บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของความรัก [1/2]

บทที่ 1

จุดเริ่มต้นของความรัก

เป็นประจำวันเสาร์อาทิตย์เป็นวันพักผ่อนของคู่รัก จะตื่นกี่โมง กินข้าวตอนไหน ไม่ได้กำหนดตายตัว แต่สำหรับกันตรวีที่เคยชินกับการตื่นเช้า เขาก้มมองคนที่ยังกอดเขามีเพียงแค่ส่วนศีรษะที่โผล่พ้นจากผ้านวม ร่างหนาค่อยๆ ขยับตัวเองออกแล้วสอดหมอนให้เธอหนุนแขน

พัทธนันท์ส่งเสียงเมื่อถูกรบกวน พลิกกายเป็นนอนคว่ำใบหน้าซุกหมอน เขาหัวเราะกับท่าทางของเธอ กดเบาแอร์เพิ่มอุณหภูมิขึ้นสองเลข แล้วขึ้นไปเปลี่ยนชุดสำหรับออกกำลังกาย ปกติถ้าวันธรรมดาชายหนุ่มจะวิ่งบนลู่วิ่งในบ้าน แต่ทุกวันเสาร์อาทิตย์จะเปลี่ยนไปวิ่งในหมู่บ้าน สูดอากาศยามเช้าทำให้สมองที่ทำงานหนักมาห้าวันมาโล่งได้ดีทีเดียว

หลังจากวิ่งราวหนึ่งชั่วโมง กันตรวีมาหยุดที่ร้านน้ำเต้าหู้ของโปรดของคนที่ยังนอนอยู่ที่บ้าน

“เอาน้ำเต้าหู้หวานน้อยสองถุง ปาท่องโก๋ยี่สิบครับ”

“เช้านี้แฟนไม่มาด้วยเหรอพ่อหนุ่ม” แม่ค้าทักลูกค้าประจำที่จะมาซื้อทุกวันเสาร์ ปกติจะมีกับแฟนสาวเคียงข้างตลอดและทั้งคู่จะเถียงกันเรื่องน้ำเต้าหู้ทุกครั้ง

“เอาน้ำเต้าหู้หวานมากๆ หนึ่งถุง หวานน้อยหนึ่งถุง กับปลายี่สิบบาทค่ะ”

“ได้จ้า” ในขณะแม่ค้ากำลังตักน้ำตาลเพิ่ม

“เปลี่ยนเป็นหวานน้อยทั้งสองครับ” มือแม่ค้าชะงักมือ มองลูกค้าผู้ชายยืนข้างลูกค้าสาวที่สั่งเมื่อกี้

“ไม่เอา เค้าอยากกินหวานมากๆ” เธอหันไปบอกคนข้างๆ

“กินหวานมากมันไม่ดี”

“แต่เมื่อกี้เค้าพึ่งเผาผลาญพลังงานไปหลายร้อยแคลฯ เลยนะ ร่างกายเค้าต้องการน้ำตาล เดี๋ยวเค้าวูบ” แม้จะเห็นบ่อยแต่ก็ไม่วายขำเบาๆ กับข้ออ้างของลูกค้าสาว

“กินหวานแก่เร็วนะ” ฝ่ายชายแย้ง

“เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าไปฉีดโบท็อกเลย”

แฟนหนุ่มที่เห็นนิ่งยังหลุดยิ้มกับคำพูดของหญิงสาว จนสุดท้ายทั้งคู่ก็ได้น้ำเต้าหู้หวานมากๆ กับหวานน้อยอย่างละถุง และปลาท่องโก๋แปดตัวติดมือกลับบ้านไป

“ยังไม่ตื่นครับ”

เขาตอบกลับอย่างสุภาพ ครั้นแม่ค้าจะแซวว่า ไม่เอาหวานมากๆให้แฟนเหรอ ชายหนุ่มเดินไปสั่งข้าวต้มร้านข้างๆ เสียก่อนแล้ว

เมื่อได้ของครบทุกอย่างในเวลาเจ็ดโมงนิดๆ กันตรวีเดินหอบหิ้วอาหารเช้าทั้งหมดกลับมาบ้าน มือหนายื่นมือไปไขแม่กุญแจรั้วบานเล็ก รถยนต์สองคันจอดคู่ในโรงจอดรถ ฟอจูนเนอร์สีดำของเขา กับรถเก๋งสีขาวที่นานๆ จะถูกใช้งานของภรรยาสาว พอมองก็ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เจอกันครั้งแรก

