ปีศาจดอกไม้พิษ ตอนที่ 4

รถม้าขับเคลื่อนตัวไปช้า ๆ ผ่านตลาดที่มีผู้คนพลุกพล่านเสียงพูดคุยของชาวบ้านและพ่อค้าต่อราคากันเสียงดัง โดยไม่รู้เลยว่ารถม้าที่กำลังวิ่งผ่านพวกเขาไปภายในมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังทำบางอย่างอยู่

แม่ทัพเผิงกำชุดของตัวเองแน่นพยายามข่มความตื่นเต้นเอาไว้ ในตอนนี้ริมฝีปากของเขากำลังถูกครอบครองโดยริมฝีปากของสตรีตรงหน้า แม้ใจรู้ว่าเป็นเพียงการย้ายพิษออกไปจากร่างกายแต่ใจของเขากลับรู้สึกสั่นไหวยามสบตากับสตรีตรงหน้า

กลิ่นหอมดอกไม้ออกมาจากตัวของหลันฮวาหอมคละคลุ้งไปทั่วรถม้า เวลาผ่านไปเนิ่นนานกว่าหลันฮวาจะย้ายพิษในร่างกายของบุรุษตรงหน้าออกมาได้เพียงบางส่วน นางถอนริมฝีปากออกก่อนจะยกยิ้มพอใจ

"วันนี้พอแค่นี้ก่อนเถอะ"

"......."

หลันฮวามองแม่ทัพเผิงที่ตอนนี้มีสีหน้าเหม่อลอยเขาใช้มือหนาลูบที่ริมฝีปากตัวเองราวกับบุรุษที่พึ่งสูญเสียจูบแรก นางที่เห็นท่าทางเช่นนั้นก็เผลอหัวเราะออกมา

"ท่านเป็นแม่ทัพจริงหรือ เหตุใดถึงหวงตัวราวกับสตรีที่พึ่งมีจูบแรกกับบุรุษกัน"

แม่ทัพเผิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นบึ้งตึง ผู้ใดจะกล้ายอมรับว่านี่เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่เขาได้ใกล้ชิดสตรีเช่นนี้

"เจ้าคงทำจนเคยชินสินะ ถึงไม่ได้มีท่าทางเขินอาย"

หากเป็นสตรีอื่นคงร้องโวยวายออกมาแต่นางกับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยซ้ำ

"จริง ๆ นอกจากอาชุนแล้วท่านเป็นคนที่สอง"

หลันฮวาพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม นางได้ช่วยปีศาจเสือที่บาดเจ็บจากการถูกพิษและหลังจากที่พี่น้องปีศาจทุกคนได้รู้วิธีถอนพิษของนางพวกเขาก็ไม่มีใครถูกพิษอีกเลย

"อาชุน คือคนรักของเจ้าหรือ"

"คนรัก?? เข้าใจผิดแล้วเขาเป็นพี่น้องของข้าเท่านั้น"

"เช่นนั้นเจ้ายังไม่มีคนรักหรือ"

"ข้าจะมีได้อย่างไร แม้แต่ดูดพลังชีวิตมนุษย์ข้ายังทำไม่เป็นเลยอีกอย่างเจ้าก็เห็นการล่อลวงบุรุษของข้ามันอ่อนหัดแค่ไหนจะมีมนุษย์โง่ที่ไหนมาตกหลุมที่ข้าขุดไว้กัน"

"เช่นนั้นหรือ"

แม่ทัพเผิงยกยิ้มพอใจ มองสตรีตรงหน้าที่กำลังมองมาที่เขาเช่นเดียวกัน ไม่รู้ว่าทำไมตัวเขาถึงต้องรู้สึกดีใจที่นางตอบเช่นนี้ออกมา มีคนบอกว่าปีศาจมักล่อลวงมนุษย์ให้ตกหลุมรักหรือจริง ๆ ตอนนี้เขากำลังจะตกหลุมที่นางขุดไว้กันราวกับคนโง่ที่ไม่รู้ทางออก

"แต่เจ้าไม่ต้องห่วง หากข้ากลับไปปีศาจกระต่ายเขารับปากข้าแล้วว่าจะสอนข้าทั้งหมด ถึงตอนนั้นข้าอาจหามนุษย์ที่ใช้ได้สักคนล่อลวงเขาให้รักข้าและดูดพลังชีวิต"

"........."

"จริงสิ แล้วเจ้าละมีสตรีในใจหรือไม่"

แม่ทัพเผิงมองหลันฮวาที่ถามเขาด้วยรอยยิ้ม สตรีในใจหรือ...

"ท่านแม่ข้าไม่อยากแต่งงานกับคนอัปลักษณ์เช่นนี้"

"อัปลักษณ์เช่นเจ้ามีสิทธิ์อะไรมามองข้า!!"

แม่ทัพเผิงนึกถึงอดีตคู่หมั้นของเขาที่เคยหมั้นหมายกับเขาในวัยเด็ก แต่พอโตขึ้นนางที่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาก็ตะโกนด่าทอและถอนหมั้นไป มือหนากำแน่นความรู้สึกสมเพชตัวเองเกิดขึ้นใจใน

"เคยมีคู่หมั้น"

"เคย??"

