รับรักฉันเถอะ

ตอนที่ 1 คำสั่งของพ่อ

วันนี้คนเป็นพ่อบอกว่ามีเพื่อนจะมากินข้าวด้วยทำให้มารีญากับธนาที่ปกติกลับมากินข้าวที่บ้านบ้างไม่กลับมากินบ้าง เพราะเรื่องงานตอนนี้มานั่งหน้าสลอนอยู่ที่โต๊ะอาหาร และมีการปรายตามองกันสลับกับคนเป็นพ่อกับเพื่อน เมื่อได้ยินสิ่งที่พวกท่านคุยกัน

“ดูลูกฉันสิหน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไรทำไมไม่ยอมมีแฟนกันสักที ทำไมนะ” ตอนท้ายนายเอกภพหันมามองลูกทั้งสองคน ที่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วส่ายหน้า มาคุยกับเพื่อนต่อ “ถ้าหาคนมาแต่งงานกับพวกนี้ จะมีคนยอมแต่งไหมวะ”

“หล่อสวยขนาดนี้แย่งกันล่ะสิไม่ว่า” เพื่อนของพ่อพูดเสียงกลั้วหัวเราะ “เดี๋ยวแนะนำให้ ทั้งสองคนอยากได้คนแบบไหนล่ะ” ตอนท้ายหันมาถามความเห็นของมารีญากับธนา ที่เอาแต่นั่งกินข้าวกันเงียบ ๆ

“เอ่อ...พวกเรา...” ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรคนเป็นพ่อก็ยกมือปรามราวกับไม่อยากได้ยินคำพูดน่าเบื่อนั้นอีกแม้แต่นิดเดียว “ไม่ต้องพูด พ่อรู้ว่าพวกแกจะพูดอะไร ยังไม่พร้อม เอาอะไรมาไม่พร้อม เงินทองทรัพย์สิน ต่อให้พวกแกมีผัวมีเมียคนละสี่ห้าคนยังเลี้ยงไหวเลย”

“อยากได้เยอะขนาดนั้นเชียว”

“ประชด คนเดียวพวกแกยังหาไม่ได้เลย ลำบากฉันต้องหาให้เนี่ย”

“เนื้อคู่พวกเราอาจจะยังไม่ทันเกิดก็ได้มั้งคะ พ่อก็ใจเย็น ๆ นิดหนึ่ง”

“มาเกิดตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วไหม” ธนาแย้งเลยโดนคนเป็นน้องสาวใช้เท้าเตะหน้าแข้ง ไม่อยากให้พี่ชายสุมไฟใส่คนเป็นพ่อมากไปกว่านี้

“เย็นจนจะเข้าโลงอยู่แล้ว พวกแกก็ปาเข้าไปสามสิบกว่าทุกคน เมื่อไหร่ฉันจะได้เห็นหน้าหลานสักที”

“พ่ออยากเห็นหน้าลูกของพี่แน่ะ” มารีญาใช้ศอกกระทุ้งพี่ชายยิ้มๆ

“ลูกแกต่างหาก รีบๆ มีผัวได้แล้ว ลำบากคนอื่น”

“อย่ามาโยน ได้ข่าวว่ามีสาวๆ มาติดพันหลายคน เลือกมาเป็นเมียสักคนสิ ฉันจะได้ไม่ต้องโดนกดดันแบบนี้”

“ไม่ต้องเถียงกัน แบบนี้ประจำเลย” นายเอกภพส่ายหน้า แล้วหันมาปรึกษากับเพื่อนต่อ “แกดูละกันว่ามีใครที่พอจะแนะนำมาปราบพยศเจ้าพวกนี้ลงหน่อย”

