บทที่6

"จะไปไหนกันคะพ่อ..อ้าว!พี่พีทยังไม่กลับหรือคะ..ไหนบอกว่าจะกลับไปทำงานต่อไงคะ"

ษาเปิดประตูเข้ามา เธอได้ยินที่พ่อพูดแล้วเห็นพีทยังไม่กลับจึงถาม

"พอดี..ทางลูกค้าโทรมาแคนเซิลน่ะ..พี่เลยอยู่ต่อ"พีทบอก

"ษา..กลับมาแล้วก็ไปกินข้าวพร้อมๆกันเลยสิลูก..น้องทำอาหารเสร็จแล้ว..พ่อกำลังจะไปกินเหมือนกัน"พ่อบอก

"ไม่ล่ะค่ะ..ษากินมากับเพื่อนแล้ว..แล้วนี่พี่พีทจะกินข้าวด้วยหรือคะ"ษาถาม

"คับ..พี่จะชิมฝีมือทำอาหารของเดียร์น่ะ"พีทบอก

"ก็งั้นๆแหละ...สู้ไปทานตามห้องอาหารไม่ได้หรอกค่ะ"ษาพูด

"ยายษา..ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ..น้องอุตส่าห์ตั้งใจทำนะ"พ่อดุษาเสียงเข้มๆ

"ก็ษาพูดเรื่องจริงนี่คะ..หรือแกจะไม่พอใจชั้นอีกล่ะ"ษาพูดแล้วหันไปถามเดียร์

"ค่ะ..เดียร์ก็ทำแค่พอทานได้..ไม่มีทางจะไปสู้กุ๊กมืออาชีพได้หรอกค่ะ..พี่ษาพูดถูก"เดียร์บอก

"แต่พี่ว่าอร่อยนะ..มากๆด้วย..ผมว่าเราไปกินข้าวกันเถอะคับ..เดี๋ยวจะเย็นหมด"พีทพูด เขากลัวว่าเดียร์จะไม่พอใจที่ษาพูดอย่างนั้น

"ลุงก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน..ไปเดียร์ลูก..ไปกินข้าวกัน..ยายษาถ้ากินมาแล้วจะไปไหนก็ไปเถอะ"พ่อบอกพลางถอนหายใจ

"ษาจะไปนั่งเป็นเพื่อนพี่พีทค่ะ"ษาพูดแล้วเอามือเกาะแขนของพีท

พ่อส่ายหัวแล้วจับมือเดียร์เดินไปที่โต๊ะกินข้าว

เมื่อถึงโต๊ะกินข้าวพ่อนั่งลงที่หัวโต๊ะ เดียร์นั่งลงข้างขวามือของพ่อ ส่วนพีทนั่งทางซ้ายมือและษานั่งลงข้างๆพีท

นุ่นตักข้าวใส่จานให้ทุกคนและต่างก็พากันกินข้าวไปเรื่อยๆ

"หนูยังทำอาหารอร่อยเหมือนเดิมเลยนะลูก"พ่อชมแล้วมองหน้าเดียร์

"ขอบคุณค่ะพ่อ.."เดียร์ยิ้ม

"เป็นยังไงบ้างตาพีท..ฝีมือยายเดียร์"พ่อถามพีท

"อร่อยมากคับ..ผมได้ชิมแล้วตอนที่เดียร์ทำเสร็จใหม่ๆน่ะคับ..คุณลุง"พีทบอกยิ้มๆ

"ขอบคุณที่ชมนะคะ..แต่ก็อย่างพี่ษาบอกแหละค่ะ...ว่าสู้กุ๊กมืออาชีพไม่ได้หรอก"เดียร์บอก

