รักได้ก็เลิกได้

อลิซ....

"มันสายไปแล้วเต เรื่องของเรามันผ่านมานานเกินไป ฉันยอมรับนะว่าตอนนั้นที่เราเลิกกันใหม่ๆ ฉันหวังว่าสักวันนึงนายจะคิดได้นายจะไปง้อฉันที่โน่นแล้วพาฉันกับน้องติณณ์กลับมาอยู่ด้วยกันที่นี่ นายรู้มั้ยว่าฉันรอนายทุกวันด้วยความหวังรอว่าเมื่อไหร่นายจะมาคุยกับพ่อกับแม่เพื่อให้ท่านยกโทษให้และบอกกับท่านว่านายยังรักฉันอยู่ต้องการฉันกับลูกอยู่แต่เปล่าเลยฉันรอเก้อฉันหวังลมๆ แล้งๆหวังในสิ่งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่ก็ยังแอบหวัง สุดท้ายฉันก็รู้แล้วว่าฉันหวังมากเกินไปหวังในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้  ฉันรู้ว่าเพราะอะไรนายถึงมาขอโอกาสฉันตอนนี้เพราะคำพูดของลูกใช่ไหมถ้าลูกไม่พูดแบบนั้นนายก็คงไม่พูดแบบนี้"

"ลิซ"

"สามปีที่ผ่านมาฉันรับรู้เรื่องราวของนายตลอด นายคบใครเลิกกับใครฉันรู้หมด นายมีผู้หญิงมากมายเข้ามาในชีวิตนายดูมีความสุขมากเลยนะ ความสุขของนายที่ไม่มีฉันอยู่ ซึ่งต่างจากฉันฉันไม่กล้าเปิดใจให้ใครไม่กล้าก้าวออกจากความรู้สึกเดิมๆที่เคยมีให้นาย และการที่นายมาขอโอกาสจากฉันตอนนี้นายไม่คิดว่ามันสายเกินไปเหรอเต สามปีเลยนะที่เราเลิกกัน"

"จะเลิกกันมากี่ปีแล้วไงวะ ในเมื่อเธอเองก็ยังรักฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ"

"........" ฉันถึงกับเงียบพูดไม่ออก เขาพูดแบบนี้แปลว่าเมื่อกี้เขาได้ยินที่ฉันคุยโทรศัพท์กับพ่อสินะ

"เธอยังรักฉันอยู่ใช่มั้ยฉันได้ยินเธอคุยกับพ่อเธอ"

"ใช่ แล้วไง รักแล้วไงอ่ะในเมื่อนายไมไ่ด้รักฉันแล้ว" 

"ก็ฉันถึงอยากให้เรามาลองเริ่มต้นกันใหม่ไง"

"เพื่ออะไร เพื่อลูกงั้นเหรอ อย่าเลยเตเพราะถ้านายต้องฝืนใจตัวเอง"

"แต่เธอก็ได้ยินที่ลูกพูดว่าอยากให้เราอยู่ด้วยกัน"

"ลูกแค่อยากอยู่กับนายเต นั่นก็แปลว่าเราไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันแบบสามีภรรยา ถ้านายอยากให้ลูกมีความสุขนายก็แค่ไปเยี่ยมลูกบ่อยๆหรือไม่ถ้านายอยากมีเวลาอยู่กับลูกนานกว่านั้นนายก็สามารถไปรับลูกมาอยู่ที่นี่ได้เราแบ่งเวลากันถึงฉันจะไม่อยากห่างจากลูกก็ตามแต่ในเมื่อลูกต้องการนายฉันก็ยอมเพื่อความสุขของลูก ไว้ชั้นจะคุยกับพ่อให้เองว่าน้องติณณ์อยากอยู่กับนาย"

"แล้วเธอล่ะไม่อยากกลับมาอยู่กับฉันเหรอ"

"ไม่ ฉันไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว นายก็รู้ว่าฉันนิสัยเป็นยังไง ฉันไม่อยากงี่เง่าโทรตามนายเหมือนเมื่อก่อนไม่อยากตามหวงนายเหมือนผู้หญิงงี่เง่าน่ารำคาญแบบที่นายเคยว่า ฉันมันเป็นผู้หญฺิงไม่มีเหตุผลไม่ใช่เหรอ นายบอกทนอยู่กับผู้หญิงแบบฉันไม่ได้ไงนายถึงขอเลิก"

"ลิซ"

"นายชอบเหรอที่ให้ฉันคอยโทรตามคอยหาเรื่องทะเลาะกับนายน่ะ นายบอกนายรำคาญไม่ใช่เหรอ ฉันก็อยากบอกกับนายว่าตอนนั้นฉันเองก็เหนื่อยเหมือนกันที่ต้องโทรตามนาย คอยหึงหวงนายกับเพื่อนผู้หญิงของนายที่พยายามจะแย่งนายไปจากฉัน"

"ฉันสาบานว่าตอนที่เราคบกันฉันไม่เคยมีคนอื่นฉันเคยบอกเธอไปแล้ว"

"ฉันไม่รู้หรอกเพราะฉันไม่ได้ตามนายตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเวลานา่ยอยู่กับเพื่อนของนายทั้งผู้ชายผู้หญิง"

"ฉันสาบานได้ว่าไม่เคยมีอะไรกับใครทุกคนเป็นเพื่อนกันหมดฉันสาบานให้ตายเลยก็ได้" เตวิชทำหน้าจริงจังมากเขากล้าสาบานแต่แล้วไงล่ะมันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเหตุการณ์นั้นมันผ่านมานานแล้ว

"นายอาจจะมองว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่เพื่อนแต่จริงๆแล้วผู้หญิงคนนั้นเค้าอยากได้ตัวนายต่างหาก นายคงไม่รู้ว่าลับหลังนายผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไง เธอพยายามให้ฉันคิดว่านายกับเธอมีอะไรกัน นายจำรูปที่ฉันให้นายดูได้ไหม"

"รูปอะไร"

"รูปที่นายอุ้มผู้หญิงคนนั้นขึ้นห้อง"

"วีวี่??"

