บทที่ 6 “Happy Birthday for you and.. for me.. honey"..

“คราวหลังอย่าให้ผมเห็นคุณปฏิบัติกับลูกค้า แบบที่ทำกับผู้หญิงไทยคนนี้ และห้ามแตะต้องเธออีกเป็นอันขาด ถ้ายังขืนขัดคำสั่ง รู้นะว่าชีวิต และอาชีพของคุณในเมืองไทยจะเป็นยังไง!” น้ำเสียงทุ้มต่ำ ออกคำสั่งอย่างเข้มงวด สีหน้ากระด้างเรียบสนิท ก่อนจะยื่นบัตรแข็ง ๆ ขนาดเล็กชูให้สองการ์ดดู ด้วยท่วงท่าน่าเกรงขามส่งสายตาคมดุข่มขวัญอีกฝ่ายจนคนที่สบตาเข้าต้องรีบก้มหลบ ผงกหัวหงึกหงัก ท่าทางลนลาน ถอยร่นไปด้านหลังปล่อยให้เจ้าของร่างสูงเดินผ่านเข้าไปแล้ว ถึงได้เงยหน้า ยิ้มแหย ๆ มองกันเองอย่างเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วในตัว “ยัยเพิ้งหน้ามันนั่น เป็นเด็กคุณอีธานเหรอวะ ไม่น่าเลยกู” หนึ่งในสองคนเอ่ยออกมาลับหลังจากหุ้นส่วนคนสำคัญของเจ้านายเดินหายกลืนไปกับความมืดสลัวด้านในแล้ว

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไอ้ธารไม่สนุกรึไง วันเกิดแท้ ๆ เอ้า ดื่ม” จ๊อดถามพลางคะยั้นคะยอ ให้เธอรับน้ำสีแดง ในมือยื่นมาทั้งขวด ตั้งแต่เข้ามาในผับก็เห็นแต่เธอทำท่าทางฮึดฮัด คล้ายไม่สบอามรมณ์อะไรอยู่ ทั้งที่เพิ่งเป่าเทียนวันเกิดครบรอบ 25 ปีบริบูรณ์ ในวันที่ 28 ธันวาคม 2533 ทันเวลา 24:00 น.พอดิบพอดี อย่างที่เคยทำกันมาทุก ๆ ปี ทุกคนในกลุ่มพอรู้ว่าเธอดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์พวกนี้ได้แค่แบบอ่อน ๆ เท่านั้น เช่นสปายเรดขวดนี้ ดีเหมือนกัน เอาก็เอาวะ ดื่มเพื่อลืมเธอ! เอ๊ย..บ้า ๆ ไอ้ธารทำไมถึงได้ไปนึกถึงแต่ไอ้โจรนั่นอยู่ร่ำไปนะ อี๋ ขยะแขยง ฉันเกลียดแก ไอ้โจรหน้าหนวด แต่ตัวหอม ท่องไว้ ธารใส!

สาวน้อยร่างเล็กเพียงคนเดียวในกลุ่ม กระดกขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์พอดีมือยกขึ้นจ่อที่ริมฝีปากบางทันที หลับหูหลับตา กลืนน้ำขมฝาด บาดคอลงไปอย่างต่อเนื่อง กะเอาไว้ในใจว่าจะกระดกรวดเดียวให้หมด อยากทำแบบที่คนอื่นเขาทำบ้าง หากเธอลืมไปหรือไร ว่าเธอไม่ใช่มืออาชีพ!

