บทที่ 8 คุณไม่คู่ควรที่จะเป็นพ่อของพวกเขา

“พวกคุณห้ามรังแกน้องสาวผมเด็ดขาด!”

เด็กผู้ชายยืดตัวตรงก้าวออกไปอย่างกล้าหาญไม่เกรงกลัวใดๆ และได้ขวางอยู่ตรงข้างหน้าน้องสาว เขาสั่นเทาไปทั่วทั้งตัว แต่ไม่มีท่าทีที่จะถอยกลับเลยแม้แต่น้อย!

แต่ทว่า สุดท้ายฝ่ามือนั้นก็ไม่ได้ตีลงมาอยู่ดี

มือของผู้หญิงคนนนั้นถูกมือข้างหนึ่งที่แข็งแกร่งและมีพลังคว้าเอาไว้แน่น!

“รังแกเด็กน้อยสองคน คุณไม่รู้สึกละอายใจบ้างเลยหรือไง?” เซียวจื่อหนิงระงับความโกรธที่อยู่ภายในใจของเอาไว้ แล้วถามขึ้นอย่างเย็นชา

“คุณเป็นใครกัน? กล้ามายุ่งเรื่องของคนอื่น” หญิงวัยกลางคนคนนั้นพูดอย่างหยิ่งผยอง “ไปให้พ้นไปสะ---มิเช่นนั้น แกก็เตรียมรับผลที่จะตามมาทีหลังได้เลย”

“เงินเท่าไหร่? ฉันชดใช้ให้” เซียวจื่อหนิงพูดอย่างใจเย็น “เอาเงินไปแล้วไส่หัวไปสะ”

“แกเนี่ยนะ?” สีหน้าของสองสามีภรรยาวัยกลางคนเต็มไปด้วยคำดูถูกและเหยียดหยาม “สองแสน แกชดใช้คืนได้ไหม?”

“คนจนเหม็นอับ!”

“ไปให้พ้น---”

สายตาของเซียวจื่อหนิงมืดมนลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “เรียกร้องได้สูงมาก?”

“ฉันจะเรียกร้องราคาสูงแล้วมันจะทำไม!ไม่ว่าจะยังไงหากไม่จ่ายเงิน ฉันก็จะหักขาสุนัขของไอ่สารเลวสองคนนี้ทิ้งสะ”พวกเขาพูดอย่างไร้ยางอาย

“คุณอา......”

“อย่า อย่าให้เงินพวกเขา......”

“ไม่ใช่ความผิดของพวกเรา พวกเราเก็บขวดอยู่ข้างๆริมถนน พวกเขามาชนพวกเราเองต่างหาก......”

“พวกเขายังชนสะจนทำให้แขนของพี่ชายของหนูเลือดไหลอีก......แล้วยังลากพวกเราเอาไว้ แล้วบอกว่าพวกเราเป็นคนทำให้พวกเขารถชน ฮือฮือฮือ......”

เซียวจื่อหนิงมองดูมือของเด็กผู้ชาย เป็นเช่นนั้นจริงผิวหนังของเขาถลอกเป็นแผล และมีเลือดไหลออกมา......ไฟโกรธก็ได้พุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรง!

แต่เด็กชายกัดริมฝีปากเอาไว้อย่างดื้อรั้น ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆเลย

เซียวจื่อหนิงรู้สึกเจ็บแปลบอยู่ในใจ นี่เป็นลูกของเขาหรือ!!

สายตาเสือที่ดุร้ายของเขาทันใดนั้นก็ได้ล็อคเป้าไปที่สองสามีภรรยาคู่นั้น

แรงอาฆาตอันน่าสะพรึงกลัวทำให้พวกเขาขนลุกซู่ไปทั่วทั้งตัว!

“เรื่องราวมันเป็นแบบนี้?”

“แล้วมันจะทำไม! พวกเรากำลังแบล็กเมล์พวกเขาแล้วจะทำไม! มึงแม่งอย่ามายุ่งเรื่องของชาวบ้านให้มากนัก แกรู้ไหมว่าพวกเราเป็นใคร......”

