ตอนที่ 11 ทำลูกค้าเลือดตกยางออกแล้วคิดจะหนี

นับหนึ่งรีบก้าวเท้าออกไปอย่างไว เพื่อที่จะได้ไปให้พ้นๆจากสถานที่อันตรายแห่งนี้

พอเดินไปถึงทางแยกของระเบียงทางเดิน เธอก็เดินไปทางขวามือตามที่คนขับรถบอก

ก็เห็นประตูอยู่ทางขวามือจริงๆ ห่างจากจุดที่เธอยืนอยู่ประมาณห้าถึงหกก้าว

เลยวิ่งไปหน้าประตู กำลังจะยื่นมือออกไปจับลูกบิดประตู กลับรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ

" เดี๋ยวนะ ประตูนี้ มันใช่เหรอ ไม่ใช่ว่าเปิดเข้าไปแล้วโผล่เข้าไปในห้องของไอ้บ้ากามนั่นอีกนะ "

เธอยืนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจไม่ถูก ว่าควรไปตามทางที่คนขับรถบอกดีหรือไม่

ขณะที่กำลังลังเลอยู่เธอก็หมุนรอบตัว กวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อมองหาทางหนีไฟกับบันไดลงไปชั้นล่าง

แต่โรงแรมนี้มันใหญ่เกินกว่าที่เธอคิดไว้ แม้เธอจะฉลาด แต่ความกว้างขวางที่เต็มไปด้วยห้องพักหรูของโรงแรมแห่ง

มันก็ทำให้เธอก็กลายเป็นคนโง่ไปในทันทีเช่นกัน เพราะเธอหาทางออกไม่เจอ

มองไปทางไหนก็มีแต่ห้องๆๆแล้วก็ห้อง มองไม่เห็นลิฟต์สักตัว

[ โรงแรมนี่ไม่มีทางเข้าหน้าโรงแรมเลยหรือไง ]

จริงๆแล้วโรงแรมนี้ลิฟต์จะอยู่ในตัวห้อง เป็นลิฟต์ส่วนตัวของผู้อาศัย

นับหนึ่งรู้สึกอับจนหนทาง ไม่รู้จะไปทางไหน นอกจากต้องเสี่ยงเปิดประตูตรงหน้า

" บ้าที่สุด โรงแรมนี้ไม่มีทางออกอื่นเลยจริงๆใช่มั้ย จะกลับออกไปทางเดิม ก็กลัวจะทำให้คนขับรถนั่นสงสัยอีก โอ่ยเรา จะบ้าตาย "

เธอบ่นออกมาอย่างจำใจ เมื่อไม่มีทางอื่นให้เลือกไป แล้วเธอก็ล้วงเอาสนับมือในกระเป๋ากางเกงใต้ชุดเดรสออกมาสวมอีกครั้ง

" เป็นไงเป็นกัน ไปประตูนี้ก็ได้วะ บางทีมันอาจจะไม่ได้เชื่อมกับห้องของไอ้บ้ากามนั่นก็ได้ "

เธอบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะยื่นมือออกไปเปิดประตู แล้วเดินเข้าไปในห้อง

พอเข้ามาในห้องเธอก็มองไปทางขวามือโดยไม่สนใจที่จะกวาดสายตามองไปรอบตัว

[ มีลิฟต์จริงๆด้วย ]

ตอนนี้รอยยิ้มแห่งความดีใจปรากฏออกมาบนใบหน้าของเธอ

[ คนขับรถไม่ได้หลอกเรา ว่าแต่...ทำไมมันมืดจัง บรรยากาศก็วังเวงแปลกๆ ]

เธอดีใจมากเหมือนมองเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมง แต่ก็แอบรู้สึกแปลกๆเหมือนกัน

จากนั้นเธอก็รีบเดินไปกดลิฟต์ด้วยความตื่นเต้น แม้เธอจะไม่เคยขึ้นลิฟต์ แต่ก็อาศัยจำวิธีใช้จากในทีวีแบบครูพักลักจำ

