15 ผมแค่อยากคุยด้วย

หลังจากมีเดทแรกด้วยกันจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบจะสามเดือนแล้ว เวหามักจะพาเมญาวีออกไปทานข้าว ซื้อของ หรือบางครั้งก็ไปดูหนังและฟังเพลงด้วยกันบ้างในวันหยุด แต่พออยู่ที่ทำงานก็เว้นระยะห่างในระดับหนึ่งเพราะไม่อยากให้เมญาวีต้องลำบากใจ

วันนี้ชายหนุ่มตั้งใจว่าจะขอเมญาวีเป็นแฟน เพราะเขามั่นใจแล้วว่าเธอคือผู้หญิงที่เขาอยู่ด้วยแล้วมีความสุข

ช่วงเวลาที่ได้รู้จักกันมันอาจจะดูสั้น แต่เพราะทั้งเขาและเธออยู่ใกล้ชิดกันมากในแต่ละวัน ทำให้ได้เรียนรู้กันและกันมากขึ้น

แล้วแผนที่วางไว้ก็ล้มไม่เป็นท่า เมื่อมารดาของเวหาโทรมาบอกให้เขากลับไปทานอาหารเย็นกับเธอที่บ้านเพราะมีคนสำคัญที่อยากให้ลูกชายได้เจอ

“เมย ผมขอโทษนะครับ เย็นนี้ผมคงไปทานข้าวกับคุณไม่ได้”เวหารู้สึกผิดเพราะวันนี้เขานัดทานอาหารเย็นกับเธอ

“ไม่เป็นไรค่ะ เมยเข้าใจ” เมญาวีรู้ดีว่าชายหนุ่มมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขานัดทานข้าวกับเธอแล้วทำอย่างที่พูดไม่ได้ แต่หญิงสาวก็ไม่เคยโกรธเขาเลยสักนิด กลับนึกชื่นชมด้วยซ้ำที่เขารักและดูแลมารดาเป็นอย่างดี

“คุณจะกลับเลยไหมจะได้ออกไปพร้อมกัน”

“เมยขอทำงานต่ออีกนิดนะคะ”

“อย่ากลับเย็นมากนะครับ ผมไปก่อนแล้วจะโทรหานะครับ”

“ค่ะ”

เวหาขับรถออกมาจากบริษัทด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ชายหนุ่มแทบอยากจะหันหลังกลับเมื่อมาถึงบ้านแล้วเห็นว่าคนที่อยู่ในห้องรับแขกนั้นคือใคร

“พี่เวย์ กลับมาแล้วเหรอคะ” ลลนาส่งยิ้มหวานเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรอมานานนับชั่วโมงกลับมาถึงบ้าน

“สวัสดีครับคุณอา” ชายหนุ่มยกมือไหว้ผู้หญิงอีกคนที่ที่นั่งอยู่ใกล้กับมารดา

“อาไม่ได้เจอเวย์หลายปีเลย ไม่คิดเลยว่าจะโตขนาดนี้แล้ว”

“แต่คุณอายังดูเหมือนเมื่อก่อนเลยนะครับ”

“ช่างจะพูดเอาใจคนแก่”

“พี่เวย์ไม่คิดจะทักทายนาน่าบ้างเลยเหรอคะ”

“สวัสดีครับนาน่า” เขาหันไปทักทายอย่างเสียไม่ได้

“ทำไมห่างเหินกับน้องอย่างนั้นละเวย์ น้องเพิ่งกลับมาถึงก็รีบมาหาเวย์เลยนะ”

“ครับ”

คุณวราพรเข้าใจว่าที่ลูกชายของตนเองเลิกกับลูกสาวของเพื่อนรักก็เพราะชายหนุ่มเอาแต่ทำงานจนไม่มีเวลาให้กับแฟนสาว เวหาเองก็ไม่เคยบอกเพราะเห็นว่ามันเป็นเรื่องไม่สมควรที่จะเอาหญิงสาวมาแฉให้ใครฟัง

“พี่เวย์ ทำงานเหนื่อยไหมคะ นาน่าอยากไปทำงานกับพี่เวย์จังเลยค่ะ”

