Ep.2

Ep.2

พลั๊ก! ผัวะ!!

“อัพค่าตัวพ่องมึงดิสัด!! ..อย่ามาดูถูกคนอย่างกู..อีกอย่างเงินที่ได้มาจากการที่พวกมึงแบมือขอพ่อแม่มึงมากูไม่อยากได้” ซันพลักชายคนนั้นออกแล้วปล่อยมัดไปที่หน้าชายคนนั้นเน้นๆ ก่อนที่พูดด่าเสียงดังเพื่อนอีกสามคนลุกขึ้นมาเพื่อจะเอาเรื่องซันทีที่ต่อยเพื่อนเขาแต่ชายคนนั้นยกมือไว้แล้วลุกยืนขึ้นพร้อมกับเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วแสยะยิ้ม ร่างสูงเดินมาหาซัน

เพียะ!!

“คนจนอย่างมึงอย่าสะเออะมาสอนกู..นี่กูอุตสา​เสนอเงินให้นะเนี่ยเห็นที่แบบนี้คนต้องใช้กำลังกันซักหน่อย” หลังมือหนาตบหน้าซันอย่างแรงจนซันลงไปกองอยู่กับพื้น​ คนตบพูดขึ้นอีกพร้อมกับหันไปพยักหน้าให้เพื่อนตนเองชายสองคนในกลุ่มเดินมาดึงซันให้ลุกขึ้นแล้วล็อกแขนทั้งสองข้างของซันไว้ทันที​คนที่อยู่รอบๆ เริ่มถอยหนีไม่ใครกล้าเข้าไปช่วยซัน

“ปล่อยดิวะ..มึงจะจับกูทำเหี้ยไร” ซันพูดขึนพร้อมกับพยายามดิ้นไปมาให้หลุดจากมือของคนที่จับอยู่แต่ดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุด

“ก็จับมึงมาทำเมียไง.” ชายคนนั้นพูดขึ้นอีกพร้อมกับยิ้มอย่างซะใจ

“เมียพ่องมึงดิ..ควาย..กูผู้ชาย” ซันพูดด่าขึ้นอีก

“อย่ามาขึ้นเสียงกับกู…..” ชายคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับง้างมือซันรีบหลับตาปี้ทันที

หมั่บ!!

“ผมว่าคุณหยุดแค่นี้ดีกว่า..อย่ามายุ่งกับคนของผม” ชายปริศนาพูดขึ้นพร้อมกับขว้าข้อมือขของชายคนนั้นไว้แน่นเจ้าของแขนที่ถูกจับหันมามองคนที่จับแขนของตัวเองไว้ทันที ก่อนที่จะสะบันมือออกส่วนซันก็ลืมตามามองเจ้าของเสียงที่เข้ามาห้ามอีกฝ่าวไว้

“มึงมาเสือกไรด้วย..ถอยไปดีกว่าถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ชายคนนั้นพูดขู่แต่ดูเหมือนชายปริศนาจะไม่สนใจคำขู่นั้นแถมยังว่งยิ้มกลับบมาให้อีกด้วย

“ผมชื่อ.ริว.เป็นเจ้าของร้านที่นี้.แล้วทีนี่ผมจะเสือกได้หรือยังครับ” ริวพูดตอบขึ้นอย่างเรียบๆ พร้อมกับยกยิ้มมุมปากเมื่อรู้ว่าชายปริศนาเป็นใครเพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็รีบมาพูดกระซิบอะไรบ้างอย่างกับชายคนนั้นทันทีชายคนนั้นหน้าซีดลงไปนิดแล้วหันมามองหน้าริว

“อะ.เอ่อ..กูไปก็ได้กูจะเห็นแกมึงที่เป็นเจ้าของร้าน...พวกมึงอะปล่อยมันไปได้แล้ว..” ชายคนนั้นพูดบอกริวแล้วหันไปสั่งเพื่อนเขาที่จับซันไว้แล้วรีบเดินออกจากร้านไปทันที เพื่อนๆ เขาอีกสองคนก็ยังงงๆ แต่ก็ยอมปล่อยแล้วเดินตามกันออกไป