พอประตูลิฟต์เปิดออก เธอก็เตรียมจะก้าวเข้าไปในลิฟต์อย่างตื่นเต้น เพราะมันเป็นการใช้ลิฟต์ครั้งแรกในชีวิต

แต่แล้ว ร่างของเธอกลับถูกโอบรัดจากทางด้านหลังดึงตัวเธอออกห่างจากประตูลิฟต์อย่างรวดเร็ว

" ว้าย!!! "

เธอตกใจจนร้องอุทานออกมาเสียงหลง แล้วเสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นเหนือศีรษะเธอ

" ตกใจเป็นด้วยเหรอ "

ร่างสูงใหญ่เอ่ยออกมาพร้อมกับกดปุ่มปิดลิฟต์อย่างรวดเร็ว

เพราะไม่อยากให้ใครเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเขา โดยเฉพาะผู้หญิงที่เขาซื้อกิน

ดวงตาคู้งามของนับหนึ่งเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจที่มากกว่าเดิม เธอแทบสติหลุด เพราะจำเสียงทุ้มต่ำนี้ได้

เลยเงยหน้าขึ้นไปมองเขา อยากจะเห็นหนังหน้าเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่แผงอกแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ ซิกแพค

แต่ความมืดสลัวในห้องทำให้เธอมองไม่เห็นหน้าเขาและยิ่งกว่านั้นคือเขาสวมหน้ากาก

" นี่ นี่แกอีกแล้วเหรอ แน่จริงก็เปิดไฟสิ "

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าตัวเองถูกคนขับรถหลอกให้กลับเข้ามาในนี้

" เลวจริงๆ เลวทั้งเจ้านายและลูกน้องเลย "

เธอด่าออกมาอย่างหงุดหงิด ชายร่างสูงใหญ่ฉีกยิ้มออกมาภายใต้หน้ากากแล้วเอ่ย

" ทำลูกค้าเลือดตกยางออกแล้วคิดจะหนี มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก

ไป กลับไปที่เตียง วันนี้ ผมจะทำให้คุณรู้ ว่าความทรมานมันเป็นยังไง "

เอ่ยจบชายร่างใหญ่ก็ดันตัวนับหนึ่งบังคับให้เธอเดินไปที่เตียง นับหนึ่งกลัวมาก กลัวจนมือเท้าสั่น

แต่ก็ไม่ยอมไปตามที่เขาสั่ง

" ไม่ ฉันไม่ไป ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉัน ฉันไม่ใช่คนที่แกต้องการ "

" คุณจะเป็นใครผมไม่สนใจหรอกและผมก็ไม่เชื่อคำพูดของคุณด้วย

ผมรู้แค่ว่า ผมต้องการเรือนร่างของลูกสาวนายธำรง ผมจะทำแค่คืนเดียว

หากบริการดี ผมจะทำให้ครอบครัวของคุณสุขสบายไปทั้งชาติ โดยไม่ต้องทำงานอีก "

ชายร่างสูงใหญ่ไม่สนใจคำบอกเล่าอ้อนวอนใดๆอีก เพราะเขารอที่จะเผด็จศึกกับเธอนานแล้ว แต่กลับถูกเธอทำร้ายจนบาดเจ็บ

เอ่ยจบเขาก็อุ้มนับหนึ่งขึ้นมาแล้วเดินไปทีเตียง นับหนึ่งทั้งกลัวทั้งโมโหจนน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย

แล้วเธอก็ง้างมือข้างที่สวมสนับมือขึ้นมาหวังจะซัดคนที่อุ้มเธอไปขืนใจให้น่วม

แต่คนที่อุ้มเธอกลับเอ่ยขู่ขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

" หากคิดจะทำร้ายผมอีก ขอแนะนำให้ทำให้ตายนะ ไม่งั้น นอกจากผมจะทำคุณอย่างไม่ปราณีแล้ว

