ตอนที่ 2 ตอนนี้เราเป็นอะไร

1 ปีผ่านไป

เราแต่งงานเข้าบ้าน อนุธาพงษ์ ทุกคนดีกับเรามากนะ แต่ก็ยังมีบางครั้งที่เราเอ๊ะใจว่าครอบครัวเขารังเกียจเรา แต่เราอาจจะคิดไปเองก็ได้ แต่ที่ทำเอาเราน้อยใจในตัวเองก็คือคุณวฤทที่เขามักให้ความสำคัญกับเพื่อนมากกว่าเราซะส่วนใหญ่ แต่เขาก็เป็นคนสุภาพเสมอเมื่ออยู่กับเรา เขาเทคแคร์เราดีมาก เป็นห่วงถามไถ่เราตลอด แต่ตลอดระยะเวลา 1 ปีที่ผ่านมาเขาแตะต้องเราเพียงครั้งเดียวเท่านั้น นั่นคือคืนที่เข้าหอและหลังจากนั้นเขาก็มักจะหลับหรือไม่ก็กอดเราและนอนหลับไปพร้อมกันเลย เขาบอกว่าเขาเหนื่อยและอยากนอน เราก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมเขาถึงไม่แตะต้องตัวเราอีกหรือว่าเรามันน่ารังเกียจเหมือนอย่างที่แม่ใหญ่เคยบอกเราเอาไว้ว่าเราเป็นลูกเมียน้อยที่น่ารังเกียจ

“ขอพิซซ่าหน้าฮาวาเอี้ยน 2 ถาดค่ะ”

เราสั่งพิซซ่าอยู่ที่ห้างเพราะว่าวันนี้เราปวดหัวมากๆ เราจึงไม่อยากทำงาน เราลืมบอกว่าเราทำงานบัญชีให้กับบริษัทของคุณวฤท แต่วันนี้ฝนมันตกอากาศเปลี่ยนเราจึงอยากกลับไปพักมากกว่า แต่ยังไงเราก็พอจำได้ว่าเมื่อวานนี้คุณวฤทบ่นกับพี่ธันว่าอยากกินพิซซ่า เราจึงซื้อพิซซ่าไปฝากเขา อย่างน้อยเขาก็คงดีใจที่ภรรยาเอาใจใส่เขามากมายขนาดนี้

ผลัก!!!!!!!!

“โอ้ย ขอโทษค่ะ”

เราถูกชนจากใครบางคน แต่เพราะเรามักจะขอโทษคนอื่นก่อนเสมอ เราจึงเอ่ยขอโทษเขา ก่อนจะหยิบกล่องพิซซ่าที่ตกพื้นขึ้นมาถือ

“กรุณาเดินมองทางด้วยครับ”

เราได้ยินเสียงจากฝ่ายตรงข้าม แต่พอเงยขึ้นไปมอง คนที่พูดกับเรากลับไม่ใช่คนที่เดินชนเรา แต่เป็นลูกน้องของเขาแทน

“ขอโทษจริงๆค่ะ แต่ที่จริง ฉันไม่ได้ชนคุณนะคะ แต่คุณต่างหากที่ชนฉัน”เอาไงดีจะโดนเขาฆ่ามั้ยอ่ะ น่ากลัวจัง

“ปากดีจังนะ”เขาพูดแล้ว แต่เราไม่รู้ว่าที่เขามองเรา เขามองด้วยสายตาแบบไหนเพราะเขาใส่แว่น แต่แค่น้ำเสียงก็เสียวสันหลังแล้ว

“ขอโทษค่ะ”

เรารีบพาตัวเองออกมาจากตรงนั้น โหยยยย นึกว่าจะตายซะแล้ว เราพยายามหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินทางต่อไปที่ซุปเปอร์ วันนี้เราจะทำแกงส้มปลานิลทอด เราจึงซื้อวัตถุดิบแบบจัดเต็ม ทำให้มันเต็มไม้เต็มมือไปหมด เอาไงดี แบบนี้ขึ้นรถเมมีหวังโดนคนข้างๆมองด้วยความไม่พอใจแน่ๆ สงสัยต้องพึ่งแท็กซี่แล้วหละ เราจึงเดินออกไปนอกห้าง แต่ยังมาทันจะไปถึงไหนเลย เราก็โดนรถเฉี่ยวทำให้ข้าวของหล่นเต็มพื้นเลย อะไรอ่ะ นี่มันวันอะไรนะ ฝนก็ตกไหนจะล้มไม่เป็นท่าอีก

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”

คนขับรถจอดและเดินลงมาช่วยเราเก็บและเราก็จำได้ว่าเขาคือคนของผู้ชายน่ากลัวคนนั้น โลกมันจะกลมไปไหนเนี้ย

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“แต่วันนี้ฝนตกนะครับ ผมคิดว่า คุณน่าจะกำลังลำบาก”

“ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ”เราพยายามปฎิเสธเพราะเราไม่อยากยุ่งกับคนพวกนี้ไง

“อย่าปฎิเสธผมเลยนะครับ อย่างน้อยก็ให้ผมไถ่โทษที่ทำคุณบาดเจ็บ ได้โปรดขึ้นรถไปกับผมเถอะครับ ถือว่าผมขอร้อง”เขาก้มหัวให้เรา ตายแล้ว มีคนทำกับเราราวกับเราเป็นเจ้าหญิงแบบนี้ เราทำตัวไม่ถูกเลย

