Ep.1

Ep. 1

ท่ามกลางเสียงเพลงที่ครึกครื้น​นักท่องราตรีต่างพากันขยับร่างกายไปตามเสียงเพลงที่ดังสนั่น แต่ก็มีบุคคลจำนวนไม่น้อยที่มิได้มาท่องราตรีแต่มาเพื่อทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเอง อย่างหนุ่มน้อยที่ชื่อว่า “ซัน”

“ไงวะไอ้ซัน พรุ่งนี้มึงก็เปิดเทอมแล้วดิ” เสียงของเด็กเสริฟที่รุ่นราวคราวเดียวกับซันพูดถามขึ้น

“อืม..ก็ใช่อะ แต่ยังไงก็ขอบคุณมึงมากนะโว๊ยไอ้พีที่ชวนกูมาทำงานที่นี้อะไม่งั้นกูคงไม่ได้เรียนหรอก” ซันพูดขอบใจเพื่อนตัวเองที่ชวนเขามาทำงานที่นี่เพราะจริงๆแล้วซันก็เป็นเด็กกำพร้าไม่มีครอบครัวแต่ก็ทำงานส่งตัวเองเรียนตั้งแต่ออกมาจากสถาเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เขาอยู่มาตั้งแต่จำความได้

“ไม่เป็นไรมึง..เพื่อนกันแต่เสียดายวะที่กูไม่ได้เรียนที่เดียวกับมึงว่าแต่มึงจะทำที่นี่ต่อทั้งๆ ที่ตอนนี้เปิดเรียนแล้วเนี่ยนะมึงจะไหวหรอวะ กลางคืนก็ทำงานกลางวันก็เรียน” พี่พูดถามขึ้นเพราะเป็นห่วงกลัวว่าซันจะไม่ไหวเพราะงานที่นี่ค่อนข้างหนักเนื่องจากร้านนี้เป็นผับที่มีคนมาเที่ยวค่อยข้างเยอะจนทำให้เสริฟกันแทบไม่ทันแต่ที่พวกเขาสามารถมาคุยกันได้ตอนนี้เพราะร้านยังไม่เปิดทั้งสองคนเลยยืนคุยกันอยู่ในห้องแต่งตัว

“ไหวไม่ไหวก็ต้องทำวะ..เพราะถ้ากูไม่ทำกูจะเอาเงินที่ไหนเรียนวะ” ซันพูดตอบขึ้นอย่างจนใจ เพราะเขาเองก็ไม่อยากออกจากที่นี่เพราะยิ่งลูกค้าเยอะเขาก็ได้ทิปเยอะแล้วเงินเดือนอีก ถึงแม้เขาจะยังไม่ถึงยี่สิบแต่เพราะพีช่วยพูดกับผู้จัดการให้เขาเลยได้ทำงานนี้แล้วยิ่งหน้าแบบซันที่ตัวเล็กๆ ขาวๆ ก็มักจะได้ทิปมากกว่าคนอื่นนิดหน่อยแต่ก็เพราะความน่ารักของเขาทำให้หลายครั้งที่เกือบจะมีเรื่องกับลูกค้าที่เมาแล้วชอบมาลวนลามเขา ทั้งสองคนยืนคุยไปแต่งตัวไปจนกระทั้งพี่คมผู้จัดการร้านเดินเข้ามา

“ไอ้พีไอ้ซันมึงสองคนแต่งตัวเสร็จยัง..จะได้รีบไปทำงาน” พี่คมพูดถามขึ้น พร้อมทำหน้าดุๆ ใส่พีแล้วก็ซัน

“เสร็จแล้วพี่..กำลังจะออกไปแล้วเนี่ยแค่นี้ไม่เห็นต้องทำหน้าโหดใส่เลย” พี่พูดขึ้นอย่างกวนๆ

“นั้นดิพี่..ทำหน้าโหดมากเดี๋ยวตีนกาขึ้นหน้านะพี่” ซันแกล้งพูดแซวขึ้นมาบ้าง คมเดินเข้ามาหาพีและซันช้าๆ