"อืม นายเคยบอกกับฉันว่าเธอเมาไม่ได้สตินายก็เลยช่วยอุ้มเธอเข้าห้อง"

"ก็ใช่ไง"

"แต่นายรู้มั้ยว่าผู้หญิงคนนั้นบอกกับฉันว่ายังไงผู้หญิงคนนั้นส่งข้อความมาบอกกับฉันบอกว่านายกับเธอมีอะไรกันแล้ว แต่ฉันก็พยายามที่จะไม่เชื่อ ฉันพยายามเชื่อใจนายเพราะนายบอกว่าไม่มีอะไรกันกับเธอ แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ยอมหยุด ยังคอยส่งรูปของเธอเวลาอยู่กับนายมาให้ฉันดูบ่อยๆจนฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่นายเคยบอกว่าไม่มีอะไรกับเธอมันจริงหรือโกหก"

"ตอนนั้นฉันไม่ได้มีอะไรวีวี่"

"แล้วตอนนี้ล่ะ"

"......." เขาเงียบเพราะตอนนี้เขากับวีวี่กำลังคบกับอยู่น่ะสิ

"นายกับเธอตอนนี้คบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ"

"ฉันยอมรับ แต่ตอนที่เราเป็นแฟนกันฉันสาบานได้ลิซว่าฉันกับวีวี่เราไม่เคยมีอะไรกัน"

"จะตอนนั้นหรือตอนนี้นายจะมีหรือไม่มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เกี่ยวกับฉันแล้วเต"

"เธอทำไมไม่บอกฉันว่าวีวี่เคยพูดแบบนั้นกับเธอ"

"บอกเพื่ออะไรบอกแล้วมันได้อะไรในเมื่อตอนนั้นนายพูดว่าอยากเลิกกับฉันนายเบื่อฉันเพราะฉันทำตัวงี่เง่าน่ารำคาญและที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือนายไม่ได้รักฉันแล้ว"

"ลิซ ฉันขอโทษ ฉันอยากจะบอกเธอว่าฉันยังระ..."

"หยุด!!! นายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันไม่อยากฟัง ไม่ว่ายังไงเรื่องของเรามันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอกถึงฉันจะรักนายมากแต่ฉันก็ไม่อยากกลับไปเจ็บอีกคำพูดและการกระทำของนายมันทำให้ฉันเจ็บมาจนถึงทุกวันนี้ ตอนนี้หน้าที่ของเราคือเป็นพ่อและแม่ให้กับน้องติณณ์เท่านั้นนายอย่าฝืนทำอะไรเพื่อลูกเลยถ้ามันจะไม่ทำให้นายมีความสุข"

เตวิช....

ผมพูดอะไรไม่ออก เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่อลิซพูดมันคือความจริงที่เคยเกิดขึ้น ผมเคยว่าเธอว่าเป็นผู้หญิงงี่เง่าเอาแต่ใจไม่มีเหตุผล น่ารำคาญ คำพูดทุกคำที่ผมเคยทำร้ายเธอ เธอจำมันได้หมดทุกคำ แต่ที่ผมติดใจก็คือเรื่องวีวี่ที่ตอนนั้นเธอเคยส่งข้อความมาหาอลิซ อันนี้ผมไม่รู้เลยจริงๆ  ผมคิดว่าผมต้องไปเคลียร์เรื่องนี้กับวีวี่ให้รู้เรื่อง

ผมตัดสินใจเดินออกมาจากห้องพักของอลิซแล้วบึ่งรถไปหาวีวี่ที่คอนโด

"เต!!!" วีวี่ทำหน้าตกใจเมื่อเห็นผมยืนอยู่หน้าประตูห้องเธอ อันที่จริงผมมีคีย์การ์ดห้องเธอนะแต่ผมไม่ใช้มันเปิดเข้าไปเพราะผมไม่มั่นใจว่าตอนนี้วีวี่กำลังอยู่กับใครในห้องหรือเปล่า

"ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น"

"เอ่อ คือวีวี่แค่ตกใจที่เตมาว่าแต่เตมีอะไรกับวีวี่หรือเปล่า"

"มี ถ้าไม่มีฉันคงไม่มาหาเธอเวลานี้โดยไม่โทรมาบอกก่อนหรอก ว่าแต่ฉันเข้าไปได้มั้ย" ผมลองเชิงถามวีวี่

"เอ่อ คือ.." วีวี่ทำหน้าเลิกลั่ก ผมรู้โดยทันทีว่าในห้องของเธอตอนนี้คงมีใครอยู่เพราะสภาพของวีวี่ตอนนี้ก็ไม่ได้เรียบร้อยเท่าไหร่

"หรือเธอเอาใครมาที่ห้อง" ที่ผมถามผมไม่ได้หวงหรือหึงหรอกนะเพราะผมไม่ได้รักวีวี่เรามีอะไรกันก็แค่ความสนุกเธอจะมีอะไรกับใครผมไม่เคยยุ่งผมจะมีอะไรกับใครเธอก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเหมือนกัน

"เปล่าซะหน่อย"

"ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ" ผมเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะที่ผมมาที่นี่เพื่อถามถึงเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อน

"เรื่องอะไรเหรอ"

"เรื่องอลิซ"

"อลิซ??"

"อืมอลิซเมียของฉันไงหรือเธอจำไม่ได้"