"นางถอนหมั้นไป เพราะไม่อยากแต่งกับบุรุษอัปลักษณ์เช่นข้า หึ ทั้งที่เคยบอกว่าจะอยู่ข้าง ๆ ข้าตลอดไปแท้ ๆ"

หลันฮวารู้ดีว่าท่าทางเข้มแข็งตรงหน้าเป็นเพียงเกราะที่แม่ทัพเผิงสร้างขึ้นมาปกป้องตัวเอง แววตาของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด หลายปีมานี้เขาเจ็บปวดมาแค่ไหนกัน

"ไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะรักษาเจ้าจนกลายเป็นหนุ่มรูปงามเอง"

หลันฮวาดึงมือของแม่ทัพเผิงมากุมไว้ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แม่ทัพเผิงที่เห็นท่าทางเช่นนั้นก็นางก็ยกยิ้มออกมา นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่เขาเฝ้าถามตัวเองว่าสตรีตรงหน้า นางคือปีศาจจริง ๆ หรือ 

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนการเดินทางของหลันฮวาและแม่ทัพเผิงก็ใกล้จบลง อีกเพียงไม่กี่วันทั้งสองก็จะเดินทางถึงเมืองหลวง ระหว่างการเดินทางนางก็ย้ายพิษเข้ามาในร่างกายจนเกือบจะหมดแล้ว ทำให้ตอนนี้แม่ทัพเผิงไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดในยามค่ำคืนอีกแล้ว ตลอดทางทั้งสองได้พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องต่าง ๆ มากมาย ทำให้หลันฮวาได้รู้ว่าแม่ทัพเผิงตอนนี้เป็นบุรุษที่โดดเดี่ยวแค่ไหน เพราะมีใบหน้าอัปลักษณ์จึงถูกบิดาและมารดาขับไล่ออกจากจวน จนเขาต้องใช้ชีวิตคนเดียวภายในจวนที่มืดมิด แม้แต่ในวันที่เขาได้รับแต่งตั้งเป็นแม่ทัพก็ไม่มีผู้ใดยินดีกับเขาไม่ว่าจะขุนนางหรือครอบครัว 

"กินนี่สิ"

แม่ทัพเผิงคีบเนื้อให้หลันฮวาเพราะเห็นว่าเป็นสิ่งที่นางชอบเมื่อเห็นว่านางกินอย่างมีความสุขเขาก็ยกยิ้มพอใจ ในตอนนี้ทั้งสองแวะพักที่โรงเตี๊ยมรอให้ถึงช่วงเช้าพวกเขาถึงจะออกเดินทางอีกครั้ง

"อร่อยหรือไม่"

หลันฮวาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แม่ทัพเผิงส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะรินน้ำให้นาง หากพูดไปใครจะเชื่อว่าแม่ทัพเผิงที่มีฉายาว่าเป็นแม่ทัพปีศาจจะมาปรนนิบัติสตรีเช่นนี้ แต่เพราะความงดงามของสตรีตรงหน้าทำให้ดึงดูสายตาจากบุรุษที่นั่งอยู่รอบ ๆ แม่ทัพเผิงที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกไม่พอใจ

ปัก!!

แม่ทัพเผิงวางตะเกียบลงบนโต๊ะด้วยความไม่พอใจ ทำให้บุรุษรอบข้างสะดุ้งพวกเขาหันไปสนใจบุรุษสวมหน้ากากที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สาวงามก็รู้ทันทีว่าเป็นผู้ใดพวกเขารีบก้มหน้าลงไม่กล้าหันไปมองสาวงามอีกเลย

"เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า"

"ไม่มีอะไร แค่รู้สึกว่าที่นี่มีแมลงน่ารำคาญเยอะเกินไป"

หลันฮวาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะวางตะเกียบลงเพราะนางอิ่มจนกินต่อไม่ไหวแล้ว

"อิ่มแล้วหรือ"

"ใช่ ไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะมีของอร่อยมากมายเช่นนี้"

"ที่เมืองหลวงเองก็มีของอร่อยมากมาย"

"จริงหรือ!!"

"ไว้ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เจ้าอยู่ที่จวนข้าต่ออีกหน่อยสิข้าจะพาเจ้าไปกินของอร่อยเอง"

"ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ข้าถึงรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนเจ้าล่อลวง"

หลันฮวาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่ทัพเผิงชักชวนให้นางอยู่ต่อที่เมืองหลวง และข้อเสนอที่แม่ทัพเผิงพูดขึ้นมานางล้วนสนใจทั้งสิ้น แต่พอมองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของบุรุษตรงหน้านางกลับรู้สึกเหมือนว่ากำลังตกหลุมที่เขาขุดไว้

แม่ทัพเผิงได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะออกมา มือหนาลูบที่ศีรษะของหลันฮวาเบา ๆ ก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์

"หลันฮวาเจ้าพูดเรื่องอะไร ข้าไม่เห็นเข้าใจเลยจริง ๆ"