สืบประวัติ

เตวิช...

ตอนแรกที่อลิซบอกจะให้โอกาสผมผมแม่งโคตรดีใจแต่พอเธอบอกให้โอกาสไอ้มาร์ชด้วยผมไม่โอเค

"ทำไมต้องให้โอกาสมันอีกในเมื่อเธอให้โอกาสฉันแล้ว"

"เพราะพี่มาร์ชเค้ารักฉันเหมือนกัน เขารักฉันมาตลอดไม่เคยเปลี่ยนแปลง แล้วแบบนี้นายจะให้ฉันใจร้ายกับเค้าโดยการตัดโอกาสเค้าแล้วให้โอกาสนายแค่คนเดียวอย่างงั้นเหรอ นายอย่าลืมว่านายเองก็เคยทำให้ฉันเจ็บมาแล้วอย่าลืมสิ" ผมไม่ลืมหรอกไม่ต้องย้ำก็ได้ว่าผมเคยเหี้ยมาก่อน

"หรือถ้านายไม่พอใจไม่โอเคฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะเพราะฉันก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับนาย"

"โอเคฉันโอเค...ก็ได้" สุดท้ายผมก็ต้องตอบว่าโอเค

"งั้นฉันขอตัวไปนอนก่อนนะง่วงละ"

"นอนห้องไหนอ่ะ"

"ก็ห้องเดิม"

"เปลี่ยนมานอนห้องฉันก็ได้นะเราจะได้รื้อ..ฟื้นความทรงจำ" ผมลองใจถามอลิซดูเผื่อเธอจะใจอ่อนยอมนอนห้องเดียวกับผม

"ฝันไปเถอะ" ผมหัวเราะเบาๆเพราะรู้อยู่แล้วล่ะกับคำตอบที่จะได้รับ

"งั้นเธอเข้าบ้านไปก่อนฉันมีธุระต้องโทรหาเพื่อน" ผมบอกอลิซเพราะผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผมต้องโทรไปหาเพื่อนขอให้หาคนสืบประวัติของวิมลให้หน่อย เอาจริงนะผมก็ไม่ค่อยไว้ใจวิมลเหมือนกัน ที่บอกเธอไปว่าจะให้เธอมาทำงานที่่บ้านเพราะผมเห็นว่าเธอไม่มีที่ไป ซึ่งเรื่องนี้ผมก็ปรึกษาป๊ากับม๊าแล้วท่านก็สงสารวิมลแต่พวกเราก็ไม่ได้ไว้ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ยิ่งอลิซมาพูดย้ำอีกแบบนี้ผมก็เลยคิดว่าผมต้องรีบเคลียร์เรื่องนี้ให้จบเร็วๆ แต่ไม่ว่ายังไงพรุ่งนี้ผมก็ต้องไปรับวิมลออกจากโรงพยาบาลมาอยู่ที่นี่ก่อน ถ้าสืบประวัติแล้วเธอไม่ได้มีคดีอะไรติดตัวหรือเป็นคนไม่ดีอย่างที่พวกเราระแวงผมก็จะจ้างเธอให้เป็นแม่บ้านประจำซะ ถือว่าช่วยเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

"แน่ใจเหรอว่าเพื่อนน่ะ หรือจะโทรหาสาวๆของนายกันแน่" อลิซถามกลับด้วยน้ำเสียงโกรธนิดๆทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้

"หึงก็บอกว่าหึงสิลิซ หลายรอบแล้วนะที่เธอทำให้ฉันคิดว่าเธอหึงฉันน่ะ"

"ก็บอกไม่ได้หึงไง" อลิซสวนกลับมาทันควัน

"โอเคไม่หึงก็ไม่หึง^^" ผมนั่งลงกับพื้นหญ้าแล้วกดโทรหาเพื่อนสนิทของผมชื่อไอ้นัทซึ่งพ่อมันเป็นตำรวจสอบสวนซึ่งอลิซก็คงรู้จัก

"ไอ้นัทมึงนอนยังวะ"

"นี่มันตีอะไรแล้วไอ้เหี้ยเตกูก็หลับแล้วป่าววะละมึงก็โทรมาปลุกกูทำเชี่ยไร"

"กูมีเรื่องให้มึงช่วย"

