ปีศาจดอกไม้พิษ ตอนที่ 2

“คุณชายเผิง ท่านเองก็เป็นอาหารที่ข้าอยากกินเช่นกัน ขอชิมสักคำได้หรือไม่”

“ขึ้นรถม้าเถิด”

คุณชายเผิงพูดขึ้นก่อนจะนำหลันฮวาไปที่รถม้าทันที ทั้งสองขึ้นไปนั่งบนรถม้า แม้รถม้าจะเคลื่อนตัวออกมาไกลแล้วแต่ความเงียบก็ยังปกคลุมภายในรถม้า หลันฮวาในตอนนี้มองคุณชายเผิงไม่วางตา

“คุณชายเผิง ขอชิมนิดเดียวก็ไม่ได้หรือ”

หลันฮวาส่งยิ้มหวานออกไป คุณชายเผิงที่เห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมา ได้ยินมาว่าปีศาจมักล่อลวงมนุษย์เพื่อสูบพลังวิญญาณ แต่สตรีตรงหน้าไม่มีแต่จะล่อลวงเขาด้วยซ้ำ ปีศาจซื่อบื้อ

“เจ้าเป็นปีศาจจริง ๆ หรือ”

คุณชายเผิงมองหลันฮวาที่พยักหน้าใสซื่อเขาก็ยกยิ้มขึ้นมา พลางรู้สึกว่าสตรีตรงหน้าน่าสนใจยิ่งนัก หลันฮวาเองมองบุรุษสวมหน้ากากครึ่งหน้าด้วยความสงสัย 

ใบหน้าที่อยู่ภายใต้หน้ากากนั้นจะเป็นเช่นไร

หลายชั่วยามต่อมา

โรงเตี๊ยม

"ข้าไม่อยากแต่งกับบุรุษที่หน้าตาอัปลักษณ์!!!"

"ข้าไม่มีบุตรหน้าตาอัปลักษณ์เช่นนี้"

"แม่ทัพปีศาจ!!!"

เสียงของผู้คนตะโกนด่าทอและขว้างปาสิ่งของฉายอยู่ในความฝันของคุณชายเผิง  แม้เขาจะพยายามวิ่งหนีไปไกลแค่ไหนสายตารังเกียจและน้ำเสียงด่าทอพวกนั้นก็ไม่หายไป 

"คุณชายเผิง!!!"

เฮือก!!! พรึบ!!

หลันฮวาที่พยายามปลุกคุณชายเผิงตื่นจากฝันร้ายในตอนนี้ตัวแข็งทื่อเพราะคุณชายเผิงที่สะดุ้งตื่นหยิบมีดสั่นออกจากใต้หมอนมาจ่อที่ลำคอของนาง 

"หลันฮวา??"

"ใช่ข้าเอง"

หลันฮวายิ้มแห้งก่อนจะใช้มือจับปลายมีดให้ออกห่างจากตัวนาง 

"ข้าเป็นปีศาจที่ประสาทสัมผัสไวมากพอได้ยินเสียงร้องของท่านก็เลยรีบมา คิดว่าท่านโดนลอบสังหารเสียอีก ที่แท้ก็แค่ฝันร้าย"

"เช่นนั้นหรือ...แค่ฝันสินะ"

คุณชายเผิงยิ้มสมเพชตัวเองฝันร้ายเช่นนี้ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่ชินเสียที มือหนาตบลงที่ใบหน้าของตัวเองเพื่อเรียกสติ

เพี้ย!!

"นี่เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ"

คุณชายเผิงในตอนนี้ไม่ได้สนใจหลันฮวา เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มือของเขาลูบไปทั่วใบหน้าราวกับหาบางอย่าง

"หน้ากาก หน้ากากของข้าละ!!"

คุณชายเผิงหันไปถามหลันฮวาทันที หลันฮวาส่งหน้ากากให้บุรุษตรงหน้า นางมองเขาสวมใส่มันอย่างร้อนรนราวกับกลัวว่าจะมีผู้ใดเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา 

แท้จริงใบหน้าภายใต้หน้ากากของเขาเป็นเช่นนี้เอง...