เธอพูดไปได้ครึ่งหนึ่ง เซียวจื่อหนิงก็ได้คว้าคอของเธอเอาไว้ แล้วกระแทกเข้ากับฝากระโปรงหน้ารถของพวกเขาอย่างแรง......

“โอ้ย---!” หัวของผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้นเจ็บปวดอย่างรุนแรง และเลือดสดก็ได้ไหลออกมาในทันที และได้ส่งเสียงกรีดร้องราวกับหมูที่ถูกเชือด

ชายวัยกลางคนรู้สึกโกรธขึ้นมาในทันที “มึงกล้าแตะต้องเมียกูหรา? กูจะฆ่ามึง!”

เขาต่อยหมัดออกมา

ดวงตาทั้งคู่ของเซียวจื่อหนิงได้ระเบิดอารมณ์โกรธออกมา เขายกมือขึ้น และจับแขนของเขาเอาไว้ แล้วบิดมันอย่างกะทันหัน และได้หักแขนของเขาหักโดยตรง!!

“แขวะ!” ชายวัยกลางคนเจ็บปวดสะจนใบหน้าบิดเบี้ยวไปหมด และได้คุกเข่าลงไปที่พื้นโดยตรง “เจ็บๆๆๆๆ---”

“ตาย---”

สายตาของเซียวจื่อหนิงได้เผยให้เห็นถึงแรงอาฆาต และแรงอาฆาตที่น่าสะพรึงกลัวก็ได้ระเบิดออกมา ทำให้ทั้งสองคนแทบจะหายใจไม่ออก รู้สึกราวกับว่าถูกปีศาจจับคอของพวกเขาเอาไว้แน่น!

“คุณชาย เด็กยังอยู่ที่นี่---” เซียวเฟิ่งรีบเตือนเขาในทันที

หัวใจของเซียวจื่อหนิงสั่นสะเทือน

จะให้เด็กเห็นการนองเลือดไม่ได้!

“ฉันจะไว้ชีวิตพวกแก ไสหัวไปสะ---” เขาปล่อยมือออก

ทั้งสองคนหนีไปอย่างรวดเร็ว ตกใจกลัวกันสะจนความกล้าหาญแทบจะพังทลาย!

“คุณอา” โตวโต้วปาดน้ำตา และได้เผยรอยยิ้มอันสดใสออกมา “ขอบคุณท่านมากค่ะ!”

สายตาของเซียวจื่อหนิงอ่อนนุ่มลง แล้วนั่งคุกเข่าลง แล้วเช็ดคราบบนใบหน้าของพวกเขา แล้วยิ้มพูดว่า “เด็กน้อย ทำไหมพวกหนูถึงมาเก็บขวดอยู่ข้างนอกแบบนี้หละ? คุณแม่ของพวกหนูไม่อยู่บ้านหรา?”

เฮ่าเฮ่ามองดูเขาอย่างระมัดระวัง และปกป้องน้องสาวของเขาเอาไว้อย่างหนาแน่น

“ห้ามคุณแตะต้องน้องสาวของผม คุณแม่เคยพูดเอาไว้ว่า จะต้องระมัดระวังคนไม่ดีที่อยู่ข้างนอกเอาไว้”

เซียวจื่อหนิงนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ยิ้มอย่างขมขื่น ช่วงสองสามปีที่ผ่านมานี้ตัวเองนั้น ได้ติดหนี้บุญคุณพวกเขาเอาไว้อยู่มากมายจริงๆ มาตอนนี้แม้แต่พ่อแท้ๆของตัวเองยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขา พวกเขายังจำไม่ได้เลยสะด้วยซ้ำ......

