ตอนที่ 11 ต้องห้าม

ติณห์มีเรียนช่วงเช้า เขาจึงตื่นแต่เช้าตรู่ และเร่งรีบมากกว่าทุกวัน เนื่องจากนัดแฟนสาวเอาไว้แล้วว่าจะไปรับที่บ้านแล้วไปเรียนด้วยกัน ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังสวมใส่รองเท้าเตรียมออกจากห้องอยู่นั้นหางตาเฉี่ยวคมก็เหลือบเห็นเพื่อนสาวคนสนิทเปิดประตูออกมาจากห้องนอน แขนยกกอดหนังสือเรียนฉบับหนึ่งแนบอก เสียงทุ้มจึงเอ่ยขึ้นถาม

"วันนี้แกไปเรียนยังไง"

"ก็ติดรถนายไปไง" เพราะเธอติดรถเขาไปเรียนทุกวันอยู่แล้ว คะนิ้งมึนงงนิดหน่อยเมื่อเขาถามเธอแบบนั้น ก่อนความสงสัยทั้งหมดในใจเธอจะถูกคลี่คลายครั้นอีกฝ่ายบอก

"วันนี้แกติดรถฉันไปไม่ได้หรอก ฉันจะไปรับแฟน"

คะนิ้งหน้าเสียเล็กน้อย ดวงตากลมใสวูบไหวแต่เพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้นเธอจึงรีบปรับให้เรียบนิ่งดั่งเดิม จนติณห์ไม่สังเกตเห็น

"อ้าวเหรอ ไม่เป็นไร งั้นแกไปเถอะ ฉันไปรถประจำทางก็ได้"

"เออลืมไปว่าแกขี้งกคงไม่อยากหยิบเงินตัวเองไปใช้จ่าย เอานี่ไปค่ารถ" ติณห์ควักธนบัตรแบงค์เทาจากในถุงกางเกงออกมายื่นไปตรงหน้าเธอ

คะนิ้งกดตามองเงินที่เขาหยิบยื่นให้ เธอกลับส่ายหัว ปฏิเสธที่จะรับมันไว้

"ฉันไม่เอาหรอก ต่อไปนี้ฉันจะพึ่งพานายให้น้อยลง"

"ไม่เอาแน่นะ" ติณห์ยั้งเชิงอีกครั้งเผื่อเธอจะเปลี่ยนใจรับไว้ หากคะนิ้งกลับพยักหน้ายืนยันคำตอบเดิม

"ฉันบอกว่าไม่เอาก็คือไม่เอา"

แปลก คนอย่างยายคะนิ้งที่เห็นเงินสำคัญสุดในชีวิตน่ะหรืไม่ยอมรับเงินจากเขา ติณห์คิดในใจ

"ไม่เอาก็ไม่ต้องเอา" เขาไม่เซ้าซี้ และไม่ตื้อใครอยู่แล้ว ก่อนเก็บเงินเข้ากระเป๋าตัวเองตามเดิม

แล้วแต่ใจเธอเถอะพักนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวงอน เดี๋ยวเอาใจยากซะเหลือเกิน

"คะนิ้ง" ติณห์เรียกชื่อเพื่อนสาวคนสนิทเอาไว้เสียก่อนเมื่อเธอกำลังเดินจากออกไป อีกฝ่ายเอี้ยวหน้ากลับมา พร้อมเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเชิงถามกลับ ว่ามีอะไร

"ช่วงนี้แกเป็นอะไรวะ ทำไมทำเหมือนจะตีตัวห่างจากฉัน"

"ฉันเคยบอกนายแล้วนะติณห์ ฉันห่างออกมาเพื่อให้เกียรติแฟนของนาย และมันคงไม่เหมาะสมนักถ้าเรายังใกล้ชิดสนิทสนมกัน เราทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าความสัมพันธ์มันไม่ได้หยุดอยู่ที่ความเป็นเพื่อนธรรมดา"

"ถ้าแกหมายถึงทุกอย่างมันเลยเถิดไปไกลกว่านั้น ฉันไม่อยากให้แกต้องกังวลอะไรหรอกนะ ฉันไม่มีทางรู้สึกลึกซึ้งกับแกเกินเพื่อนแน่นอน เซ็กส์ก็ส่วนเซ็กส์ ฉันแยกแยะความรู้สึกตัวเองได้มากพอ" น้ำเสียงติณห์ยืนยันอย่างหนักแน่น เต็มเปี่ยมด้วยความมั่นใจว่าไม่มีทางหลงรักเพื่อนของเจ้าตัวเอง

แต่คำตอบจากเขานั้นทำร้ายจิตใจคนฟังอย่างคะนิ้งจนเจ็บปวดสุดคั้วหัวใจ 

เขาทำได้ตามที่พูด ผิดแปลกจากเธอที่ไม่สามารถยับยั้งความคิด ความรู้สึกดี ๆ เหล่านี้ได้!

