ตอนที่ 2 โลกกลม 2

"แล้วมึงไม่คิดจะแต่งงานหรือหาแฟนมั่งหรือวะไอ้ตุลย์ จะว่าไปเผลอแป๊บเดียวก็จะสี่สิบกันแล้วนะโว้ย" เข้มถามขึ้นอย่างจริงจัง

"ถ้ามีแล้วเป็นแบบไอ้ปราณก็ไม่ไหวว่ะ"

"ไอ้เข้มมึงมีหญิงในสต๊อกเป็นกุรุสก็แนะนำให้มันบ้างซิวะ" ปราณเอ่ยแนะนำ

"กูรู้แล้วว่าจะแนะนำใคร" เข้มพูดขึ้นด้วยท่าทางจริงจัง ก่อนจะหันมามองหน้าปราณด้วยรอยยิ้มร้าย

"ใครวะ" ปราณก็ยังไม่เข้าใจ

"น้องสาวมึงไง น้องปลายอ่ะ ได้ข่าวว่ากลับมาจากเมืองนอกตั้งหลายเดือนแล้วนี่หว่า"

"ยายปลายอ่ะนะ ไอ้ตุลย์ปวดหัวตาย"

"มันจะได้สดชื่นกระชุ่มกระชวยหน่อย อีกอย่างจะได้ปราบน้องมึงได้ไง ได้ข่าวว่าไม่ยอมเข้าไปทำงานที่บริษัทหรือ"

"ก็เออน่ะซิ พ่อกับแม่กูปวดกบาลอยู่เนี่ย นี่ก็หนีไปเปิดร้านกาแฟ..."

พูดมาได้ถึงตรงนี้ เหมือนปราณจะคิดอะไรขึ้นมาได้ หันสายตากลับไปมองยี่ห้อร้านที่แก้วกาแฟอีกครั้ง นึกอยากตบกบาลตัวเองก็ตอนนี้ และไอ้ข้อความเสี่ยวๆ ข้างแก้วก็แทบจะไม่ต้องเดาว่าจะเป็นของใคร และเหมือนอีกเรื่องที่เขาจะคิดขึ้นมาได้ ว่าเพื่อนข้างห้องน้องสาวของตัวเองเป็นใคร

"นั่นแหละ เอามาให้ไอ้ตุลย์ปราบรับรองอยู่หมัดเชื่อกู แล้วอีกอย่างมึงก็รู้นิสัยไอ้ตุลย์ไม่เจ้าชู้ บ้านก็รวย พักนี้มันยิ่งไม่ค่อยยิ้มค่อยแย้มอยู่กับยายปลายรับรองยิ้มจนเป็นบ้าแน่"

ตุลย์ได้แต่เอนตัวพิงพนักโซฟา เปลี่ยนจากแก้วกาแฟมาหยิบแก้วเหล้าขึ้นกระดก ส่วนไอ้ปราณก็กดโทรศัพท์คล้ายไม่ได้ฟังที่ไอ้เข้มพูดสักเท่าไร

คนแนะนำคงไม่รู้ว่าปราณคิดไปไกลเกินกว่านั้นแล้วด้วยซ้ำ เมื่อครู่เขาแอบถ่ายแก้วกาแฟพร้อมข้อความนั่นส่งไปให้น้องสาว และเพียงไม่ถึงนาทีก็มีสติกเกอร์หมาตกใจส่งกลับมาอย่างรวดเร็ว

'ถ้าแกอยากรู้จักเจ้าของแก้วกาแฟก็ให้รีบมา'

"พอดีเลย น้องกูมันกำลังหาร้านนั่งสบายๆ กูเลยแนะนำมันมาที่นี่"

"ไม่ค่อยบังเอิญเลยไอ้คุณปราณ" เสียงเข้มเอ่ยเย้าอย่างรู้ทัน ตุลย์จึงได้แต่เพียงส่งสายตาเขียวๆ ให้เพื่อน

คนที่เคยบอกว่าเมียให้กลับบ้านเร็ว ในวันนี้กลับนั่งแช่อยู่จนเกือบจะสามทุ่ม ด้วยเหตุผลข้ออ้างที่ว่า รอน้องสาว

จากช่วงเย็นจนถึงหัวค่ำ ลูกค้าก็เริ่มหนาตาขึ้นเรื่อยๆ ตุลย์กลับขึ้นไปเคลียร์เอกสารที่ออฟฟิศจนเสร็จกลับลงมาก็ยังเห็นไอ้คนกลัวเมียนั่งกระดกเหล้ายังไม่ยอมกลับ

"เมียมึงไม่ตามหรือวันนี้"

"พี่ปราณ..."