"แต่พี่ว่า..สู้ได้นะ..จริงมั้ยคับคุณลุง"พีทหันไปถามนาวิน

"ลุงก็คิดอย่างนั้นนะ"พ่อยิ้ม

"แต่ษาว่า..ก็งั้นๆแหละ"ษาพูดทำหน้าดูถูก

ทุกคนจึงเงียบและกินข้าวต่อจนอิ่ม

"คุณพีทคะ..นี่ของที่คุณพีทขอน่ะค่ะ"

ป้านิ่มบอกแล้วเอาถุงที่ใส่กล่องขนมช่อม่วงกับขวดที่ใส่น้ำอัญชัญมะนาวมาส่งให้

"ขอบคุณคับป้านิ่ม"พีทบอก

"อะไรเหรอ..แม่นิ่ม"พ่อถามป้านิ่ม

"ขนมช่อม่วงกับน้ำอัญชัญมะนาวค่ะ"ป้านิ่มบอก

"ผมขอเอาไปฝากพ่อกับแม่น่ะคับ..คุณลุง"พีทบอก

"จะเอาไปฝากคุณอาเหรอคะ..พี่พีท..เดี๋ยวได้อายคุณอาตายเลย..ที่เอาขนมแบบนี้ไปฝากอ่ะค่ะ"ษาว่าทำท่าทางตกใจ

"แต่พี่ว่าไม่หรอกนะ...อร่อยทั้งสองอย่างเลย..คุณลุงคับ..งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะคับ..รบกวนมาทั้งวันแล้ว"พีทบอก

เขาไม่ชอบใจนักที่ษาพูดจาดูถูกของที่เดียร์ทำทุกอย่าง

"อืม..ขับรถดีๆนะ..แล้วเอาไว้ก็แวะมาหาลุงบ่อยๆนะ"พ่อบอก

"คับคุณลุง..พี่กลับก่อนนะษา..เดียร์..พี่ขอบใจมากนะสำหรับของฝากและก็อาหารมื้อนี้ด้วย..ทุกอย่างอร่อยมาก"พีทยิ้มให้เดียร์

"ขอบคุณค่ะ.."เดียร์บอกสีหน้าเรียบเฉย

"ษาเดินไปส่งที่รถนะคะ..พี่พีท"ษาเกาะแขนพีทแล้วเดินตามไปที่รถ

หลังจากที่พีทขับรถกลับไปแล้ว ษาก็เดินเข้าบ้าน เธอเห็นเดียร์กำลังจะเดินขึ้นไปข้างบนบ้าน

"ยายเดียร์..ชั้นมีอะไรจะคุยด้วย"ษาเรียก

"พี่ษามีอะไรคะ"

"ชั้นชอบพี่พีท"

"แล้วพี่ษาจะมาบอกเดียร์ทำไมล่ะคะ..พี่ษาควรจะไปบอกพี่พีทมากกว่า"

"ชั้นอยากให้แกอยู่ให้ห่างๆจากพี่พีท..ห้ามแกไปทำตัวสนิทสนมกับพี่พีทเด็ดขาด..ไม่อย่างนั้นแกกับชั้นได้ทะเลาะกันแน่"

"เดียร์ว่า..พี่ษาไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ..เดียร์กับพี่พีทคงจะไม่ได้เจอกันอีกหรอก..และอีกอย่างเดียร์ก็ไม่ได้ชอบพี่พีทแบบนั้นด้วย..ที่คุยด้วยเพราะเห็นว่าเป็นลูกของเพื่อนพ่อเท่านั้น"

"ให้มันจริงก็แล้วกัน"

"พี่ษา..มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั้ยคะ.."

"ใช่.."

