ตอนที่ 5

ดวงตาเรียวสวยปรายมองอย่างจงใจไปยังโต๊ะของชายหนุ่มผู้เป็นเป้าหมายในเกม นภดลเพื่อนร่วมงานของด็อกเตอร์หนุ่มรีบสะกิดท่อนแขนแกร่งเบาๆ แล้วส่งสายตาเพื่อบอกให้กันตธรรู้ว่ามีผู้ใดกำลังจ้องมองเขาอย่างจงใจ เขาหันมองและวินาทีนั้นดวงตาสองคู่สบกัน

กันตธรชะงักครู่หนึ่งเฉกเช่นเดียวกับอีกฝ่ายแม้อยากเล่นเกมแต่ในใจกลับเต้นระรัวด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ซึ่งตนไม่เคยพบพานมาก่อน ครั้นจะหลุบตามองพื้นก็เกรงจะเสียแผน จำต้องกัดฟันกลั้นใจมองอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ พยายามใช้สายตาพิฆาตให้อยู่หมัดด้วยคิดว่าชายทุกคนย่อมชื่นชอบในรูปกายภายนอกของเธออยู่แล้ว

แต่สำหรับเขาแม้อกข้างซ้ายมันกำลังเต้นระรัวไหวสั่น ในสมองกลับคิดว่าสายตายามได้พบกับรูปกายภายนอกอันสวยงามย่อมพอใจในสิ่งนั้นเลยส่งผลต่อความรู้สึก แต่หากความงามเลือนหายไปเขาเชื่อตนเองนั้นจะต้องกลับสู่สภาพปกติทั่วไปเช่นเดิม ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นสวยสักเพียงใด หากไม่ได้งามจากภายในเขาเองคงไม่มีวันชายตามอง

“ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นต้องชอบแกแน่เลยธร”นภดลบอกแล้วระบายยิ้ม

คำเพื่อนทำให้ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก สนใจเขาแล้วยังไง ในเมื่อเขาไม่ได้สนใจเลย

“ไม่ใช่หรอก ผู้หญิงแบบนั้นคงไม่มีทางมาชอบผู้ชายแบบฉันหรอก”กันตธรรีบปฏิเสธ

“เชื่อสิ ฉันว่าต้องใช่แน่ดูสายตาที่มองแกสิหวานเยิ้มซะขนาดนั้น”

ดวงตาเรียวคมช้อนมองไปยังหญิงสาว เมริยา สิทธิศักดิ์โสภณ เขาได้ยินชื่อนี้มานาน เธอดังตามข่าวนิตยสารซุบซิบในแวดวงสังคมไฮโซ แต่ความดังของเธอนั้นมาจากข่าวคาวโลกีย์ ภาพควงผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้าโรงแรมหลายแห่ง เขาไม่เคยมองผู้หญิงในเชิงตำหนิติเตียนสิ่งที่พวกเธอเหล่านั้นกระทำ แต่กระนั้นแล้วเมริยาแตกต่างออกไป ไม่เข้าใจเหตุใดถึงได้กระทำตัวเช่นนั้นรู้ทั้งรู้ว่าบิดาคือคนมีหน้ามีตาในสังคม เพราะอะไรถึงยังเหลวแหลกไม่สนใจชื่อเสียงผู้ให้กำเนิดสักนิด นี่คือสิ่งที่ทำให้เขาไม่ชอบใจ

เมื่อพิจารณากันตธรจึงเบือนหน้าหนีจากความสวยอันเป็นมายา แล้วหันมาพูดคุยกับเพื่อนแทนและท่าทางเหล่านั้นมันส่งผลถึงอีกฝ่ายที่พยายามอย่างยิ่งยวดให้เขาสนใจ ร่างบางลุกยืนผู้ชายเช่นนี้เธอเห็นมานักต่อนัก หากลองได้ใกล้ชิดมีแต่จะสยบแทบเท้า เธอก้าวยาวไปยังโต๊ะเป้าหมาย

นภดลสะกิดเพื่อน ชายหนุ่มหันมองเห็นร่างอรชรยืนอยู่ใกล้แค่เพียงเอื้อมมือ กำลังยิ้มยั่วยวนราวกับต้องการให้เขาตกอยู่ในกำมือของเธอ

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมคะ?”เธอถามเขา

เสียงหวานแว่วเข้าหูแต่กันตธรแสร้งไม่ฟัง มือหนาเอื้อมจับขวดไวน์รินน้ำสีม่วงเข้มใส่แก้วแล้วกระดกดื่มแทน เมริยาหน้าชาเมื่อเห็นอาการอีกฝ่าย

นภดลขมวดคิ้วมองเพื่อนก่อนหันมามองสาวสวยแล้วยิ้มกว้าง ลุกยืนผายมือเชื้อเชิญด้วยความเต็มใจต่อการมาร่วมวงด้วยกัน

“เชิญนั่งเลยครับ”

เมริยาเลือกโยนกายลงข้างเขา แม้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่สนใจก็ตามสำหรับเธอแล้วกันตธรเหมือนใบเบิกทางให้แผนการสำเร็จ ด็อกเตอร์หนุ่มชะงักครู่หนึ่งแววตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจแล้วรีบปรับสีหน้าตนให้เป็นปกติ เขาไม่อยากถือสาหาความกับผู้หญิงเช่นเมริยา แต่ทว่าดวงตาเรียวคมกลับเผลอมองผิวพรรนขาวอมชมพู กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ลอยแตะจมูก ทรวงอกอวบอิ่มอันโผล่พ้นเดรสคอวี กันตธรลอบกลืนน้ำลายคงคอแล้วเมินมองทางอื่นเพื่อฝืนธรรมชาติความต้องการของตนเอง

เหตุการณ์กลับตาลปัตรเป็นเช่นนี้มันเกิดจากเพื่อนชายของเขาแท้ๆ อย่างที่คิดไม่มีผิดสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมายังโต๊ะเขา ชายหนุ่มเหล่านั้นคงมองว่าช่างโชคดีที่มีโอกาสได้สนทนากับหญิงสาวแสนสวยคนนี้ กันตธรขยับกายออกห่างด้วยความอึดอัด แล้วหันมองเพื่อนแววตาขุ่น

“คนอื่นจะมาเมื่อไหร่ดล!”ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม พยายามหลีกเลี่ยงการมองตาคนข้างๆ

“อีกสักพักล่ะมั้ง ทำไมจะกลับแล้วเหรอ”

“ใช่อยากกลับ อึดอัด!”ไม่วายปรายตามองทางหญิงสาว เธอเหมือนจงใจยั่วยวนเขาโดยตรง สีหน้ามีบางอย่างเคลือบแฝง

นภดลเลิกใส่ใจคำพูดของเพื่อน จากอาการคงเพราะไม่อยากร่วมวงกับสาวสวย ถ้าเป็นเขาจะไขว่คว้าเธอมาแนบกายยามค่ำคืนไม่ยอมห่างเลยทีเดียว น่าเบื่อที่เพื่อนเอาแต่เป็นสุภาพบุรุษเช่นนี้

“คุณเมริยาใช่ไหมครับ?”นภดลเริ่มบทสนทนา

“ค่ะ”

“แหม... ตัวจริงสวยมากเลยนะครับ ปกติผมเคยเห็นแต่ในรูป”

“เหรอคะ”เธอตอบแล้วยกยิ้ม เห็นสายตาของชายคนนี้ก็พอรู้ว่าคิดเช่นไร ลักษณะเหมือนคนอื่นทั่วไปหวังแค่เพียงร่างกายเธอเท่านั้น