ขอโอกาส

เตวิช...

"ฉันถามว่านายจะกลับหรือยังมันดึกแล้ว"

"ไม่กลับฉันจะนอนที่นี่"

"ใครอนุญาต"

"ผมเองค๊าบแม่^^" น้องติณณ์วิ่งมาหาผมกับอลิซที่ยืนคุยกันอยู่ แกเงยหน้าขึ้นยิ้มให้อลิซก่อนที่แกจะเดินมาจับมือผมกับอลิซคนละข้าง

"ผมง่วงแล้วค๊าบ เราไปนอนกันเถอะ"

"ถ้าหนูง่วงก็ไปนอนก่อนเลยครับแม่ขอโทรคุยกับคุณตากับคุณยายก่อนนะครับ^^"

"ก็ได้ค๊าบ ปะป๊าค๊าบปะป๊าอ่านนิทานให้ผมฟังตามสัยญาด้วยนะค๊าบ" น้องติณณ์ละสายตาจากอลิซแล้วหันมาทางผม

"ได้ครับลูก" จากนั้นผมก็อุ้มลูกไปยังเตียงนอนที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้อง ถึงแม้ว่าผมจะนอนอ่านหนังสือนิทานให้ลูกฟังแต่สายตาของผมก็ยังเห็นว่าอลิซทำอะไรอยู่ตรงไหน ผมอ่านนิทานไปไม่ถึงครึ่งเรื่องน้องติณณ์ก็หลับไปแล้วส่วนอลิซผมเห็นเธอเดินไปยืนคุยโทรศัพท์อยู่ตรงระเบียงห้องพัก ผมห่มผ้าให้ลูกอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆขยับตัวลงมาจากเตียงช้าๆ แล้วแอบย่องไปตรงระเบียงเพื่อแอบฟังว่าอลิซคุยอะไรกับพ่อแม่ของเธอบ้าง

"ค่ะพ่อ ลิซรู้ค่ะพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ"

"ลิซขอร้องเค้าเรื่องนี้แล้วค่ะพ่อ เค้าสัญญากับลิซว่าระหว่างที่ลิซกับลูกอยู่ที่นี่เค้าจะเป็นพ่อที่ดีให้กับน้องติณณ์เพราะฉะนั้นพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ"

"เค้าดูแลลูกดีมากๆเลยค่ะ นี่ก็กำลังนอนอ่านนิทานให้แกฟังอยู่"

"เดี๋ยวเค้าก็กลับแล้วค่ะ เค้าไม่นอนค้างหรอกค่ะพ่อ"

"พ่อคะลิซไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาเหมือนเมื่อสี่ปีก่อนแล้วลิซรู้ค่ะ ลิซเจ็บแล้วจำนะคะพ่อ  ลิซจะไม่ยอมให้เค้าทำร้ายลิซอีกแล้วค่ะ ที่สำคัญเค้าไม่ได้รักลิซแล้วตอนนี้เค้าอาจจะมีคนที่เค้ารักแล้วก็ได้"

"ถึงลิซจะยังรักเค้าอยู่มันก็ไม่สำคัญหรอกค่ะพ่อ รักคนที่เค้าไมไ่ด้รักเรามันเจ็บนะคะพ่อ ลิซไม่อยากเจ็บอีกแล้ว" ผมสะอึกไปกับประโยคสุดท้ายที่อลิซพูดกับพ่อของเธอ เธอยังรักผมอยู่งั้นเหรอ รักทั้งๆที่ผมเคยทำร้ายเธอ บอกเลิกเธองั้นเหรอ

อลิซ....

"เต!! นายมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมือ่ไหร่" ฉันตกใจจนหน้าซีดเมื่อหันหลังกลับเข้าห้องมาก็เจอเตวิชยืนจ้องฉันอยู่ ฉันกลัวว่าเขาจะได้ยินที่ฉันคุยโทรศัพท์กับพ่อ

"เอ่อ..ฉันเพิ่งเดินมาแล้วเธอก็หันมาพอดีเห็นเธอหายไปก็เลยเดินหานึกว่าออกไปข้างนอกว่าแต่เธอมายืนทำอะไรตรงนี้ออกมาชมจันทร๋รึไง เออวันนี้พระจันทร์สวยด้วยนี่" ฉันโล่งใจไปเปราะหนึ่ง เพราะคิดว่าเขาไม่ได้ยินอะไร

