บทที่ 12 ปีศาจมังกรแห่งเป่ยไห่ในตำนาน

เสิ่นชิวสุ่ยรีบพูดเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงบ่ายขึ้นมา วัตถุประสงค์เพื่อให้คนอย่างฉีเทียนถอนตัวออกไปเอง

แต่ฉีเทียนก็ยังตามไปด้วยความไร้ยางอาย

สำหรับคนอย่างฉีเทียนแล้ว เสิ่นชิวสุ่ยหมดคำที่จะพูดแล้ว เธอเองก็รู้ว่าถ้าตนบอกว่าไม่พาฉีเทียนไป ฉีเทียนจะต้องอ้างถึงคุณปู่ของตนเองแน่นอน

เดินมาถึงลานข้างหน้าวิลล่า เสิ่นชิวสุ่ยขึ้นรถ ฉีเทียนนั่งลงบนที่นั่งข้างคนขับรถ

เสิ่นชิวสุ่ยไม่เหลือบมองฉีเทียนแม้แต่พริบตาเดียว แล้วขับรถออกไป

ฉีเทียนนั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ สังเกตบริเวณรอบรถ โชคดีที่ไม่มีรถขับตามหลังมา ฉีเทียนจึงโล่งอกไป

ฉีเทียนไม่กลัวนกดาบเกล่านั้น หลัก ๆ คือถ้ามีแก๊งอิทธิพลมากมายร่วมมากเกินไป เรื่องนี้ก็จะวุ่นวายมากขึ้นไปอีก

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เสิ่นชิวสุ่ยจอดที่ประตูร้านเหล้าที่ตกแต่งอย่างหรูหราแห่งหนึ่ง

ทันทีที่ฉีเทียนลงจากรถก็เห็นเฉียวหลิงที่ยืนรออยู่ที่หน้าประตู

เฉียวหลิงก็มองไปที่ฉีเทียนเช่นกัน ทำให้เฉียวหลิงขมวดคิ้วขึ้นมา เดินไปที่เสิ่นชิวสุ่ยแล้วถามเสียงเบาว่า : “ทำไมพาเขามาด้วย?”

เสิ่นชิวสุ่ยพูดด้วยสีหน้าที่จนปัญญาว่า : “เขาต้องการตามมาให้ได้”

เฉียวหลิงพูดเย้ยหยันอย่างไม่แยแสว่า : “เหอะ เห็นตัวเองเป็นพระเอกจริง ๆ ซะแล้วเหรอ! ไม่เป็นไร ให้เขาตามมาด้วยก็ดี ให้เขาเห็นความแตกต่างกันบ้างจะได้เข้าใจว่าตนเองต่างกับเธอมากแค่ไหน! คนที่มาในคืนนี้ ทุกคนต่างก็มีความสูงส่งในสังคม คนไม่ได้เรื่องอย่างฉีเทียนไม่สามารถเทียบได้เลย!”

เฉียวหลิงไม่มองฉีเทียนนานกว่านั้นอีก พาเสิ่นชิวสุ่ยเข้าไปในห้องVIP ของร้านเหล้า

ภายในร้านเหล้าร้านนี้ตกแต่งหรูหรา พนักงานบริการที่อยู่ข้างในมีแต่หนุ่มหล่อและสาวสวย ทั้งสามเดินเข้าไปในห้องVIP888

ภายในห้องกว้างมาก อย่างน้อยก็หนึ่งร้อยกว่าตารางเมตร ตกแต่งหรูหรา มีเหล้าดี ๆ จัดวางเต็มโต๊ะ พนักงานบริการสาวสวยคอยริมเหล้าและเลือกเพลงอยู่ข้าง ๆ

หลังจากที่เสิ่นชิวสุ่ยเข้าไปในห้องVIP ก็มีหลายคนหันมาที่เสิ่นชิวสุ่ย จากนั้นก็หยุดอยู่ที่เสิ่นชิวสุ่ย

วันนี้เสิ่นชิวสุ่ยไม่ได้แต่งตัวเป็นพิเศษ เครื่องสำอางที่ทาในงานหมั้นช่วงกลางวันก็ลบออกแล้ว แต่แม้ว่าจะเป็นแบบนี้ หน้าตาที่สวยงามอย่างไร้ที่ตินั้นก็สามารถฆ่าผู้หญิงแต่งหน้ามืออาชีพที่อยู่ในห้องนี้ได้ทันที

“ฮ่าฮ่าฮ่า ประธานเสิ่น สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น”

ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูแล้วประมาณสามสิบปียืนขึ้น ทักทายเสิ่นชิวสุ่ยอย่างกระตือรือร้น