“ก็ได้ค่ะ ก็ได้ อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ”

“ขอบคุณมากๆเลยครับ”

เขาจับมือเราให้ลุกขึ้นและพาเราเดินมาที่รถคันหรูของเขา แค่รถก็ไม่กล้าขึ้นแล้ว อะไรจะดูหรูหราขนาดนี้อ่ะ ต้องแพงมากแน่ๆ ขนาดรถคุณวฤทยังไม่ดูแพงขนาดนี้เลย

“เชิญครับ”

เขาเปิดประตูให้เรา และพอเราเบี่ยงตัวเข้าไปนั่งด้านในเราก็เห็นผู้ชายใส่แว่นคนนั้น คนที่น่ากลัวๆอ่ะ เขานั่งนิ่งไม่ไหวติงเลย ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเราด้วยซ้ำ

“เอ่อ รบกวด้วยนะคะ”

เขาก็ยังนิ่ง ไม่รู้อารมณ์ไหนเลย แต่นั่งๆไปเหอะ เดี๋ยวก็คงถึงแล้ว และเราก็นั่งมาเรื่อยๆ จนมาถึงที่หน้าคอนโด คนที่ขับรถก็รีบพาเราลงจากรถพร้อมร่ม อะไรจะดูแลเราดีขนาดนั้น

“เอาร่มนี้ไปด้วยนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันวิ่งไปแปบเดียวก็ไม่เปียกแล้ว”

“ผมขอร้องเถอะครับ นายของผม อยากขอโทษที่ทำคุณข้อเท้าเจ็บจริงๆ”

“งั้นก็ขอบคุณค่ะ”

เรารับร่มมาถือก่อนที่จะเดินไปที่คอนโดแล้วรถคันหรูสีดำคันนั้นก็แล่นออกไป ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนแบบนี้อยู่ด้วยกันได้บนโลกใบนี้ด้วยเนอะแต่ช่างเถอะ รีบเอาพิซซ่าไปให้คุณวฤทดีกว่า หวังว่าเขาจะชอบและดีใจนะที่เราซื้อไปให้

แต่พอเรามาถึง เราที่ตัวเปียกนิดหน่อยเพราะล้มตอนโดนรถเฉี่ยวก็เลือกที่จะถอดเสื้อผ้าแล้วเอาไปตากแต่ที่ทำเอาเราตกใจก็คือเสียง มันมีเสียงแปลกๆดังมาจากในห้องนอน ใจเราเต้นไม่เป็นจังหวะเลย เพราะเสียงแบบนี้เราก็พอจะรู้ได้ว่ามันคือเสียงของการมีเซ็กส์ ขาของเราแทบจะก้าวไม่ออกเลย ทำไมนะ ทำไมเป็นแบบนี้ และพอเราเปิดประตูเข้าไปภาพตรงหน้าทำเอาเราแทบหยุดหายใจเลย

ทำไมเป็นแบบนี้ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้เพราะว่าภาพบนเตียงที่เรากำลังเห็นอยู่มันคือสงครามเซ็กส์ที่แสนจะเร่าร้อนของคน 2คน

“พะ… พี่ ..พี่ธัน คุณวฤท”

ใช่ทั้งคู่คือพี่ชายของเรากับสามีของเรานั่นเอง ทำไมอ่ะ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้

“นี่มันหมายความว่าไงคะ ทำไมพี่ธันกับคุณวฤทถึงทำแบบนี้ นี่มันอะไรกันคะ”

ดูเหมือนทั้งคู่จะไม่ได้สนใจเราแถมยังดำเนินการเรื่องเซ็กส์ต่อไปอีกด้วย เราจึงหยิบหมอนที่ร่วงลงมาแล้วปาไปที่คนทั้งคู่อย่างเต็มแรง เรารู้ว่ามันไม่ได้เจ็บอะไรหรอก แต่เราก็แค่อยากให้ทึั้งคู่หยุดทำและสนใจว่าเราอยู่ตรงนี้ และมันก้เหมือนจะได้ผลเพราะพี่ธันหันมามองเราด้วยสายตาที่ดูก็รู้ว่าไม่พอใจ ที่จริงคนที่ไม่พอใจมันควรจะเป็นเรามากกว่านะ

“ตอบษามาซิคะว่าทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ พี่ทำแบบนี้กับน้องสาวตัวเองได้ยังไงคะพี่ธัน”

“แกกออกไปก่อนฉันยังไม่เสร็จ”พี่ธันพูดออกมาได้หน้าตาเฉย

“พี่ธันคุณวฤท”

“ฉันบอกให้แกออกไปไง หูหนวกเหรอ”

พี่ธันปาโคมไฟที่อยู่บนโต๊ะหัวเตียงมาทางเรา และมันก็โดนหัวเราแบบจังๆเลยด้วยเหมือนกันเพราะเราไม่ได้หลบ ทำให้เลือดที่หัวเราออกลงมาอาบใบหน้าจนเรารู้สึกได้เลย

“ษา” เสียงของคุณวฤทที่เรียกเราดูเหมือนจะห่วงนะ แต่พี่ธันกลับดึงหน้าเขาไปจูบและทำกิจกรรมต่อ คืออะไร ตอนนี้เราเป็นอะไร พวกเขากำลังเห็นเราเป็นตัวอะไรกันแน่