บทที่ 6 หลังจากนี้ไป แกก็ใช้ชีวิตอยู่บนรถเข็นนี้ไปตลอดชีวิตสะ

“นี่มัน......”

คนพวกนั้นต่างก็ลังเลไปชั่วครู่ ทำลายห้องไว้ทุกข์นี่มันเกินไปหน่อยนะ

“ทำไม? ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง?” หวังจงตะคอกอย่างเย็นชา

เมื่อเห็นหวังจงโมโหโกรธ พวกเขาถึงได้ฝืนใจพยักหน้า “ครับ!”

“ทำลายมัน!”

“ทุบทำลายมันให้ย่อยยับ!”

ดวงตาของเฉินฝูนั้นกำลังจะแตกสลาย แล้วขอร้องอ้อนวอนว่า “พวกคุณจะทำแบบนี้ไม่ได้ หวังจงถือว่าฉันขอร้องคุณหละ! ฉันได้คุกเข่าลงเพื่อขอร้องคุณแล้ว......

หวังจงแสยะยิ้ม สะบัดมือออก ทำให้เฉินฝูล้มไปกองอยู่ที่พื้น

“แกคุกเข่าลงก็ไม่มีประโยชน์ วันนี้ กูจะทำลายที่นี้ให้ได้!”

“ลงมือ!”

ขณะที่พวกเขากำลังจะทำลายห้องไว้ทุกข์นี้ให้แหลกละเอียดเป็นชิ้นๆนั้น......

“ฉันจะดูสิว่าใครมันจะกล้าทำลายกัน!!”

เสียงตะโกนอันโกรธเกรี้ยวก็ได้ดังขึ้นมา และเงาร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่ง ก็ได้ก้าวเข้ามาจากด้านนอก ดวงตาคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยความเย็นชาราวกับสายรุ้งที่ทรงพลัง

“แก......แกคือเซียวจื่อหนิงหรือ?”

หวังจงได้แสดงออกถึงสีหน้าที่ประหลาดใจออกมาเล็กน้อย “ฮ่าๆ ไอ่นักโทษคดีข่มขืน ยังจะกล้ากลับมาอีก? ตอนนี้พ่อแม่แกก็ตายไปแล้ว ยังจะมีใครสามารถปกป้องแกได้อีก?”

“หวังจง แก่นี่มันไอ่หมาป่าตาขาวไอ่เนรคุณ ลืมบุญคุณไปหมดแล้วจริงๆสินะ ในตอนนั้นพ่อแม่ของฉันดีกับแกยังไง แกลืมไปแล้วหรือไง? มาตอนนี้นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่าแกจะให้คนมาทำลายห้องไว้ทุกข์ของพวกท่าน? ดี ดีมาก!”

เซียวจื่อหนิงเต็มไปด้วยไฟโกรธ

“หยุดพูดเรื่องพวกนี้กับฉันสักที!” หวังจงยิ้มอย่างเย็นชา “แม่งตอนนี้แกมันก็แค่หมาตัวหนึ่งที่ไร้บ้าน! แกจะเอาอะไรมาขัดขวางฉันได้? วันนี้ กูจะทำลายที่นี่ทิ้งอย่างแน่นอน!”

คำพูดของเขากำลังจะพูดจบ ร่างกายของเซียวจื่อหนิง ก็ได้หายไปกับที่แล้ว

วินาทีต่อมา!

เซียวจื่อหนิงก็ได้ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเขา!

“ไอ่ชาติหมา! วันนี้กูจะทำให้มึงกลายเป็นคนพิการ ทำให้มึงต้องมานั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าพ่อแม่กู...เพื่อยอมรับผิดและขอโทษ!”น้ำเสียงของเซียวจื่อหนิงนั้นเย็นยะเยือกเป็นอย่างยิ่ง วินาทีต่อมา เขาได้ถีบเท้าออกไป

“โอ้ย---“

เข่าของหวังจงถูกถีบและแหลกเป็นชิ้นๆโดยทันที เสียงดังตุบ ทำให้เข่าข้างหนึ่งของเขาต้องคุกเข่าลงกับพื้น

“ก้มกราบสะ!”

น้ำเสียงของเซียวจื่อหนิงนั้นเย็นชาอย่างยิ่ง และได้ถีบขาอีกข้างของเขาหัก

หวังจงคุกเข่าลงทั้งสองข้างอย่างเป็นระเบียบ!

