ไม่ได้รัก

เตวิช...

"เพราะแบบนี้ฉันถึงอยากให้นายช่วยหน่อย ช่วยทำตัวเป็นพ่อที่ดีระหว่างที่แกอยู่ที่นี่ถ้าฉันกับลูกกลับไปแล้วนายจะทำอะไรก็เรื่องของนายเลยฉันจะไม่ยุ่ง นายทำได้มั้ยเต" อลิซพูดพรอ้มกับมองหน้าผมสีหน้าของเธอจริงจังมาก ผมรู้สึกได้เลยว่าเธอวิตกกังวลกับเรื่องนี้มากแค่ไหน

"ได้ไหมเต ถ้าฉันขอร้องนายมากเกินไปฉันก็ขอโทษด้วยนะ นายทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรฉันจะพยายามไม่พาลูกออกไปไหนก็แล้วกันเพราะฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันพาแกออกไปข้างนอกแล้วเกิดแกเจอนายกับผู้หญิงของนายฉันไม่รู้ว่าฉันจะตอบกับลูกว่ายังไง"

"ได้ ฉันจะทำตามที่เธอขอร้อง เพราะฉันก็ไม่อยากให้ลูกรู้สึกไม่ดีกับฉันเหมือนกัน"

"ขอบใจนะ" หลังจากนั้นอลิซก็เดินเข้าห้องนอนไปส่วนผมก็เริ่มเครียดและกังวลกับเรื่องที่อลิซพูด ผมเพิ่งรู้ว่าอลิซพูดเรื่องผมยังไงกับลูก  ที่เธอบอกว่าเธอผิดเองที่พูดกับลูกแบบนั้น แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ถ้าจะผิดมันผิดที่ผมเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงแม้ผมจะไปหาลูกบ่อยๆที่อังกฤษแต่ผมกลับไม่รู้เลยว่าลูกรู้สึกยังไง เพราะทุกครั้งที่ผมไปหาแกไปอยู่กับแกๆจะสนุกสนานเฮฮาไม่เคยถามอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกว่าแกรู้สึกขาดอะไร แกแค่ถามผมว่าเมื่อไหร่ปะป๊าจะมาหาติณณ์อีกแค่นั้น ตอนนั้นผมคิดแค่ว่าลูกคงอยากเจอผมแค่นั้น แต่เปล่าเลยมันกลับกลายเป็นว่าแกรอให้ผมกลับไปอยู่กับแกต่างหาก....ผมจะทำยังไงดี

วันต่อมา...

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จผมวางแผนไว้ว่าจะพาลูกกับอลิซไปเที่ยวสวนสนุกเพราะเมื่อคืนผมสัญญากับลูกว่าวันนี้ผมจะพาแกไปเที่ยวก่อนหลังจากนั้นจะพาไปซื้อของเล่นที่แกอยากได้ 

"อลิซจะพาน้องติณณ์กลับวันนี้เลยเหรอลูก" ม๊าถามอลิซหลังจากทานอาหารเสร็จ

"ค่ะม๊า คือพอดีลิซนัดยัยเมย์ไว้น่ะค่ะ ยัยเมย์อยากเจอหลานน่ะค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะวันหลังลิซจะพาแกมาเยี่ยมป๊ากับม๊าอีกค่ะ"

"ไม่ต้องมาเองหรอกลูกบ้านป๊าม๊ามันไกลอยู่นอกเมืองจะมาก็คงลำบากเอางี้ดีกว่าไว้ป๊ากับม๊าจะไปหาที่โรงแรมดีกว่าสะดวกกว่า อืมม เอางี้มั้ยระหว่างที่ลิซกับหลานม๊าอยู่ที่นี่ม๊าจะให้รถไว้ใช้เวลาลิซอยากพาน้องติณณ์ไปไหนจะได้สะดวก"

"คือลิซขับรถไม่เป็นค่ะม๊า"

"เออม๊าก็ลืมไป"

