ตอนที่ 3 ฆ่าฉันเลยซิ

เราจึงค่อยๆเดินออกมาจากห้องอย่างเงียบๆและมานั่งที่โซฟาทั้งๆที่เลือดเรายังไหลลงมาไม่ยอมหยุดเลย เรานั่งมองเลือดเหล่านั้นแบบไม่ได้รู้เจ็บรู้สึกปวดอะไรเลย เพราะความเจ็บมันอยู่ที่ใจเราหมดแล้ว เจ็บทุกครั้งที่หายใจเลยด้วย

เรานั่งอยู่อยู่ตรงนั้นประมาณ 20 นาทีโดยไม่ได้ลุกไปไหนหรือพูดอะไร ตอนนี้แม้แต่น้ำตามันก็ไม่มีซักหยด

แกร๊ก!!!!!!!!!

ไม่นานเสียงประตูจากห้องนอนก็ถูกเปิดออกพร้อมกับพี่ธันที่เดินใส่ชุดคุมอาบน้ำเดินมา พี่ธันมีท่าทีกับเราเปลี่ยนไปมาก ทั้งสายตาและสีหน้า ดูไม่ใช่พี่ธันคนเดิมเลย ซักพักคุณวฤทก็เดินตามออกมาก่อนที่พี่ธันจะดึงเขาให้ลงไปนั่งข้างๆ

“พี่ธันกับคุณวฤทพร้อมจะเล่าให้ษาฟังรึยังคะ ว่านี่มันเรื่องอะไร แล้วทั้งคู่กำลังจะทำอะไร”

“เช็ดเลือดก่อนดีกว่านะษา เลือดเธอออกไม่หยุดเลยนะ มาเดี๋ยวพี่ช่วยเช็ด”คุณวฤทพยายามเอาผ้ามาเช็ดเลือดที่หัวเราแต่ก็ถูกพี่ธันดึงไว้

“ษามาเป็นไรค่ะ ”

“แต่ว่า....”

“ช่างมันซิวฤท มันอยากเลือดออกจนตายก็ช่างหัวมันจะไปสนอะไรมันนักหนา ปกติมันก็ไม่มีค่าอยู่แล้วนะ”

พี่ธันพูดพร้อมกับแสยะยิ้มมองมาทางเรา ทำไมพี่ชายที่แสนดีของเราถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ พี่ธันของเราไม่เคยพูดกับเราแบบนี้เลยนะ

“พี่ธัน ทำไม ทำไมพี่ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้คะ พี่ธันเคยห่วงและรักษามากไม่ใช่เหรอคะ” คราวนี้น้ำตามันเริ่มที่จะกลั้นไว้ไม่ไหวแล้ว

“ฉันก็แค่แกล้งทำเพื่อเอาใจพ่อเฉยๆไงแกคิดว่าฉันจะรักลูกของคนที่พยายามจะมาแย่งความรักของพ่อไปจากฉันจริงๆเหรอ แกมันก็แค่ลูกเมียน้อยไร้ค่า ลูกเมียน้อยที่ฉันแสนจะเกลียด ดีแค่ไหนละที่ฉันอดทนกับแกมาถึง 10 ปีเนี้ย”

มันทั้งเจ็บและจุกมากๆ เราเคยได้ยินคำด่ามารพัดจากแม่ใหญ่แต่เราไม่เคยเอามาใส่ใจเลย แต่นี่เรากลับได้ยินคำพวกนี้จากพี่ชายที่รักยิ่งกว่าชีวิต เราควรต้องรู้สึกยังไงก่อน

“แต่ ..แต่พี่ธันเป็นคนบอกเองนี่คะว่าอยากให้ษาแต่งงานกับเขา แถมพี่ก็ยังช่วยงานษาตลอดเลยด้วย”

“ก็เพราะฉันจำเป็นต้องหา คนที่จะบังหน้าต่อสังคมให้ฉันไง พอดีอีคนเก่ามันดันตายไปซะก่อน”