"คุณชายเผิง ท่านโดนวางยาพิษใช่ไหม"

หลันฮวาตัดสินใจถามออกมาไป หลังจากเห็นใบหน้าครึ่งบนที่เต็มไปด้วยบาดแผลที่มีเลือดและน้ำหนองของคุณชายเผิง

"ไม่ใช่เรื่องของเจ้า"

"แต่ว่า ข้าสามารถช่วยทะ..."

"ออกไปจากห้องข้าได้แล้ว"

"อย่างน้อยบอกข้าหน่อยว่าท่านเป็นเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"

คุณชายเผิงกำมือแน่นจ้องมองสตรีที่อยู่ตรงหน้า นางจ้องใบหน้าของเขาไม่วางตาเช่นเดียวกัน

"หกขวบ"

"เช่นนั้น"

"ออกไป!!!"

หลันฮวาที่ได้กลิ่นสังหารออกมาจากตัวของคุณชายเผิงก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินออกจากห้องไป นางเพียงอยากช่วยเท่านั้นเหตุใดถึงได้ผลักไสนางเช่นนี้

หลังจากหลันฮวากลับมาที่ห้องก็นึกถึงใบหน้าของคุณชายเผิง นางมั่นใจว่านั่นเป็นผลของการได้รับพิษมาเป็นเวลานาน นี่คงเป็นพิษที่นางได้กลิ่นตอนนั้นสินะ

"เป็นพิษที่หายากด้วยสิอยากได้จัง หากเขายอมมอบมันให้ข้าก็คงจะดี"

แต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในห้องเมื่อไม่นานมานี้ หลันฮวาก็ถอนหายใจออกมาทันที ท่าทางเช่นนั้นราวกับว่าไม่ต้องให้ข้าแตะต้องพิษนั้นด้วยซ้ำ

"ข้าจะทำเช่นไรดี จริงสิ!!"

หลันฮวาที่คิดบางอย่างได้ก็ยกยิ้มขึ้นมา นางหยิบกระจกสื่อสารขึ้นมาก่อนจะใส่พลังของนางเข้าไปไม่นานภาพของกระต่ายขาวก็ปรากฏขึ้น

"ไม่ใช่ตอนนี้"

กระต่ายขาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดราวกับถูกขัดจังหวะการทำบางอย่าง

"เดี๋ยวสิ กระต่ายขาวข้าต้องการปรึกษาเจ้าจริง ๆ นะ"

หลันฮวาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน กระต่ายขาวที่เห็นเช่นนั้นถอนหายใจออกมา

"มีอะไร รีบพูดมา"

หลันฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มขึ้น ก่อนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้กระต่ายขาวฟังอย่างละเอียด ในเมื่อนางเป็นปีศาจการช่วยคนย่อมต้องมีข้อแลกเปลี่ยน แท้จริงนางไม่ได้รักษาพิษแต่นางย้ายพิษเข้ามาในตัวนางต่างหาก ยิ่งมีพิษร้ายแรงมากเท่าไหร่การที่นางสกัดพิษออกมาใช้ก็จะยิ่งร้ายแรงมากเท่านั้น พอเห็นว่าคุณชายเผิงมีพิษที่หายาก นางจึงเกิดความอยากได้ขึ้นมาทันที

"แต่เพราะคุณชายเผิงมีท่าทางเช่นนั้น ข้าเกรงว่าการไปขอตรง ๆ เขาอาจจะไม่พอใจข้ามากกว่าเดิม"

"แล้ว"??