"ถ้าเธออยากไปไหนก็โทรบอกฉันได้ฉันจะไปรับ" ผมที่นั่งฟังอยู่นานและเหมือนเป็นธาตุอากาศเพราะไม่มีใครหันมาคุยกับผมเลยนอกจากลูก

"ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากรบกวนเวลาของนาย" ผมนึกแล้วว่าอลิซต้องพูดคำนี้

"ฉันแค่เป็นห่วงลูก ไปไหนมาไหนกลัวลูกจะลำบาก"

"ขอบใจนะที่เป็นห่วงแต่ฉันดูแลแกได้"

"แต่ผมอยากให้ปะป๊าไปรับค๊าบแม่เราจะได้ไม่ต้องเรียกรถแท็กซี่เสียเงินเยอะๆ" ผมอยากขอบคุณลูกมากๆที่ให้เหตุผลกับแม่ของแกแบบนั้น

"นั่นสิลูก ถ้าอยากไปไหนก็โทรเรียกเจ้าเตให้ไปรับก็ได้สะดวกดีไม่ต้องเสียเงินค่ารถด้วย"

"แต่ว่า..."

"ตกลงตามนี้นะ ปะน้องติณณ์ป๊าว่าเราไปอาบน้ำแต่งตัวไปเที่ยวกันดีกว่านะครับ" พูดจบผมก็อุ้มลูกออกมาจากห้องทานข้าวทันทีไม่รอให้แม่ของลูกปฏิเสธ

เวลาต่อมาบนรถ....

"เต นายจะอาสาไปรับไปส่งฉันทำไมในเมื่อนายเองก็ไม่ได้ว่างขนาดนั้น ไหนจะเรียนไหนจะฝึกงานอีกนายจะเอาเวลาที่ไหนไปรับไปส่งฉันกับลูกเวลาที่ฉันอยากไปไหนมาไหน" อลิซเริ่มบทสนทนาทันทีเมื่อขึ้นมาบนรถ ส่วนลูกนั่งคาร์ซีทดูการ์ตูนอยู่เบาะหลังไม่ได้สนใจผมกับอลิซ

"รู้ได้ไงว่าฉันไม่ว่าง"

"ถึงนายจะว่างแต่ฉันก็ไม่อยากเป็นภาระนาย แค่ที่ฉันขอร้องนายเมื่อคืนฉันก็รู้สึกผิดมากพออยู่แล้ว"

"เธอทำไมต้องรู้สึกผิดในเมือ่สิ่งที่เธอขอร้องฉันมันก็เป็นสิ่งที่ฉันสมควรจะต้องทำอยู่แล้ว"

"นาย.."

"เอาเป็นว่าระหว่างเธอกับลูกอยู่ที่นี่ฉันจะทำตัวเป็นพ่อที่ดีของลูกเป็นสามีที่ดีของเธอละกัน"

"อะไรเป็นสามีที่ดี เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะนายอย่าลืม"

"ก็ในเมื่อเธอยังไม่ได้บอกกับลูกว่าเราสองคนเลิกกันแล้วนั่นก็แปลว่าลูกต้องเข้าใจว่าเรายังรักกันเป็นสามีภรรยากันอยู่เพราะฉะนั้นระหว่างที่เธอกับลูกอยุ่ที่นี่เราสองคนควรจะทำให้ลูกมีความสุขมากที่สุด"

"แต่ฉันไม่อยากโกหกลูกเพราะถ้าเราทำแบบนั้นมันก็เท่ากับเราสองคนสร้างเรื่องโกหกกับลูกไม่จบไม่สิ้นเพราะแค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดกับแกมากพอแล้ว และพอถึงเวลาที่ฉันต้องพูดความจริงกับลูกฉันกลัวลูกจะไม่เข้าใจและลุกก็จะเกลียดฉันนายเข้าใจไหมเต" 

"มันจะเป็นไปได้ไหมถ้าเราสองคนจะกลับมา......."

"ฉันรู้ว่านายจะพูดอะไร นายอย่าพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เตดีกว่า นายทำไม่ได้หรอก"

"ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันทำไม่ได้"

"เพราะนายไม่ได้รักฉันไง"

"............."