บทที่ 9 กลับบ้าน

“ซีหลิง!”

เซียวจื่อหนิงรีบคว้าแขนของไป๋ซีหลิงเอาไว้

“เพี๊ยะ---”

ไป๋ซีหลิงพลิกฝ่ามือแล้วตบไปที่หน้าของเขาในทันที “ไปให้พ้น! ฉันบอกให้คุณไปให้พ้นไง!”

“ห้าปี! คุณรู้ไหมตลอดระยะเวลาห้าปีมานี้ฉันใช้ชีวิตอยู่ยังไง? คุณยังมีหน้ามาหาฉันอีก? รีบไปให้พ้น! ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าคุณอีก”

เมื่อได้มองชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ น้ำตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะไหล่ออกมา และได้ร้องไห้และสะอื้นออกมาเบาๆ ......ตลอด ระยะเวลาห้าปีมานี้เธอมีชีวิตอยู่อย่างยากลำบากมากจริงๆ!

ข้างกายของเธอนั้นไม่มีคนที่จะสามารถพึ่งพาได้เลยสักคน?

ในตอนนั้น ผู้ชายคนนี้ไปอยู่ที่ไหนกัน!

พอกลับมาตอนนี้ ก็อยากจะได้รับการให้อภัยจากเธอ? ฝันไปเถอะ!

โดนตบหน้าไปหนึ่งที เซียวจื่อหนิงไม่ได้รู้สึกโกรธ แต่กลับยิ่งรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น “ถ้าคุณคิดว่าการตบตีผมแล้วมันทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น งั้นคุณก็ตบตีผมเถอะ! ผมขอโทษ ช่วงห้าปีมานี้......ผมเองที่ได้ทำผิดต่อคุณ!”

ไป๋ซีหลิงกำลังจะตบมือลงไป เมื่อได้เห็นท่าทางของเขาแบบนี้ ก็รู้สึกอดใจไม่ได้ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันจะรู้สึกสบายใจ ก็ต่อเมื่อคุณไม่มาปรากฎตัวต่อหน้าฉัน”

“เมื่อเห็นหน้าคุณ ฉันก็รู้สึกสะอิดสะเอียน!”

“ซีหลิง คุณเชื่อใจผมนะ การกลับมาในครั้งนี้ ผมจะต้อง......”

“เซียวจื่อหนิง! คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน? คุณมีสิทธิอะไรที่จะเข้ามายุ่งวุ่นวายชีวิตของพวกเราสามแม่ลูก? พวกเราใช้ชีวิตกันได้เป็นอย่างดี เราไม่ต้องการคุณ!”

ไป๋ซีหลิงได้หมดความอดทนอย่างสิ้นเชิง แล้วหันตัวเดินกลับไปในทันที

“คุณแม่คะ คุณแม่อย่าโกรธไปเลยนะคะ อย่าร้องไห้ อย่าด่าคุณพ่อเลยค่ะ.......เป็นความผิดของโตวโต้วเอง ต่อไปนี้โตวโต้วจะไม่วิ่งออกไปทั่วอีก......คุณแม่อย่าร้องไห้เลยได้ไหมคะ?”

โตวโต้วเช็ดน้ำตาที่อยู่ตรงหางตาของไป๋ซีหลิง เมื่อเห็นว่าลูกสาวของเธอของเธอมีไหวพริบดีขนาดนี้ อารมณ์ของ ไป๋ซีหลิงก็ได้สงบลง “ได้ค่ะ แม่จะไม่ร้องไห้แล้วนะ”

เซียวจื่อหนิงรู้สึกเจ็บปวดอยู่ในใจ เขาสามารถสัมผัสได้ว่า ผู้หญิงที่อยูตรงหน้าเขานั้น ช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ การ ที่ต้องรักษาครอบครัวมาเพียงลำพังนั้น จะต้องลำบากและแบกภาระรับความกดดันมามากขนาดไหน!

เขา ได้ทำผิดต่อเธอ!

เขาได้ทำผิดต่อลูกชายและลูกสาวของเขา!

เขารู้สึกผิดอยู่ภายในใจ!

เมื่อเห็นทั้งสามคนเดินจากไป เขาก็รีบวิ่งตามขึ้นไป

ไป๋ซีหลิงหันหลังมามอง แล้วจ้องมองเขาอย่างดุ “ถ้านายเข้ามาใกล้อีก ฉันจะโทรแจ้งตำรวจแล้วนะ! อีกอย่าง อย่าได้คิดที่จะยุ่งกับพวกเขา!”

“เฮ่าเฮ่าและโตวโต้ว เป็นทุกสิ่งทุกอย่างชีวิตฉัน ถ้าหากว่าคุณกล้ามายุ่งกับพวกเขาละก็......ฉันก็จะสู้กับคุณอย่างสุดชีวิต!

“ไปให้พ้น---”

เฮ่าเฮ่าที่ยืนอยู่ตรงนั้นตลอดทันใดนั้นก็ได้ถามขึ้นมาว่า “คุณแม่ คุณอาคนนี้ เป็นคุณพ่อของพวกเราจริงๆหรือครับ?”