“พี่ชาย คุณอาไม่ใช่คนไม่ดี!” โตวโต้วรีบตอบกลับไปในทันที

“คุณแม่บอกว่าคนไม่ดีที่ข้างนอกนั้นเจ้าเลย์มาก อย่าไว้ใจคนแปลกหน้าโดยง่ายๆ”

“แต่ว่า ฉันรู้สึกว่า คุณอาดูเหมือนคุณพ่อของพวกเรามาก......คุณอา ท่านรู้จักคุณพ่อของพวกหนูไหม? มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่หนูตื่นมากลางดึกเห็นคุณแม่แอบเอารูปถ่ายของคุณพ่อออกมา และแอบปาดน้ำตาอยู่อย่างเงียบๆ......”

เซียวจื่อหนิงเจ็บปวดรวดร้าวใจเหมือนกับมีมีดมาทิ่มแทงใจ “ดีดีดี ถ้างั้นหลังจากนี้ฉันก็จะเป็นคุณพ่อของเฮ่าเฮ่าและโตวโต้ว

“พูดจาไร้สาระ!”

เฮ่าเฮ่าพูดขึ้นมาอย่างโกรธเคือง “จะยอมรับคุณพ่ออย่างมั่วๆได้อย่างไรกัน? โตวโต้ว คุณพ่อของพวกเรานั้นเป็นฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่! จะเลือกเรื่อยเปื่อยไม่ได้!”

“แต่ว่า ความรู้สึกที่คุณอาให้กับฉัน.......อบอุ่นเหมือนกับคุณพ่อเลย.....”

“ฉัน ฉันขอคิดดูก่อน” จู่ๆเฮ่าเฮ่าก็หน้าแดงขึ้นมา

เขาเองก็อยากได้คุณพ่อคนหนึ่ง

ถ้าเป็นแบบนี้ก็จะไม่ต้องถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ และพูดว่าเขาเป็นเด็กที่ไม่มีพ่ออีก

เซียวจื่อหนิงฟังบทสนทนาของเด็กทั้งสองคน สายตาที่ดุร้ายแดงก่ำ รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง

“เฮ่าเฮ่า! โตวโต้ว!พวกหนูอยู่ที่ไหน?”

และในขณะนั้นเอง น้ำเสียงที่ฟังดูร้อนใจและกังวลใจก็ได้ดังมาจากตรอกซอย

เซียวจื่อหนิงรีบหันหน้าไปมองในทันที ก็ได้เห็นรูปร่างทรวดทรงสวยงามที่คุ้นเคย ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา

สายตาทั้งคู่ได้จ้องประสานกัน

บรรยากาศราวกับได้หยุดชะงักไป

“ซีหลิง---“

เขาได้ร้องอย่างอ่อนโยนออกมาหนึ่งคำ

ไป๋ซีหลิงตกตะลึงนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ไม่นานสีหน้าก็เย็นชาในทันที แล้วเดินมาถึงตรงหน้าเขา

“เพี๊ยะ---”

เสียงดังฟังชัด เซียวจื่อหนิงถูกตบหน้าอย่างรุนแรง!

ใบหน้าที่สวยงามของไป๋ซีหลิงเต็มไปด้วยความโกรธ เสียใจ สุดท้ายก็ได้ร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะทน “ไปให้พ้นนายไสหัวไปสะ ตลอดห้าปีมานี้นายไม่เคยปรากฏตัวเลยสักครั้ง แล้วตอนนี้จะมาอีกทำไม? รีบไปให้พ้น---”

“ผม---” เซียวจื่อหนิงอยากจะอธิบาย แต่กลับพูดไม่ออกเลยสักคำ สุดท้ายก็ได้เปิดปากพูดออกมาอย่างรู้สึกผิด “ผมทำผิดต่อพวกคุณ! ผมเป็นหนี้บุญคุณพวกคุณ......”

“การกลับมาครั้งนี้ ผมจะชดใช้คืนให้กับพวกคุณสามแม่ลูกทุกอย่าง!” น้ำเสียงของเขาหนักแน่นเป็นอย่างยิ่ง “เชื่อใจผมนะ!”

“พวกเราไม่ต้องการ!” ไป๋ซีหลิงปฏิเสธอย่างเย็นชา “โตวโต้ว เฮ่าเฮ่า พวกเรากลับบ้านกันลูก---“