปที่ลิฟต์ทันที เมื่อลิฟต์ตัวแรกเปิดออกเธอก็เข้าไปทันทีโดยไม่มอง