"ฉันออกมาคุยโทรศัพท์กับพ่อน่ะ ว่าแต่ลูกหลับแล้วเหรอ"

"อืมเพิ่งหลับ"

"ลูกหลับแล้วนายจะกลับก็ได้นะ เผื่อนายมีธุระต้องไปทำ" ที่ฉันพูดเพราะเมื่อวานฉันได้ยินเขานัดกับผู้หญิงที่ชื่อวีวี่เอาไว้

"ไม่อ่ะฉันสัญญากับลูกแล้วว่าจะนอนที่นี่"

"แล้วนายไม่ไปหาผู้หญิงของนายเหรอ"

"ผู้หญิงของฉัน...ใคร??"

"ก็เมื่อวานฉันได้ยินนายคุยโทรศัพท์ เอ่อ นายมีนัดกับผู้หญิงของนายไม่ใช่เหรอ"

"อืมใช่ แต่ฉันไม่ไปแล้ว เพราะฉันสัญญากับเธอแล้วไงว่าระหว่างที่เธอกับลูกอยู่ที่นี่ฉันจะเป็นพ่อที่ดีให้กับลูก"

"อันที่จริงนายไปตอนนี้ก็ได้นะเพราะลูกก็หลับแล้ว ไว้พรุ่งนี้สายๆนายค่อยมาหาแก ฉันกลัวว่านายจะเบื่อที่ต้องอยู่กับแกทั้งวัน" คือถึงฉันจะขอร้องเขาเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงแต่ฉันก็กลัวว่าเขาจะเบื่อที่ต้องอยู่กับลูกทั้งวัน ฉันเกรงว่าฉันจะร้องขอเขามากเกินไปกลัวว่าเขารู้สึกอึดอัด แล้วอีกอย่างตอนนี้ลูกก็หลับแล้วกว่าจะตื่นก็คงพรุ่งนี้สายๆซึ่งเวลานี้เขาสามารถที่จะไปไหนจะทำอะไรก็ได้มันเป็นสิทธิ์ของเขาไว้พรุ่งนี้เขาค่อยมาหาแกก็ได้ฉันอยากให้เขามีเวลาส่วนตัวบ้างก็เท่านั้นเอง เพราะเมื่อก่อนฉันเคยบังคับเขาให้อยู่กับฉันตลอดเวลาแล้วสุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวขอเลิกกับฉัน ฉันไม่อยากให้เขารู้สึกแบบนั้นอีก 

เตวิช.....

"ไม่อ่ะ ไม่อยากไปฉันอยากใช้เวลาอยู่กับลูกแล้วก็กับ...เธอมากกว่า" ผมพูดพร้อมกับสบตาอลิซพอเราสบตากันเธอก็รีบหลบสายตาผมทันที ผมรู้แล่ะว่าเธอเขิน ผมเดินเข้าไปใกล้อลิซอย่างช้าๆ พอเธอเห็นว่าผมเดินเข้าหาเธอเธอก็ก้าวถอยไปข้างหลัง

"เตนายจะทำอะไรเข้ามาใกล้ฉันทำไมเนี้๊ย"

หมับ!!!

"ว๊ายย นายจะอุ้มฉันทำไมเต ปล่อยนะ" อลิซอุทานอย่างตกใจเมื่อผมอุ้มเธอด้วยความไวทำให้ตอนนี้เธออยุ่ในอ้อมแขนผมผมอุ้มเธอไปวางตรงโซฟา โชคดีที่โซฟาภายในห้องเป็นโซฟาเบดขนาดใหญ่ผมวางเธอลงนอนก่อนจะตามลงไปนอนซ้อนด้านหลังแล้วเอามือโอบเอวเธอเอาไว้เพื่อกันเธอลุกหนี

"เตปล่อย นายจะทำอะไรของนาย" อลิซหันมาดุผมเสียงดังจนผมต้องรีบเอามือข้างนึงปิดปากเธอเอาไว้หลวมๆ

"จอย่าเสียงดังดิเดี๋ยวลูกก็ตื่นหรอก"

"แล้วนายมากอดฉันทำไม ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อยไง!!!" อลิซลดเสียงเบาลงแต่ก็ยังไม่หยุดดุผม

"ไม่ปล่อยอ่ะ คืนนี้เรานอนกอดกันนะ"

