1/2 คุณยายจอมอ้อน

นั่นไงพูดไม่ทันจะขาดคำ พอรู้ว่าวันนี้ยายแป้งจะกลับ พ่อหนุ่มลูกครึ่งตาไม่ยอมลืมก็เตรียมมารอเชียว”

หนุ่มลูกครึ่งที่สมใจพูดถึงคือโชกุน เขามาคอยตามขายขนมจีบให้หลานสาวของเธอ แต่แป้งก็ดูไม่ได้สนใจอะไร เพราะเธอกำลังมุ่งมั่นกับการเตรียมตัวศึกษาหาประสบการณ์เพื่อเตรียมเปิดร้านอาหารเล็กๆสักร้าน

“พ่อหนุ่ม ยายแป้งเขายังไม่กลับง่ายๆหรอก กลับบ้านไปก่อนเถอะ อย่ามารอให้เสียเวลาเลย”

ยายสมใจตะโกนจากบ้านของปัทมาที่อยู่ติดกับบ้านของเธอ เพื่อให้โชกุนกลับไปไม่ต้องมารอหลานสาวเธอ

“ผมรอได้ครับคุณยาย” ชายหนุ่มลูกครึ่งเกาหลีตอบแบบ นอบน้อม

“เฮ้อ! ถ้าหลานชายเธอยังไม่กลับมา มีหวังโดนไอ้เจ้านี่แย่งไปแน่ๆ” สมใจรู้สึกไม่สบายใจเลย

“ถ้ายายแป้งมันคิดจะชอบเจ้าโชกุนจริงๆ คงไม่ปล่อยให้มาตามจีบแบบนี้ คงยอมตกลงเป็นแฟนไปนานแล้ว ”

ปัทมายังเชื่อมั่น ว่ายังไงเสียแป้งหลานสาวเพื่อน ก็ไม่ได้มีใจให้โชกุน หรือบรรดาหนุ่มคนอื่นที่พากันมาขายขนมจีบอยู่เรื่อยๆแน่นอน

“คิดถึงครั้งเมื่อตอนเด็ก ๆ ที่สองคนยังไม่ต้องห่างกันไปแบบนี้ ยายแป้งกับตาปอนทะเลาะกันจนร้องไห้ทุกวัน แต่พอตื่นเช้ามาก็เดินข้ามรั้วมาหากันแล้ว” สมใจพูดไปยิ้มไป

“สมใจเธอจำได้ไหม ที่เราจับหลานเราทั้งสองคน มาแต่งตัวเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาว ตอนไปงานแต่งงาน ของนายอำเภอ เจ้าปอนนี่เขินจนหน้าแดงเลย”

คนแก่สองคนพากันหัวเราะ เมื่อคิดถึงภาพในอดีต ครอบครัวสองครอบครัวนี้ ผูกพันกันมานาน สองยายมั่นใจว่า ทั้งคู่ดูไม่ผิด ว่าถ้าแป้งกับปอนได้แต่งงานกันชีวิตคู่จะไม่ล้มเหลวเหมือนพวกเธอแน่นอน

***อเมริกา***

“แม่จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินเรียบร้อยแล้วนะ ลูกก็เตรียมตัวเองให้พร้อม เอกสารก็เตรียมไปด้วย เผื่อจะไปหางานทำที่เมืองไทยเลย ยายเขาจะได้ไม่ต้องเหงาอยู่คนเดียว”

ปรียาเธอก็อยากกลับไปพร้อมลูกชาย แต่ภาระหน้าที่งาน และสามีของเธอที่ลางานไม่ได้ เธอจึงจำเป็นต้องตามไปทีหลัง

เมื่อใกล้เวลที่ต้องกลับเมืองไทย ชายหนุ่มก็อดคิดถึงเด็กผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าเขาเกือบสี่ปีไม่ได้ เธอชอบไว้ผมเปียสองข้าง และครั้งสุดท้ายที่เขากับเธอได้เจอกัน ชายหนุ่มก็แกล้งตัดเปียข้างหนึ่งของเธอมา จนเด็กน้อยร้องไห้และโกรธเขา ถึงขั้นไม่ยอมมองหน้าในวันที่เขาต้องเดินทางจากเมืองไทยมายังอเมริกา

“ตัดมาเสียเยอะเลย สมแล้วที่โดนโกรธ”

ปอนเปิดกล่องไม้ ที่เขาใส่ผมของแป้งไว้ในนั้น เขาแค่ต้องการได้ผมเธอมาไว้ดูเวลาคิดถึง แต่ด้วยยังเด็กไม่รู้จะเริ่มขออย่างไร เลยหยิบกรรไกรมาตัดเอาดื้อๆ ทำเอาแป้งต้องกลายเป็นเด็กผมสั้นไปเลย

“ยังเก็บไว้อีกเหรอลูก” ปรียาเดินมาเห็นลูกชายกำลังนั่งมองผมเปียที่อยู่ในกล่อง

“ไม่รู้ป่านนี้แป้งจะลืมหรือยังนะครับ” ชายหนุ่มยิ้มเมื่อคิดถึงภาพเด็กหญิงที่ร้องไห้ลั่นบ้าน

“ไม่แน่ใจ แต่ถ้าเป็นแม่ไม่ลืมแน่ๆ ก็ลูกมันชอบแกล้งน้อง มีหวังกลับไปจะเข้าหน้ากันไม่ติด” ปรียาส่ายหัวให้กับความขี้แกล้งของลูกชาย