บทที่ 5

หลังจากที่เขาจัดการแลกเบอร์กับเธอเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็ขอตัวเข้าไปในงาน เนื่องจากพ่อของเธอโทรตามให้เข้าไปร่ำลาเจ้าของงานก่อนกลับ

"พี่ต่อไม่เข้าไปด้วยกันหรอคะ"

"ไม่ดีกว่า พี่อยากรอคุยกับพ่อทีหลังน่ะ" ตรัยคุณบอก เพราะเขาไม่อยากถูกคนในงานเอาไปพูดเปรียบเทียบกับน้องชายต่างแม่

"ถ้าอย่างนั้น... ไว้เจอกันใหม่นะคะ"

"ครับ ไว้เจอกัน"

ก่อนจากกันลินินส่งยิ้มให้เขาอีกครั้งตามประสาคนยิ้มง่าย ทว่ารอยยิ้มเหล่านั้นราวกับถูกสลักลึกลงในหัวใจของเขาก็ไม่ป่าน

"นายเต! "

เสียงเอ็ดตะโรโวยวายของพริษา ทำให้คนที่ตั้งใจจะหลบเธอเป็นทุนเดิมอยู่แล้วรีบฟุบศีรษะลงกับม้านั่ง เพื่อแอบฟังการสนทนาของเจ้าของเสียงกับเตวินน์

"อะไรของเธอ"

"ทำไมนายถึงไม่ยอมบอกชอบลินินสักทีล่ะ เดี๋ยวก็โดนคนอื่นแย่งไปหรอก ถ้าอกหักขึ้นมา อย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งนั่งซึมที่บ้านฉันนะ"

"เฮอะ! ฉันไม่ใช่เธอสักหน่อย จะได้เอะอะอะไรก็ร้องไห้"

"นี่นายว่าฉันหรอ" พริษาถาม

"เราเข้าไปในงานกันเถอะ" เตวินน์ชวน

"เดี๋ยววว! "

เจ้าของเสียงตะโกนและวิ่งตามคนที่ตนเรียกไปติดๆ ทำให้ตรัยคุณที่หลบอยู่พรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะกดยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงคำพูดของพริษา

เตวินน์ชอบลินิน!

ดวงตาคู่สวยมองทะลุม่านสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสายออกไปนอกร้านคาเฟ่เล็กๆ แถวมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง เนื่องจากวันนี้คนนัดอาสาจะติวหนังสือสอบไฟนอลให้เธอ และย้ำหนักย้ำหนาว่าเธอต้องมาให้ได้ ลินินจึงออกมาพบเขาตามนัด แต่ไม่คิดว่าฟ้าฝนจะไม่เป็นใจขนาดนี้

มือเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาดูด้วยความกังวล เพราะกลัวว่าเขาจะติดต่อมาแล้วรับไม่ทัน ทว่าจะให้เป็นฝ่ายโทรไปหาเขาก่อน เธอก็กลัวว่ามันจะเป็นการจุกจิกจู้จี้กันจนเกินไป

ก็เรา... ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นา

ร่างแบบบางตั้งท่าจะลุกไปสั่งเครื่องดื่มมาอีกครั้ง เนื่องจากเธอนั่งอยู่นานจนชาเขียวที่สั่งมาในตอนแรกละลายไปหมดแล้ว ทว่าจู่ๆ ประตูร้านก็เปิดพรวดเข้ามาพร้อมกับการปรากฏตัวของคนที่หญิงสาวกำลังรออยู่พอดี

"พี่ต่อ"

เจ้าของชื่อเดินเข้ามาใกล้พร้อมรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามกับเธอ แล้วก้มสำรวจสภาพของตัวเองด้วยสีหน้าเหยเก

"ฝนเทลงมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยเนอะ"

"นั่นสิคะ เห็นแดดจัดมาตั้งแต่เช้า ลินินก็เลยไม่ได้พกร่มมาด้วย" คนตัวเล็กบอกเสียงอ่อย และมองออกไปนอกร้านเพื่อมองสายฝนที่เทลงมา โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกง่ายๆ

"แล้วลินินโดนฝนหรือเปล่า" ตรัยคุณถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่โดนค่ะ ลินินมาถึงร้านได้สักพักแล้วฝนค่อยตก"

"อ่อ พี่ขอโทษนะที่มาช้า พอดีต้องรายงานความคืบหน้าของธีสิสกับอาจารย์ที่ปรึกษาน่ะ อาจารย์แกถามเยอะก็เลยกินเวลาไปหน่อย เอาไว้ครั้งหน้าพี่แก้ตัวใหม่นะ"

หญิงสาวพยักหน้าและส่งยิ้มให้เขาอย่างเข้าใจ

"พี่ต่อเปียกขนาดนี้แล้วจะไม่กลับบ้านหรอคะ ถ้าขืนมานั่งตากแอร์ในร้านต่อต้องเป็นหวัดแน่ๆ "

"พี่ไม่เป็นไรหรอก ไหนๆ ลินินก็มาแล้ว พี่ไม่อยากให้มาเสียเที่ยว เดี๋ยวติวหนังสือเสร็จแล้วพี่จะขับรถไปส่งที่บ้านเอง ห้ามปฏิเสธด้วย"