“ได้ๆ” เพื่อนพ่อรับปากเสียงกลั้วหัวเราะ

จากนั้นผู้สูงวัยทั้งสองก็กินไปคุยกันไปอย่างออกรสชาติ ในทุกเรื่องๆ โดยเฉพาะเรื่องหาคู่ให้กับมารีญากับธนา แต่เหมือนสองคนนั้นจะไม่ได้เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ เมื่อกินข้าวอิ่มต่างคนต่างก็แยกย้ายห้องใครห้องมัน เพราะเรื่องนี้พวกเขาได้ยินจนเบื่อ ไม่ว่าจะเป็นการบ่นพวกเขาที่ไม่ยอมมีแฟนและขู่ว่าถ้าไม่หาเอง ท่านจะหาให้ พูดนับรอบไม่ได้ ถึงคราวนี้จะมีการดึงคนอื่นมาร่วมด้วยก็เถอะ แต่คิดว่าน่าจะไม่มีอะไร

ตราบใดที่พวกเขายังไม่อยากจะมี ใครก็บังคับไม่ได้ทั้งนั้น

คิดแบบนั้นทว่าในช่วงสายๆ ของวันหยุด ธนาที่แต่งตัวกำลังจะออกไปข้างนอก ในขณะที่มารีญาหอบโน๊ตบุ๊คจะไปที่สวนหลังบ้าน ก็ถูกคนเป็นพ่อที่เหมือนกำลังนั่งรอจังหวะอยู่ที่ห้องรับแขกเรียกเอาไว้

“เดี๋ยวจะไปไหนกัน” นายเอกภพลุกขึ้นยืนมองลูกสาวกับลูกชายที่กำลังจะเดินแยกกันไปคนละทางแล้วกระดิกนิ้วเรียกทั้งคู่

“ผมมีนัดกับเพื่อนครับ” ธนาตอบทั้งที่ยังไม่ได้ขยับจากกลางโถงห้องรับแขก ในขณะที่มารีญาเดินมานั่งที่โซฟา วางของในมือลงบนโต๊ะ “หนูว่าจะไปนั่งเคลียร์งานที่สวนหลังบ้านค่ะ”

“พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย” นายเอกภพใช้สายตาเรียกลูกชายคนโตที่ยังไม่ยอมเดินมาหา

“ตอนเย็นได้ไหมครับ ผมรีบ” ธนาโอดครวญ เดินอย่างคนเบื่อหน่ายมายืนพิงพนักโซฟาแทนการนั่ง

“ไม่ได้”

“แต่พ่อ...” ธนาจะแย้ง แต่ก็โดนคนเป็นพ่อสั่งเสียงเข้ม “นั่งลง”

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ พ่อดูหน้าเครียดๆ” มารีญายังถามด้วยท่าทีสบายๆ แม้จะมีงานต้องเคลียร์ แต่ก็ไม่ได้เร่งรีบอะไร วันนี้วันหยุดว่างตอนไหนก็ทำตอนนั้น ส่วนพี่ชายเธอสินัดเพื่อนหรือหญิงก็ไม่รู้ ดูสินั่งทำหน้าบูดอย่างกับแกงค้างคืน

“ในชีวิตพ่อ นอกจากเรื่องพวกแกแล้วจะเครียดเรื่องอะไรได้ล่ะ” นายเอกภพมองสองพี่น้องที่เขาต้องเลี้ยงมาเพียงลำพังตั้งแต่เด็ก หลังจากที่ภรรยาเสียไปตอนที่ลูกชายคนโตอายุได้แค่สิบขวบเท่านั้น

“นี่ถ้าพ่อจะบ่นเรื่องเดิมล่ะก็ พอเถอะ พ่อเบื่อ ผมเองก็เบื่อ” ธนากลอกตาไปมาพร้อมกับถอนหายใจ

“นั่นสิคะ พวกเราเองก็ยังไม่ได้อายุเยอะเท่าไหร่ เดี๋ยวนี้อายุสามสิบต้นๆ ก็ยังวัยรุ่นอยู่เลย ยังสนุกกับงานและการใช้ชีวิต ส่วนเรื่องแต่งงาน จริงๆ ไม่แต่งเราก็อยู่ได้นะคะพ่อ พวกเราไม่เหงาเลย” มารีญารีบเสริม