“เอาละครับ..ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ตกใจยังไงเพื่อเป็นการขอโทษ..วันนี้ทุกโต๊ะผมจะลดให้ 30%นะครับ.เชิญสนุกกันต่อเลยครับ” ริวพูดขอโทษกับลูกค้าทุกคนก็พอเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วก็เลยกับไปสนุกกับเสียงเพลงกันต่อริวหันหน้ากับมาหาซันที่ตอนนี้ยืนก้มหน้าอยู่

“จะก้มหน้าทำไมละครับ..ทำไมไม่เก่งได้เหมือนเมื่อกี่” ริวพูดถามซันขึ้นอย่างกวนๆ

“เอ่อ..คือ..” ซันพูดอึกอักเพราะไม้รู้จะตอบอะไร

“หึ..เอาเถอะ..เดี๋ยวคุณไปตามพี่คมมาแล้วไปพบผมที่ห้อง” ริวพูดสั่งเสียงเรียบแล้วเดินไปที่ห้องทำงานของตนที่อยู่ที่ชั้นสองพอริวเดินไปแล้วซันก็เงยหน้าขึ้นมา

“เชี้ยเอ้ยย..ทำไมกูซวยแบบนี้วะ..มีเรื่องวันไหนไม่มีเสือกมามีวันที่เจ้าของร้านมา” ซันพูดบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินหาคมเพื่อตามไปพบเจ้านายของตัวเอง

“พี่คม..คุณริวเรียกไปพบ..เอ่อ.ทำไมพี่เป็นแบบนั้นอะ” ซันที่เดินหาคมจนทั่วจนในที่สุดก็เจอคมที่ห้องครัวของร้าน แถมตัวคมที่ตอนนี้สภาพไม่ต่างกับตกถังถ่าน คมหันไปมองหน้าซันอย่างงงๆ

“มีอุบัติเหตุนิดหน่อย..ว่าแต่คุณริวมาแล้วหรอ” คมพูดถามขึ้น

“ครับมาแล้ว..ว่าแต่พี่ยังไม่ตอบผมเลยนะว่าทำไมสภาพเป็นแบบนั้นอะ” ซันพูดตอบแล้วถามขึ้นอีก

“เรื่องของกูน่า..ว่าแต่ปากมึงอะไปโดนไรมา” คมพูดบ่นแล้วถามขึ้นทันทีเห็นว่าซันปากแตก

“เดี๋ยวพี่ก็รู้..ตอนนีไปหาคุณริวกันเหอะพี่” ซันไม่ตอบแต่กับพูดเร่งให้คมไปหาริว คมจึงหยิบเสื้อคลุมมาใส่แล้วเดินนำไปที่ห้องของริว ตอนนี้ทั้งสองคนก็เข้ามาอยู่ในห้องของริวแล้ว

“สวัสดีครับคุณริว..เดินทางมาเหนื่อยไหมครับ” คมพูดทักแล้วถามขึ้นอย่างสุภาพ ซันเห็นคมยกมือไหวก็เลยไหว้ตามคมไปด้วย

“ไม่เหนื่อยครับ..ว่าแต่พี่ไปทำอะไรมาทำไมเสื้อผ้าเป็นแบบนั้น” ริวพูดถามคมขึ้นแต่ก็ยังเหลือบตาไปมองซันที่ยืนอยู่ข้างหลังคมด้วย

“คือพอดีในครัวเกิดปัญหานิดหน่อยผมเลยเขาไปจัดการแต่ตอนนี้เรียบร้อยแล้วครับ” คมพูดตอบอย่างสุภาพ

“งั้นนี้คงเป็นเหตุผลที่พี่ไม่ได้เข้ามาจัดการเรื่องที่มีคนชกต่อยในร้าน” ริวพูดถามเสียงเรียบๆ คมหันหน้าไปมองซันทันที ซันจึงได้แต่พูดขอโทษแบบไม่ออกเสียงพร้อมทำหน้าสำนึกผิด