4 ปีที่แล้ว

กันตรวียืนคุมงานลูกน้องภายในอู่ซ่อมเครื่องยนต์ที่กรติผู้เป็นพ่อมอบหมายให้มาดูแล เขาไม่ได้แค่ยืมคุมงานแต่ลงมือช่วยอยู่เสมอ วันนี้รถเยอะเป็นพิเศษทุกคนจึงช่วยกันอย่างขยันขันแข็ง ครั้นจังหวะที่เขากวาดตามองรอบๆ สายตาปะทะกับร่างหญิงสาวในชุดนักศึกษากำลังก้าวเข้ามาบริเวณลานหน้าร้านที่ติดถนนใหญ่ ผิวขาวจัดที่ยิ่งสะท้อนแสงแดดดึงดูดให้เขาหยุดมอง เก็บความสงสัยไว้ใจว่ามาทำอะไรหรือเป็นแฟนของลูกน้องคนไหน

เธอหยุดยืนพูดคุยกับลูกน้องเขาคนหนึ่งที่เข้าไปสอบถาม ไม่นานลูกน้องคนนั้นก็เดินตรงที่เขา

“เฮียครับ”

“ว่า” ละสายตากลับมามองลูกน้อง

“น้องคนนั้นอะครับ” ชี้ไปที่หญิงสาวคนนั้น คนที่ยืนอยู่ที่เดิม “น้องเขาบอกว่ารถมีปัญหาดับอยู่ข้างทาง”

“อืม” พยักหน้า “ไปดูให้เขาสิ”

“คือว่า…” ท่าทางอึกอักทำเขาตงิดใจ

“มีอะไรก็พูดมา”

“ไม่มีใครว่างเลยครับ ตอนนี้กำลังเร่งประกอบเครื่อง ลูกค้าจะมารับในอีกหนึ่งชั่วโมงครับ”

เขาพยักหน้าก่อนจะลุกเดินไปหาหญิงสาวข้างหน้า ลูกน้องเริ่มเจรจาอีกรอบ

“รถน้องจดอยู่ตรงไหนนะ”

“ถนนฝั่งนี้ตรงหน้าร้านเช่าชุดค่ะ” เธอเหลือบมองคนมาใหม่เล็กน้อย

“ประมาณหนึ่งกิโลฯ ครับเฮีย” เขาพยักหน้า มันเลยหันไปบอกเธอต่อ “เดี๋ยวเจ้านายพี่จะดูรถน้องให้”

“ขอบคุณค่ะ”

เธอยกมือไหว้ ส่วนเขายกมือรับไหว้ไม่ทัน จากนั้นกันตรวีเดินนำไปที่รถ

ตัวเอง เปิดประตูเข้ามาในรถมองอีกฝ่ายที่มีทำท่าอึกอักแต่สุดท้ายก็ขึ้นรถมา ไม่นานรถยนต์ของเขาก็จอดท้ายรถเก๋งสีขาวที่จอดนิ่งอยู่ข้างถนน ร่างสูงก้าวลงไปก่อน เธอก็รีบลงไปติดๆ

“กุญแจค่ะ”

เขารับมาก่อนเริ่มเข้าไปตรวจเช็กสภาพในรถ จากนั้นก็เปิดกระโปรงรถเริ่มเช็กตามขั้นตอน จนเจอจุดต้นตอของปัญหา แต่พอเงยหน้ามาเห็นเจ้าของรถกำลังหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่แล้วถอนหายใจ พลางคิดในใจไม่คิดจะสนใจรถตัวเองเลยหรือไง เขาที่กำลังก้าวไปบอกถึงสาเหตุของปัญหา แต่บทสนทนาที่ได้ยินทำเขาชะงัก

“แป้ง ถึงมหาลัยยัง”

เขาไม่ได้ยินปลายสายตอบกลับมาว่าอะไร

“เค้าจะถึงแล้ว แต่รถดันเสียอะ”

“ไม่ไกลๆ เดี๋ยวเค้าเรียกแท็กซี่ดู”

“มันเข้าสอบสายได้กี่นาทีอะ”

“ก่อนเก้าโมงครึ่งเหรอ”

เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ตอนนี้เก้าโมงห้านาที

“โอเคๆ ยังไงฝากบอกอาจารย์ให้ก่อนนะ”

หญิงสาววางสายก่อนจะหันกลับมาสนใจรถเธอต่อ แต่เธอถึงกับชะงักเมื่อเห็นว่าเขาจ้องอยู่ก่อน

