บทที่ 2 เลขาคนใหม่ และ จูบครั้งแรก (1)

บทที่ 2

เลขาคนใหม่ และ จูบครั้งแรก

รุ่งเช้า

ดวงตาที่ตกแต่งด้วยอายไลเนอร์และทาหนังตาสีเขียวอ่อนกราดมองอินทุภาขึ้นลงตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

“เนี่ยนะ เลขาผู้จัดการฝ่ายตลาด” เนริสายกนิ้วขึ้นชี้เสื้อคอปกสีครีมที่หญิงสาวใส่มาด้วยสีหน้าแปลกๆ

“ค่ะ” อินทุภารับคำสั้นๆ รู้สึกไม่พอใจที่ถูกมองด้วยสายตาแบบนั้น

“ฉันชื่อเนริสา เป็นเลขาของท่านผอ.ภัทรนัย” เนริสาแนะนำตัวเองด้วยทีท่าเป็นต่ออย่างเห็นได้ชัด เพราะเธอเป็นถึงเลขาของผู้อำนวยการ ย่อมอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าเลขาผู้จัดการฝ่ายตลาดอย่างอินทุภาอยู่แล้วล่ะ

“ค่ะ ฉันชื่ออินทุภา” อินทุภาแนะนำตัวกลับ พลางหันไปมองทางด้านหลัง เมื่อได้ยินคล้ายๆเสียงคนเดินมาทางเธอ

“เจอกันอีกแล้วนะ” ภัทรนัยเปรยขึ้น คิ้วเข้มถูกยกขึ้นสูงเมื่อไม่เห็นอาการแปลกใจที่ได้พบเขาอีกครั้งของอินทุภา

“สวัสดีค่ะ” อินทุภายกมือขึ้นไหว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างสดใสให้เขา เล่นเอาเนริสาต้องชักสีหน้าด้วยท่าทางไม่ชอบใจ ทีอยู่กับเธอนะ ตีหน้าบึ้งตึงใส่ แต่พออยู่ต่อหน้าภัทรนัย ก็ทั้งยิ้มทั้งเล่นหูเล่นตา จนเนริสาชักจะคันไม้คันมืออยากตบหน้าใสๆให้หน้าหัน

“เข้าไปคุยกับผมในห้องหน่อย” ภัทรนัยบอกเสียงเรียบ

“เธอลงไปที่ชั้น4นะ ไปหาคุณมงคล เขาจะเป็นเจ้านายของเธอ ส่วนฉันจะเข้าไปคุยธุระกับคุณภัทรนัย” เนริสาบอกเธอด้วยมาดผยอง แต่คำพูดที่ออกมาจากปากของภัทรนัยทำเอาเธอต้องหน้าแตกเพล้งเป็นเสี่ยงๆ

“ผมหมายถึงว่าให้คุณอินทุภาไปคุยกับผมในห้องต่างหากล่ะ ไม่ได้หมายถึงคุณ”

“ค่ะ” อินทุภารับคำ ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มเข้าไปในห้อง แต่ก่อนที่จะปิดประตูห้องลง อินทุภาก็โผล่หน้าออกมาแลบลิ้นให้เนริสาเร็วๆทีหนึ่งก่อนจะผลุบหัวกลับเข้าไปแล้วปิดประตูลง

“หนอย ยัยเด็กเมื่อวานซืน” เนริสากำมือตัวเองแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ แต่เธอกลับไม่มีความรู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย ดวงตาที่ถูกตกแต่งไว้ลุกโพลงอย่างเกลียดชัง

หลังจากที่อินทุภาปิดประตูลงเรียบร้อยแล้ว ร่างบางก็ผงะเมื่อหันมาเจอร่างสูงที่ยืนตีหน้าขรึม แต่แววตากลับพรายระยับเหมือนกำลังขบขันอะไรสักอย่าง ยืนเอามือไพล่หลังอยู่ข้างหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่

“แค่กๆๆ” อินทุภาแสร้งทำเป็นไอเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นฉีกยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มอีกครั้ง

ภัทรนัยเดินอ้อมโต๊ะทำงานมาหยุดตรงหน้าเธอ ก่อนจะพูดว่า

“คุณนี่บ้าหรือเปล่า ยิ้มอยู่ได้”

“ไม่ให้ยิ้มแล้วจะให้ร้องไห้เหรอคะ” หญิงสาวถามด้วยแววตาใสซื่อ ทั้งๆที่ปากก็กำลังแย้มยิ้มจนเห็นลักยิ้มบุ๋มทั้งสองข้าง

“ผมรู้แล้วว่าคุณมีลักยิ้ม ไม่ต้องโชว์นักก็ได้” ชายหนุ่มประชด ก่อนจะหรี่ตาลง

“หรือว่าคุณจะใช้รอยยิ้มมัดใจผม”

แทนที่หญิงสาวจะแค้นเคืองที่เขาพูดเหมือนเธอจะจับเขา แต่เธอกลับฉีกยิ้มกว้างอีกครั้งแล้วเลิกคิ้วเรียวสวยขึ้นเมื่อตอบโต้กลับไปว่า

“แล้วจะมัดได้หรือเปล่าล่ะคะ”

ภัทรนัยหลุบเปลือกตาลงมองริมฝีปากสีชมพูสดที่ขยับแย้มยิ้มไปพูดไปด้วยความคิดที่อยากจะลองจับร่างเล็กๆมาจูบที่ปากดูสักครั้ง อยากรู้นักว่า...จะหวานขนาดไหน

ชายหนุ่มกระพริบตาถี่ๆเมื่อรู้สึกตัวว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนจะมองเมินไปทางอื่น แล้วตอบไปว่า

“คุณไม่มีทางมัดใจผมได้หรอก ผมไม่ชอบผู้หญิงที่ชอบยิ้มหน้าบานแปดกลีบตลอดเวลาแบบคุณ”

“เมื่อก่อนคุณชอบผู้หญิงยิ้มเก่งๆไม่ใช่เหรอคะ” เธอถามเสียงซื่อ ในขณะที่เขาก้าวเดินเข้าประชิดตัวเธอ

“รู้ได้ไง คุณไปสืบหาข้อมูลผมมาหรือไง”

อินทุภาก้าวถอยหลังไปทีละก้าวๆ ในขณะที่เขาเดินตามก้าวต่อก้าว

“เรื่องแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องสืบค้นหรอกค่ะ”

“คุณต้องการอะไรกันแน่ หืม? อินทุภา ไหนคุณลองบอกผมมาซิ” ชายหนุ่มถามเมื่อเดินต้อนเธอจนร่างของหญิงสาวติดกับโต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่กลางห้องแล้ว

“ฉันจะบอกก็ต่อเมื่อได้รู้จักกับคุณมากขึ้นเท่านั้นค่ะ” หญิงสาวตอบ

“หรือว่าคุณต้องการแบบนี้..” พูดจบ ภัทรนัยก็รั้งเอวเล็กเข้ามาชิดลำตัวแกร่งแล้วกระแทกริมฝีปากเข้ากับปากเรียวอิ่มอย่างรุนแรง ด้วยอารมณ์บางอย่างที่พุ่งขึ้นมาจนไม่อยากจะทำแค่จูบ

มือแข็งบีบแก้มของเธอให้เผยอปากออก ก่อนที่ลิ้นร้อนๆจะถูกส่งเข้าไปสำรวจความหวานภายในโพรงปากของเธออย่างช่ำชอง