“พี่ธันหมายความว่ายังไงคะ”

“อย่าโง่ให้มากเลยนะยายษา แกก็เห็นอยู่ว่าฉันกับคุณวฤทเราเป็นอะไรกัน การที่แกได้มาแต่งงานเข้าบ้าน อนุธาพงษ์ก็เพราะสังคมมันไม่ได้รับรู้ไงว่าฉันกับคุณวฤทเป็นเกย์และจะรู้ไม่ได้ แกก็คือหมากตัวนึงที่ทุกคนเอามาวางไว้เพื่อที่เบื้องหลังจะได้ทำอะไรอย่างสะดวกก็เท่านั้น”

เราพูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆนี่หมายความว่าทุกคนรวมหัวกันเพื่อหลอกเราให้ตายใจงั้นเหรอ ทำไมทุกคนถึงใจร้ายกันขนาดนี้ ทำไมทำกับเราที่ชื่อว่าเป็นคนในครอบครัวได้แบบนี้ เขาทำเหมือนเราไม่ใช่คนแบบนี้ได้ยังไง

“คุณวฤท นี่คือเหตุผลที่คุณไม่ยอมแตะต้องตัวษาหลังจากคืนเข้าหอใช่มั้ยคะ”

“ไม่ต้องให้วฤทตอบหรอก ฉันตอบแทนให้ก็ได้ เพราะฉับบอกวฤทไว้ไงว่าแกมันก็เป็นได้แค่เมียทะเบียนสมรส แต่ไม่ใช่เมียจริงๆ อาจจะยอมนอนกับแกแค่คืนแรกเพื่อให้แกตายตาหลับมันก็บุญชีวิตแกแค่ไหนแล้ว”

“ธัน พอเหอะ พอได้แล้ว”คุณวฤทหันไปพูดกับพี่ธันแต่ดูเหมือนพี่ธันจะไม่ได้สนใจอะไรเลยนะ

“ทำไมเกิดพิศวาสมันขึ้นมาเหรอ”

“ไม่ใช่แบบนั้นแต่ษาดูไม่ไหวแล้วนะ”

“คนอย่างมันไม่ตายง่ายๆหรอก นี่ยายษาแกฟังฉันนะถ้าแกยังอยากมีชีวิตที่สบายในฐานะสะใภ้อนุธาพงษ์ละก็ แกก็ทำเป็นหูหนวกตาบอดซะ แกจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขบนกองเงินกองทองต่อไปไง”

“ษาจะฟ้อง ษาจะฟ้องร้องทุกคนให้หมด ษาไม่ยอมให้ทุกคนสวมเขาให้ษาแบบนี้อีกแล้ว ษาจะให้ทุกคนรับผิดชอบที่ทุกคนทำร้ายษา”

เราระเบิดอารมณ์ออกมาด้วยความโมโห แต่พี่ธันกลับค่อยๆยืนและเดินเข้ามาหาเราพร้อมกับใช้มือบีบคางเราอย่างแรง และด้วยความที่เราตัวเล็กเราจึงขัดขืนอะไรพี่ธันไม่ได้ไหนจะเลือดที่ออกมาเยอะแยะอีก

“โอ้ยยยยย พี่ธันษาเจ็บนะคะ”

“เจ็บซิดี เพราะแกจะได้รู้ว่าถ้าแกกล้าฟ้องฉัน แกจะได้เจ็บมากกว่านี้อีกแน่จำใส่กะลาหัวของแกเอาไว้”