“อย่าเลยครับ พี่ว่านาน่าไปช่วยงานคุณอาที่โรงพยาบาลดีกว่า”

“นั่นสินาน่า ไปช่วยพ่อกับแม่ดีกว่า” ลินดาเห็นท่าทางของเวหาแล้วเธอเข้าใจดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีใจให้ลูกสาวของเธอเลยสักนิด

“แต่นาน่าทำงานกับพี่เวย์นี่คะ พี่เวย์จะได้ช่วยสอนงาน”

“พี่คงสอนไม่ได้หรอกครับ งานของเรามันคนละสายงานเลย อีกอย่างพี่ก็ไม่ได้เก่งถึงขั้นที่ว่าจะมาสอนใคร”

“นั่นสิ งานคนละสายงานเลย แม่ว่าหนูอย่าไปรบกวนพี่เขาเลยนะ”

“ขอบคุณอาลินนะครับเข้าใจ” เวหารู้สึกโล่งใจที่อย่างน้อยมารดาของลลนาก็ไม่ได้ยัดเยียดให้ลูกสาวของเธอมาทำงานด้วย

“หนูนาน่าจ๊ะ ป้าว่า ทำงานกันคนละที่ก็ไม่เป็นไร พอตอนเย็นค่อยเจอกันก็ได้”

“นั้นสิคะ แต่พี่เวย์จะมีเวลาให้นาน่าเหรอคะ”

“มีสิลูก พี่เวย์ของนาน่ายังไงก็ต้องกลับมาทานข้าวกับป้าทุกวันอยู่แล้ว ถ้าหนูอยากเจอก็มาทานข้าวกับป้าสิลูก”

“จริงด้วยค่ะ ขอบคุณนะคะคุณป้า ถ้างั้นต่อไปนาน่าจะมาทานข้าวกับคุณป้าบ่อย ๆ ดีไหมคะ”

“ดีเลยจ้ะ พูดแล้วก็ชักหิวแล้วเราไปทานข้าวกันดีกว่า”

วันนี้วราพรชวนลินดาและลูกสาวมาทานข้าวที่บ้านเพราะอยากให้เวหาลองเปิดใจคบกับลลนาอีกครั้ง แม้จะเลิกกันไปแล้วตอนอยู่ต่างประเทศ แต่ตอนนี้เธอก็กลับมาแล้วมันก็น่าจะสานสัมพันธ์กันได้ไม่อยาก

เพราะเห็นว่าลูกชายเอาแต่ทำงานไม่มีเวลาสนใจผู้หญิงที่ไหน เธอจึงรีบโทรไปนัดกับลินดาทันทีที่รู้ว่าลูกสาวของเพื่อนรักกลับมาเมืองไทย

“พี่เวย์คะ นาน่าเพิ่งกลับมายังไม่ค่อยมีเพื่อนที่ไหนเลย พี่เวย์ช่วยพานาน่าไปเที่ยวบ้างได้ไหมคะ”

“พี่ไม่ค่อยมีเวลาเลยครับ ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งมาก” เขาไม่ได้โกหกเพราะงานของเขานั้นยุ่งจริง ๆ

“นาน่าไม่ได้ชวนไปวันทำงานสักหน่อย เสาร์อาทิตย์ก็ได้นี่คะ”

“วันหยุดพี่ก็อยากพักผ่อนอยู่บ้านครับ”

“งั้นนาน่ามาหาที่บ้านได้ไหมคะ”

“อย่าเลยครับ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว มาที่บ้านพี่บ่อย ๆ คนอื่นจะมองไม่ดีเอานะครับ”

“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ ใคร ๆ ก็รู้ว่าเราเป็นแฟนกัน” เธอตอบอย่างหน้าตาเฉย

“เคยครับ เราเคยเป็นแฟนกัน แต่มันนานมากแล้วตอนนี้พี่มองว่านาน่าเป็นน้องสาวคนหนึ่ง” เวหาย้ำคำว่าเคยเพราะอยากให้เธอรู้ว่าไม่คิดกลับไปคบกับเธออีกอย่างแน่นอน

