ปีศาจดอกไม้พิษ ตอนที่ 3

หลันฮวาเท้าคางมองอาหารมากมายที่อยู่บนโต๊ะ ก่อนจะหันไปมองบันไดราวกับกำลังรอคอยใครบางคน

"คุณชายเผิง ทางนี้"

หลันฮวาที่เห็นว่าคุณชายเผิงเดินลงบันไดมาก็โบกมือไปมา รอยยิ้มสวยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง วันนี้นางตั้งใจแล้วว่าหลังจากนี้จะกลายเป็นปีศาจแมงมุมที่ชอบยั่วยวนบุรุษ ตำราที่มีนางก็ศึกษามาจนครบแล้วครั้งนี้ไม่มีทางพลาด

"คุณชาย......เผิง"

ไปแล้ว!! หลันฮวามองแผ่นหลังของคุณชายเผิงที่เดินออกจากโรงเตี๊ยมไป ผู้คนภายในร้านต่างมองมาที่นางเป็นตาด้วย บางคนถึงกับซุบซิบนินทาว่านางถูกบุรุษทิ้ง

"แม่นาง คุณชายที่ออกไปเมื่อครู่ให้ข้ามาแจ้งว่าจะรอท่านอยู่บนรถม้าให้ท่านกินดื่มให้เต็มที่ส่วนค่าอาหารคุณชายได้จ่ายไว้แล้ว"

หลันฮวาที่ได้ยินเช่นนั้น มองหน้าเสี่ยวเอ้อที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะฝืนยิ้มออกมา

"เช่นนั้นทั้งหมดนี้เจ้ากินเถอะข้าเลี้ยง"

"ขอรับ??"

หลันฮวาไม่ได้ตอบอะไรต่อ นางเดินออกจากโรงเตี๊ยมทันทีตั้งแต่กลายร่างเป็นมนุษย์ได้นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าต้องอับอายเช่นนี้ หลันฮวาเดินขึ้นรถม้าก่อนจะจ้องมองบุรุษที่เป็นต้นเหตุของความอับอายในครั้งนี้ของนางไม่วางตา

"คุณชายเผิง"

"แม่ทัพเผิง ต่อไปเรียกข้าเช่นนี้"

"........."

"........"

ความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้ง หลันฮวาในตอนนี้พยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ในใจ ถึงอย่างไรนางก็ต้องการพิษจากบุรุษเย็นชาตรงหน้า ใจเย็น ใจเย็น วันนี้นางเปลี่ยนชุดเป็นให้เหมือนปีศาจแมงมุมแล้วจะใช้อารมณ์ไม่ได้

"ท่านแม่ทัพ วันนี้ชุดของหลันฮวางดงามหรือไม่เจ้าคะ"

หลันฮวาพยายามเลียนแบบเสียงออดอ้อนของปีศาจแมงมุมที่มักพูดกับุรุษ ก่อนจะบิดกายไปเพื่อตั้งใจยั่วยวน

แม่ทัพเผิงเองมองหลันฮวาที่สวมชุดน้อยชิ้น โชว์ส่วนต่าง ๆ ของร่างกายนางก็ขมวดคิ้วทันที

"เป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ ท่านชอบหรือมะ.."

พรึบ!!!

"นี่ท่านทำอะไรเนี่ย!!"

หลันฮวาตะโกนออกมาเสียงดัง เมื่อจู่ ๆ แม่ทัพเผิงโยนเสื้อคลุมของเขามาคลุมที่หัวและตัวของนาง

"เจ้าไม่หนาวหรือไงแต่งกายเช่นนี้"

"......."

"ข้าเห็นเจ้าทำเสียงเหมือนคนป่วย ก็คิดว่าป่วยเสียอีก"

"........."

หลันฮวาปีศาจที่มีความอดทนต่ำที่สุดในบรรดาพี่น้องได้หมดความอดทนแล้วจริง ๆ

หมดแล้วความอดทนของข้า!!! นี่ข้ายั่วยวนได้แย่หรือไอ้บุรุษตรงหน้ามันตายด้านกันแน่ ถึงได้ทำตัวซื่อบื่อเช่นนี้!! พอ!! ไม่ทำแล้ว!! ตายด้านเช่นนี้ยั่วยวนอย่างไรก็ไร้ผล

"ชุดเช่นนี้สิ ถึงจะเหมาะกับเจ้า"

แม่ทัพเผิงพูดออกมาเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าหลันฮวาได้เปลี่ยนชุดมาเป็นชุดปกติ

"แม่ทัพเผิง ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน"

"หากเป็นเรื่องเมื่อคืนไม่ต้องพูดถึงอีก"

"ข้าต้องการถอนพิษให้ท่าน"

หลันฮวาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง แม่ทัพเผิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะในลำคอก่อนจะหันมาจ้องมองนางด้วยแววตาเย็นชา มือหนาจับที่ปลายคางของนางก็จะออกแรงบีบ

"เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครถึงมาพูดเช่นนี้ ข้าไม่ต้องการความสงสารของเจ้า หน้าที่ของเจ้ามีเพียงสิ่งเดียวคือถอนพิษให้น้องชายของข้าเท่านั้น จงอย่าลืม!!"