เฉียวหลิงแนะนำเสิ่นชิวสุ่ยว่า : “ชิวสุ่ย นี่คือหลิวจี้ ในมือมีบริษัทรักษาความปลอดภัยแห่งหนึ่ง”

เฉียวหลิงเน้นคำว่ารักษาความปลอดภัยเป็นพิเศษ

หลิวจี้ยิ้มเล็กน้อย สีหน้ามีความมั่นใจที่ทะนงตัว พูดกับเสิ่นชิวสุ่ยว่า : “ประธานเสิ่น เฉียวหลิงเป็นคนแนะนำมา ดังนั้นผมขอพูดตรง ๆ ก็แล้วกัน บริษัทรักษาความปลอดภัยที่ว่านั้น ก็เป็นแค่ในนามเท่านั้น พวกเราไม่ใช่รับทุกภารกิจ ครั้งนี้คนที่เสิ่นเผิงปินหามา น่าจะเป็นพันธมิตรพี่น้องเทียนหยิน ต้องเป็นรูปแบบประเภทนี้ จึงจะคุ้มค่ากับการลงมือของพวกเรา”

เสิ่นชิวสุ่ยเผยสีหน้าที่สงสัยออกมา : “พันธมิตรพี่น้อง?”

หลิวจี้ยิ้มและพูดว่า : “ประธานเสิ่น เชิญนั่งลงมาคุยกันเถอะ”

เมื่อหลิวจี้พูดจบ ก็ทำท่าเชิญ จากนั้นมองไปที่ฉีเทียนแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้สนใจ

ฉีเทียนยืนอยู่ในห้องVIP เหมือนคนโลกส่วนตัวสูง เฉียวหลิงไม่ได้แนะนำเขา และไม่มีใครทักทายเขา ไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมที่นี่เลยสักนิด

ฉีเทียนไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ อย่างไรเสียวัตถุประสงค์ที่เขามาที่นี่ ก็เพื่อมั่นใจว่าไม่เกิดอะไรกับเสิ่นชิวสุ่ย ช่วงกลางวัน คนของสือฟางปรากฏออกมา ถืออาวุธร้อน และมีเงาของแก๊งตงอยู่เบื้องหลังด้วย

ฉีเทียนไม่ค่อยคุ้นกลุ่มอิทธิพลเหล่านี้ แต่เขาก็รู้กลยุทธ์ของคนพวกนี้ กล่าวได้ว่าทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุตามเป้า ถ้าบ้าคลั่งสักนิด แม้กระทั่งสร้างระเบิกขนาดใหญ่ขึ้นมาเพื่อสังหารเสิ่นชิวสุ่ย ต่อให้ต้องดึงผู้บริสุทธิ์จำนวนมากมายเข้ามาเกี่ยวข้อง พวกเขาก็ทำได้โดยไม่ลังเลเลย!

ฉีเทียนนั่งลงในมุมที่ไม่มีใคร ใช้แก้วที่ยังไม่มีใครใช้ เอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำริมน้ำให้ตนเอง

“ให้แกดื่มแล้งยัง?”

ทายาทคนรวยที่โอบกอดสาวสวยคนหนึ่งในห้องVIP ดุใส่ฉีเทียน

หลิวจี้หันไปมองแวบหนึ่ง พูดว่า : “เจี่ยงตง อย่ารังแกคนอื่นสิ ดื่มน้ำคำเดียวเอง ถือว่าให้รางวัลเขา”

เจี่ยงตงได้ยินคำพูดประโยคนี้ หึขึ้นมาด้วยความเย็นชา พูดด้วยความไม่พอใจว่า : “คนไร้มารยาท ถ้าไม่ใช่เห็นแก่หน้าประธานเสิ่น ฉันทุบแขนขาของแกให้หักแล้วโยนออกไป!”

ฉีเทียนหน้านิ่ง ไม่เห็นเจี่ยงตงอยู่ในสายตา ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มน้ำ นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ

หลิวจี้รินเหล้าให้เสิ่นชิวสุ่ย พูดว่า : “ประธานเสิ่น ในสังคมนี้มีเรื่องบางเรื่องที่คนอย่างพวกคุณไม่สามารถสัมผัสได้ พันธมิตรพี่น้องที่ว่านี้ ก็คือกลุ่มที่อิทธิพลใต้ดิน เหมือนสมาคมในสมัยก่อน เสิ่นเผิงปินไปหาพันธมิตรพี่น้อง ในเทียนหยินมีเพียงพันธมิตรพี่น้องเท่านั้นที่สามารถเรียกนักดาบออกมาครั้งละสิบกว่าคนได้”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลิวจี้ยิ้มเล็กน้อย : “แต่ว่าประธานเสิ่นไม่ต้องห่วง ครั้งนี้เฉียวหลิงมาหาผม ผมจะเป็นคนออกหน้าจัดการเรื่องนี้ให้คุณเอง พันธมิตรพี่น้องกระจอก ๆ ไม่อยู่ในสายตาของผมหรอก!”