หลังทำเสร็จ ผมจะตัดมือคุณทิ้ง แล้วโยนให้สัตว์ป่ากิน

แล้วอย่าคิดว่าผมแค่ขู่คุณนะ คนอย่างผม ไม่เคยขู่ใครเล่นๆ

ขณะที่ผมยังมีความอดทนและยังต้องการเรือนร่างของคุณอยู่ คุณควรจะเชื่อฟังและปรนนิบัติผมดีๆ "

มือของนับหนึ่งค้างอยู่กลางอากาศ ตอนนี้สมองเธอทำงานอย่างหนัก กำลังลังเลว่าควรจะเอายังไงต่อ

ระหว่างสู้จนตัวตายแม้ถูกตัดมือจนพิการกับยอมพลีกายแล้วร่างกายอยู่ครบสามสิบสองส่วน

ยังไม่ทันได้ตัดสินใจ ชายร่างสูงใหญ่ก็พาเธอมาถึงเตียงแล้ว

เขาโยนเธอลงบนเตียงราวกับเธอเป็นสิ่งของ จากนั้นก็คว้าข้อมือเธอมาจับไว้แล้วดึงสนับมือออก พร้อมกับคลานขึ้นมาบนเตียง

บังคับฝ่ามือเรียวเล็กให้สัมผัสลูบไล้ซิกแพคเขาแล้วค่อยๆเลื่อนมือเธอให้ต่ำลงมาใต้สะดือ บังคับให้มือเธอลูบไล้ส่วนสำคัญตรงหว่างขา

นับหนึ่งดึงมือกลับมาแล้วกระเถิบถอยห่างออกไปด้วยความหวาดกลัว พร้อมกับยกมือไหว้ท่ามกลางความมืด

" พิ พี่ พี่ชาย อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันไม่ใช่อิงฟ้า คนที่พี่ชายต้องการ

ฉัน ฉันเพิ่งจะอายุย่างเข้าสิบแปด ฉัน ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย อย่าทำอะไรฉันเลยนะ สงสารฉันเถอะ

ถ้าพี่ชายไม่เชื่อก็ส่งคนไปตรวจสอบเลย ตอนนี้คนที่พี่ต้องการอยู่หอพักรามินทร์

เธอคนนั้นต่างหากที่เป็นลูกสาวของนายธำรง เธอชื่ออิงฟ้า ได้โปรด เชื่อหนูเถอะนะคะ "

เธอเอ่ยอ้อนวอนขอความเมตตาด้วยน้ำเสียงสั่นสะอื้น หวังว่าเขาจะเมตตาปล่อยเธอไป

จำเป็นต้องฝืนเรียกเขาเพราะๆทั้งที่ในใจอยากจะด่าว่าเป็นสัตว์เลื้อยคลานแทบตาย

แต่ชายร่างสูงใหญ่กลับคลานเข้าไปใกล้เธอแล้วคว้ามือเธอมาปลุกความเป็นชาย

" ฮือ...ไม่...หนูกลัว ปล่อยมือหนูเถอะ ปล่อย! "

เธอกลัวจนร้องให้ไม่เป็นภาษา ในใจอยากจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตาย

แต่ติดตรงที่เธอไม่มีอาวุญป้องกันตัวแล้วและแรงเธอก็สู้เขาไม่ได้

" อ่าส์... สาวน้อย มือคุณสัมผัสนุ่มจัง รู้สึกดีเหลือเกิน "

ชายร่างสูงใหญ่ครางกระเส่าออกมาเบาๆ ในท่านั่งคุกเข่า หน้าหญิงสาว โดยไม่สนใจว่าหญิงสาวจะสั่นกลัวแค่ไหน

" ขอร้องล่ะ ปล่อยหนูไปเถอะนะ "

" อย่าเล่นตัวอีกเลย สาวน้อย "

" ฉันไม่ได้เล่นตัว ฉันไม่ใช่อิงฟ้าที่แกต้องการ ออกไป! "

นับหนึ่งเสียงแข็งอย่างหมดความอดทนพร้อมกับดึงมือกลับมา

ท่าทางก้าวร้าวของเธอทำให้ชายร่างสูงใหญ่ไม่พอใจถึงกับขมวดคิ้ว