Ep.3

Ep.3

“ครับ..ผมยินดีทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ความผิดครับ” ซันพูดตอบเสียงหนักแน่น ริวกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ

“ก็ดีครับ..งั้นคำสั่งของผมก็มีอย่างเดียวคือ…คุณต้องทำทุกอย่างตามที่ผมสั่ง” ริวพูดเสียงเรียบๆ ส่วนซันก็ทำหน้างงๆ คือเขาก็ไม่เข้าใจเพราะยังไงเขาก็เป็นลูกน้องอยู่แล้วถ้าเจ้านายสั่งไม่ว่าอะไรเขาก็ต้องทำเพราะเป็นหน้าที่แล้วจะให้เขารับปากเรื่องที่ต้องทำตามคำสั่งทำไม

“เออ.ครับ..ได้ครับ” ซันพูดตอบอย่างงงๆ ริวเมื่อได้ยินคำตอบก็หยิบมุมปากนิดๆ ก่อนจะทำสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม

“งั้นตอนนี้..ผมขอสั่งให้คุณไปเอายาที่อยู่ในตู้มาทำแผลซะ” ริวพูดสั่งขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่ตู้ยาที่ติดอยู่บนพนัง

“ไม่ต้องหรอกมั้งครับ..แผลแค่นี้เองใกล้หัวใจผมตั้งเยอะ” ซันพูดตอบเสียงติดเล่นนิดๆ อย่างลืมตัว

“ผมบอกให้ทำก็ทำไปเถอะ..นี่คือคำสั่ง” ริวพูดสั่งเสียงเข้ม ซันจึงพยักหน้ารับแต่กำลังจะเดินไปที่ประตูเพื่อที่จะลงไปเอายามาใส่

“เดี๋ยว..คุณจะไปไหน” ริวพูดถามขึ้น ทำเอาซันที่กำลังจะเปิดประตูชะงักไปนิดก่อนจะหันหน้ามาหาริว

“ก็จะลงไปใส่ยาข้างล่างไงครับ..” ซันพูดตอบเพราะจำได้ว่าที่ห้องพนักงานมีตู้ยาอยู่

“ตู้ยาที่นี่ก็มีใส่ยาที่นี่แหละ……….อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำนะ” ริวพูดบอกก่อนจะพูดย้ำอีกครั้งเพราะเห็นว่าซันทำหน้างงๆ ซันจึงได้แต่พยักหน้ารักแล้วเดินไปหยิบยาในตู้มาทำแผล ทุกการกระทำของซันอยู่ในสายตาของริวตลอดแม้จะเป็นตอนที่ซันถอดเสื้อออกเพื่อทายานวดที่แขนของตัวเองเพราะโดนชายสองคนนั้นล็อคแขนแน่นจนขึ้นเป็นรอยซ้ำซันถอดเสื้อทายาโดยไม่ได้คิดอะไรและดูเหมือนเขาจะไม่รู้ตัวด้วยว่าโดนมองอยู่ ตอนนี้ซันก็ทำแผลให้ตัวเองเสร็จแล้วและเอาเสื้อมาใส่เหมือนเดินก่อนจะเก็บยาใส่กล่องแล้วเอาไปเก็บไว้ที่ตู้เหมือนเดิม

“ผมทำแผลเสร็จแล้ว…ผมขอตัวลงไปทำงานต่อนะครับ” ซันพูดบอกหลังจากที่เก็บยาใส่ตู้เรียบร้อยแล้ว

“คุณกลับบ้านคุณไปเถอะไม่ต้องทำงานแล้ว” คำพูดที่ริวพูดขึ้นทำให้ซันคิดว่าริวจะไล่เขาออก

“หมายความว่าไง..นี่คุณจะไล่ผมออกหรอ.ไหนคุณบอกบอกว่าจะไม่เอาเรื่องไง..นี่คุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่าถึงไม่รักษาคำพูดของตัวเองเลยละครับ!! ” ซันโวยวายขึ้นมาทันทีแล้วเดินเข้าไปตบโต๊ะทำงานของริวเสียงดัง เหมือนเขาจะโมโหจนลืมตัวถึงตะโกนใส่คนที่เป็นถึงเจ้านายของเขา ริวได้แต่ส่ายหน้าไปมากับอาการของซัน

“คุณนี่เหมือนเด็กเลยนะ…” ริวพูดขึ้นอีก ทำให้ซันที่โมโหอยู่แล้วยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่

“ใครกันแน่ที่เหมือนเด็ก..ผมว่าคุณมากกว่ามั้ง!! ” ซันพูดตอบเสียงดัง จนริวต้องลุกขึ้นแล้วเอามือท้าวโต๊ะเอาไว้จนตอนนี้ซันต้องเงยหน้าขึ้นมามองริวเพราะว่าริวสูงกว่าซันเกือบ 20เซน

“ที่ผมบอกว่าให้คุณกับบ้านไปผมหมายถึงให้คุณกลับไปพักที่บ้านได้..เพราะร่างกายคุณตอนนี้คงทำงานไม่ไหวหรอก..แล้วที่นี้เข้าใจที่ผมพูดหรือยังเด็กน้อย” ริวพูดอธิบายทำให้ซันที่ยืนฟังอยู่รู้สึกว่าหน้าตัวเองแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้วก็ทั้งเขิลทั้งอายที่เขาโวยวายเป็นเด็กอย่างที่ริวพูดทั้งที่ริวยังพูดไม่ทันหมดเขาก็โวยวายขึ้นมาซะก่อนตอนนี้ซันจึงได้แต่เดินถอยออกจากโต๊ะไปยืนก้มหน้าอย่างคนสำนึกผิด