เขาดูโตก่อนวัยกว่าโตวโต้วอยู่มากเมื่อเห็นท่าทีของทั้งสองเป็นแบบนี้ ก็สามารถเดาได้ในทันที

“ไม่ใช่!”

“เขาไม่คู่ควรที่จะเป็นพ่อของพวกหนู!”

“พวกเรากลับบ้านกัน!”

เธอทำได้แค่อุ้มโตวโต้วขึ้น ส่วนมืออีกข้างก็จูงมือของเฮ่าเฮ่าเอาไว้ แต่ทว่า ทันใดนั้นเซียวจื่อหนิงก็ได้อุ้มเฮ่าเฮ่าขึ้นมาอย่างฉับพลัน “เฮ่าเฮ่าได้รับบาดเจ็บ ให้ผมอุ้มเขากลับบ้านนะ!”

“ถ้าหากว่านายกล้าแตะต้องเขา......” ไป๋ซีหลิงจ้องเขม็งไปที่เซียวจื่อหนิง

“คุณแม่ ผมเจ็บมือ---คุณพ่ออุ้มผมหน่อย” เฮ่าเฮ่าเปิดปากพูดออกมาอย่างน่าสงสาร อยู่ในในอ้อมแขนอันกว้างของเซียวจื่อหนิง เขาสัมผัสได้ถึงความสบายใจและความอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน......

“คุณ---” เมื่อเห็นลักษณะท่าทางของเฮ่าเฮ่าเป็นแบบนี้ เธอก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไป

ทั้งสี่คนได้เดินเข้าไปในตรอกซอยที่ทรุดโทรม แล้วสุดท้าย ก็ได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านพักอาศัยที่ทรุดโทรมและคับแคบ

ไป๋ซีหลิงได้เดินขึ้นไปบนชั้นสองโดยตรง หัวใจของเซียวจื่อหนิงสั่นไหว คิดไม่ถึงว่า พวกเขาจะอาศัยอยู่ใน สภาพแวดล้อมแบบนี้จริงๆ......

ความรู้สึกผิดของเขาก็ยิ่งลึกลงไปอีก!

ช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ ไป๋ซีหลิงพวกเขา ได้ชีวิตอยู่มาในแบบไหนกันแน่!

ไป๋ซีหลิงได้กดกริ่งประตู ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ได้เดินออกมาเปิดประตู และได้เผยสีหน้าของความดีใจออกมา “พี่สาว เฮ่าเฮ่า โตวโต้วพวกคุณกลับมาแล้ว!”

สายตาของเข้าได้หันไปมองทางเซียวจื่อหนิง รู้สึกคุ้นเคยอย่างนึกไม่ออก “คุณคนนี้คือ......”

“นี่คือพ่อของหนู!” โตวโต้วรีบแย่งพูดขึ้นมา ใบหน้าน้อยๆเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและความภาคภูมิใจ “คุณลุง โตวโต้วมีคุณพ่อแล้ว ในที่สุดโตวโต้วก็มีคุณพ่อแล้ว ไชโย!!”

“พี่เขย คุณคือเซียวจื่อหนิงหรือ” เซียวจื่อหนิงได้เผยรอยยิ้มออกมา “กลับมาคราวนี้...”

เขายังพูดไม่ทันจบ!

ไป๋ห้าวก็รู้สึกโกรธขึ้นมาในทันที

“ไอ่สารเลว!!”

“แกมันไอ่นักโทษข่มขืน แกแม่งยังมีหน้ากลับมาอีกหรา? ฉันจะฆ่าแก!”

เขาพุ่งไปข้างหน้าโดยตรง แล้วชกไปที่หน้าของเซียวจื่อหนิง!

บนหน้าของเซียวจื่อหนิงได้ปรากฏรอยฟกช้ำ

แต่ว่าร่างกายของเขา ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย สายตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “เมื่อห้าปีก่อน ฉันได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ไป ฉันจะชดใช้ให้พวกคุณอย่างแน่นอน!”

“ผมขอสัญญากับพวกคุณอีกครั้ง หลังจากนี้ไป ผมจะทำให้พวกคุณมีชีวิตที่ดีขึ้นอย่างแน่นอน......”

“ไสหัวไปสะ---” ไป๋ห้าวต่อยหมัดที่เต็มไปด้วยความโกรธ แล้วพุ่งออกมาอย่างเต็มแรง!

“เพราะไอ่นักโทษข่มขืนอย่างแกเนี่ยแหละถึงได้ทำให้พวกเราต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้! ถ้าแกยังไม่ไปอีก กูจะฆ่ามึงในทันที......”

ไป๋ห้าวดึงไป๋ซีหลิงทั้งสามแม่ลูกเข้าไป เสียงดังปั้ง แล้วปิดประตูลง เหลือเซียวจื่อหนิงไว้เพียงคนเดียวที่ยืนทนอยู่กับความ เจ็บปวดและความกลัดกลุ้มใจเอาไว้อยู่กับที่......