ปราณยังไม่ทันได้เอ่ยตอบ เสียงใสที่เอ่ยเรียกจากด้านหลังทำให้ปราณรีบหันไปมอง รวมถึงเพื่อนร่วมโต๊ะอย่างตุลย์ที่เผลอหันไปตามเสียงนั้นด้วย

เขาขมวดคิ้วจำบาริสต้าสาวสวยร้านประจำได้ดี รอยยิ้มที่เธอยิ้มให้เขาในทุกเย็นก่อนเข้าร้าน พร้อมข้อความที่ชวนให้อมยิ้มได้ไม่ซ้ำกันแต่ละวัน

"อ้าว...คุณ.." เธอหันมาทักเขาด้วย

"รู้จักกันหรือ" ปราณเลิกคิ้วถาม เสทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

ตุลย์ไม่ตอบได้แต่หันสายตาไปมองแก้วกาแฟที่ยังวางอยู่บนโต๊ะ แล้วก็มองหน้าไอ้ปราณอย่างรู้ทัน

"นี่พี่ตุลย์ ส่วนนี่พี่เข้ม" เธอยกมือขึ้นสวัสดี ทั้งสองคนก็รีบรับไหว้

"ส่วนนี่ยายปลาย ปลายฝน"

"กูเปลี่ยนใจได้ไหมวะ" เปลี่ยนเป็นมาแนะนำให้กูแทน เข้มเอ่ยขึ้นทั้งที่ยังมองหน้าน้องสาวเพื่อน ส่วนข้อความที่คิดในใจก็เพียงรู้คนเดียว

ปลายฝนนั่งลงข้างพี่ชายตัวเอง ใกล้กับโซฟาเดี่ยวที่ตุลย์นั่งอยู่

"โลกกลมจังเลยนะคะ ไม่คิดว่าลูกค้าประจำของปลายจะเป็นเพื่อนพี่ปราณด้วย"

ปราณจึงเลือกที่จะพูดแค่นั้น ไม่ได้บอกไอ้เพื่อนรักว่าน้องสาวอยู่ข้างห้องมันด้วย เดี๋ยวมันจะคิดว่าเขาจงใจ แต่สาบานให้ตายเขาเพิ่งมารู้ทีหลังด้วยซ้ำว่าเลขาเขาเป็นคนหาห้องให้เพื่อนแบบนั้น และก็ไม่คิดว่าโลกจะกลมอย่างน้องสาวว่าด้วย ไม่เคยคิดจะแนะนำน้องสาวให้เพื่อนเลยสักครั้ง อาจจะเพราะปลายฝนไปอยู่และโตที่เมืองนอกตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยจนกระทั่งจบปริญญาโท และเธอยังดื้อแพ่งขอทำงานที่นั่นอีกตั้งเกือบสี่ปีถึงจะยอมกลับไทย

คนที่ยิ้มแย้มสดใสอยู่เป็นนิตย์เมื่อสมัยยังหนุ่มแน่น รอยยิ้มกลับค่อยๆ หายไปเมื่อเข้าวัยหนุ่มใหญ่ใกล้สี่สิบ วันนี้เขาเผลอยิ้มให้เธอเสียหลายครั้ง แม้บางครั้งจะเป็นยิ้มเจื่อนก็ตามที

ปลายฝนช่างพูดช่างคุย เล่าเรื่องต่างๆ ได้สารพัด และในหลายครั้งที่เขาได้หัวเราะในเรื่องที่เธอเล่า เธอวางตัวดีไม่ได้รุกล้ำให้เขารู้สึกอึดอัด จะมีก็เพียงสายตาเวลาที่เธอยิ้มส่งให้เขา เขาพอจะดูออกว่ามันหมายถึงอะไร