"งั้นเดียร์ขอตัวก่อนนะคะ"

เดียร์เดินขึ้นบันไดตรงไปห้องนอนของเธอทันที เธอคิดอยู่แล้วว่าษาจะต้องไม่พอใจที่พีทมาสนิทสนมกับเธอ เดียร์มองออกว่าษาชอบพีทแต่สำหรับตัวของพีทเองเธอไม่แน่ใจว่าเขาชอบษาหรือป่าว ส่วนตัวของเธอไม่ได้คิดอะไรกับเขา เธอเห็นเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่งแบบเดียวกับชาญชัยนั่นเอง

พีทขับรถออกมาจากบ้านนาวินแล้วก็อมยิ้มและอดมองถุงใส่ขนมกับน้ำที่วางอยู่ที่เบาะข้างๆไม่ได้ พอมองแล้วหน้าของเดียร์ก็ลอยเข้ามาในความคิดของเขาทันที เด็กสาวคนนี้มีดีอย่างที่คาดไม่ถึงจริงๆ นอกจากหน้าตาสวย รูปร่างและผิวพรรณดี คำพูดคำจาการวางตัวดูดีไปทุกอย่าง แถมทำอาหารเก่งและอร่อยมากอีกด้วย ความคิดของเธอโตเกินตัวมากถ้าเทียบกับษาแล้วเหมือนขาวกับดำจริงๆ เขายิ่งสนใจเธอมากขึ้นไปอีกและจะต้องหาทางเข้าไปใกล้ชิดเธอให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม

พีทขับรถมาถึงบ้านก็เดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีแล้วถือถุงขนมกับน้ำเข้าไปข้างในบ้าน

พ่อกับแม่ของพีทนั่งอยู่ในห้องรับแขก ได้ยินเสียงลูกชายผิวปากเดินเข้ามาจึงหันไปมอง

"หายไปบ้านลุงนาวินมาทั้งวัน..กลับมาแล้วอารมณ์ดีแบบนี้..สงสัยพ่อกับแม่คงจะได้ว่าที่ลูกสะใภ้แล้วมั้ง"แม่แซวยิ้มๆ

"แหม!..แม่คับ..มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอ..ผมเพิ่งจะเจอกับน้องๆแค่ครั้ง..สองครั้งเอง"พีทบอก

เขาวางถุงขนมลงที่โต๊ะและนั่งลงที่โซฟาข้างหน้าพ่อกับแม่

"อ้าว!แล้วนี่ไปเอาขนมช่อม่วงกับน้ำอัญชัญมาจากไหนล่ะ..ตาพีท"พ่อถาม

"พ่อรู้จักด้วยเหรอคับ"พีทถาม

"ทำไมพ่อกับแม่จะไม่รู้จัก..ก็ตอนที่ป้าวิ..เมียของลุงนาวินยังอยู่ชอบทำมาฝากพ่อกับแม่บ่อยๆ..ป้าวิชอบทำขนมและอาหารเอง..และมักจะทำมาฝากเพื่อนๆของลุงนาวินทุกคนแหละลูก"แม่บอก

"เหรอคับ..งั้นคงจะจริงอย่างที่ลุงนาวินบอก"พีทพูด

"แล้วนี่ลูกไปเอามาจากไหนล่ะ..หรือซื้อมา"แม่ถาม

"ผมให้พ่อกับแม่ลองชิมดูก่อน..แล้วผมจะบอก"พีทพูดพลางส่งถุงขนมกับน้ำไปให้

แม่จึงเดินไปหยิบจานกับแก้วใส่น้ำแข็งแล้วเดินกลับมาเอาขนมใส่จานแล้วเทน้ำใส่แก้วก่อนจะจิ้มขนมกินตามด้วยน้ำ พ่อก็ทำเหมือนกับแม่

"เป็นยังไงบ้างคับ..อร่อยมั้ย"พีทถามท่าทางตื่นเต้น

"อืม..อร่อย..รสชาติเหมือนที่ป้าวิทำเลย..ใช่มั้ยคะคุณ"แม่พยักหน้าแล้วหันไปถามพ่อ

"ใช่..เหมือนมาก..แต่พ่อว่าลูกทำท่าทางแปลกๆนะ...ตกลงว่าไปเอามาจากไหนเนี่ย"พ่อถาม