“แต่นาน่าไม่อยากมีพี่ชาย นะคะพี่เวย์เรากลับมาคบกันนะคะ นาน่าสัญญาเลยค่ะว่าจะไม่นอกใจพี่เวย์อีกเด็ดขาด”

“พี่ว่าเราอย่าพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาเลยนะครับ พี่ลืมมันไปหมดแล้ว ตอนนี้พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว” เขาตัดสินใจพูดความจริงออกไปเพราะไม่อยากให้เธอคาดหวัง

“พี่เวย์โกหกคุณป้าเพิ่งบอกเองว่าพี่เวย์ยังโสด” ลลนาเถียงขึ้นมาทันที

“พี่ยังโสดก็เพราะยังไม่แต่งงาน ไม่ได้หมายความว่าพี่ไม่ได้คบกับใครนี่ครับ”

“บอกแบบนี้เพื่อจะกันนาน่าออกไปใช่ไหมคะ” เธอคิดว่าต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ

“เปล่าเลยครับ พี่ย้ำอีกครั้งนะ ตอนนี้พี่มีแฟนแล้วครับ”

“ไม่จริง พี่เวย์โกหก” ลลนาไม่พอใจที่ได้ยินแบบนั้นและเธอก็จะต้องหาทางพิสูจน์ให้ได้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเพียงแค่พูดกับเธอเพื่อให้เธอเลิกยุ่งกับเขา

กว่าลลนาและมารดาจะกลับเวหาก็แทบแย่เพราะต้องนั่งคุยเป็นเพื่อนหญิงสาวในขณะที่มารดาของเธอไปคุยกับมารดาของเขาอีกห้องหนึ่ง

ชายหนุ่มเริ่มมองเห็นเค้าลางของความวุ่นวายตรงหน้าถ้าหากเขายังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนมีหวังได้ถูกมารดาจับคู่เขากับลลนาอย่างแน่นอน

ในเมื่อตอนนี้ตัวเองมีคนที่ชอบอยู่แล้วเขาคิดว่าควรจะพาเธอมาทำความรู้จักกับมารดาอย่างเป็นทางการสักที ชายหนุ่มเชื่อว่าถ้ามารดาได้เจอกับเมญาวีแล้วท่านคงเลิกล้มความคิดที่จะให้เขากลับมาคบกับลลนาอย่างแน่นอน

เขามั่นใจว่ามารดาจะต้องชอบเธอเหมือนที่เขาชอบ เพราะผู้หญิงอย่างเมญาวีใครได้อยู่ใกล้ก็มีความสุข เธอเป็นคนที่มีพลังบวกในตัวสูงมาก สดใสร่าเริงแต่ในเวลางานก็ทำได้ดีแม้อายุยังน้อยก็ตาม อีกทั้งหน้าตาก็สวยโดยที่ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรให้มากมายเลยสักนิด

เวหามองดูนาฬิกาแล้วเห็นว่ายังไม่ดึกมากเท่าไหร่ ชายหนุ่มจึงรีบกดโทรออก เขาเรียกชื่อเธอทันทีที่หญิงสาวกดรับสาย

“เมย”

“คะ คุณเวย์มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ผมขอโทษนะครับที่โทรมาดึก ผมแค่อยากคุยด้วย คุณเข้านอนหรือยัง”

“เมยกำลังจะเข้านอนค่ะ”

“ผมโทรมากวนไหม คุยได้หรือเปล่า”

“ได้ค่ะ”

พอได้ยินคำตอบเวหาก็ล้มตัวลงนอนทั้ง ๆ ที่ยังไม่อาบน้ำ เขาคุยกับเธอจนเวลาผ่านไปนานนับชั่วโมงก่อนจะยอมวางสาย ทั้ง ๆ ที่ตอนกลางวันก็เจอกัน แต่พอกลับมาถึงบ้านเขาก็ยังอยากได้ยินเสียงของเธอ เวหารู้สึกเหมือนตัวเองกลายมาเป็นหนุ่มน้อยอีกครั้ง หัวใจที่แห้งเหี่ยวกลับรู้สึกชุ่มชื่นและกำลังพองขยายคับอกเพราะความรู้สึกที่มีต่อเมญาวีนั้นมันมากขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นเวหาตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องขอเธอเป็นแฟนให้ได้