เราถูกพี่ธันผลักลงไปที่โซฟาอย่างแรงแล้วพวกเขาก็พากันกลับเข้าห้องนอนไปโดยไร้ซึ่งความสนใจเรา เสียงสงครามเซ็กส์ดังขึ้นอีกครั้ง พวกเขาทำแบบนี้กับเราได้ยังไง ทำไมพวกเขาถึงใจร้ายกับเราขนาดนี้เราทนไม่ไหวแล้วจริงๆนะแบบนี้ เราจึงเปิดประดูห้องและค่อยๆเดินออกมา เราไม่อยากอยู่แล้ว เพราะตอนนี้สิ่งที่เรามีมันไม่เหลืออะไรเลย ทั้งพ่อ ทั้งแม่ใหญ่ ทั้งพี่ธัน อีกทั้งคุณวฤทที่เราคิดว่าเขาเป็นสามีเรา เขากลับทำร้ายเราจนเจ็บขนาดนี้ นี่คุณวฤท เขารักกับพี่ธัน แล้วเราละ เราเป็นตัวอะไรกันแน่ พวกเขาเห็นเราเป็นอะไร

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงรถเบรกยาวมากพร้อมกับแสงไฟจากรถที่สาดส่องมาที่เรา เราถึงกับล้มไม่เป็นท่าเลย มันทั้งตกใจ และขวัญเสีย เราเกือบถูกรถชนอีกแล้ว เราเกือบตายถึง 2 ครั้งแล้ว

“คุณเป็นอะไรมั้ยครับ”เสียงใครบางคนดังขึ้นแต่เราไม่รู้นะว่าเขาเป็นใครเพราะแสงไฟมันแยงตาเรานั่นเอง

“อ้าวคุณครับ คุณได้ยินผมมั้ยครับ นายครับเธอท่าไม่ดีเลยครับนาย”

“เหรอ”

เราได้ยินการสนทนานะแต่เราขยับตัวไม่ได้เลยนี่ซิ แต่เสียงพวกเขาคุ้นๆจัง เราเคยได้ยินเสียงพวกนี้ที่ไหนนะ แล้วเสียงประตูรถก็เปิดอีกครั้งพร้อมกับใครบางคนที่ค่อยๆก้าวเท้าเดินมาหาเราเรื่อยๆ จนเขามาหยุดตรงหน้าเราคราวนี้เราเห็นเขาชัดมากๆเขาก็คือผู้ชายน่ากลัวคนนั้นนั่นเอง แต่คราวนี้เขาไม่ได้ใส่แว่นเขาหน้าตาหล่อจนไม่มีที่ติเลย แต่ในความหล่อมันมี่ความน่ากลัวซ่อนอยู่เพราะเสื้อผ้าที่เขาใส่มันมีแต่เลือดทั้งนั้นเลย ใช่ตัวเขาชุ่มไปด้วยเลือด นี่เขาไปทำอะไรมาหรือว่าเขาฆ่าคนมางั้นเหรอ ดีเลย เขาคงจะฆ่าเราไปด้วยเลยซินะฆ่าเราให้ตายไปเลย ชีวิตบัดซบแบบนี้

“ฆ่าฉันเลยซิ ฆ่าฉันให้ตายไปเลย ฉันไม่อยากอยู่แล้ว”

“เธออีกแล้วเหรอ สะใภ้ของ อนุธาพงษ์”

“เอาไงดีครับนายเหมือนเธอจะช็อคนะครับ”

“พากลับไปแล้วกันจะฆ่าหรือจะอะไรก็ค่อยว่ากันอีกที”

เรารับรู้ได้แค่คำว่าฆ่า จากนั้นเราก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย

เราค่อยๆลืมตา เราเจ็บที่หัวมากๆเลยนะเราจึงเอื้อมมือไปจับหัวที่แตกแต่ตอนนี้มันมีผ้ามาพันเอาไว้แล้ว มีคนทำแผลให้เรางั้นเหรอ อย่าบอกนะว่าเป็นคนเมื่อคืน เราพยายามมองไปรอบๆห้อง แล้วคือมันหรูหรามากๆเลยจริงๆ แต่ที่ทำเอาเราเกือบหัวใจวายคือเราตอนนี้ไม่ได้ใส่ชุดอะไรเลย เรากำลังเปลือยกายอยู่ เราจึงรีบเอาผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายเอาไว้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่