"ช่วยห่าไรวะ สำคัญมากหรือไงถึงโทรมาปลุกกูตอนนี้"

"เออสำคัญ กูอยากให้มึงหาคนช่วยสืบประวัติผู้หญิงคนนึงให้กูที" พอผมพูดจบประโยคอลิซก็สะกิดที่แขนผมเบาๆแล้วกระซิบให้ผมเปิดลำโพงตอนคุยผมก็ทำตามที่เธอบอกจากนั้นเธอก็ขยับมานั่งข้างๆผมแล้วตั้งใจฟังที่ผมคุยกับไอ้นัทผมได้ทีก็เลยจับตัวเธอมานั่งบนตักซะเลย

"อ่ะจะได้ฟังได้ถนัด"

"เตปล่อย"

"เสียงใครวะไอ้เต"

"เสียงเมียกูเอง"

"เมีย??เสียงคุ้นๆว่ะอลิซเหรอวะ"

"อืมใช่อลิซ"

"มึงคืนดีกับอลิซแล้วเหรอวะ แล้วสาวๆที่มึงคั่วอยู่ล่ะวะเอาไปไว้ไหนหมดหลายคนเลยนะนั่น  นี่อลิซถ้าใช่เธอเธอฟังฉันนะเธออย่าใจอ่อนให้ไอ้เหี้ยเตมันนะมันเหี้ยขนาดนี้เธอหาผัวใหม่เหอะ"

"ไอ้เชี่ยนัทมึงหุบปากไปเลย"

"ได้งั้นกุวางสายนะ"

"เห้ยเดี๋ยวดิ เรื่องที่กุขอให้มึงช่วยกุยังคุยกับมึงไม่จบเลยนะ"

"เออๆว่ามา" จากนั้นผมก็เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้มันฟัง มันก็ยังบอกเลยว่าวิมลดูแปลกๆไม่น่าไว้ใจ

"เดี๋ยวรูปกับประวัติคร่าวๆกูจะส่งให้มึงทางไลน์ละกัน กูขอด่วนๆเลยนะ"

"ได้ๆ ว่าแต่มึงกับอลิซคืนดีกันแล้วจริงๆเหรอวะ"

"ไม่ใช่หรอกนัทเราไม่ได้คืนดีกับเต" อลิซตอบแทน

"ดีแล้วอลิซอย่าไปคืนดีกับมันง่ายๆ ฉันอยู่ข้างเธอนะ"

"ขอบใจนะนัท"

"ไว้เจอกันนะฉันอยากเจอหน้าหลานชาย"

"ได้ๆ" 

พอไอ้นัทวางสายอลิซก็พยายามที่จะลุกออกจากตักของผมแต่ผมไม่ปล่อยง่ายๆหรอกกว่าจะได้นั่งใกล้กันอยู่ใกล้กันขนาดนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผมกอดเอวอลิซไว้แน่นเอาคางเกยที่ไหล่ของเธอ

"ปล่อยเตฉันจะไปนอนแล้ว ง่วง"

"เธอยังไม่ง่วงหรอกอลิซฉันรู้ ฉันขอนั่งกอดเธอแบบนี้ก่อนแป๊บนึงนะ ฉันขอแค่นี้จริงๆ"

"ให้เวลาห้านาที" อลิซหันมาบอกผม

"ขอบคุณนะ" ผมหันมาสบตากับอลิซแล้วยิ้มให้เธอ

"ฉันมีเรื่องอยากถามเธอลิซ"

"ถามเรื่องอะไร"

"ทำไมเธอถึงยังรักฉันอยู่ล่ะ ทั้งที่ฉัน..ทำไม่ดีกับเธอทิ้งเธอบอกเลิกเธอ"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงตัดใจจากนายไม่ได้สักที อาจจะเป็นเพราะลูกหรือเปล่าเวลาที่ฉันมองหน้าแกฉันจะคิดถึงนายตลอด และถึงแม้เราจะเลิกกันแต่นายก็ยังไม่ได้หายไปไหน นายก็ยังไปหาลูกบ่อยๆที่โน่นมันก็อาจจะเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงยังตัดใจจากนายไม่ได้สักที แล้วนายล่ะที่บอกว่ายังรู้สึกกับฉันเหมือนเดิม มันจริงหรือเปล่า" พออลิซตอบคำถามผมเสร็จเธอก็ถามผมกลับ