ขาข้างหนึ่งของเซียวจื่อหนิงได้เหยีบบไปที่หัวของเขา

ทำให้หน้าทั้งหน้าของเขาทุบลงไปอยู่บนพื้น และได้ติดแน่นอยู่กับพื้น!

“โอ้ย---!”

“เซียวจื่อหนิง แก แม่งเอ๋ยแกรนหาที่ตายใช่ไหม!”

หวังจงเจ็บปวดสะจนใบหน้าบิดเบี้ยวไปจนหมด แล้วแผดเสียงออกมาด้วยความโกรธ “จัดการมัน!จัดการมันสะ!ทุกคนจัดการมันพร้อมกันทีเดียว แล้วทำให้มันพิการสะ!”

คนพวกนั้นแอบกลืนน้ำลายกันเบาๆ ไม่มีใครกล้าที่จะลงมือในทันที

“ใครทำให้มันพิการได้ กูจะให้แสนหนึ่ง!”

หนึ่งแสน!!

เมื่อได้ยินคำคำนี้ สายตาของคนเหล่านั้นต่างก็เป็นประกายขึ้น! กัดฟันเอาไว้แน่น แล้วล้อมกันเข้าไป.....

ร่างกายที่ผอมสูงและอ่อนช้อยของเซียวเฟิ่งได้เริ่มขยับ วิ่งไปข้างหน้าอย่างว่องไวราวกับเสือชีตาห์ และในเวลาเดียวกัน......เสียงกรีดร้องที่น่าเวทนาก็ได้ได้ขึ้นอย่างต่อเนื่อง!

เธอพุ่งเข้าไปในกลุ่มคนกลุ่มนั้นโดยตรง และกวาดสายตามองไปทั่ว ไม่ถึงห้าวินาที คนพวกนั้นก็ได้นอนร้องโหยหวน อยู่บนพื้น แขนไม่หักก็ขาหัก......

“ไอ่พวกเศษสวะไร้ประโยชน์ ยังกล้าคิดที่จะลงมือกับคุณผู้ชายของฉันหรือ?” เซียวเฟิ่งเหยียบอยู่บนหน้าอกของใครคนหนึ่งเอาไว้ แล้วยิ้มเยาะเย้ยอย่างดูถูกเหยียดหยาม

“นี่ นี่มัน---” หวังจงตกตะลึงจนเบิกตากว้าง ภายในปากสูดลมหายใจเย็นเข้าอย่างไม่ยอมหยุด แล้วพูดด้วยความ สั่นเทาว่า “จื่อหนิง หลานชายคนดี ฉันเป็นลุงหวังของคุณนะ เพื่อเห็นแก่เรื่องในอดีต......”

“หลังจากนี้เป็นต้นไป แกก็ใช้ชีวิตอยู่บนรถเข็นนี้สะ” เซียวจื่อหนิงยังไม่ทันรอให้เขาพูดจบ ก็ได้เหยียบขาทั้งคู่ลงอีก ครั้ง และได้เหยียบแขนทั้งสองข้างของเขาหัก

โดยปกติแล้วเขาเกลียดพวกหมาป่าตาขาวไอ่พวกเนรคุณมากที่สุดในชีวิตอยู่แล้ว!

“โอ้ย---“ หวังจงกลอกตาขาวทั้งคู่ เจ็บปวดสะจนเป็นลมล้มตายไปในทันที

เซียวจื่อหนิงมองดูกลุ่มคนที่อยู่ที่พื้นด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วพูดอย่างอ่งอาจว่า “นำตัวมัน แล้วไสหัวไปสะ!”

“ครับๆๆ---“

คนกลุ่มนั้นตกใจกลัวสะจนเหงื่อแตกไปทั่วทั้งตัว ทั่วทั้งร่างกายสั่นเทาไปจนหมด สุดท้ายก็ต้องทนทุกข์ทรมานย่างแสนสาหัส และนำตัวหวังจงที่หน้าตามอมแมมไปทั่วแล้วออกไปจากตะกูลเซียวอย่างหน้าม่อยคอตก

เซียวจื่อหนิงมองไปที่ป้ายจารึกทั้งสองป้ายที่อยู่ในห้องโถงไว้ทุกข์ และทันใดนั้นก็ทรุดตัวลงและคุกเข่าลงไปในทันทีทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลลงมาราวกับฝนตก......

“คุณพ่อ คุณแม่ ลูกที่ไม่รักดีเซียวจื่อหนิง ได้กลับมาดูพวกท่านแล้ว!”