"ไมเ่อาไม่กอด ฉันจะไปนอนกับลูก"

"ลูกหลับไปแล้วปล่อยแกนอนเถอะ ห๊าวววว ฉันง่วงแล้วว่ะ นอนเถอะ"  อลิซพยายามขยับตัวพยายามดึงแขนของผมออกแต่ผมทำเป็นไม่สนใจอลิซ ก่อนจะแสร้งทำเป็นหลับตานอนโดยที่มือของผมยังกอดรัดเธอเอาไว้อยู่  อยากจะบอกว่าท่านี้เป็นท่าที่เราสองคนชอบนอน ช่วงที่อลิซท้องอ่อนๆเธอชอบให้ผมนอนกอดเธอในท่านี้เพราะมันเหมือนกับว่าผมได้กอดทั้งเธอแล้วก็ลูกในท้อง อลิซดิ้นสักพักเธอก็นิ่งไปจนผมคิดว่าเธอหลับไปแล้วผมก็เลยขยับตัวชะโงกหน้าไปมองหน้าเธอว่าหลับแล้วจริงๆหรือเปล่า แต่เปล่าเลยครับอลิซเธอไม่ได้หลับที่เธอนิ่งเงียบไปเธอกำลังร้องไห้ น้ำตาของเธอกำลังไหลออกมาจากหางตา

"ลิซ"

"....."

"ลิซ"

"...."

"ร้องไห้ทำไม" ผมถามเธอเสียงเบาเมือ่เห็นเธอร้องไห้ไม่หยุดสักพักเธอก็สะอื้นออกมาเบาๆ

"ฮึก ฮึก ฮึก"

"ร้องทำไม หื้มมม" ผมเอามือเกลี่ยน้ำตาให้เธออย่างทะนุถนอม แต่เธอก็เอามือปัดมือผมออกไม่ยอมให้ผมเช็ดน้ำตาให้เธอ

"นายทำแบบนี้ทำไม นายต้องการอะไร ฮึก ฮึก"

"ฉันทำอะไร"

"ก็นายมานอนกอดฉันแบบนี้ นายทำไปเพื่ออะไร"

"ฉันแค่...อยากนอนกอดเธอเหมือนเมื่อก่อนที่เรานอนกอดกันไงตอนที่เราเป็นแฟนกัน เธอจำได้มั้ยตอนนั้นเธอท้องน้องติณณ์เธอชอบอ้อนให้ฉันนอนกอดเธอแบบนี้"

"นั่นมันเมือ่ก่อน"

"ลิซ ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาฉันผิดฉันทำให้เธอเสียใจเป็นแฟนที่ไม่ดีเป็นสามีที่ไม่ดีเป็นพ่อที่ไม่ดี ถ้าฉันอยากขอโอกาสจากเธอให้ฉันได้แก้ตัว เธอจะ...."

"มันสายไปแล้วเต เรื่องของเรามันผ่านมานานเกินไป ฉันยอมรับนะว่าตอนนั้นที่เราเลิกกันใหม่ๆฉันหวังว่าสักวันนึงนายจะคิดได้นายจะไปง้อฉันที่โน่นแล้วพาฉันกับน้องติณณ์กลับมาอยู่ด้วยกันที่นี่ฉันรอนายทุกวันรอว่าเมื่อไหร่นายจะมาคุยกับพ่อกับแม่เพื่อให้ท่านยกโทษให้และบอกกับท่านว่านายยังรักฉันต้องการฉันกับลูกอยู่แต่เปล่าเลยฉันรอเก้อหวังลมๆแล้งๆ สุดท้ายฉันก็รู้แล้วว่าฉันหวังมากเกินไปหวังในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ ฉันรู้ว่าเพราะอะไรนายถึงมาขอโอกาสเพราะคำพูดของลูกใช่ไหมถ้าลูกไม่พูดแบบนั้นนายก็คงไม่พูดแบบนี้ สามปีที่ผ่านมาฉันรับรู้เรื่องราวของนายตลอด นายคบคนนั้นควงคนนี้ นายมีผู้หญิงมากมายเข้ามาในชีวิตซึ่งต่างจากฉัน การที่นายมาขอโอกาสจากฉันตอนนี้นายไม่คิดว่ามันสา่ยเกินไปเหรอเต"

"แต่เธอยังรักฉันอยู่"

"........"