ความทรงจำ

เตวิช....

"สวัสดีครับเตไม่เจอกันนานเลยนะครับ^^" ไอ้มาร์ชมันทักผมเป็นคนแรกมันคือคนเดียวที่รู้จักผมและผมก็รู้จักมันส่วนยัยเมย์ผมไม่เคยเจอหรอกก็เพิ่งมาเจอครั้งนี้ครั้งแรก

"อืม" ผมก็ตอบกลับไปแค่อืมสั้นๆอย่างขอไปที ผมไม่อยากเสวนาอะไรกับมันมากเท่าไหร่หรอกนะผมไม่ชอบขี้หน้ามันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถามว่าผมรู้จักมันมั้ยผมรู้จักสิรู้จักมันนานแล้วตั้งแต่ก่อนผมคบกับอลิซ ตอนนั้นผมอยู่มอปลายโรงเรียนเดียวกันกับอลิซช่วงนั้นผมกำลังตามจีบอลิซอยู่แล้วผมก็มักจะเห็นมันมารับมาส่งอลิซที่โรงเรียนบ่อยๆผมเคยถามอลิซว่าไอ้นี่มันเป็นใครอลิซก็บอกว่าเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิท ไอ้ผมก็งงว่าเป็นพี่ชายเพื่อนสนิทแล้วมารับมาส่งเธํอทำไม จนมารู้ตอนหลังว่ายัยเมย์น้องสาวไอ้มาร์ชเป็นเพื่อนสนิทของอลิซตั้งแต่เด็กแต่พอจบมอต้นยัยนี่ต้องย้ายไปอยู่บ้านย่าที่ต่างจังหวัดก็เลยทำให้ห่างกันก่อนไปยัยเมย์ก็ฝากฝังพี่ชายให้ดูแลเพื่อนสนิทนั่นก็คืออลิซ และที่มันมารับมาส่งก็เพราะพ่อแม่อลิซท่านต้องเดินทางไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆไม่ค่อยอยู่ไทยก็เลยฝากฝังไอ้มาร์ชดูแลอลิซแทนคือพ่อแม่อลิซไว้ใจมันมากไงถ้าไม่ไว้ใจคงไม่กล้าปล่อยให้ลูกสาวเพียงคนเดียวไปไหนมาไหนกับผู้ชายหรอก แต่ผมรู้ว่ามันไม่ได้คิดกับอลิซแค่เพื่อนน้องสาวไง ผมเป็นผู้ชา่ยผมดูออกว่ามันชอบอลิซแบบไหนแต่ผมไม่รู้ว่าอลิซรู้ตัวมั้ยว่ามันชอบเธอแต่ผมก็ไม่ถามไม่อยากชี้โพรงให้กะรอกให้อลิซรู้ตัวว่าไอ้นี่แอบชอบเธออยู่และผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่าไไไอ้มาร์ชมันก็คงไม่เคยบอกอลิซว่ามันชอบอลิซในเมื่ออลิซบอกว่าเป็นพี่ชายผมก็เออ ออ ไปตามนั้น จนกกระทั่งผมกับอลิซตกลงเป็นแฟนกันผมก็จะอาสาไปรับไปส่งเธอที่บ้านจนกระทั่งเจอพ่อแม่ของอลิซ แม่ของอลิซน่ะท่านใจดีส่วนพ่ออลิซจะออกดุๆหน่อยท่านมองผมแบบไม่ไว้ใจ จนกระทั่งวันหนึ่งท่านบอกว่าจะย้ายไปอยู่อังกฤษและจะให้อลิซย้ายไปเรียนที่นั่นด้วยแต่อลิซไม่อยากไปเพราะเธอไม่อยากห่างกับผมคือตอนนั้นเรารักกันมาก ผมก็เลยตัดสินใจเข้าไปคุยกับพ่อแม่อลิซว่าผมจะดูแลอลิซเองแต่ตอนนั้นพ่ออลิซไม่ยอมท่านบอกไม่ไว้ใจผมกลัวผมมาหลอกอลิซ ผมก็เลยให้ป๊ากับม๊ามาช่วยพูดป๊ากับม๊าของผมบอกพ่อแม่อลิซว่าท่านจะช่วยดูแลอลิซให้เอง และสัญญาว่าถ้าผมกับอลิซเรียนจบก็จะให้แต่งงานกัน แม่ของอลิซก็ช่วยพูดกล่อมพ่อจนท่านยอมแต่มีข้อแม้ว่าห้ามทำอลิซท้องจนกว่าจะเรียนจบ แต่สุดท้ายอลิซก็ท้องในวันที่เรียนจบพอดี 

