ตอนที่ 5 เปลี่ยนไป

หลังเสร็จพิธีแต่งงานก็ถึงเวลาส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าเรือนหอซึ่งเป็นบ้านหลังเก่าที่อัคคีเคยอยู่อาศัยกับพ่อแม่ตอนเด็กๆ สภาพบ้านก็ยังใหม่เหมือนเดิมเพราะชายหนุ่มรีโนเวทใหม่อยู่เรื่อยๆ เป็นบ้านที่มีอายุเกือบร้อยปีเพราะถูกสร้างขึ้นมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ เดิมทีคุณหญิงเทียมศิริก็เคยอยู่ที่นี่และเพิ่งย้ายออกไปอยู่กับสามีหลังคฤหาสน์หลังใหม่สร้างเสร็จ ที่นี่เลยเหลือแค่แม่นมและคนรับใช้เก่าของบ้าน ส่วนคุณหญิงเทียมศิริจะมาตรวจดูความเรียบร้อยของบ้านทุกอาทิตย์เพราะไม่ได้ห่างจากคฤหาสน์หลังใหม่มาก

ตั้งแต่พ่อกับแม่จากไปบ้านหลังนี้ก็เปลี่ยนไป เขาไม่สามารถทนอยู่ที่นี่ได้ เพราะภาพที่พ่อกับแม่ถูกไฟคลอกตายต่อหน้าต่อตายังติดตาตรึงใจ จากเด็กน้อยแสนร่าเริงกลายเป็นคนพูดน้อย ชอบเก็บตัว บางคืนก็ร้องไห้คนเดียวจนคุณหญิงทนไม่ไหวพาหลานชายสุดที่รักไปพบจิตแพทย์ ก่อนจะส่งตัวไปอยู่กับญาติที่ประเทศอังกฤษ อัคคีจะกลับมาเมืองไทยช่วงปิดเทอมแต่ก็ไม่เคยกลับไปนอนบ้านของตัวเองไม่เพราะอยากรื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆจึงเลือกนอนที่คอนโดแทน เป็นคอนโดหรูราคาไม่ต่ำกว่าร้อยล้านตั้งอยู่ใจกลางเมืองซึ่งแม่ของเขาเป็นคนซื้อไว้ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่

“ฝากลูกสาวของผมด้วยนะครับ หนูพิมพ์แกยังเด็ก ถ้าทำอะไรให้คุณไม่พอใจก็อย่าไปถือสาเลยนะครับ หรือถ้าวันหนึ่งไม่ไหวจริงๆ....พาลูกสาวกลับมาส่งผมที่บ้านก็ได้ครับ”

“คุณหวงลูกสาวขนาดนั้นเลยหรอครับ”

“ผมมีลูกแค่คนเดียว อีกอย่างหนูพิมพ์ก็ยังอ่อนต่อโลก กลัวไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคน”

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมกับพิมพ์ลดาเป็นสามีภรรยากันแล้ว ยังไงผมก็ไม่มีวันทำร้ายเมียของตัวเองหรอก” เขาว่าพรางจ้องตาเกรียงไกร

ดูก็รู้ว่าเกรียงไกรยังหวงลูกสาวอยู่ ลึกๆคงไม่ไว้ใจเขา แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะสิ่งที่เกรียงไกรคิดคือเรื่องจริงทั้งนั้น ยิ่งพิมพ์ลดาอ่อนต่อโลกมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งสะใจที่จะได้ทำลายดวงใจของมัน!

“พ่อพิมพ์คุยอะไรกับคุณหรอคะ” พิมพ์ลดาเอ่ยถามสามีหมาดๆด้วยความเป็นห่วง กลัวพ่อของเธอพูดจาไม่เข้าหูอัคคี ตอนนี้ยอมรับว่าแคร์เขามาก....มากกว่าความรู้สึกของตัวเองด้วยซ้ำ

“เปล่า” เขาตอบสั้นๆแล้วเดินผ่านหน้าเธอไปโดยไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ พิมพ์ลดาเมื่อเห็นท่าทีแปลกๆของอัคคีก็รีบวิ่งตามเพราะปกติไม่เคยถูกเขาเมินใส่แบบนี้ อาจเป็นไปได้ว่าพ่อของเธอคงพูดจาไม่เข้าหูเขา

“พี่คีย์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมไม่คุยกับพิมพ์ หรือพ่อพิมพ์ทำให้พี่ไม่สบายใจก็บอกได้นะคะ” หญิงสาววิ่งตามชายหนุ่มขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ก่อนจะพบกับกรอบรูปขนาดใหญ่แขวนอยู่บนฝาผนัง ซึ่งเป็นภาพถ่ายของสามคนพ่อแม่ลูกและเด็กคนนั้นก็คืออัคคีเอง หญิงสาวหยุดมองอย่างสนใจเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหน้าพ่อกับแม่ของเขา และก็อดชื่นชมไม่ได้ว่าครอบครัวของอัคคีหน้าตาดีกันทั้งบ้าน เด็กชายแก้มป่องหน้าตาน่ารักคนนั้น โตมากลายเป็นชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลามาดเข้ม พอเห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกสงสารชายหนุ่มจับใจ เขาเสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก งั้นก็แสดงว่าที่ผ่านมาเขาอยู่คนเดียวมาตลอดสินะ ต่างจากเธอ ถึงจะไม่มีแม่แต่อย่างน้อยก็ยังได้รับความอบอุ่นจากพ่อ ส่วนเขาไม่มีใครเลย “นะ...นี่เป็นรูปพ่อกับแม่พี่ใช่ไหมคะ”

กึก!