เพี้ยย

โอ๊ย/โอ๊ย เสียงพีและซันที่ร้องออกมาพร้อมๆ กันเพราะถูกคมตบหัวจนพากันเซไปนิด

“เอาเวลากวนตีนกูไปทำงานดีกว่าไหม..เออแล้วอีกอย่างวันนี้เจ้าของร้านเขาจะเข้ามามึงสองคนทำงานกันดีๆ ละ” คมพูดบอกซันกับพีหลังจากที่ตบหัวสองคนนั้นแล้ว ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกห้อง

“พี่คมนี่โหดชะมัดเลยตบเข้ามาได้” พีพูดบ่นทันทีคมเดินออกไป

“เออวะ.โครตเจ็บอะ..ว่าแต่เมื่อกี่พี่เขาบอกว่าเจ้าของร้านจะเข้ามามึงเคยเจอยังวะ” ซันพูดอย่างเห็นด้วยกับพีแล้วพูดถามเรื่องเจ้าของร้านขึ้นเพราะตั้งแต่ที่เขาทำงานที่จนเกือบเดือนยังไม่เคยเห็นเจ้าของร้านเลย

“ยังไม่เคยวะเห็นพี่คมบอกว่าเจ้าของร้านเขามีธุระเลยไม่ได้เข้าเลยตั้งแต่ที่เขาปิดเทอมอะ” พีพูดตอบขึ้น

“ปิดเทอม?..อ้าวนี่แสดงว่าเขายังเรียนอยู่หรอวะ” ซันพูดถามขึ้นอย่างงงๆ เพราะไม่คิดว่าเจ้าของร้านจะยังเรียนอยู่

“อืม..เห็นพี่คมเคยบอกว่าเขาเรียนอยู่ปี3แล้วมั้งแต่กูจำไม่ได้วะว่าเรียนที่ไหน” พีพูดตอบซัน

“หรอ..ชั่งมันเหอะเนอะเราไปทำงานกันดีกว่า..เดี๋ยวลุงคมจะเข้ามากินหัวเอา” ซันพูดขึ้นอย่างขำๆ ทำให้พีขำตามไปด้วยแล้วทั้งสองคนก็เดินไปทำหน้าที่ของตนเอง

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงเวลาเกือยเที่ยงคืน ซันก็ทำหน้าที่พนักงานเสริฟของตัวเองอย่างไม่ขาดตกพกพร่องจนกระทั้งมีกลุ่มลูกค้าชายประมาณ3-4คนเดินเข้ามา ซันจึงเดินเข้าไปรับแขกที่เข้ามาใหม่ทันทีเพราะตอนนี้เขาอยู่ใกล้ประตูที่สุด

“สวัสดีครับ..ผับเซริวยินดีตอนรับครับ.ไม่ทราบว่ามากันกี่ท่านครับ” ซันพูดทักทายและถามขึ้นอย่างสุภาพ

“มากันสี่คนครับ..พวกผมขอโต๊ะที่แบบส่วนตัวหน่อยนะครับ” ชายคนนึงในกลุ่มพูดขึ้น ซันพูดตอบรับแล้วเดินนำไปที่โต๊ะแต่สิ่งที่ซันรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ เพราะสายตาของคนที่พูดบอกเขามันดูเจ้าเล่ห์แล้วดูเหมือนหยิ่งๆ ยังไงไม่รู้เขารู้สึกไม่ชอบใจเลย ซันเดินนำทั้งสี่มาที่โต๊ะที่เป็นส่วนตัวตามที่พวกเขาต้องการก่อนจะยืนเมนูไปให้ ทั้งสี่คนสั่งเหล้ามาชุดนึงก่อน

“เดี๋ยวเชิญอ่านเมนูอาหารไปก่อนได้เลยนะครับ..เดี๋ยวผมจะมารับเดอร์อีกทีครับ” ซันพูดบอกแล้วเดินไปที่บาร์หยิบเครื่องดื่มที่สี่คนนั้นสั่ง