คะนิ้งนั่งรถประจำทางมาลงที่ป้ายหน้ามหาวิทยาลัยก่อนเวลาถึงคาบเข้าเรียนประมาณสามสิบนาที ระหว่างรออาจารย์ประจำสาขาเข้ามาสอน เธอจึงหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านเตรียมความพร้อมก่อนเริ่มเรียนฆ่าเวลาว่าง 

ช่วงนี้เธอค่อนข้างยุ่งจนไม่มีเวลาทบทวนเนื้อหาที่เรียนเลยกลัวตามไม่ทันเพื่อนคนอื่น แม้ว่าเธอจะเป็นถึงนักศึกษาเรียนดี ถนัดด้านภาษามาแต่ไหนแต่ไรแล้วก็ตาม

คะนิ้งเรียนปีหนึ่งเกือบสี่เดือนแล้ว แต่ต้องยอมรับเลยว่าเธอยังหาเพื่อนร่วมห้องไม่ได้สักคน

อาจจะเป็นเพราะเวลาเพื่อนชวนไปสังสรรค์เธอก็มักจะปฏิเสธต้องกลับไปรับจ๊อบทำงานประจำ บางครั้งชวนไปเที่ยวเธอก็ต้องปฏิเสธแม้อยากไปร่วมทริปสร้างมิตรภาพกับพ้องเพื่อนเพราะต้องเก็บเงินไว้จ่ายค่าเทอม

ทำให้ช่วงหลัง ๆ มานั้นไม่มีใครชวนเธอไปไหนมาไหนด้วยอีกแล้ว ต่อให้ชวนยังไงคำตอบที่ได้ก็คงไม่ต่างจากเดิมหรอก เธอเลยกลายเป็นคนที่ไม่มีสังคมแบบคนอื่น

กระนั้นกลับไม่ใช่ปัญหาใหญ่โต เรียนเสร็จก็กลับห้อง วนลูบไปทำงานที่ร้านอาหาร และแต่งตัวไปเรียนในเช้าถัดไป หาได้ใส่ใจเรื่องอื่น หรืออยากเข้าสังคมไม่ เธอไม่ได้ต้องการขนาดนั้น มีเพื่อน หรือไม่มีก็ได้แค่นั้นเอง

จิตใจตอนนี้คงไม่สนใจเรื่องไหนเท่าเครื่องระหว่างเธอและติณห์หรอก ในหัวเอาแต่คิดเรื่องเขาจนสติเริ่มฟุ้งซ่านขึ้นทุกวัน...

อ่านทวนเนื้อหาในหนังสือไปไม่กี่หน้ากระดาษ โทรศัพท์ในกระเป๋าผ้าแบบสะพายข้างก็สั่นสะเทือนขึ้น คะนิ้งรีบหยิบขึ้นมาดูบ่งบอกว่ามีสายจากใครบางคนโทร.เรียกเข้า เมื่อชื่อปรากฏขึ้นว่า 'ติณห์' เธอจึงกดรับสายทันใด

"ฮัลโหล ว่าไงติณห์"

'แกอยู่ไหน' ปลายสายกรอกเสียงกลับมาถามด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนแปลก ๆ คะนิ้งขมวดคิ้วสงสัย 

"อยู่ห้องเรียนแล้ว นายมีอะไรหรือเปล่า"

'มี ด่วนด้วย' 

"อะไรด่วน" เธอไม่เข้าใจ 

'ฉันรีบไปรับพลอยจนลืมหยิบชีทเรียนพร้อมเฉลยข้อสอบที่วางไว้บนโซฟาจากห้องมา วันนี้ฉันมีสอบกลางภาคด้วย' เมื่อเช้าเขารีบกลัวไปรับพลอยปภัสสายเลยลืมหยิบมันมาเสียสนิท พอนึกขึ้นได้ก็ขับไปถึงครึ่งทางเสียแล้ว หากต้องวนรถกลับไปคอนโดอีกครั้งคงเสียเวลา

"แล้วนายโทร.มาบอกฉันทำไม รีบวนรถกลับไปเอาสิ นายยังพอมีเวลาหนิ" เพราะติณห์เข้าเรียนในช่วงเก้าโมงเช้า ต่างจากเธอที่มีเรียนเวลาแปดโมงสามสิบนาที

'ฉันวนกลับไปไม่ได้ พลอยมีสอบกลางภาคเหมือนกันในช่วงแปดโมง ฉันต้องรีบไปส่งแฟน'

"อ้าว แล้วแบบนี้นายจะทำยังไงต่อ" อย่าบอกนะว่าจะใช้ให้เธอกลับไปเอาชีทเรียน ซึ่งไม่ต่างจากคาดเดาเมื่อติณห์พูดต่อ

'ใช่ แกไปเอาชีทมาให้ฉันหน่อยสิ อีกตั้งสามสิบนาทีถึงจะถึงเวลาเข้าเรียนของแก'

ถ้าไม่มีปัญหา หรือมีเรื่องใช่เธอคงไม่คิดจะติดต่อมาหรอกสินะ!