“เอ่อ…” พัทธนันท์หลบสายตา “รถมีปัญหาอะไรเหรอคะ”

เมื่อเขายังมองอยู่ เธอเลยเดินผ่านเข้ามาที่หน้ารถ ก็สายตาที่เขามองน่ะ…มันแปลกๆ

“เหมือนจะเกี่ยวกับหัวเทียน ยังไงต้องไปเช็กที่อู่อีกที” เขาเดินมาหยุดยืนใกล้ๆ

“ใช้เวลาซ่อมนานไหมคะ”

เธอเงยหน้าหันมาถามเขา นั้นทำให้เขามองหน้าใกล้ๆ ครั้งแรกในระยะไม่ถึงสองก้าว ดวงตากลมใสที่ช้อนมอง จมูกที่เชิดนิดๆ ที่รับกับริมฝีปากมันแววจากลิปกลอส ทุกส่วนที่รวมอยู่บนใบหน้าเธอราวกับถูกปั้นแต่งมาอย่างดี กันตรวีรีบหันกลับมาสนใจรถ

“ไม่นาน เดี๋ยวเอาไปที่อู่แล้วดูว่ามีตัวเปลี่ยนไหม”

จากนั้นเขาก็อธิบายว่าจะให้รถมายกรถเธอไปไว้ที่อู่ให้ ส่วนเธอเข้าไปเคลียร์ของในรถ สุดท้ายชายหนุ่มรวบรวมความถามไถ่ว่าเธอจะไปต่อยังไง จนออกตัวว่าจะอาสาพาเธอที่จุดหมายด้วยตัวเอง

“ขอบคุณมากเลยค่ะ” ร่างบางปลดเบลล์เมื่อถึงจุดหมาย “ขอเบอร์ไว้ติดต่อเรื่องรถด้วยได้ไหมคะ”

เขาพยักหน้าก่อนจะบอกเบอร์ให้เธอไป ครบสิบตัวหญิงสาวก็หันกลับมายิ้มให้เขาอีกครั้ง

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่มาส่งนะคะ ไปแล้วค่ะ”

“โชคดีกับการสอบ”

พูดไปแบบนั้นเธอก็รู้หมดว่าสิแอบฟัง เขานึกตำหนิตัวเองในใจ เธอผงกหัวรับแล้วเปิดประตูลงออกไป ก้มมองเบอร์บนหน้าจอแล้วอมยิ้ม แปลกอะ ไม่คิดจะให้นามบัตรที่วางอยู่หน้ารถแต่ให้เบอร์มาแทน แต่รอยยิ้มก็หายไปเมื่อเหลือบไปเห็นว่าเหลือเวลาอีกเจ็ดนาที หญิงสาวรีบวิ่งไปยังห้องสอบอย่างสุดชีวิต

ในขณะเดียวกันคนที่ยังนั่งอยู่บนรถไม่ไหวติงมองร่างบางไปจนลับสายตาหางตามองนามบัตรของอู่หน้ารถแล้วส่ายหัว เขาให้เบอร์ตัวเองไป เธอคงไม่รู้หรอก ใช่ไหม?

กันตรวีก้าวเข้ามาในบ้าน เห็นบานพับยังไม่ถูกเปิด รู้ได้ทันทีว่าภรรยาสาวยังไม่ตื่น เขาเดินเข้าไปในครัวจัดแจงอาหารเช้าให้เสร็จก่อนแล้วไปปลุกคนขี้เซา

เสียงเลื่อนบานพับทำให้คนเมาขี้ตาขยับตัวยุกยิก คลุมโปงหลบแสงที่ลอดผ่านม่านที่กำลังถูกเปิด

“สายแล้วพร้อม”

โผล่ศีรษะออกมาเล็กน้อยหรี่ตามองนาฬิกาพบว่าเวลาเจ็ดโมงยี่สิบห้านาที

“ขออีกสิบนาทีค่ะ”

“ซื้อน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ โจ๊กมาให้ ลุกขึ้นมากินเร็ว” เขาล่อด้วยของกิน

“หวานมากๆ หรือเปล่า” โผ่พ้นผ้านวมออกมามองหน้าสามีที่จ้องเธออยู่

“หวานพิเศษ”

เขากอดอกอมยิ้มมองคนที่ลุกกระโดดรีบขึ้นไปแปรงฟันบนห้อง ตัดภาพสิบนาทีต่อมา ท่าทางดี๊ด๊าเมื่อกี้หายไปหมดสิ้น