“Happy Birthday for you and.. for me.. honey” ฮ๊ะ! เสียง..เสียงนั้น เธอจำได้ไม่เคยลืม มันมาหลอกหลอนกระทั่งในนี้ ฉับพลันน้ำสีแดงสดจากเรียวปากบางเฉียบของธารใส เกือบพุ่งออกไปรดหน้าก้องหล้าที่ยืนฝั่งตรงข้ามกับเธอ ดวงตากลมโตเบิกพรึ่บขึ้นทันที หลังจากได้ยินเสียงอันแสนจะเซ็กซี่นั่น ส่วน พี่จ๊อด กับพี่พุด ไม่รู้หายไปไหนแล้ว หากตอนนี้ไม่มีอะไรน่าสนเท่าเสียง และไออุ่นจากอะไรบางอย่างโอบล้อมเมื่อครู่แค่เสี้ยววินาที เหมือนมีร่างคนเบียดชิดอยู่ด้านหลัง พร้อมกับลมหายใจร้อน ๆ ของคนคนนั้นกระซิบติดริมหู

รู้สึกได้ว่ามีจมูก และปากกดลงมาตรงซอกคอเธอหนัก ๆ จนรู้สึกเจ็บจี๊ดเล็กน้อยคล้ายมดกัด ธารใสลืมตาเต็มที่ หากยังพร่าเบลอเล็กน้อย คงเพราะเงยหน้ากระดกขวดแทบไม่หายใจเมื่อครู่ ธารใสพยายามเพ่งสายตาฝ่าฝูงชน ที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกตามบทเพลงที่ดีเจเปิดให้ออกเสต็ปกันอย่างเมามัน ขณะเดียวกันนั้นเหมือนโลกทั้งโลกกำลังหมุนคว้าง ในหัวเธอรู้สึกหมุนติ้ว อยากอ้วก!

“เป็นอะไรหรือเปล่าธาร หน้าซีดเชียว ไปห้องน้ำล้างหน้า ล้างตาก่อนไหม อีกชั่วโมงเดียวผับก็จะปิดแล้ว รอพี่จ๊อด กับพี่พุดก่อนนะ ตอนนี้คงกำลังสนุก เดี๋ยวเราไปส่งทุกคนเอง” ก้องหล้าเข้ามาพยุงร่างของเธอที่ทำท่าจะโอนเอนแทบล้มลงตรงหน้า

“อ๊ะ! อืม ก็ดีเหมือนกัน งั้นเดี๋ยวกลับมานะก้อง” เสียงอ้อแอ้ เปล่งออกมาแทบไม่เป็นคำ รู้สึกแปลกใจอยู่ครามครันว่าเธอคออ่อนขนาดนี้เลยหรือ ทำไมดูลิ้นของเธอมันบวมคับปากพูดไม่ค่อยชัดหน้าหรือก็มึน ๆ ตึงๆ แถมรู้สึกอึดอัด อยากเอาอะไรข้างในนี่ออกมาเสียอย่างนั้น หญิงสาวปฏิเสธเมื่อก้องหล้าอาสามาส่ง ร่างบางเซเล็กน้อย ชนคนโน้น คนนี้ไปเรื่อย กว่าจะฝ่าฝูงชนมาถึงห้องน้ำแทบล้มลงไปกองตรงหน้า

ถึงแล้ว โอ้ สวรรค์ ไม่พูดพร่ำทำเพลง ธารใสถลาเข้าไปหาอ่างด้านหน้าแทบจะทันทีที่เข้าไปในห้องน้ำได้ แม้จะรู้สึกตงิด ๆ ว่าทำไมอ่างล้างหน้ามันดูแปลกไป แต่ในเวลานี้หรือจะสน ขอสำรอกไอ้ที่มันจุกอยู่คอหอยออกก่อนแล้วกัน เธอหลับหูหลับตาอ้วกเอาของที่กินเข้าไปก่อนหน้าออกมาจนหมด

“เฮ้อ! ค่อยโล่งหน่อย ทำไมปวดหัวแบบนี้นะ” เสียงเล็กรำพึงรำพันคนเดียว มือทั้งสองข้างกุมขมับแน่น หลับตาปี๋ จากนั้นก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นทีละน้อย พร้อมกับพยุงตัวลุกขึ้นจากพื้นห้องน้ำ อย่างทุลักทุเล บ้าเอ๊ย! ต่อไปนี้จะไม่กินแล้วอิสปายบ้าบอนี่ ทรมานเป็นบ้าเลย