"ฉันกลัวมาเข้าเรียนไม่ทันเวลา ยิ่งช่วงนี้ฉันเรียนแทบจะตามไม่ทันเพื่อนแล้วนะ" หากขาดเรียนครั้งนี้อีกคะนิ้งคงตามเพื่อนไม่ทัน ไม่รู้แนวข้อสอบแน่ ๆ รอเตรียมตัวสอบแก้ได้เลย

คนเอาแต่ใจอย่างติณห์น่ะหรือจะฟัง เขาไม่เห็นใจใครทั้งนั้น 'ไม่รู้ล่ะยังไงก็ช่างแกรีบ ๆ ไปเอาชีทมาให้ฉันที่หน้าคณะนะ'

"นายจะสั่งฉันตามใจตัวเองไม่ได้นะ ฉันเองก็มีเรียนเหมือนกัน ไม่ใช่แค่เรื่องของนายที่สำคัญ"

'แค่นี้แกทำตามที่ฉันสั่งไม่ได้เหรอ' อีกคนได้รับคำตอบที่ไม่คาดฝันว่าคะนิ้งจะพูดมันออกมาก็ถึงกับฉุน เสียงห้วนจึงเปล่งถาม 'ทำไมวะ'

ติณห์เคยร้องขออะไรก็ได้ตามใจมาโดยตลอด พอโดนขัดบ้างยิ่งทำให้เขาเดือดพล่าน

"นายสนใจแค่เรื่องแฟนตัวเองหรือไง ฉันเองก็มีเรียนมีทำแบบฝึกหัดอีกเยอะแยะไม่ต่างกันหรอก นายควรจัดการชีวิตตัวเองเอาเองบ้าง ถ้าฉันย้ายออกจากคอนโดไปไม่มีใครมาคอยให้นายกดหัวใช้หรอกนะติณห์"

เธอเตือนด้วยความหวังดี เอะอะจะเรียกหาเรียกใช้เธออย่างเดียวคงไม่ใช่เรื่องที่ดี เธอมีชีวิตของตัวเองที่ต้องจัดการหลายอย่างเหมือนกัน 

ได้ยินเสียงพ่นลมหายใจจากฟากฝั่งนั้น พร้อมกับเสียงแข็งกร้าวดังก้องขึ้นคล้ายตะคอกใส่ลำโพง 'แกเป็นอะไรของแกวะนิ้ง แกมีปัญหาไม่พอใจอะไรฉันกันแน่'

คะนิ้งต้องดึงโทรศัพท์ที่แนบหูออกห่างชั่วขณะ

"เปล่า"

'ถ้าเป็นเรื่องเมื่อเช้าฉันหวังว่าแกจะเข้าใจนะ เราเคลียร์กันแล้วหนิ'

"อืม ฉันเข้าใจดี" ติณห์ย้ำต่อเธอตลอดว่า เขาไม่มีทางรักเพื่อน เซ็กส์ก็เป็นแค่กิจกรรมที่ทำร่วมกันเพื่อคลายเครียดบนเตียงอย่างหนึ่งเท่านั้น ถึงจะมีอารมณ์ร่วม แต่ในทางกลับกันกลับไร้หัวใจ ยิ่งแย่ไปกว่านั้นติณห์ไม่รับปากกับเธอว่าจะไม่เกิดเรื่องอย่างว่าขึ้นอีก เธอยังคงไม่วางใจเขา

'เข้าใจก็ดี แล้วอย่าเอาพลอยกับแกไปเปรียบเทียบกัน มันคนละคน'

"..." ทำเอาความเศร้าค่อย ๆ แทรกซึมหัวใจคนฟัง

'รีบกลับไปเอาชีทมาให้ฉันได้แล้ว ด่วนเลย!'

พอกำชับนัดหมายจนเสร็จสรรพอีกครั้ง ปลายสายก็ตัดสายไปเสียก่อนไม่รีรอฟังคำตอบจากคะนิ้งเลยด้วยซ้ำ 

เธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออก สุดท้ายติณห์ก็โยนภาระมาให้เธออีกจนได้ คะนิ้งรีบเก็บหนังสือใส่กระเป๋าสะพาย แล้วรีบเดินออกจากห้องเรียนไปโบกมือเรียกวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างหน้ามหา'ลัย เร่งเร้าพี่วินขับให้เร็วกว่านี้เพื่อที่จะไป และกลับให้ทันตามเวลากำหนด