ตอนที่ 8

แต่ดูจากรูปการณ์คงไม่มีใครเชื่อความบริสุทธิ์ใจของเขา จะให้เพื่อนไปส่งแทนไอ้ดลยิ่งน่ากลัวกว่าเสียอีก ไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ต้องกลายเป็นข่าวฉาวอีก แค่เท่านี้ก็มากพอล่ะ กันตธรเริ่มเดือดเมื่อทุกอย่างไม่เป็นอย่างใจต้องการ แค่เพียงเดินทางมายังรถยังทุลักทุเลเลยจัดการรวบร่างบางไว้ในอ้อมแขนแล้วก้าวออกมานอกร้านอย่างรวดเร็ว

มาถึงรถชายหนุ่มยืนนิ่งไม่กวาดตามองหา เห็นพนักงานชายยืนอยู่เลยพยักหน้าเพื่อเรียก

“น้องมาเปิดประตูรถให้หน่อย”

พนักงานรีบรุดมาช่วยเปิดประตู กันตธรวางคนเมาไว้บนเบาะหน้า ล้วงหยิบเงินในกระเป๋าส่งให้พนักงาน มองดูคนหลับแล้วหนักใจ ไม่รู้ว่ามีรถมาหรือเปล่าแล้วบ้านอยู่ที่ไหนอีก แต่ตอนนี้ควรออกจากที่นี่ไปเสียก่อนดีกว่า ไม่อยากเป็นข่าวขึ้นหน้าหนึ่งกับเธอ

ร่างสูงใหญ่นั่งประจำคนขับแล้วเคลื่อนรถออกสอดส่ายสายตามองหาที่พักเหมาะๆ เขาหันมองคนหลับเห็นขยับกายเล็กน้อยมันส่งผลให้เดรสรัดรูปร่นขึ้น เรียวขาขาวเลยโผล่ออกมา กันตธรชะงักรีบหันกลับมาจ้องมองถนนอีกครั้ง

“ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ มิน่าคนเขาถึงคิดกับคุณในแง่ไม่ดี!”ชายหนุ่มบ่นอุบ และรู้ดีว่าคนหลับไม่มีทางได้ยินคำพูดนี้

ตอนนี้เขาสับสน ต่อให้เจอที่พักเหมาะแต่ทว่ากลับไม่กล้าขับเข้าไป คนอื่นจะมองยังไงหากมากับผู้หญิงชื่อกระฉ่อนอยู่ข้างกาย คิดว่าควรขับวนเพื่อให้สร่างเมาแต่หลายชั่วโมงผ่านไม่มีวี่แววเธอจะตื่นขึ้นมา ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด

“นี่คุณ บ้านคุณอยู่ที่ไหน!”

“อืม... อยู่แถวๆ นี้แหละ”คนเมาตอบอ้อแอ้ ไม่มีทีท่าว่าจะสร่าง

“ตกลงว่าอยู่ที่ไหนกันแน่ครับเนี่ย!”เขาเริ่มหงุดหงิด

“อืม... อย่ามายุ่งคนจะนอน”

สุดท้ายไม่ได้อะไรนอกจากเพิ่มความหงุดหงิดให้อีก ตัดสินใจจอดรถเทียบข้างทางแล้วโน้มกายเพื่อมองหากระเป๋า แต่เมื่อนึกได้ขณะเธอมานั่งร่วมวงก็ไม่ได้หิ้วกระเป๋าติดมาด้วยอยู่แล้ว ยกมือกุมขมับป่านนี้คงหายไปแล้ว เขาเองก็พลาดไม่ได้ตรวจข้าวของ แล้วจะเอาอย่างไรดี ระบายลมหายใจเมื่อตัดสินใจบางอย่างเรียบร้อย

กันตธรจอดรถหน้าโรงแรมระดับห้าดาวแล้วเปิดประตูพยุงร่างบางสาวเท้าเข้าด้านในอย่างทุลักทุเล สายตาพนักงานมองมาเวลานี้เขาไม่อยากสนใจสักเท่าไหร่ อีกอย่างโรงแรมระดับนี้เรื่องความปลอดภัยไม่ต้องเป็นห่วง พวกนักข่าวปาปารัสซี่ไม่มีทางเข้ามาวุ่นวายได้แน่นอน

คนเมาถูกว่างไว้ตรงล็อบบี้ส่วนเขาพาตัวเองมาหยุดตรงหน้าเคาท์เตอร์ พนักงานสาวสวยชะงักเหลือบมองใบหน้าคมเข้มของอีกฝ่ายเกิดอาการประหม่าเล็กน้อย ปากขยับเหมือนจะพูดแต่ดันติดในลำคอ

“ขอเช็คอินห้องว่างห้องหนึ่ง”

“เอ่อ เหลือแต่ห้องสวีทนะคะ”

กันตธรขบกราม รู้สึกหงุดหงิด “ห้องไหนก็ได้ครับ”

พนักงานรีบหยิบคีย์การ์ดส่งให้เขารับมาแล้วพาคนเมาตรงดิ่งไปยังลิฟท์ทันที ไม่อยากอยู่ตรงนี้ให้เป็นเป้าสายตาใคร ถึงห้องพักว่างร่างบางไว้บนเตียง

“ยุ่งยากชะมัดเลย ให้ตายสิ!”ชายหนุ่มบ่นอุบ แล้วยกมือเท้าเอว

แค่นี้ก็ถือว่าช่วยเหลือมากแล้ว อย่างน้อยเมริยาก็รอดพ้นจากปากเสือที่คอยจ้องขย้ำ คงต้องลากันแค่นี้หวังว่าในภายภาคหน้าคงไม่ต้องพบเจอกันอีก