หลันฮวาจ้องมองแม่ทัพเผิงที่กำลังทำท่าทางข่มขู่นางอยู่ดวงตาของเขาที่จ้องมองนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ราวกับว่าไม่อยากให้นางเข้าไปยุ่งวุ่นวายอีก

ครั้งนี้นางรีบร้อนเกินไปจริง ๆ แต่หากให้ถอยตอนนี้ในอนาคตก็อาจจะไม่มีโอกาสอีก

ทำเช่นไรดี...

หลันฮวาเม้มปากแน่นในหัวของนางตอนนี้คิดหาวิธีมากมาย จนกระทั่งนึกถึงใบหน้าหยิ่งทะนงของโม่โฉวปีศาจงูไร้มารยาทความคิดหนึ่งก็เกิดขึ้นในหัวของหลันฮวาทันที

หากเป็นโม่โฉวเจอเหตุการณ์เช่นนี้ก็คง...

"หึ สงสารหรือเหตุใดข้าต้องรู้สึกเช่นนั้น มนุษย์โง่เช่นเจ้าสำคัญตัวเองผิดไปหรือไม่"

หลันฮวายกยิ้มชั่วร้ายออกมาดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงจ้องมองแม่ทัพเผิงด้วยความไม่เกรงกลัว

แม่ทัพเผิงที่เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของสตรีตรงหน้าก็ชะงัก

"มนุษย์ที่คิดจะข่มขู่ปีศาจหรือน่าสนุกดี"

".........."

"ข้าเป็นปีศาจหาใช่หมอเทวดา ท่านอย่าลืมสิ อีกอย่างมนุษย์โง่เช่นเจ้าสู้ข้าไม่ได้หรอก"

หลันฮวาปัดมือของแม่ทัพเผิงออกจากนางอย่างง่ายดาย นางพยายามทำตัวให้เหมือนโม่โฉวปีศาจงูไร้มารยาทนั่น เพราะมันอาจจะทำให้คนตรงหน้ายอมฟังเหตุผลของนางบ้าง

"แม่ทัพเผิงไม่ต้องกังวลข้าไม่ทำสิ่งใดที่ข้าไม่ได้ผลประโยชน์ ความรู้สึกสงสารนั่นข้าไม่เคยมีมันด้วยซ้ำ"

"........."

"ข้าจะพูดตรง ๆ ว่าพิษที่อยู่ในร่างกายเจ้าเป็นพิษที่ข้าไม่เคยเจอข้าจึงต้องการมัน"

"........"

"ข้าต้องการย้ายพิษในร่างกายเจ้ามาไว้ในร่างของข้า"

แม่ทัพเผิงมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตายากคาดเดา ไม่ใช่เพราะสงสารแต่แค่จากได้พิษสินะ แต่พิษนี่ร้ายแรงมากข้าเองต้องทนเจ็บปวดมาตลอดหลายปี แม่นางจะเป็นปีศาจแต่สตรีเช่นนางจะรับพิษของข้าไหวจริง ๆ หรือ

หลันฮวาที่เห็นสีหน้าลังเลของคนตรงหน้าก็เข้าใจทันทีว่าเขากังวลอะไร

"อย่าลืมสิข้าเป็นดอกไม้พิษ ร่างกายของข้าล้วนเต็มไปด้วยพิษไม่มีทางที่พิษพวกนั้นจะทำร้ายข้าได้"

แม่ทัพเผิงจ้องมองสตรีที่มีดวงตาสีแดงตรงหน้าอย่างชั่งใจ

"เจ้าเองก็เจ็บปวดเพราะพิษนั้นมาตลอดมิใช่หรือ มันจะไม่ดีกว่าหรือหากเจ้าไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีก.."

นั่นสิ นางพูดถูก..

ไม่แน่ว่าฝันร้ายที่ข้าเจอทุกคืนอาจจะหายไป... ข้าอาจจะกลายเป็นคนธรรมาดา ไม่ใช่ปีศาจที่ผู้อื่นหวาดกลัว

"ข้าตกลง"

"แม่ทัพเผิง ท่านคิดถูกแล้ว"

หลันฮวาพูดออกมาด้วยรอยยิ้มได้ผลจริง ๆ ด้วยสินะ มือบางจับที่หน้ากากของแม่ทัพเผิงจังหวะที่กำลังจะดึงหน้ากากออกแม่ทัพเผิงก็จับมือนางไว้ทันที ความรู้สึกกลัวเกิดขึ้นในใจของเขา

เมื่อคืนภายในห้องมืดมากมีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาใบหน้าที่นางเห็นจากจะไม่ชัดเจน แต่ตอนนี้มีแสงสว่างมากหากนางเปิดหน้ากากมาแล้วหวาดกลัวข้าจะทำเช่นไร หากนางมองข้าด้วยสายตารังเกียจเหมือนคนอื่น...