“ผมขอโทษด้วยครับ..ว่าแต่ซันเขาก่อเรื่องอะไรหรอครับ” คมพูดถามขึ้น

“ผมว่าพี่ถามลูกน้องคุณเองดีกว่า” ริวพูดตอบคมจึงหันไปเอาคำตอบกับซันแทน

“ผมไม่ผิดนะพี่..พวกนั้นมาหาเรื่องผมก่อน..ผมเลยต่อยมันไปมัดนึงแค่มัดนึงจริงๆ นะ” ซันพูดอธิบายเสียงอ่อยๆ เมื่อคมได้ยินดังนั้นก็ถอดหายใจทันที แต่ก็คิดว่าพวกนั้นน่ามาหาเรื่องซันก่อนจริงๆ เพราะเขารู้นิสัยซันดีว่าถ้าไม่มีใครมาหาเรื่องเขาก็ไม่เคยคิดจะหาเรื่องใคร

“เอาเป็นว่าเรื่องที่ซันทำผิดวันนี้ผมจะเป็นคนรับผิดชอบเอง..ยังไงผมก็ขอโทษด้วยนะครับที่ดูแลได้ไม่ดี” คมพูดบอกริว

“ไม่ได้นะพี่..ผมไม่ยอมผมเป็นคนก่อเรื่องผมขอรับผิดชอบเอง…ผมขอโทษด้วยนะครับคุณริวจะให้ผมทำอะไรก็ได้เพื่อชดใช้กับสิ่งที่ผมทำ” ซันพูดห้ามคมก่อนจันมาพูดกับริวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เอาถอะผมจะไม่เอาเรื่องทั้งสองคน..เพราะที่ซันทำก็เพื่อปกป้องตัวเองส่วนพี่คมก็จัดการปัญหาอย่างอื่นอยู่..แต่ผมจะให้พี่คมไปหัดเงินเดือนการ์ดแทนเพราะผมจ้างพวกนั้นมาดูแลความปลอดภัยไม่ใช่ให้มายืนเฉยๆ ผมนั่งดูเหตุการอยู่นานแล้วแต่ก็ไม่เห็นจะมีการ์ดเข้ามาสักคนพี่ไปจัดการด้วยแล้วกัน” ริวพูดสั่งขึ้นเพราะเขาเข้าใจสถานะการของทั้งสองคนดี

“ขอบคุณมากครับ…” คมและซันพูดขอบคุณริวพร้อมกัน

“พี่คมพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วทำงานต่อเถอะส่วนซันเดี๋ยวอยู่คุยกับผมก่อน” ริวพูดขึ้นทำเอาซันที่ยิ้มกว้างที่ริวไม่เอาเรื่องต้องหุบยิ้มแล้วทำหน้างงทันที ส่วนคมก็ทำหน้างงเหมือนกันแต่ก็ยอมเดินออกจากห้องไป ตอนนี้เลยเหลือแค่ซันกับริวแค่สองคน

“ซัน..ผมขอพูดในฐานะเจ้านายนะถึงผมจะเข้าใจเหตุผลแต่คุณก็ไม่ควรมีเรื่องกับลูกค้าคุณก็หน้าจะรู้ว่าถ้าเรื่องที่พนักงานต่อยกับลูกค้ามันจะทำให้ร้านเสียชื่อ” ริวพูดบอกซันเสียงเข็ม ซันก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าพูดอะไร

“เอาเถอะ..ถึงยังไงผมก็บอกแล้วว่าจะไม่เอาเรื่องผมก็จะไม่เอาเรื่องแต่เมื่อกี่คุณบอกว่าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อชดเชยความผิดใช่ไหม” ริวพูดถามขึ้น ซันเงยหน้ามามองริวทันที

“ครับ..ผมยินดีทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ความผิดครับ” ซันพูดตอบเสียงหนักแน่น ริวกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ

“ก็ดีครับ..งั้นคำสั่งของผมก็มีอย่างเดียวคือ……………”