“ให้ช่วยไหม?” เสียงนั้น.. เอาอีกแล้ว ทำไมหรือ วันนี้ มีแต่ชาวต่างชาติเข้ามาเที่ยวรึยังไงกัน คนไทยหายไปไหนกันหมด ธารใสพยายามสะบัดแขนออกจากอุ้งมือหนาของใครบางคนที่เข้ามาพยุงร่างที่โอนเอนไปมา จะล้มแหล่มิล้มแหล่ของเธอ แต่เอ๊ะ..มือหนาใหญ่นี่เธอรู้สึกคุ้น ๆ ยังไงไม่รู้ แถมยังโอบรอบเอวคอดของเธอกระชับแน่นเข้ากว่าเดิม ธารใสพยายามอย่างยิ่งเพื่อลืมตา เพ่งมองคนที่บังอาจกระทำการล่วงละเมิดร่างกายของเธอ แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน เธอปวดหัวจนแทบระเบิด ตาก็จะปิด มันปวดตุบ ๆ บริเวณเบ้าตาจนแทบจะถลนออกมาได้แล้ว

“อุ๊ยตายแล้ว! ไอ้ธาร แกมาทำอะไรในห้องน้ำผู้ชายเนี่ย!” เสียงของชายใจสาวที่พยายามดัดให้เล็กลงนั้น เธอจำได้ขึ้นใจทีเดียวเชียวล่ะ ริมฝีปากของเธอเผลอยิ้มออกมาอย่างลิงโลดทั้งที่ยังหลับตา พระเอก เอ๊ย.. นางเอก โอ๊ย..ช่างมันเถอะ ตอนนี้เธอไม่สามารถเรียบเรียงคำพูดได้แล้ว

“คุณรู้จักเธอหรือครับ” หนุ่มต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่ที่โอบกอดเธออยู่ ถามพุทธชาดออกไปอย่างสงสัยใคร่รู้

“ใช่ครับ นั่นลูกน้องผมเอง สงสัยจะเมามาก ส่งเธอมาให้ผมเถอะ แล้วก็ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยดูแลเธอ” แม้ตาจะเปิดไม่ขึ้น แต่หูได้ยิน เสียงของพี่พุดพูดภาษาอังกฤษตอบกลับอีกฝ่ายไปด้วย เสียงทุ้มต่ำแมนเต็มตัว ว้าว! นาน ๆ จะได้ยินเจ๊ เอ๊ย.. พี่พุดจะเปล่งเสียงธรรมชาติที่มนุษย์สร้างให้ออกมา บุญหูแท้เชียว

อีกฝ่ายยอมปล่อยมือจากร่างกายอ่อนระทวย ของลูกน้องตัวจ้อยของเขาแต่โดยดี ชายหนุ่มชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่ ล่ำสัน สวมฮู้ดปิดบังใบหน้า จนมิดชิด หากสายตาแหลมคมของพุทธชาด ก็ยังอุตส่าห์เหลือบไปเห็น รอยสักบริเวณหน้าอกด้านซ้ายของอีกฝ่ายโดยบังเอิญ เมื่อเขาเดินสวนกลับเพื่อจะออกจากห้องน้ำไป บังเอิญว่าหัวหน้างานชายใจหญิงกลับหันไปคว้าไหล่ของอีกฝ่าย เพื่อกล่าวขอบคุณ จนเสื้อยืดตัวนั้นเปิดออกเพียงแค่พริบตาเดียว เขาเคยเห็น รอยสักนั่นที่ไหนสักแห่ง แต่มันที่ไหนกันนะ พุทธชาด ตัดความสงสัยนั่นทิ้งไปเสีย ก่อนจะหันมาจัดการกับยายตัวเล็กขี้เมา เจ้าของงานวันเกิดครบรอบวัยเบญจเพสของเธอ