"นายตอบพี่เค้าดีๆหน่อยไม่ได้หรือไง" อลิซเดินมากระซิบผมเบาๆ

"แล้วฉันพูดไม่ดีตรงไหน" ผมถามอลิซย้อนกลับไป

"แม่ค๊าบคนนี้ใครเหรอ" น้องติณณ์กระตุกมืออลิซก่อนจะชี้ไปที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กหน้าลูกครึ่งที่ไอ้มาร์ชจับมืออยู่ ดูแล้วอายุน่าจะพอๆกับน้องติณณ์

"พี่มุ่ยเป็นหลานอาเมย์กับคุณลุงมาร์ชครับลูก พี่มุ่ยขานี่น้องติณณ์นะคะ เป็นเพื่อนกันนะคะ" อลิซเดินมาจูงมือน้องติณณ์ไปแนะนำให้เด็กผู้หญิงรู้จัก ไม่รู้ผมมโนไปเองหรือเปล่านะผมว่าเด็กคนนี้มีเค้าโครงคล้ายไอ้มาร์ชมากไม่ได้ยัยเมย์มาเลยทั้งที่เป็นญาติเหมือนกัน

หลังจากนั้นเด็กทั้งสองคนก็เดินจับมือกันวิ่งเล่นไปทั่วสวนสนุกราวกับรู้จักกันมานาน จับมือพากันเล่นเครื่องเล่นต่างๆอย่างสนุกสนานโดยมีผมวิ่งเดินตามเพราะเด็กๆวิ่งกันเร็วมาก

"ป๊าค๊าบผมหิวน้ำ พี่มุ่ยก็หิวด้วยค๊าบบบ" หลังจากเล่นกันจนเหนื่อยน้องติณณ์ก็จุงมือน้องมุ่ยมาหาผมผมก็เลยพาเด็กทั้งสองคนไปซื้อเครื่องดื่มตรงโซนขายอาหารเครื่องดื่ม พอเดินเข้ามาก็เห็นอลิซกำลังเลือกซื้อเครื่องดื่มกับขนมอยู่กับไอ้มาร์ชสองคน ได้ยินเสียงหัวร่อต่อกระซิกกันแล้วอดหมั่นใส้ไม่ได้ ผมเดินไปแทรกกลางระหว่างสองคนนั้นแล้วทำเป็นเลือกเครื่องดื่มโดยไม่สนใจ

"อะไรของนายเนี้ย" อลิซหันมาตวาดใส่ผมเพราะผมเอาตัวเข้าไปแทรกกลางระหว่างเธอกับไอ้มาร์ชจนไอ้มาร์ชเกือบล้ม

"อะไร ฉันรีบมาซื้อน้ำให้ลูกลูกบ่นหิวน้ำ" ผมพูดโดยไม่ได้หันไปมองหน้าเธอ

"ฉันซื้อแล้วไม่เห็นเหรอ" อลิซชี้ไปที่เครื่องดื่มตรงหน้าที่พนักงานเพิ่งนำมาวางตรงเคาท์เตอร์

"แล้วทำไมไม่บอก"

"ก็นายไม่ได้ถาม"

"แม่ค๊าบบบผมหิวน้ำค๊าบบบ"

"แม่ซื้อให้แล้วครับลูกอ่ะนี่ของน้องติณณ์ นี่ของพี่มุ่ยนะคะ" อลิซหยิบเครื่องดิ่มจากพนักงานแล้วเอามาให้เด็กๆคนละแก้ว

"ขนมด้วยครับ" เป็นไอ้มาร์ชที่ยื่นฮอดดอกให้เด็กๆถือคนละอัน

"ขอบคุณค๊าบบบ/ขอบคุณค่าาา" ตอนนี้ผมกลายเป็นส่วนเกินเพราะตอนนี้ลูกไม่ได้สนใจผมเลยสนใจแต่ขนมกับน้ำในมือ

"น้องติณณ์เหนื่อยมั้ยครับอยากกลับหรือยัง"

"ยังไม่อยากกลับเลยค๊าบ ผมอยากเล่นอีก"

"โอเคครับแม่ให้เวลาหนูเล่นอีกหนึ่งชั่วโมงนะครับ"

"ค๊าบบบ^^"

อลิซ....

