ไม่ได้กลัวแค่รังเกียจ

เตวิช..

ผมเดินเข้าบ้านอย่างเซ็งๆเพราะถูกม๊าพูดประชดใส่ ผมรู้แล่ะว่าม๊าโกรธและไม่โอเคที่ผมกับอลิซเลิกกัน อยากจะบอกตอนนั้นที่เราสองคนบอกความจริงกับผู้ใหญ่ผมโดนทั้งป๊าทั้งพ่อของอลิซรุมใส่ทั้งเข่าทั้งศอกทั้งหมัดแบบไม่ยั้งมือโดยเฉพาะพ่อของอลิซที่ใส่ผมไม่ยั้งโดยที่อลิซยืนมองด้วยสายตาเมินเฉยไม่เข้ามาปกป้องผมเหมือนทุกครั้ง มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วมั้ยเพราะถ้าเธอปกป้องผมก็แปลกแล้วล่ะในเมื่อผมเป็นฝ่ายบอกเลิกเธอเอง  จะว่าผมเลวก็ได้นะที่บอกเลิกอลิซทั้งที่เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน การที่ผมเลิกกับอลิซไม่ใช่ว่าผมไม่รักลูกนะผมรักแกรักมากด้วย แต่ผมกับอลิซเราอยู่ด้วยกันไม่ได้ไงอยู่กันไปก็มีแต่เรื่องทะเลาะกันทุกวัน ตอนที่ผมรู้กำหนดวันเดินทางของอลิซกับลูกผมแอบไปนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องน้ำเพราะมันอีกแค่ไม่ถึงเดือน ผมมองหน้าลูกแล้วก็พูดขอโทษลูกที่ผมเป็นพ่อที่ไม่ดี ระหว่างนั้นผมก็จะช่วยเลี้ยงลูกสลับกับอลิซหลังจากที่ผมเลิกเรียนอาจจะมีเลิกเช้าบ้างค่ำบ้างแต่ผมก็จะกลับมาดูแลลูกทุกวัน เพื่อเปลี่ยนกับอลิซที่ดูแลลูกมาแล้วทั้งวัน ผมจะคอยเปลี่ยนผ้าอ้อม ป้อนนมที่อลิซปั้มไว้แล้วกล่อมแกนอน อยากจะบอกว่าเราก็นอนห้องเดียวกันทุกคืนนะเพราะเราต้องคอยสลับกันลุกขึ้นมาดูลูกเวลาแกร้องแต่ส่วนใหญ่จะเป็นผมที่จะลุกมาดูลูกแล้วปล่อยให้อลิซนอน ก่อนไปเรียนผมก็จะพาแกไปอาบน้ำผมรู้ว่าเวลาของผมกับแกกำลังจะหมดไปผมอยากทำหน้าที่ของพ่อให้ได้มากที่สุด  ถ้าจะผิดก็คงผิดที่ผมเองที่ไม่มีความอดทนพอกับเรื่องของอลิซ ก่อนอลิซเดินทางผมเอาเงินเก็บที่ผมมีทุกบาททุกสตางค์ให้อลิซแม้ว่าอลิซจะไม่ต้องการแต่ผมก็บังคับให้เธอเอาไปจนได้เพราะผมรู้ว่าการเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายและต้องใช้เงินเยอะแม้ว่าครอบครัวอลิซเองก็มีฐานะร่ำรวยก็ตามแต่ผมก็อยากให้เพราะลูกคือความรับผิดชอบของผม และทุกๆเดือนผมก็จะโอนเงินให้อลิซเป็นค่าเลี้ยงดูน้องติณณ์มาตลอดสามปีกว่าที่เราแยกทางกัน แม้ว่ามันจะทดแทนทุกสิ่งไม่ได้ก็ตาม ผมกับป๊าม๊าเราจะบินไปหาน้องติณณ์ทุกเดือน จะมีแต่ช่วงสองสามเดือนมานี่แล่ะที่ผมไม่ได้ไปหาแกเพราะต้องฝึกงานเพราะเรียนใกล้จบแล้วจะมีแต่ป๊ากับม๊าที่ไปกันเองแต่ผมก็เฟซไทม์หาแกนะทุกวันเลย มันเลยทำให้ผมกับลูกไม่ได้รู้สึกว่าเราห่างกัน น้องติณณ์น่ะหน้าตาได้ผมมาเต็มๆเลยใครเห็นก็บอกว่าหล่อเหมือนผม พวกเพื่อนผมมันมักจะพูดว่าเอาแต่หน้าตามาก็พอนิสัยไม่ต้องเอามา 

