ตอนที่ 7

ยศราชย์เห็นท่าไม่ดีตั้งท่าจะลุกจากโต๊ะ เพื่อเข้าไปช่วยเหลือเพื่อนเหมือนเช่นทุกวัน แต่ทว่าท่อนแขนกลับถูกจับไว้เสียก่อน ยศราชย์มองด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นหน้าเลยยิ้มมุมปากเพราะรู้จักกันดี

“คุณยศครับ วันนี้คุณยศไม่ต้องดูแลคุณหนูแล้วละครับเดี๋ยวผมจัดการเองครับ”

“ทำไมเหรอธีร์”เขาย้อนถามด้วยความสงสัย เพราะทุกทีธีร์ไม่เคยเสนอตัวขนาดนี้มาก่อน

“ไม่มีอะไรหรอกครับ”

เห็นสีหน้าธีร์เหมือนมีบางอย่างปิดบังแต่เขาไม่อยากเค้นถามอะไร เพราะเชื่อว่าหมอนี่เป็นคนดี เขารู้จักธีร์มานานพอๆ กับเมริยาเลย

“ฉันเชื่อใจนายนะธีร์ หวังว่านายคงไม่ทำอะไรให้ยัยเมเดือดร้อน”

“ผมไม่ทำอยู่แล้วครับ”บอดี้การ์ดหนุ่มยืนยันหนักแน่น

“ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนล่ะ”ยศราชย์บอกลาแล้วสาวเท้าออกนอกร้าน ในใจแม้กังวลอยู่ลึกๆ แต่ดูจากสภาพการณ์คงไม่เกิดเรื่องร้ายแรงอะไร

ดวงตาคมกริบหรี่มองเจ้านายสาวก่อนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือออกมากดเบอร์ติดต่อเจ้าสัว

“เป็นยังไงธีร์ ยัยเมยังอยู่กับด็อกเตอร์กันตธรหรือเปล่า”เจ้าสัวเอ่ยถามเสียงเครียด

“ครับคุณเมยังอยู่ แต่ดูเหมือนจะเมามาก”

เจ้าสัวครุ่นคิดนี่ถือเป็นการดีเขาไม่อยากให้หลุดมือเลย ในเมื่อทุกอย่างลงเอยเช่นนี้ ดีแล้วหนทางนี้คงทำให้ลูกสาวดีขึ้นไม่กลายเป็นขี้ปากใครด้วย

“ธีร์คอยจับตาดูให้ดี อย่าให้ยัยเมไปกับใครนอกจากกันตธรเข้าใจไหม!”

“เข้าใจครับ”

“คืบหน้ายังไงรายงานฉันด่วน”

“ได้ครับคุณท่าน”

ธีร์วางสายจากเจ้านายแล้วทอดสายตามองหญิงสาวผู้เปรียบเสมือนเพื่อนและเจ้านาย คนอย่างเขาไม่มีอะไรเทียบเคียงได้ ที่ทำได้คือการมองเธออยู่ห่างๆ ในฐานะลูกจ้างเท่านั้น ไม่ว่านายท่านจะใช้อะไรหากมันเป็นหนทางทำให้คุณหนูได้รับสิ่งดีๆ เขายินดี

นภดลยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อสำรวจ ดูเหมือนสาวสวยที่ตนหมายปองจะเมาหลับเสียแล้ว

“สงสัยจะเมาแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งคุณเมเอง”นภดลอาสา

กันตธรชำเลืองมองร่างบางเวลานี้กำลังซบไหล่หลับด้วยรอยยิ้ม นิ้วชี้ของเขาจิ้มลงตรงหน้าผากดันให้ออกห่างแต่ดูเหมือนคนตัวเล็กไม่ยินยอม ยังคงโหยหาไหล่อันแสนสบาย

“ว่าไงธร ฉันจะไปส่งคุณเมให้เอง แกไปส่งอิงสิ”นภดลย้ำคำเดิมอีก

“ไม่ต้องมาอาสาเป็นคนดีเลยไอ้ดล นิสัยแกฉันรู้ดี”กันตธรดุเพื่อน เห็นสายตาก็รู้ว่าคิดอะไร

“คุณดลคงไม่ทำอะไรหรอกค่ะ ให้เขาไปส่งเธอเถอะนะคะ”อิงนภาพยายามขอร้องอีกคน เธอไม่อยากให้กันตธรไปส่ง ก็ดูผู้หญิงคนนี้สิรูปร่างช่างเรียกสายตาได้ดีเหลือเกิน

“ใช่ ฉันไม่ทำอะไรหรอกเห็นฉันเป็นคนแบบนั้นไปได้!”

เสียงโทรศัพท์อิงนภาดัง เจ้าของเครื่องรีบล้วงกระเป๋าสะพายหยิบมือถือมากดรับ

“สวัสดีค่ะ”

“อิง นี่ป้าพรเองนะ อิงรีบมาโรงพยาบาลด่วนเลย แม่อิงลื่นล้มในห้องน้ำ”ปลายสายบอกเสียงสั่น

“อะไรนะคะ!”อิงนภาร้องลั่นลุกยืน จนเพื่อนเริ่มกังวลตาม

“อย่าเพิ่งตกใจรีบมาก่อนเถอะอิง ป้าไม่รู้จะต้องจัดการยังไง หมอบอกว่าต้องผ่าตัด”

“ได้ค่ะป้าพร อิงจะรีบไปเดี๋ยวนี้”เธอวางสาย แต่มือยังสั่นเทาไม่หาย

“เกิดอะไรขึ้นครับอิง!”กันตธรถามด้วยความเป็นห่วง

“แม่ค่ะ แม่อิงลมในห้องน้ำตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล!”เธอตอบเสียงสั่น

“งั้นรีบไปโรงพยาบาลเถอะครับ” กันตธรบอกแล้วหันไปทางเพื่อนชาย “ไอ้ดลพาอิงไปก่อนเดี๋ยวฉันตามไป ฉันจะไปดูว่ายัยนี่มีรถมาหรือเปล่า!”

“เออ ได้ๆ”

นภดลพยุงเพื่อนสาวซึ่งกำลังแสดงอาการราวกับคนเป็นลมออกจากผับดัง กันตธรหันกลับมาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นร่างบางกำลังนอนคอพับคออ่อนอยู่ ไม่แปลกเลยที่เธอโดนลากไปไหนมาไหน เล่นเมาไม่รู้เรื่องปล่อยเนื้อปล่อยตัวขนาดนี้

“จะเอาไงดีวะเนี่ย!”กันตธรบอกตัวเองด้วยความหงุดหงิด

จับเรียวแขนคล้องคอพยุงร่างบางขึ้นมา กลิ่นกายหอมกรุ่นทำเอาเลือดในกายเริ่มร้อน ผิวเนื้อนุ่มนวลยามสัมผัสเลยต้องขบกรามแน่นเพื่อยับยั้งชั่งใจ แต่งตัวแบบนี้มิน่าล่ะ ผู้ชายถึงได้แทบคลั่งเวลาเห็น แม้แต่เขาเองก็แทบคุมสติไม่อยู่ พยายามลากคนตัวเล็กให้ออกด้านนอก สายตาหลายคู่จับจ้องมายิ่งสร้างความอับอายให้ เขาไม่เหมือนชายคนอื่นไม่เคยคิดฉวยโอกาสกับคนเมา