"เพราะเธอคือรักแรกของฉันมั้ง ฉันไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนเหมือนที่รู้สึกกับเธอเลยลิซ"

"แม้ว่านายจะเคยมีอะไรกับพวกเธอน่ะเหรอ นายไม่รู้สึกอะไรเลยงั้นเหรอ"

"ฉันตอบตามตรงเลยนะเธอจะว่าฉันเหี้ยฉันก็ยอมรับ ฉันเป็นผู้ชายก็มีความต้องการเรื่องอย่างว่าฉันก็แค่หาที่ระบายแล้วผู้หญิงที่ฉันมีอะไรด้วยก็รู้ถึงข้อนี้ดีว่าไม่มีการผูกมัดจบคือจบฉันไม่เคยให้ความหวังอะไรกับใคร แล้วอีกอย่างฉันโสดไม่มีใครฉันก็คิดว่าที่ฉันทำมันไม่ได้ผิด ถ้าฉันมีอะไรกับคนอื่นตอนคบกับเธอนั่นแล่ะคือผิด เธอเข้าใจฉันมั้ย ฉันไม่ไ่ด้ว่าตัวเองเป็นคนดีหรอกนะลิซ"

"แต่กับวีวี่เหมือนนายจะคบกับเธอนะเพราะไม่งั้นเธอคงไม่เข้ามาต่อว่าฉันกับนายแบบเมื่อกลางวัน"

"ฉันกับวีวี่เราเริ่มต้นมาจากคำว่าเพื่อนฉันยอมรับว่าตอนนั้นฉันไว้ใจวีวี่มากเธอให้คำปรึกษาฉันดีมากๆโดยที่ฉันไม่เคยระแวงหรือเอะใจเลยว่าลับหลังฉันวีวี่จะกล้าทำแบบนั้นกับเธอ ฉันผิดเองแล่ะ แต่ถึงฉันกับวีวี่เราจะเคยมีอะไรกันแต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่านั้นเพราะถ้าฉันรักวีวี่ฉันคงรู้สึกไปนานแล้วคงไม่ไปมีอะไรผู้หญิงคนอื่นหรอกแล้วอีกอย่างวีวี่ก็ไม่ได้มีฉันเป็นคนแรกหรือว่ามีฉันแค่ฉันคนเดียวซึ่งเรื่องนี้ฉันก็รู้มานานแล้วตั้งแต่ยังไม่ได้เลิกกับเธอ  เธอรู้มั้ยลิซตั้งแต่ฉันเลิกกับเธอฉันก็คิดไว้แล้วว่าฉันจะไม่คบกับใครอีกเพราะฉันรู้ว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนมาแทนเธอได้ เธอเป็นทั้งแฟนเป็นทั้งแม่ของลูก"

"นายบอกมีอะไรกับผู้หญิงหลายคน แล้วนายป้องกันหรือเปล่า"

"เธอคิดว่าฉันเป็นเด็กผู้ชายไม่ประสาเหรอวะลิซ ฉันป้องกันทุกครั้งไม่เคยสดกับใครนอกจาก..เธอคนเดียวนะลิซ"

"บ้าพูดอะไรน่าเกลียดที่สุด!!!"

"อ่าวก็เธอถามฉันก็ตอบ เอางี้ถ้าเธอไม่มั่นใจกลัวว่าฉันจะเป็นโรคไว้พรุ่งนี้ฉันจะไปตรวจที่โรงพยาบาลเพื่อให้เธอมั่นใจโอเคมั้ย"

"ก็แล้วแต่นายสิเกี่ยวอะไรกับฉัน ถ้านายตรวจมันก็เป็นผลดีกับตัวนายเอง"

อลิซ......