ชายหนุ่มที่กำลังเดินหนีชะงักเท้า หันหลังกลับมามองด้วยสายตาสุดแสนเย็นชา พิมพ์ลดาตกใจกับสายตาและท่าทางของเขาเพราะไม่เคยเห็นชายหนุ่มทำสีหน้าแบบนี้ ทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมาทันใด

“แล้วคิดว่าไงล่ะ คิดว่าคนในรูปคือใคร”

“พี่คีย์…” เธอใจสั่น เขาตอบไม่ตรงคำถามแถมน้ำเสียงก็ยังเปลี่ยนไป หรือว่าพ่อของเธอพูดกับเขาแรงเกินไป “พะ...พี่โกรธพ่อพิมพ์หรอคะ”

“แล้วถ้าบอกว่าใช่ล่ะ”

“อย่าไปถือสาท่านเลยนะคะ คุณพ่อคงเป็นห่วงพิมพ์มากเกินไปเพราะพิมพ์ไม่เคยมีแฟนมาก่อน ถ้าท่านพูดอะไรให้พี่ไม่พอใจ....พิมพ์ขอโทษแทนท่านด้วยนะคะ”

“ไม่ใช่แค่คำพูดหรอกพิมพ์ลดา แต่พ่อของเธอทำกับฉันไว้มากกว่านั้น”

“คะ?” พิมพ์ลดาเอียงคออย่างสงสัยกับสรรพนามที่เปลี่ยนไป แววตาไร้เดียงสาของเธอทำให้เขาเค้นหัวเราะออกมา

“เธอนี่มันใสซื่อเหลือเกิน โง่กว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ”

“พะ...พี่คีย์พูดอะไรคะ”

“ฉันจะบอกอะไรให้นะพิมพ์ลดา” เขาก้าวเท้าเข้ามาหาภรรยาที่ไม่ได้รัก สองมือตรึงหัวไหล่กลมกลึงเอาไว้ เธอสบตากับเขาด้วยแววตาตื่นตะหนกปนตกใจ “พ่อของเธอพูดถูกแล้ว....ฉันไม่ได้มาดี”

“พี่คีย์คะ ถ้าพี่คีย์มีอะไรไม่สบายใจเรื่องพ่อ บอกพิมพ์ได้เลยนะคะ วันนี้เป็นวันมงคล เราอย่าทะเลาะกันเลยนะ” พิมพ์ลดายิ้มสู้ คิดว่าที่อัคคีเป็นแบบนี้เพราะไม่พอใจพ่อของเธอ

“วันมงคลงั้นหรอ” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมองหน้างาม แววตาของเขาทำให้รอยยิ้มของพิมพ์ลดาค่อยๆหุบลง “เธอเข้าใจผิดแล้วพิมพ์ลดา....เพราะมันคือวันอัปมงคลมากกว่า”

“พี่คีย์ อย่าเล่นแบบนี้สิคะ พิมพ์ใจคอไม่ดีเลยนะ พี่มีปัญหาอะไรก็พูดมาตรงๆเถอะ” เธอยังใจดีสู้เสือ เอื้อมมือไปคว้ามือใหญ่ แต่ก็ถูกเขาสะบัดออกจนเกือบหงายหลังตกบันได โชคดีที่คว้าราวบันไดไว้ได้ทัน “พะ...พี่คีย์”

“ฉันไม่ได้เล่น แต่ฉันพูดจริง เธอน่าจะเชื่อพ่อตั้งแต่แรกนะพิมพ์ลดา ไม่เช่นนั้นชีวิตของเธอก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก”

“ที่พิมพ์ไม่เชื่อใครเพราะพิมพ์รักพี่ไงคะ พี่สัญญาแล้วไม่ใช่หรอว่าจะดูแลพิมพ์ ดูแลครอบครัวของพิมพ์”

“เธอคิดผิดแล้วสาวน้อย คำสัญญาเป็นเพียงลมปากเท่านั้น ฉันไม่เคยคิดที่จะดูแลใครอยู่แล้วนอกจาก....ตัวเอง”

“เดี๋ยวก่อนสิคะพี่คีย์ อ้ะ!!”เธอเอื้อมมือไปจับสาบเสื้อของสามี แต่ก็ถูกเขาดึงออกแล้วผลักร่างจนเซถอยหลังเกือบตกบันได เขาปรายตามองด้วยสายตาสุดแสนเย็นชาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจนพิมพ์ลดาตัวสั่น

อัคคีเป็นอะไร? ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังดีอยู่เลย

แต่เธอไม่ยอมหรอก เขาคงมีปัญหาอะไรสักอย่างที่ไม่สามารถบอกได้ หรือวันนี้อาจจะเหนื่อยมากจนเผลอแสดงพฤติกรรมแบบนี้ออกมา ไม่ยอมเสียเขาไปเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องหรอก เพราะอัคคีคือผู้ชายคนเดียวที่เธอรัก....รักมากกว่าชีวิตของตัวเองด้วยซ้ำ

“พี่คีย์คะ เดี๋ยวก่อนค่ะ!!”