"แม่ทัพเผิง ปล่อย"

"แต่ว่า...."

"ข้าต้องดูว่าพิษลามไปแค่ไหนแล้ว"

แม่ทัพเผิงเม้มปากแน่น เขาหลับตาลงก่อนจะปล่อยมือของหลันฮวา ไม่นานหน้ากากของเขาถูกเปิดออกความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้งเขาไม่กล้าลืมตามองนางด้วยซ้ำเพราะกลัวว่านางจะเป็นเหมือนผู้อื่น

"มีแผลที่อื่นอีกหรือไม่"

"............"

"เจ็บมากหรือไม่.."

หลันฮวาพูดออกมาเสียงเรียบ ก่อนจ้องมองบาดแผลที่อยู่บนใบหน้าของแม่ทัพเผิง นางคิดว่าหากเขาถูกวางยาพิษมาตั้งแต่หกขวบบาดแผลคงไม่ได้มีแค่บนใบหน้า

แม่ทัพเผิงลืมตาขึ้นพบว่าตอนนี้ใบหน้าของหลันฮวาอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงคืบ บุรุษที่ไม่เคยใกล้ชิดสตรีเช่นเขาจ้องหน้าสตรีที่งดงามตรงหน้าก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังพยายามโน้มตัวเข้ามาใกล้แม่ทัพเผิงก็แสร้งไอออกมา

"จะ...เจ้าถอยออกไปหน่อย"

แม่ทัพเผิงพูดออกมาน้ำเสียงสั่น ก่อนจะขยับตัวออกห่างจากหลันฮวา มือหนาลูบที่หน้าอกตัวเองเบา ๆ ราวกับต้องการปลอบประโลมหัวใจที่กำลังตื่นเต้นเพราะความงดงามของสตรีตรงหน้า

"ว่าอย่างไรมีแผลที่อื่นอีกหรือไม่"

"เจ้า.....ไม่รังเกียจหรือ"

"พูดอะไรของท่าน ข้าบอกแล้วไงว่าไม่มีความรู้สึกเช่นนั้น"

แม่ทัพเผิงมองหลันฮวาที่กำลังส่งยิ้มให้เขา สตรีที่เห็นใบหน้าของเขายามถอดหน้ากากแล้วไม่หวาดกลัวแต่กลับยิ้มออกมาเช่นนี้ มีจริง ๆ หรือ

"มีบาดแผลเช่นนี้อีกหรือไม่"

"มี ที่หลังของข้า"

หลันฮวาพยักหน้าเป็นไปตามที่นางคาดเดาจริง ๆ มีพิษกระจายทั่วร่างกายเช่นนี้การที่จะถอนพิษภายในครั้งเดียวคงเป็นไปได้ยาก เห็นทีต้องย้ายพิษบางส่วนออกจนกว่าจะหมดก่อนแล้วจึงรักษาบาดแผล หลันฮวาหันไปมองแม่ทัพเผิงที่กำลังสวมหน้ากาก มือบางตบลงที่บ่าของแม่ทัพเผิงเบา ๆ ก่อนจะยกยิ้มขึ้น

"ไม่ต้องห่วงนะแม่ทัพเผิง ข้าจะรักษาท่านเอง"

"อืม"

"เช่นนั้นเรามาเริ่มกันเถอะ"

หลันฮวาพูดจบก็ขยับเข้าใกล้แม่ทัพเผิง มือบางค่อย ๆ เอื้อมไปจับที่ลำคอของเขาก่อนจะโน้มคอของเขาลงมา หมายจะประทับรอยจูบที่ริมฝีปาก

แม่ทัพเผิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ รีบใช้ฝ่ามือของเขาปิดที่ริมฝีปากของสตรีตรงหน้าทันที

"จะ...เจ้าจะทำอะไร"

หลันฮวาถอนหายใจออกมา นางจับมือหน้าออกจากริมฝีปากนางทันที

"ให้ตายสิท่านแม่ทัพเผิง อย่าทำตัวเป็นบุรุษที่ไม่เคยแตะต้องสตรีได้หรือไม่"

ก็ไม่เคยนะสิ แม่ทัพเผิงพูดออกมาในใจก่อนจะมองหลันฮวาที่มีท่าทางหงุดหงิดตรงหน้า

"ข้าเพียงแค่จะย้ายพิษจากร่างท่านมาสู่ร่างของข้าเท่านั้น เอาเถอะ ในตอนแรกท่านคงไม่ชินที่จะมาทำเช่นนี้กับสตรีที่ไม่ได้รู้จักเช่นข้า แต่อย่าได้กังวลหากเราทำเช่นนี้บ่อย ๆ ท่านก็จะชินไปเอง"

"บ่อย บ่อย ??"

"ใช่ เราต้องทำเช่นนี้จนกว่าพิษในร่างของท่านจะย้ายมาในร่างข้าหมดไง อืมมเรียกว่าทำทุกวันก็ได้"

"ทะ...ทุกวัน"!!!