ตอนที่ 4

ระหว่างถกเถียงดวงตาเรียวสวยกวาดมองรอบๆ อย่างเคย แต่กลับสะดุดที่ชายรูปร่างสูงใหญ่ผิวขาว ใบหน้าคมเข้ม คิ้วตรงยาว จมูกโด่งเป็นสัน ท่าทางสุภาพ เมริยาจ้องมองเขาไม่วางตาขณะอีกฝ่ายกำลังเดินเข้ามาพร้อมเพื่อนชายอีกคน เธอไม่เข้าใจเหตุใดถึงได้สะดุดตากับชายคนนี้ หัวใจกำลังเต้นระรัวหวั่นไหวเพียงแค่มอง ยศราชย์เห็นถึงความผิดปกติเพื่อนเคยต่อปากต่อคำกับเงียบกริบไม่เอ่ยปาก จึงมองตามสายตา

“แกจะมองผู้ชายคนนั้นอีกนานไหมเม”ยศราชย์แสร้งถาม อดแปลกใจไม่ได้ปกติเพื่อนไม่เคยมองชายคนไหน หรือสนใจใครเลย

เมริยาชะงักมองหน้าเพื่อน รู้สึกว่าตนเองกำลังทำอะไรผิดไปจากทุกที

“อะไรล่ะ!”หญิงสาวรีบเบือนหน้าหนีแก้เก้อ

“แกสนใจผู้ชายคนนั้นเหรอ”เพื่อนชายแสร้งเย้า

“เปล่าสักหน่อย”เธอบอกเสียงเบา อาการสั่นไหวภายในอกยังไม่หายเลย ทำไมไม่เข้าใจตนเองสักนิดเดียว ชายคนนั้นมีอะไรน่าดึงดูดกันนะ

เมริยาเม้มริมฝีปากเพราะตนเผลอทำให้เพื่อนรู้ใจจนได้ ไม่ได้หวังให้ใครมาชื่นชอบ สำหรับเธอแค่ต้องการใครสักคนที่รักและจริงใจโดยไม่เกี่ยวข้องกับหน้าตาและสถานะทางสังคม มีไหมใครคนนั้นสำหรับเธอมันช่างหายากเหลือเกิน เพราะแต่ละคนล้วนเดินเข้ามาด้วยอำนาจเงินของบิดาทั้งนั้น

“แต่สายตาแกฟ้อง”

“แล้วไงล่ะยศ ฉันแค่รู้สึกถูกชะตาเท่านั้นเอง ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยสักหน่อย”เมริยาเถียง

“แกอยากรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร”เพื่อนชายแสร้งถาม แต่คนถูกถามกลับแสดงสีหน้าบ่งบอกถึงความสนใจ

“ใครจะไปอยากรู้!”

“แน่ใจเหรอว่าไม่อยากรู้”เขาถามย้ำ

คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากแน่น อยากรู้ใจแทบขาดอยากสงวนท่าทีแต่ไอ้เพื่อนตัวดีดันยั่วยวน

“แกก็บอกมาสิยศ อย่าลีลาได้ไหม”

“งั้นก็ได้ เขาชื่อด็อกเตอร์กันตธร ทำงานอยู่ที่บริษัทเฮลล์ดีไซน์คู่แข่งบริษัทพ่อเธอไงเม”

“งั้นเหรอ?”เมริยาบอกแล้วครุ่นคิด เฮลล์ดีไซน์คือบริษัทยาคู่แข่ง เห็นว่าสามารถครองตลาดได้พอๆ กับบริษัทบิดาเธอเลยทีเดียว

ยศราชย์เห็นสีหน้าเพื่อนดูท่าจะพออกพอใจต่อหนุ่มนามกันตธรเสียแล้ว แต่คงเป็นเช่นนั้นไม่ได้เพราะมีเหตุผลอีกอย่างที่ไม่ควรอย่างยิ่ง

“แต่ที่สำคัญนะเม ด็อกเตอร์กันตธรคือลูกชายเจ้าของบริษัทเฮลล์ดีไซน์ ซึ่งแกไม่ควรเข้าไปยุ่ง ไม่อย่างนั้นพ่อแกคงอกแตกตายแน่

หญิงสาวชะงักดวงตาคู่สวยหรี่ลงแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อคิดแผนการเด็ดๆ ขึ้นมา ยศราชย์เห็นสายตาเพื่อนแล้วรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ หากไม่คิดอะไรแผลงคงจะดี อยากเขกหัวตนเองนักที่ดันปากผล่อยพูดจาไม่เข้าเรื่อง

“แล้วยังไงเหรอยศ เป็นลูกชายเจ้าของบริษัทคู่แข่งแล้วทำไม”เมริยาเลิ่กคิ้วแล้วยิ้มกว้างหลังจากถามเพื่อนเสร็จ

“ไม่ทำไมแต่แกไม่ควรไปยุ่งเกี่ยว”

“จะยุ่งหรือไม่มันเรื่องของฉันยศ แกก็รู้คนอย่างฉันไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ อะไรที่ทำให้พ่อฉันต้องทุรนทุรายฉันยินดีที่จะทำ แม้ต้องเสียศักดิ์ศรีก็ตามทีเถอะ”หญิงสาวกัดฟันแน่น พอนึกถึงเรื่องแม่เลี้ยงและบิดามันทำให้อารมณ์ขุ่นมัวขึ้นมา

“ถ้าแกเป็นแบบนี้ แกจะหาความสุขไม่ได้เลยนะเม”ยศราชย์เตือน

“ถึงฉันไม่เป็นแบบนี้ก็หาความสุขไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าจะเพิ่มเรื่องทุกข์อีกสักเรื่องจะเป็นไรไป!”เมริยาตอกกลับน้ำตาคลอ

ชายหนุ่มน้ำท่วมปากไม่รู้จะหาเหตุผลใดมาโต้แย้ง ในเมื่อเพื่อนสาวไม่คิดจะฟังแถมยังถือฑิฐิเป็นใหญ่

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจแกก็แล้วกันเม ฉันคงพูดอะไรไม่ได้”ชายหนุ่มระบายลมหายใจแล้วเมินมองทางอื่น เมริยาเม้มริมฝีปากก่อนตัดสินใจทำตามความคิดตนเอง