"เจ้าพอจะมีวิธีที่ทำให้เขายอมให้ข้าย้ายพิษออกมาหรือไม่"

“ดอกไม้พิษ เจ้าเป็นปีศาจที่งดงามเช่นนี้ แค่ยั่วยวนสักหน่อยคุณชายเผิงผู้นั้นก็ติดกับเจ้าแล้ว อย่าว่าแต่พิษเลยแม้แต่พลังชีวิตก็คงยกให้เจ้าหมด”

หลันฮวาเท้าคางมองกระต่ายขาวที่อยู่ในกระจกที่ใช้สื่อสารที่ตอนนี้เขามีสตรีถึงสองนางอยู่แนบข้าง  

“ข้าไม่ได้เก่งเหมือนเจ้าเสียหน่อย อีกอย่างคุณชายเผิงผู้นั้นก็เย็นชากว่าที่เจ้าคิดนักเขาไม่มีทางชอบปีศาจไม่ได้ความเช่นข้าหรอก”

“เห้อ ซีฮันเลี้ยงดูเจ้ามายังไงกัน เจ้าเห็นชุดที่ปีศาจแมงมุมใส่หรือไม่”

“นั่นเรียกว่าชุดหรือ นางแทบจะไม่ใส่อะไรแล้วด้วยซ้ำ”

“เพราะแบบนั้นมนุษย์ถึงโดนนางล่อลวงไง ดอกไม้พิษเจ้าแค่ใช้ร่างกายของเจ้าเท่านั้น”

ปีศาจกระต่ายขาวพูดออกมา ก่อนจะก้มลงไปจูบสตรีข้าง ๆ

"ข้าได้ยินว่าคุณชายเผิงผู้นั้นเป็นแม่ทัพ คิดว่าแม่ทัพที่อยู่ชายแดนตลอดเช่นนั้นคงยากที่จะได้แตะต้องสตรี เจ้าเพียงแค่ต้องเปลืองตัวสักหน่อยแล้วหว่านล้อมให้เขาทำตามที่เจ้าต้องการ"

“กระต่ายขาวเจ้าสอนข้าได้หรือไม่”

ปีศาจกระต่ายขาวยกยิ้ม มองน้องเล็กของตนที่มีท่าทางมึนงง จิ้งจอกเฒ่าเจ้าอย่าโทษข้าเลยในเมื่อนางอยากเรียนรู้ข้าก็มีหน้าที่สอนเท่านั้น 

“เช่นนั้นก็มองดูให้ดี”

หลันฮวามองภาพตรงหน้าไม่วางตา นางมองด้วยความสงสัยและอยากรู้เหตุใดสตรีทั้งสองถึงได้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเช่นนั้น กระต่ายขาวในตอนนี้มีสีหน้ามีความสุขพลังชีวิตของสตรีตรงหน้าทำให้เขาพอใจ เขาปรายตาไปมองดอกไม้พิษที่ยังคงมองเขาไม่วางตา

“แค่ทำให้มนุษย์พอใจหลงใหลในรูปโฉมของเจ้า หลังจากนั้นพวกมนุษย์จะทำตามที่เจ้าต้องการ"

"เข้าใจแล้ว"

"จริงสิตำราที่ข้าเคยให้เจ้าตอนที่ได้เป็นมนุษย์วันแรกยังอยู่หรือไม่”

"ตำรา?? อ๋อยังอยู่สิ นี่ไงข้าพกติดตัวมาด้วย"

หลันฮวาหยิบตำรากามสูตรที่เคยได้รับจากกระต่ายขาวออกจากแขนเสื้อของนาง ก่อนจะชูให้กระต่ายขาวดู

"เช่นนั้นต่อจากนี้เจ้าก็ศึกษาจากตำราที่ข้าให้ เด็กน้อยดูพอแล้วถึงเวลาที่เจ้าต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองแล้ว”

ในตอนนี้ภาพของกระต่ายขาวได้หายไปแล้ว หลันฮวาที่เห็นเช่นนั้นก็เอนกายลงไปนอนราบกับเตียง มองเพดานห้องนึกถึงบุรุษที่มีสายตาแข็งกร้าว ก่อนจะยกตำรากามสูตรขึ้นมา

"หากพี่ใหญ่รู้ ข้าและกระต่ายขาวคงโดนตีตายแน่ ๆ "