“ไอ้พีเอาเหล้าแบ็ค.แข็งใหญ่.โซ.น้ำ.ผ้า.สี่” ซันพูดบอกพีที่ตอนนี้ทำหน้าที่เปิดบาร์น้ำเพราะวันนี้คนไม่พอพีก็หยิบของตาที่ซันบอกก่อนจะหันมาเจอหน้างอๆ ของเพื่อนตัวเอง

“เป็นไรวะมึง..หน้างออย่างกับส้นตีน” พีพูดแซวซันอย่างขำๆ เพราะเห็นเพื่อนตัวเองสีหน้าไม่ดี

“ส้นตีนเหี้ยไรไอ้พี..มึงอย่ากวนตีนกูดิคนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่” ซันพูด่าเพื่อนตัวเองเสียงดังเล็กน้อย

“เออๆ กูขอโทษ..ว่าแต่มึงเป็นไรอะ” พีพูดขอโทษซันก่อนจะพูดถามอย่างสงสัย

“ก็ไอ้ลูกค้าที่เข้ามาใหม่อะดิ..คือกูไม่ชอบสายตามันอะคือแบบดูเจ้าเล่ห์แล้วก็หยิ่งๆ อะเห็นแล้วหงุดหงิดวะ” ซันพูดขึ้นขณะที่จัดของที่พีส่งมาให้ไปด้วยเพื่อที่จะได้ยกไปแล้วจะได้ไม่หล่น

“มึงก็คิดมาก..คงไม่มีอะไรหรอกเชื่อกูดิ” พีพูดบอกซันเพราะไมอยากให้ซันคิดมากซันก็พยักหน้ารับและพยายามไม่คิดอะไรแล้วเดินเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ ซันพูดถามทั้งสี่คนว่าผสมอะไรสรุปว่าทั้งโต๊ะผสมโซดาน้ำ ซันก็ผสมเหล้าทั้งสี่แก้วจนเสร็จแล้วส่งผ้าเย็นไปให้แล้วยืนรออยู่ซักพัก็ไม่เห็นทั้งสี่คนสั่งอะไรเพิ่มเขาก็เลยกะว่าจะเดินไปโต๊ะข้างๆ ก่อนแล้วค่อยกับมาถามอีกที

หมั่บ!!

“จะรีบไปไหนครับน้อง..ไม่รับออเดอร์โต๊ะพวกพี่ก่อนหรอครับ” ชายในกลุ่มจับแขนเรียวของซันไว้ก่อนจะพูดถามขึ้น

“แล้วจะรับอะไรเพิ่มดีครับ..” ซันพูดถามขึ้นพร้อมกับพยายามแกะมือของชายคนนั้นออกแต่ก็เอาออกไม่ได้เพราะเขาจับไว้แนนมาก

“พวกพี่อยากจะรับน้องมานั่งด้วยจะได้ไหมครับ..ไม่กลัวนะว่าจะเสียเวลาเดี๋ยวพวกพี่จ่ายค่าเสียเวลาให้” ชายคนที่จับมือซันลุกขึ้นแล้วพูดขึ้นอีกพร้อมกับยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วมองซันด้วยสายตาโลมเลียจนซันรู้สึกขยะแขยงไปหมด

“ไม่ครับ..ผมเป็นเด็กเสิร์ฟไม่ใช่เด็กนั่งดริ้งและผมก็ไม่ต้องการเงินของพวกคุณ..กรุณาปล่อยแขนผมด้วยครับ” ซันพยายามพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาทั้งที่ในใจอยากจะตะโกนด่าแต่ก็ทำไม่ได้เพราะอยู่ในหน้าที่ลยได้แต่พยายามพูดอย่างสุภาพ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล

“อย่ามาเล่นตัวหน่อยเลยดีกว่า..หรือว่าอยากจะอัพค่าตัว…ก็ได้นะอยากได้เท่าไรละ” ชายคนนั้นพูดขึ้นอีกพร้อมกับดึงร่างบางของซันเข้าไปใกล้มาขึ้น เมื่อได้ยินคำที่พูดดูถูกความอดทนของซันที่มีก็ขาดทันที

พลั๊ก! ผัวะ!!