"แต่ที่ฉันจะไปตรวจก็เพราะอยากให้เธอมั่นใจในตัวฉันไง แล้วฉันก็สาบานว่าฉันจะไม่มีใครอีกนอกจากเธอ"

"นายจะทำได้จริงเหรอเต" ฉันยอมรับว่าฉันเริ่มใจอ่อนให้เต ตั้งแต่ที่เห็นเขาร้องไห้บนรถแล้วใครจะว่าฉันโง่ยอมใจอ่อนให้กับเขาหรือจะว่าอะไรก็แล้วแต่ฉันก็ยอมรับ

"จริงดิ ถ้าฉันทำไม่ได้อย่างที่พูดขอให้ฉันตายภายในสา..." ฉันรีบปิดปากเตไว้เพราะฉันไม่ชอบให้เขาแช่งตัวเอง

"นายจะแช่งตัวเองทำไมมันไม่ดี"

"เธอจะได้มั่นใจไงว่าฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก เพราะตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าไม่มีใครแทนเธอได้จริงๆผ่านมาสามปีกว่ามันยิ่งทำให้แันมั่นใจแล้วว่าฉันไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่กับใครได้เหมือนที่เคยอยู่กับเธอ  ฉันขอโทษที่เมื่อก่อนฉันไม่เอาไหนทำตัวไม่ดีใจร้อนวู่วามว่าเธอสารพัดขอเลิกกับเธอทั้งที่เธอกำลังตั้งท้องแทนที่จะเข้าใจเธอให้มากทั้งที่เธอรักฉันมากแต่ฉันกลับเอาแต่ใจตัวเองติดเพื่อน ฉันขอโทษนะกับเวลาที่เสียไปของเราฉันจะพยายามให้เรากลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้งแม้ว่าพ่อของเธอจะเกลียดฉันก็ตาม"

"เต"

"เธอรู้มั้ยว่าห้องที่เราเคยอยู่ด้วยกันฉันไม่เคยพาใครเข้าไปเลยฉันเก็บห้องนั้นเอาไว้เพราะมันคือความทรงจำของเราสองคนฉันมักจะไปนอนที่นั่นเวลาที่ฉันคิดถึงเธอกับลูก ฉันเสียใจทุกครั้งเวลาที่คิดถึงช่วงเวลาที่เราทะเลาะกัน ทำไมตอนนั้นฉันไม่เข้าใจเธอทำไมฉันถึงรู้สึกรำคาญเธอด้วย"

"ฉันยอมรับตอนนั้นฉันเองก็เอาแต่ใจจริงๆอยากให้นายอยู่ด้วยตลอดเวลาทั้งที่นายต้องไปเรียนต้องมีสังคมกับเพื่อนบ้างแต่ฉันก็เอาแต่ใจต้องการให้นายอยู่ด้วยตลอดเวลา ถ้าจะหาคนผิดเราก็คงผิดด้วยกันทั้งคู่ ฉันเรียกร้องจากนายมากเกินไป"

"เธอไม่ผิดหรอกลิซเพราะถ้าเธอไม่รักฉันเธอก็คงไม่ทำแบบนั้น ฉันผิดคนเดียว"

"ไม่เราผิดด้วยกัน"

"งั้นเรามาเริ่มตันกันใหม่นะ ฉันจะทำตัวให้ดีเป็นสามีที่ดีเป็นพ่อของลูกที่ดี"

"ฉันจะรอวันนั้นละกันตอนนี้นายต้องพิสูจน์ตัวเองให้ฉันกับครอบครัวของฉันเห็นก่อนเพราะถึงฉันจะใจอ่อนให้นายแต่พ่อกับแม่ของฉันท่านไม่ยอมยกโทษให้นายง่ายๆหรอก"

"ฉันจะทำให้พ่่อกับแม่เธอมั่นใจในตัวฉันให้ได้...แล้วไอ้มาร์ชล่ะ" 

"ส่วนพี่มาร์ชฉันจะคุยกับเขาเองฉันมาคิดๆดูแล้วฉันคิดว่าว่ามันคงไม่แฟร์กับเขาเท่าไหร่ในเมื่อฉันยังรักนายอยู่ฉันก็หวังงว่าเขาคงเข้าใจเพราะเขาเองก็รู้ว่าฉันยังรักนายอยู่"

"ขอบคุณนะลิซที่ให้โอกาสฉันได้แก้ตัว ฉันสัญญว่าจะทำให้ดีที่สุดทำให้ดีกว่าที่เคย ถ้าวันนึงเรามีน้องให้น้องติณณ์ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอกับลูกของเราให้ดีฉันสัญญาว่าไม่หายไปไหนอีกเลย" เตวิชกุมมือฉันพร้อมกับให้คำมั่นสัญญา

"อื้มมม"