เฉียวหลิงนั่งฟังอยู่ข้าง ๆ พูดด้วยความหนักใจว่า : “หลิวจี้ ต้อนนี้มีอิทธิพลแบบนี้จริงเหรอ?”

หลิวจี้พยักหน้า พูดด้วยความเย่อหยิ่งว่า : “มีสิ แค่คุณไม่ได้ไปสัมผัสเท่านั้นเอง อิทธิพลใต้ดินพวกนี้มีคนโหดเหี้ยมเยอะมาก เคยมีคนโหดเหี้ยมคนหนึ่ง มีฉายาปีศาจมังกรแห่งเป่ยไห่ ตำนานว่าภายในคืนเดียวกำจัดอิทธิพลใต้ดินที่อยู่ต่างถิ่นสิบกว่าที่ พวกคุณไม่เคยได้ยินสินะ ฆ่าคนได้โดยไม่ต้องกระพริบตาเลย เลือดของลูกน้องไหลเป็นแม่น้ำเลย!”

เฉียวหลิงเบิกตากว้าง : “มีคนประเภทนี้จริงเหรอ?”

เฉียวหลิงอดที่จะนึกถึงอิทธิพลที่คุณปู่ของตัวเองพูดถึงไม่ได้ ตามที่คุณปู่พูดให้ฟังคือ บนโลกนี้ไม่มีเรื่องไหนที่อิทธิพลนั้นจัดการไม่ได้ นี่คงจะเป็นอิทธิพลใต้ดินประเภทหนึ่งล่ะมั้ง! ไม่รู้ว่าเมื่อเทียบกับปีศาจมังกรแห่งเป่ยไห่ที่หลิวจี้พูดจะเป็นอย่างไร

“พรึบอึก”

จู่ ๆ ฉีเทียนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็หัวเราะออกมา

หลิวจี้ที่กำลังพูดอย่างตื่นเต้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา มองไปที่ฉีเทียนด้วยความไม่พอใจ พูดเสียงเย็นชาว่า : “ทำไม? แกคิดว่าฉันพูดไร้สาระเหรอ? จะบอกให้ เรื่องเหล่านี้มีเพียงระดับของแกที่ยังไม่สูงพอ จึงไม่สามารถสัมผัสได้!”

ฉีเทียนโบกไม้โบกมือ : “เปล่า ผมแค่นึกถึงเรื่องตลก ๆ บางเรื่องขึ้นมา”

ฉีเทียนนึกถึงเรื่องตลก ๆ ขึ้นมาจริง ๆ ยังจำได้ว่าตอนนั้นตนเองออกมาจากอาจารย์เจียงการต่อสู้ครั้งแรกก็คือสู้กับปีศาจมังกรแห่งเป่ยไห่

ครั้งแรกที่เจอปีศาจมังกรแห่งเป่ยไห่ มองดูแลเป็นคนที่โหดร้ายมาก ๆ แววตานั้นสามารถทำให้คนธรรมดาทั่วไปตกใจจนหัวหด ตอนที่เห็นฉีเทียนก็บ้าคลั่งสุด ๆ

หลังจากนั้นสามนาที คนโหดเหี้ยมที่ได้รับฉายานามว่ากำจัดอิทธิพลใต้ดินที่อยู่ต่างถิ่นสิบกว่าที่ภายในคืนเดียวนอนด้วยกันกับหนอนน้อยแห่งเป่ยไห่ไปเลย การเปลี่ยนแปลงของท่าทีนี้ทำให้ฉีเทียนตั้งตัวไม่ทัน

ตอนนี้เมื่อได้ยินใครพูดถึงปีศาจมังกรแห่งเป่ยไห่ ฉีเทียนก็อดที่จะนึกถึงคนตลกนี้ข้นมาไม่ได้

หลิวจี้เห็นฉีเทียนแสดงท่าทางกลัว จึงเตือนว่า : “ในขณะที่ฉันกำลังพูด อย่าพูดขึ้นมาขัดจังหวะฉัน นี่คอครั้งแรก ถ้ามีครั้งที่สอง ฉันจะทำให้แกรู้สึกถึงความโหดร้ายของโลกใบนี้!”