"ป๊าค๊าบบบบบบ" น้องติณณ์วิ่งมาหาผมที่โซฟาผมอุ้มแกนั่งตักแล้วกอดแก

"ครับ"

"คืนนี้ป๊าจะเล่านิทานให้ผมฟังใช่มั้ยค๊าบ"

"ใช่ครับ" คือระหว่างที่ขับรถมาบ้านป๊าม๊าน้องติณณ์บอกว่าอยากให้ผมเล่านิทานให้แกฟังซึ่งผมก็รับปาก

"ถ้างั้นคืนนี้เรานอนด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูกนะค๊าบบบ"

"น้องติณณ์ครับแม่ว่า..."

"ได้ครับ" ผมพูดดักคออลิซเพราะผมรู้ว่าเธอจะพูดอะไร

"เย้ เย้ เย้ คืนนี้ผมได้นอนกอดป๊ากับแม่สองคนเลย" น้องติณณ์มีท่าทีดีใจยกใหญ่เมื่อรู้ว่าคืนนี้จะได้นอนพร้อมกันสามคน จะมีแต่แม่ของลูกเท่านั้นแล่ะที่ทำหน้าบึ้งไม่พอใจ

เวลาต่อมา...

อลิซ....

ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องนอนของเต คือหลังจากทานอาหารค่ำเสร็จน้องติณณ์ก็บอกง่วงนอนและรบเร้าให้ปะป๊าของแกพาไปห้องนอน ซึ่งเตก็ตามใจลูกอุ้มน้องติณณ์เดินขึ้นมายังชั้นสองของบ้านซึ่งเป็นโซนห้องนอนของเขาส่วนฉันก็จำใจต้องเดินตามขึ้นมาอย่างจำใจ ฉันทำอะไรไม่ถูกยืนหันซ้ายหันขวามองหาที่ๆจะเอาไว้นอนคืนนี้เพราะฉันไม่มีทางนอนเตียงเดียวกับเตแน่ๆ ฉันคิดว่าฉันจะนอนโซฟาตรงมุมห้องแต่ไม่ทันที่จะเดินไปน้องติณณ์ก็เรียกฉันซะก่อน

"แม่ค๊าบบบ แม่มานอนสิค๊าบบเตียงปะป๊านู๊มมม นุ่ม" น้องติณณ์นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงโดยมีพ่อของลูกยินกอดอกอยู่ข้างเตียงแล้วใช้หางตามองมาทางฉัน

"แม่นอนตรงนี้ดีกว่าครับ น้องติณณ์นอนบนเตียงกับปะป๊าสองคนดีกว่าเนอะจะได้นอนสบายๆ^^" ฉันพูดกับลูกพร้อมชี้ไปที่โซฟาตัวยาวมุมห้อง

"ทำไมไม่กล้านอน กลัวฉันจะ..ปล้ำ..เธอหรือไง" คำว่าปล้ำเขาไม่ได้ออกเสียงออกมาหรอกนะแต่ฉันอ่านปากเขาออก

"ฉันไม่ได้กลัวแต่ฉันแค่..รังเกียจ..เท่านั้น" คำว่ารังเกียจฉันก็ไม่ได้ออกเสียงเหมือนกัน