หลังจากที่ฉันอนุญาติให้ลูกเล่นได้อีกหนึ่งชั่วโมงแกก็รีบกินน้ำกินขนมจนอื่มก่อนจะจับมือน้องมุ่ยแล้ววิ่งไปยังโซนเครื่องเล่นซึ่งเครื่องเล่นที่นี่แบ่งโซนไว้อย่างชัดเจนระหว่างเด็กเล็กกับเด็กโตทำให้เด็กเล็กๆอย่างน้องติณณ์กับน้องมุ่ยได้เล่นเครื่องเล่นที่ไม่อันตราย ฉันไม่ได้อยากจะชมเตหรอกนะที่เขาทำสวนสนุกให้เล่นได้ทุกวัยไม่ว่าจะเด็กเล็กเด็กโผู้ปกครองจะได้ไม่ต้องกลัวหรือกังวลว่าลูกเล็กๆจะได้รับอันตรายจากเครื่องเล่น ฉันเดินตามเด็กๆไปที่ม้าหมุน เตอุ้มน้องติณณ์ขึ้นนั่งบนม้าหมุนจากนั้นเขาก็อุ้มน้องมุ่ยนั่งม้าหมุนที่เป็นหงส์สีชมพู พอเห็นเด็กๆเล่นมันก็ทำให้ฉันนึกไปถึงตอนที่ฉันกับเตเป็นแฟนกันใหม่ๆวันหยุดเขาชอบพาฉันมาเที่ยวสวนสนุกแบบนี้แล้วเขาก็พาฉันนั่งม้าหมุน เขาคอยถ่ายรูปให้ฉันคอยซื้อน้ำซื้อขนมให้ฉันกิน เขาดูแลฉันดีมากๆคิดถึงตอนนั้นแล้วฉันอดยิ้มไม่ได้ ตอนนั้นฉันมีความสุขมากๆเลย แต่มันคงไม่มีวันนั้นอีกแล้วล่ะ

"ยืนคิดอะไรอยู่ หรือคิดถึงตอนนั้นที่ฉันพาเธอมานั่งม้าหมุน" ฉันตกใจเมื่อเสียงพูดดังอยู่ข้างๆหู

"เต" เขามายืนอยู่ข้างหลังฉันตั้งแต่เมือ่ไหร่ไม่รู้ จนฉันต้องรีบถอยออกมา

"อยากนั่งม้าหมุนมั้ย"

"นี่มันของเด็กจะนั่งได้ไง"

"พูดแบบนี้แปลว่าอยากนั่ง นั่งได้นะมันรับน้ำหนักผู้ใหญ่ได้"

"ไม่เป็น..ว๊ายยย" ฉันที่กำลังปฏิเสธก็ต้องร้องตกใจเมื่อจู่ๆร่างของฉันก็ลอยหวือด้วยฝีมือของเขา เขาอุ้มฉันไปนั่งบนม้าหมุน ภาพในวันเก่าก็ย้อมเข้ามาในความทรงจำของฉันเขาทำเหมือนตอนนั้นเด๊ะเลย ตอนนั้นเขาก็อุ้มฉันแบบนี้แล่ะ

"55555 ปะป๊าอุ้มแม่เหมือนเด็กเลยค๊าบบบ" น้องติณณ์หัวเราะชอบใจที่เห็นฉันถูกอุ้มนั่งบนม้าหมุน

"นายทำบ้าอะไรเนี้ย อายลูกบ้าง" ฉันหันไปดุเขาเสียงเบาเพราะฉันอายลูกจริงๆ

"อายทำไม ลูกหัวเราะชอบใจไม่เห็นเหรอ"

"นายไม่อายแต่ฉันอายนะ ฉันไม่ใช่เด็ก"

"เห้อออ คิดถึงตอนนั้นจังเลยว่ะ ตอนที่เรามาเที่ยวสวนสนุกด้วยกัน"

"นายจะพูดถึงเรื่องเก่าๆทำไม"

"หรือเธอไม่คิดถึงช่วงเวลานั้น"

"............." ฉันพูดไม่ออกฉันยอมรับว่าฉันคิดถึงช่วงเวลานั้นเหมือนกัน

"ตอนนั้นเรามีความสุขกันมากเลยเนอะ แล้วก็รักกันมากด้วย" เขาพูดพร้อมกับมองหน้าฉัน สายตาที่เขามองฉันมันไม่ได้ต่างไปจากตอนนั้นเลย จนฉันต้องหลบสายตา