“อะ.เอ่อ..ผมขอโทษครับ..ที่เสียมารยาท” ซันได้แต่ก้มหน้าขอโทษ ตอนนี้เขารู้สึกอยากจะหายตัวไปจริงๆ ก่อเรื่องชกต่อยยังไม่พอยังมาตะโกนใส่เจ้าของร้านอีก

“ชั่งเถอะ..ผมไม่อยากเอาเรื่องเด็กอย่างคุณหรอก.กลับบ้านไปได้แหละ” ริวพูดขึ้นหลลังจากที่นั่งลงไปที่โต๊ะเคลียเอกสารที่อยู่บนโต๊ะต่อ

“//ชิส์ว่าเราเด็กตัวเองผู้ใหญ่ตายและ//” ซันพูดพึมพำเบาๆ

“เมื่อกี่คุณพูดว่าไรนะ..” ริวพูดถามขึ้นเพราะได้ยินซันพูดแต่เสียงเบามากทำให้เขาได้ยินไม่ชัด

“ปะ.เปล่าครับ..ผมแค่พูดว่าขอบคุณที่ไม่เอาเรื่องเด็กอย่างผม.งั้นผมไปก่อนนะครับ” ซันพูดตอบแต่ก็ยังไม่วายประชดริว ก่อนจะเดินออกจากประตูไป โดยที่ไม่เห็นว่าร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกำลังอมยิ้มขำ

“หึ..น่าสนใจดี” ริวพูดขึ้นหลังจากที่ซันเดินออกประตูไปก่อนจะหันมาสนใจเอกสารที่อยู่บนโต๊ะต่อ

ทางด้านซันหลังจากที่เดินออกมาจากห้องทำงานของริวก็เดินไปหาคมเพื่อจะบอกว่าริวอนุญาติให้เขากลับบ้านได้​  เมื่อคมได้ยินก็ทำหน้างงๆ

แต่ก็ไม่ได้พูดถามอะไร​  ซันจึงเดินไปเปลี่ยนชุดและหยิบกระเป๋าออกมาก่อนจะเดินไปหาพีเพื่อบอกว่าจะกลับแล้วและระหว่างทางที่กลับบ้านซันก็แวะซื้อของกินนิดหน่อยและเข้าหอพักของเขาทันที สำหรับซันถึงจะรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดของริวบ้างที่ว่าเขาแต่ก็รู้สึกดีที่ได้กับบ้านเร็วเพราะพรุ่งนี้เขาต้องไปมหาลัยแต่เช้า

เวลา 7.00 น.

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ๆ ติ๊ดๆ ๆ เสียงโทรศัพท์ที่ถูกตั้งปลุกไว้ดังขึ้นทำให้ร่างบางที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาค่อยเอื้อมมืออกมาแล้วควานหาโทรศัพท์เพื่อหยุดเสียงปลุกแต่ไม่ได้หมายความว่าเข้าจะกดปิดเสียงแต่ที่เขาทำคือใช้นิ้วเลื่อนหน้าจอเพื่อให้เวลาปลุกถูกเลื่อนไปอีก 15 นาที

เวลา 7.15 น.

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ๆ ติ๊ดๆ ๆ เสียงปลุกดังขึ้นอีกครั้งแต่ร่างบางที่อยู่ในผ้าห่มก็ยังใช้มือเลื่อนการปลุกออกไปอีก

เวลา 7.30 น.

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ๆ ติ๊ดๆ ๆ เสียงปลุกที่ดังขึ้นมาเป็นรอบที่สาม ทำให้ร่างบางที่อยู่ในผ้าห่มเลื่อนมือมากดปิดอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาได้ตื่นขึ้นมาแล้วหลังจากที่ของีบต่อไปครึ่งชั่วโมง

“โอ๊ยย..แม่งเอ้ยปวดตัวปวดหัวฉิบ” ซันพูดบ่นขึ้นทันทีที่เขาขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะต้องสบสอีกครั้งเมื่อเขาเหลือบตาไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่พนังที่กำลังบอกเวลาเจ็ดโมงครึ่ง

“ฉิบหายแล้วกู!! ” ซันรีบดีดตัวออกจากที่นอนทันทีที่รู้ว่าตอนนี้เขาสายมากแล้ว เขารีบเข้าไปอาบน้ำให้เร็วที่สุดจนเกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังระบมอยู่ ลืมแม้กระทั้งว่าตัวเองเหมือนจะเป็นไข้

ซันรีบอาบน้ำจนเสร็จก่อนจะรีบแต่งตัวแล้วออกจากห้องไปมหาลัยยังโชคดีที่หอพักเขาอยู่ใกล้มหาลัย เขาวิ่งแบบไม่ลืมหูลืมตาจนไปชนกับใครนึงเขา

ปึก!!

..................

อ่านแล้วฝากเม้นด้วยนะครับ